Είμαστε οι μεγαλύτεροι ανθρωποφάγοι του πλανήτη
Από την στιγμή που παρέχεται η δυνατότητα επιλογής ως πράξη, πιτσιρίκο, (γιατί όπως γνωρίζουμε αυτό δεν είναι το σύνηθες σε εμπόλεμες ζώνες ή σε τόπους που χιλιάδες πεθαίνουν σκοπίμως ημερησίως από ασιτία, αλλά αυτή είναι μια μάταιη συζήτηση κατά πως φαίνεται) μεγάλη ευθύνη φέρει το άτομο που ευνοείται αυτής της ευχέρειας.
Οι προσωπικές επιλογές ως τέτοιες, κουβαλούν εκτός της αυτονόητης λήψης μιας απόφασης ύστερα από σκέψη και υπολογισμό, την εκτίμηση και ευθύνη των συνεπειών ως αποτέλεσμα – είτε είναι οι επιθυμητές είτε όχι- και την κατάλληλη τροποποίηση ή αλλαγή της επιλογής ώστε να επιτευχθεί ο αρχικός σκοπός.
Ως εδώ καλά. Ένα γενικευμένο παράδειγμα θα μπορούσε να είναι το συλλογικό όφελος μιας κοινωνίας ως τελικός στόχος (ή το αντίθετο). Στα σύγχρονα πολιτικά συστήματα, αυτό ξεκινάει από την επιλογή της ψήφου. Κι εδώ γελάμε. Αλλά πάμε παρακάτω.
Στην αέναη ατομική ηθική, ξεκινάει από το σημείο που η προσωπική ενέργεια συνεπάγεται όφελος και προς τον συνάνθρωπο ή αν μη τι άλλο δεν ξεπερνάει τα όρια της ελευθερίας του άλλου, πόσο περισσότερο δεν προκαλεί την καταστροφή του.
Αν αναλογιστεί κανείς γιατί οι επιλογές είτε σε συλλογικό είτε σε ατομικό επίπεδο όχι μόνο δεν έχουν οδηγήσει σε κοινωνική ή ατομική ευημερία αλλά οδεύουν προς τον αφανισμό του φυσικού περιβάλλοντος και της ανθρώπινης οντότητας ως μέρος αυτού ύστερα από την παρακμή και τον εξευτελισμό του είδους, ίσως καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο μοναδικός λόγος που όλα αυτά προκύπτουν είναι ο πλούτος και η φτώχεια.
Και δεν αναφέρομαι στο χάσμα και την ανισότητα αυτών αλλά στα φαινόμενα καθαυτά. Η απάντηση βρίσκεται στην μη ύπαρξη πλούτου και φτώχειας. Ένα απλό σενάριο είναι το πλαφόν. Στο όριο του έχειν και του μη έχειν. Πόσα χρήματα χρειάζεται ένας άνθρωπος ανεξαιρέτου ηλικίας, χρώματος ή φύλου κατά κεφαλήν να ζήσει αξιοπρεπώς; Τόσα. Αντίστοιχη στέγη ανά μέλος που θα την κάνει σπιτικό, ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε.
Επίσης, η έννοια του χρήματος ως φαντασιακό μέσο μπορεί να λειτουργήσει μια χαρά για τις ανάγκες της εξέλιξης της επιστήμης· κυρίως, της ιατρικής, της παιδείας, της αισθητικής του χώρου, της αποκέντρωσης, της δεντροφύτευσης, της καλλιέργειας της γης και του πνεύματος και ούτω καθεξής, κόβοντας νόμισμα με πληθυσμιακούς δείκτες για τους αγνούς σκοπούς αυτούς και μόνο. Προς όφελός μας, όχι εις βάρος μας.
Φανταστείτε κοινωνίες όπου όλοι οι άνθρωποι έχουν ένα σπίτι να μείνουν, έχουν καθημερινό φαγητό σε επάρκεια, όπου μπορούν να περνούν τον χρόνο τους όπως αγαπούν χωρίς πίεση και άγχος. Όπου τα επαγγέλματα μετουσιώνονται σε αγαπημένη ενασχόληση και όπου φυσικά δεν υπάρχουν πόλεμοι και το προσδόκιμο ζωής ισορροπείται σε όλες τις γωνιές του κόσμου.
Τότε και μόνο τότε θα είχαμε την ευκαιρία να επουλώσουμε τις πληγές της ψυχής ως απόρροια της συσσωρευμένης καταπίεσης της σάπιας εποχής που προηγήθηκε. Τότε και μόνο τότε θα είχαμε την δυνατότητα να δημιουργήσουμε υγιείς ανθρώπινες σχέσεις. Γιατί κεντρικός γνώμονας θα ήταν η αληθινή σύνδεση με τον εαυτό μας για αρχή.
Όλα όμως είναι θέμα επιλογής (όπου αυτή είναι δυνατή) και δυστυχώς αποδεικνύεται πως είμαστε οι μεγαλύτεροι ανθρωποφάγοι του πλανήτη. Με την θέλησή μας. Και τα θύματά μας είναι κυρίως αυτά που δεν είχαν ποτέ επιλογή. Που δεν συναίνεσαν ούτε ρωτήθηκαν.
Πόσο νοητικά καθυστερημένοι φαινόμαστε, πιτσιρίκο, παραμένοντας αιωνίως σκλάβοι του χρήματος και της κάθε μορφής εξουσίας που κυοφορεί.
Θαυμάζω πολύ αυτούς που καταφέρνουν να αποδεσμευτούν από την πλαστή αυτή πραγματικότητα και όπως είχε πει και ο Khalil Gibran “Ο πιο αξιολύπητος από όλους τους ανθρώπους είναι αυτός που μετατρέπει τα όνειρά του σε ασήμι και χρυσάφι.”
Λίνα
(Αγαπητή Λίνα, υπάρχει η δυνατότητα να έχουν όλοι οι άνθρωποι σπίτι και να έχουν όλοι φαγητό και αξιοπρεπή διαβίωση. Αλλά αυτό δεν βλέπω να απασχολεί και πολλούς. Τώρα είναι της μόδας η πολιτική των ταυτοτήτων, τα εμβόλια και οτιδήποτε άλλο χωρίζει τους ανθρώπους. Επίσης, είναι της μόδας η συζήτηση για την πατριαρχία με κατάρες και άλλα τέτοια -που χωρίζουν άνδρες και γυναίκες, λες και δεν είναι άνθρωποι όλοι τους-, αλλά, αν τολμήσεις να πεις πως η πατριαρχία έχει να κάνει με την θρησκεία και με τον καπιταλισμό, θα σε βρίσουν γιατί κάνει …τζιζ. Λίνα, δεν κάνει να μιλάμε για πλούσιους και φτωχούς, αυτά θεωρούνται …παλαιοκομουνιστικά. Το περίεργο είναι πως το θεωρούν ξεπερασμένο και οι φτωχοί. Τι να πεις; Εγώ, πάντως, ευγνωμονώ το σύμπαν κάθε μέρα, επειδή τα σκέφτομαι όλα αυτά. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.