Σκωτσέζικος εσπερινός

-‘’Ο διαδικτυακός μας φίλος πιτσιρίκος φαίνεται κουρασμένος’’ είπα στη κυρα-Φιόνα τις προάλλες.

-‘’What do you mean?’’

– ‘’Ίσως κουράστηκε να επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια.’’

– ‘’I can clearly understand how exhausting this endless repetition of the Greek reality could be. It’s not only the same cheap screen story which is looping, but the same cheap casting as well!’’

– ‘’Τι άλλο να κάνει ο άνθρωπος από το να γράφει τα ίδια και τα ίδια;’’

– ‘’Copy-paste’’

– ‘’Tι εννοείς με το copy-paste’’?

– ‘’Think of his famous «The road to fascism», then replace the date 24/10/2012 by inserting, for instance, 20/12/2021 and you have the latest update.’’

– ‘’E, αυτό λέω κι εγώ, πως δεν έχει καινούργια ερεθίσματα’’

– ‘’Ιf an entire society is recycling itself, what do you expect from him anyway?’’

– ‘’Μήπως θα έπρεπε να του δώσουμε κι εμείς κάποιες ιδέες;’’

Πήρε μια έκφραση που ξέρω πως είναι ο πρόλογος για το ‘’χώσιμο’’ που με περιμένει, ξεφύσηξε κι άρχισε τον σκωτσέζικο εσπερινό.

– ‘’Ο διαδικτυακός μας φίλος έφτιαξε κάποτε ένα blog για να εκφράζει τις απόψεις του, όχι για να μάς ψυχαγωγεί. Κάποιοι σαν κι εμάς που πήραν την απόφαση να του γράψουν, είχε την καλή διάθεση να βγάλει τα κείμενά τους και να τούς απαντήσει. Ανταλλαγή απόψεων έκανε, δεν είχε site γνωριμιών. Μέχρι και ψυχολόγο-ψυχίατρο σου έφερε στο blog για να βοηθήσει τη γεροντική σου πλήξη. Πρίν από μερικά χρόνια άνοιξε μια πόρτα στους νέο-δραπέτες από την ελληνική πραγματικότητα. Μερικοί όπως εμείς, του στέλναμε ένα κείμενο και μετά ξαπλώναμε στη βεράντα μας στο Cove Bay και διαβάζαμε, την ώρα που ο φίλος μας έκοβε κι έραβε τα mail για να κρεμάσει νέα post. Τι άλλο ήθελες να κάνει;’’

-‘’Ναι αλλά τώρα φαίνεται να έχει κουραστεί’’

– ‘’Αυτή είναι μια δική σου εκτίμηση. Κατ’ αρχάς, πάει καιρός που σε είχε προειδοποιήσει πως ‘’έχουμε και μια ζωή να ζήσουμε’’ που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, μπάνια, κρουαζιέρες και παγωτά. Αν η θάλασσα της Σκωτίας είναι κρύα, τα ντόπια παγωτά δεν σου αρέσουν και οι κρουαζιέρες δεν πάνε στη Νίσυρο, αυτά είναι δικά σου προβλήματα.’’

– ‘’Σε όλα αυτά συμφωνώ αλλά το γεγονός παραμένει, δηλ. έχω την εντύπωση πως υπάρχει μια κάμψη.’’

– ‘’Είναι εντύπωση μάλλον λαθεμένη και κάπως εγωκεντρική. Ο φίλος μας σου είπε εγκαίρως ότι θα περιορίσει τον κύκλο των αναγνωστών και θα κάνει τη ζωή όλων πιο εύκολη με τα podcast. Σαν παραδοσιακός σκωτσέζος τσιφούτης δεν ξεκουλάθηκες να ανοίξεις έναν συνδρομητικό λογαριασμό για να διαβάζεις και να ακούς τον ίδιο και τούς συναναγνώστες. Επίσης, με γεροντικό πείσμα επιμένεις να αποφεύγεις την ευκολία του podcast. Ο καλός μας φίλος σου έκανε τη χάρη να σου στείλει μέχρι και οδηγίες ηχογράφησης αλλά εσύ έχεις μείνει στο blog που ήξερες λίγα χρόνια πριν. Ένας εγωκεντρικός εσχατόγερος που δεν ακολούθησε τις αλλαγές αλλά τις μετέφρασε σαν κούραση του blogger. I rest my case!’’

– ‘’Έχω την εντύπωση πως με επιπλήττεις.’’

– ‘’Ακόμα δεν άρχισα αλλά μου φαίνεται πως είναι απαραίτητο. Είναι ανησυχητικό να βλέπω ότι αρχίζεις να εμφανίζεις εντελώς ελληνικά συμπτώματα που μέχρι πριν λίγο δεν είχες. Υπάρχει μια παρέα ανθρώπων που παίζουν δημιουργικά παιχνίδια και αποφάσισαν να πάρουν τα κουβαδάκια τους και να πάνε στη διπλανή παραλία. Δεν θέλησες να τους ακολουθήσεις, δεν αποφασίζεις να αγοράσεις διαφορετικό κουβαδάκι και να μάθεις να φτυαρίζεις αλλιώς, παρά κάθισες εκεί που ήσουν, και θεωρείς πως το παιχνίδι στο οποίο δεν μετέχεις, έκανε κοιλιά.’’

