Ζήστε την εμπειρία της ζωής

Αγαπημένε μου Πιτσιρίκο, κοντεύει να βγει και αυτή η χρονιά. Κουράγιο για λίγες μέρες ακόμα και μετά όλα θα πάνε καλά.

Η πανδημία θα τελειώσει, το χρήμα θα ρέει άφθονο, καθαρός αέρας, καθαρό νερό, καθαρή ενέργεια, σίτιση, στέγαση, εκπαίδευση υψηλής ποιότητας και άπλετος ελεύθερος χρόνος για να αφιερωθούμε στις δημιουργικές μας δραστηριότητες θα είναι πλέον διαθέσιμα.

Μιας και λέμε μ@λακίες, ας ρίξω στο νταραβέρι και ότι οι άντρες θα είμαστε φέτες μοσχομυριστές σαν ταλιάτα γάλακτος με μυρωδικά βότανα, με διαπεραστικό βλέμμα που θα ηλεκτρίζει και θα συγκλονίζει ξυπνώντας ζωώδη ένστικτα, αλλά ταυτόχρονα με τρόπους Γάλλου ευγενή και διανόηση αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου.

Οι γυναίκες θα είναι, χμμμμ…. Δεν κατάλαβα ποτέ πώς θέλουν να είναι, οπότε το αφήνω κενό. Ας είναι όπως θέλουν και το αφήνουμε έτσι, γιατί η παρεξήγηση μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή.

Μιλάω για τα βιολογικά φύλα, όχι για την σεξουαλική κατεύθυνση. Μην αρχίσουμε τις παρεξηγήσεις (και) με την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, ό,τι τους άφησα έξω από το κείμενο και αγνοώ, ή ακόμα χειρότερα, αμφισβητώ την ύπαρξή τους.

Γενικά, ρε παιδί μου, θα είναι όλα φανταστικά για όλους από την 1/1/2022.

Τι, όχι;

Υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων ε; Μεταξύ ποιων; Μεταξύ όλων; Α, ΟΚ.

Εχθές μάθαμε πως στο χωριό, μερικές εκατοντάδες μέτρα από το σπίτι μας, πέθανε από κορωνοϊό μια γυναίκα γύρω στα 67 χωρίς υποκείμενα νοσήματα. Την είχαν πείσει οι κόρες της να μην εμβολιαστεί. Όταν μετά από 2 εβδομάδες ασθένειας η κατάστασή της επιβαρύνθηκε, την κράτησαν στο σπίτι, αντί να την πάνε στο νοσοκομείο. Μέχρι που ο οργανισμός της καταστράφηκε τελείως, μία που την πήραν με το ασθενοφόρο, μία που την διασωλήνωσαν. Δεν έβγαλε ούτε 24 ώρες.

Ποια είναι η σύγκρουση συμφερόντων εδώ; Μεταξύ της ζωής της μητέρας, της άρνησης της γενικότερης πραγματικότητας, της ντροπής για το τι θα πει η γειτονιά, της επικείμενης ή μάλλον καλύτερα της προσδοκώμενης θριαμβολογίας όταν θα την έχουν περάσει όλη η οικογένεια χωρίς προβλήματα και θα γελάμε με τα πρόβατα που μπολιάζονται κάθε μήνα αντί να εμπιστευτούν τον Χριστούλη, τι σύγκρουση υπάρχει ακριβώς;.

Βαρέθηκα να ψάχνω ακόμα και τους λόγους για όλα αυτά. Έχω περάσει σημαντικά το μισό του προσδόκιμου επιβίωσής μου, είμαι στο πλάτωμα μετά την ανηφόρα και η κατηφόρα έπεται. Λέω να τσουλήσω με την κεκτημένη ταχύτητα στην ευθεία και μετά να προσπαθήσω να μην κατρακυλήσω άτσαλα στην κατηφόρα και σπάσω κανένα ισχίο, γέρος άνθρωπος.