‘’Σαν να μην έφτανε αυτό, φαντάζεσαι πως λείπουν οι ιδέες και πως, αν πεις κάποια δική σου εξυπνάδα, θα είναι αρκετή για να επιστρέψει το παιχνίδι εκεί που βολεύει εσένα. Στην παραλία που στέκεσαι πεισματικά, και με τα κουβαδάκια που θέλεις. This is very Greek, my dear!’’

– ‘’Μάλλον έχεις δίκιο’’ ομολόγησα με σκυμμένο κεφάλι. ‘’Ίσως φταίει το γεγονός ότι μου λείπει ο γραπτός λόγος του πιτσιρίκου και των υπολοίπων φίλων μας που μας συντρόφευε κάποτε’’.

-‘’Δεν φταίνε αυτοί αν σου λείπει. Εσύ ξέκοψες από την παρέα τους. ‘Ήταν στο χέρι σου να τους ακολουθήσεις, να τους μιλήσεις αντί να τους γράψεις, και να κρατήσεις την επαφή ζωντανή. Δεν έκανες τίποτε απ’ αυτά, και φαντάστηκες πως ο διαδικτυακός μας φίλος ξέμεινε από ιδέες και χρειάζεται τις δικές σου.’’

‘’You know something? If you feel too creative, then go the other side! Aν είσαι τόσο βέβαιος για τις ιδέες σου, κάνε ό,τι έκανε ο διαδικτυακός μας φίλος πριν από πολλά χρόνια. Φτιάξε κι εσύ ένα blog, γράψε αυτά που σκέφτεσαι, κι αν αξίζουν για συζήτηση βρες και τον τρόπο να τα κάνετε όχι ενιαίο podcast αλλά ολόκληρο διαδικτυακό ραδιόφωνο. Αλλιώς, θα είσαι ένας εγωκεντρικός ηλικιωμένος που θα παραπονιέται επειδή δεν βρίσκει αξιόλογους συνανθρώπους για να διασκεδάσουν τη μιζέρια του. Costas, I am deeply concerned because you are getting dangerously old!’’

Σταμάτησα εκεί τη συζήτηση γιατί η κυρα-Φιόνα μου είχε τσακίσει τη διάθεση, χωρίς να έχω το παραμικρό επιχείρημα να της απαντήσω για να αισθανθώ λίγο καλύτερα. Μου φαίνεται πως με τον καινούργιο χρόνο μάλλον θα πρέπει να αλλάξω κουβαδάκι, να μάθω να παίζω με podcast και να ξεκουμπιστώ για τη διπλανή παραλία. Τελικά, έχει δίκιο να λέει πως μιζεριάζω αδικαιολόγητα και εντελώς ελληνικά. Αν νομίζεις πως δεν σε παίζουν είναι πολύ πιθανόν να σ’ άφησαν επειδή εσύ δεν τους παίζεις.

Καλές γιορτές σε όλους

Φιόνα & Κωνσταντίνος

(Αγαπητέ Κωνσταντίνε, δεν άφησα κανέναν. Έκανα για πάρα πολλά χρόνια το κέφι μου και τα κέφια των αναγνωστών. Τώρα άλλαξα. Ό,τι δεν αλλάζει, πεθαίνει. Να σε βεβαιώσω πως τα τελευταία 2-3 χρόνια είναι τα καλύτερα για εμένα στο μπλογκ. Έκανα πολλούς καλούς φίλους -από διάφορα μέρη του κόσμου- και την περνάω φίνα. Επίσης, γελάω πάρα πολύ. Δεν μου λέει τίποτα πια να γράφω κείμενα που να κάνουν πάνω από ένα εκατομμύριο αναγνώσεις -ένα κείμενο ξεπέρασε τα 2 εκατομμύρια αναγνώσεις- γιατί αυτό είναι κάτι που το έχω κάνει. I’ve been there, I’ve done that. Το ίδιο ισχύει για το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, το θέατρο, τα περιοδικά. Τα έκανα, έμαθα πώς είναι, φτάνει. Ποτέ δεν έκρυψα πως δεν μου αρέσει η πολλή συνάφεια του κόσμου. Όπως δεν έκρυψα ότι αγαπάω την θάλασσα. Αυτό μπορεί να το σπάσω μόνο αν μου το ζητήσει κάποιος καλός φίλος, όπως ο Χριστόφορος Ζαραλίκος που με έφερε από τα νησιά στην Αθήνα, για να γράψουμε την θεατρική του παράσταση. Μόνο έτσι. Οι αναγνώστες του μπλογκ δεν μου ανήκουν αλλά δεν τους ανήκω κι εγώ. Και ναι, έχουμε και μια ζωή να ζήσουμε. Όλοι μας. Να είσαι καλά. Καλές γιορτές. Την αγάπη μου. Και στην Φιόνα.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.