Γι’ αυτό κάνω οικονομία σωματικών και πνευματικών δυνάμεων. Οι εξηγήσεις και οι ερμηνείες στις οποίες έχω καταλήξει όχι απλά μου αρκούν, μου περισσεύουν θα έλεγα. Δεν έχω καμία πλέον διάθεση για debate γενικά, ο καθένας ας κάνει ό,τι θεωρεί καλύτερο στη ζωή του και καλή τύχη σε όλους μας.

Θα επαναλάβω εδώ την φανταστική απάντηση ενός γκουρού σε ένα υπαρξιακό ερώτημα που του έθεσε ένας “ακόλουθος”: Είχες την δυνατότητα να θέσεις μόνο μία ερώτηση, και διάλεξες μία που δεν θα σε βοηθήσει σε απολύτως τίποτα στην ζωή σου.

Κάποια στιγμή μου έγινε τελείως ξεκάθαρο πως, εκτός από τον κόσμο που ζει την ζωή του χωρίς κανένα νόημα και σκοπό, υπάρχει και ένα μέρος του κόσμου που ζει την ζωή του ψάχνοντας συνεχώς για νόημα και σκοπό.

Για τους πρώτους μπορώ να πω με αρκετή βεβαιότητα ότι η ζωή τους δεν έχει κανένα νόημα και σκοπό. Για τους δεύτερους μπορώ να πω με πλήρη και απόλυτη βεβαιότητα πως το νόημα και ο σκοπός της ζωής τους είναι να ψάχνουν για το νόημα και τον σκοπό της ζωής τους.

Οι πρώτοι είναι ευτυχισμένοι στην άγνοιά τους.

Οι δεύτεροι είναι παγιδευμένοι σε έναν βρόγχο, σε έναν κατ΄ εξοχήν ορισμό του αυτοσκοπού, σε έναν συνδυασμό εμμονικής αναζήτησης στις θολές αναμνήσεις του παρελθόντος που μπλέκεται με υπολογισμούς, αβάσιμες προβλέψεις και υποθέσεις για το μέλλον.

Μετατρέπονται σε ένα είδος διανοητικού συλλέκτη με την ψυχιατρική έννοια του όρου, δηλαδή σαν τους ασθενείς που δεν πετάνε ποτέ τίποτα, μαζεύουν πράγματα ασήμαντα και τελείως άχρηστα ακόμα και από τα σκουπίδια και ζουν στην μιζέρια και στην εξαθλίωση με εκατομμύρια στην τράπεζα, γιατί δεν μπορούν να αποχωριστούν ούτε τα χρήματά τους.

Έτσι και αυτοί συλλέγουν τις μνήμες τους και τις προβλέψεις τους, τις αναλύσεις και τις αναζητήσεις τους, χωρίς να υπάρχει πραγματικά κάποια χρηστικότητα για όλα αυτά.

Η ζωή όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ – γιατί όλα είναι υποκειμενικά φυσικά – μπορεί να βιώνεται σαν τέχνη ή σαν τεχνική, όπως και τα έργα τέχνης. Μπορεί δηλαδή να μην σου αρέσει αισθητικά ο Πικάσο, το death metal ή το σκυλάδικο, σαν τέχνη. Η τεχνική που χρειάζεται και η εκπαίδευση που βρίσκεται πίσω από αυτά, όμως, είναι συνταρακτική για όποιον τα έχει μελετήσει.

Είναι δυνατό λοιπόν, με πολύ τεχνική να βγάλεις ένα αποτέλεσμα που δεν αρέσει. Από την άλλη, με λίγη τεχνική μπορεί το αποτέλεσμα να είναι εντυπωσιακά καλαίσθητο και να μιλάει σε πολύ περισσότερους, και φυσικά σε εσένα τον ίδιο.

Αν ζεις την ζωή με περισσότερο βάρος σε όρους τεχνικής και όχι τέχνης, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι το εξής: Να έχεις επενδύσει χρόνο και ενέργεια σε κάτι το οποίο να μην σε ικανοποιεί, όσο τεχνικά άρτιο και αν είναι. Επίσης, να αναρωτιέσαι γιατί ο κόσμος γύρω σου δεν αναγνωρίζει το μεγαλείο της τεχνικής σου και δεν θαυμάζει το αποτέλεσμα.

Αν κάνεις το αντίστροφο, μπορεί το αποτέλεσμα που θεωρείς πως σε αντιπροσωπεύει πλήρως σαν άνθρωπο να είναι μια μουτζούρα στον καμβά ή πέντε παράτονες και κακόφωνες συγχορδίες παιγμένες σε μια στραβή και ξεκούρδιστη κιθάρα. Θα έχεις γλιτώσει σίγουρα χρόνο και πιθανώς θα το έχεις διασκεδάσει περισσότερο από την προηγούμενη ομάδα ανθρώπων, αλλά και πάλι θα αναρωτιέσαι γιατί κανένας δεν αναγνωρίζει το απύθμενο ταλέντο που κρύβεται πίσω από τον δυσνόητο αχταρμά τον οποίο εσύ βλέπεις σαν αριστούργημα.

Η τεχνική είναι κάτι που χρειάζεται για να δευρύνει τους ορίζοντές μας, να δίνει περισσότερη ελευθερία έκφρασης και να λύνει προβλήματα. Η τέχνη είναι πηγαία και αυθόρμητη, πατάει όσο χρειάζεται στην τεχνική για να εκφραστεί με σαφήνεια.

Το ίδιο και στη ζωή, η ανάλυση, οι αναζητήσεις, οι προβλέψεις και οι υπολογισμοί χρησιμεύουν στο να βελτιστοποιούν την εμπειρία της ζωής και δεν (πρέπει να) είναι αυτοσκοπός. Χωρίς όλα αυτά, το ρίσκο αποτυχίας αυξάνεται, αλλά όταν αυτά καταλαμβάνουν την ύπαρξη ενός ανθρώπου τότε η ζωή μετατρέπεται σε μία άσκηση χωρίς ουσία.

Θυμάμαι μια καλή μου φίλη πριν 25 χρόνια, που σε κάθε γεύμα υπερανέλυε τις γεύσεις. Πολύ αλάτι, λίγο πιπέρι, η σχέση βασιλικού με ρίγανη σε συνδυασμό με το δέσιμο της σάλτσας και το πάχος του τριμμένου τυριού….

ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ ΣΠΑΓΓΕΤΙ Γ@ΜΩ ΤΟΝ ΘΕΟ ΜΟΥ, ΦΑΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΗΖΕΙΣ!

Οπότε τι θέλω να πω τελικά; Όσο καταλάβατε εσείς που διαβάζετε, άλλο τόσο κατάλαβα και εγώ που γράφω.

Α, ναι!

Η προσοχή έχει νόημα στην ετοιμασία του πιάτου, όχι όταν το τρως. Αν δεν σου αρέσει, φτιάξε άλλο αντί να χάνεις τον χρόνο σου αναλύοντας ξανά και ξανά γιατί απέτυχε το πρώτο. Αν κάθε φορά αποτυγχάνεις όσο και προσπαθείς, πρώτον μην επενδύσεις σε καριέρα μάγειρα και δεύτερον τρώγε έξω, ή βρες κάποιον να την βρίσκει να σου μαγειρεύει.

Τέτοιες μ@λακίες σκέφτομαι και λέω, και μετά απορώ γιατί ο Γιάλομ έβγαλε λεφτά με την ψυχοθεραπεία, και εμένα δεν με ξέρει ούτε η μάνα μου.

Είπα να μην δώσω συμβουλές αλλά δεν μπορώ να το αποφύγω, κλείνω λοιπόν με το υπέρτατο κλισέ: Ζήστε την εμπειρία της ζωής, βιώστε τις καταστάσεις και τα συναισθήματα αντί να υπεραναλύετε τα πάντα τεχνικά, γιατί αυτό κάνουν πολλοί χωρίς να το καταλαβαίνουν.

Μην επαναλαμβάνετε απρόσφορες συμπεριφορές. Πιθανό να τις υιοθετήσατε ή να σας επιβλήθηκαν παλιότερα, και ίσως τότε να εξυπηρετούσαν κάποιο σκοπό, ίσως όχι. Το θέμα είναι πως πολλοί έχουν ξεχάσει από πού μπήκαν σε αυτή την περσόνα που νομίζουν πως είναι ο εαυτός τους και δεν θυμούνται ή δεν έχουν ανακαλύψει προς ποια κατεύθυνση είναι η έξοδος. Έτσι συνεχίζουν να κάνουν ανούσιους κύκλους στον λαβύρινθο της ύπαρξής τους και αναρωτιούνται τι δεν πάει καλά, γιατί έχει παντού τοίχους, σκοτάδια και αδιέξοδα.

Ξεχάστε τις λεπτομέρειες από το παρελθόν και μην προσπαθείτε να μαντέψετε τις λεπτομέρειες του μέλλοντος γιατί χάνετε το παρόν στο οποίο θα έπρεπε να ζείτε. Είναι θέμα εξάσκησης, δεν υπάρχουν γρήγορες και εύκολες λύσεις για να επιτευχθεί. Χρειάζεται συγκέντρωση και προσήλωση στο τώρα και προσπάθεια, έτσι ώστε να επαναφέρουμε συνέχεια το μυαλό στο παρόν, όταν αυτό ταξιδεύει στο ένδοξο παρελθόν του ΠΑΣΟΚ ή στο αβέβαιο και δυστοπικό post-apocalyptic μέλλον της πανδημίας.

Λύστε πρώτα τα προβλήματά σας και μετά αφιερώστε (αν σας έχει περισσέψει) ενέργεια για να ασχοληθείτε με τα προβλήματα των άλλων.

Μην είστε επικριτικοί με τους άλλους, κανείς δεν είχε την ευκαιρία να επιλέξει να είναι όμορφος, πλούσιος, υγιής, ταλαντούχος, χαρισματικός, έξυπνος και καλός, και αντί για αυτά διάλεξε να είναι άσχημος, φτωχός, άρρωστος, αντιπαθής, χαζός και κακός.

Πολλή σοφία σας χάρισα απλόχερα και αφιλοκερδώς μέρες που είναι, γιατί τέτοιος άνθρωπος είμαι. Το λιγότερο που μπορώ να ζητήσω σαν πληρωμή είναι να μου ευχηθείτε όλοι μαζί, κατά προτίμηση την στιγμή που πέφτει ένα αστέρι, να κερδίσω το πρωτοχρονιάτικο μπας και συνωμοτήσει το γ@μωσύμπαν και λύσω τα λιγοστά και ασήμαντα προβλήματα που μου έχουν απομείνει σε αυτή τη ζωή.

Την αγάπη μου και τις ευχές μου, από την ερημιά του κόσμου

Βασίλης

(Φίλε Βασίλη, όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω σαν εσένα. Βασίλη, ξέρεις καλύτερα από εμένα πως οι χρονιές αλλάζουν, όχι οι άνθρωποι. Είσαι ο άνθρωπος που με έκανε να αποενοχοποιηθώ στο ότι δεν άντεχα τις ατελείωτες αναλύσεις. Οπότε, απομακρύνθηκα από αυτούς που ανέλυαν διαρκώς τα πάντα -χωρίς να κάνουν ποτέ έστω ένα βήμα- και βρήκα την υγειά μου. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, την υγειά του τη βρίσκει κάποιος μακριά από την πολλή συνάφεια του κόσμου. Βασίλη, η ζωή δεν έχει νόημα, το νόημα της το δίνουμε εμείς. Μια καλή επιλογή στη ζωή είναι να προσπαθήσει κάποιος να συναντήσει τον εαυτό του, αλλά υποθέτω πως αυτό ακριβώς φοβούνται οι περισσότεροι άνθρωποι. Όπως και όσο μπορεί ο καθένας. Πάντως, να ξέρουν ότι χάνουν μια εμπειρία …ζωής. Αν δεν συναντήσεις τον εαυτό σου, δεν θα βρεις ποτέ την αγάπη που ψάχνεις. Βασίλη, σου εύχομαι αυτό που έχεις. Και σου αφιερώνω το σκίτσο που έβαλα στο κείμενο. Να είστε καλά, όλοι. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.