Η σιωπή

Το δάκτυλο στο στόμα ενός αθλητή, μετά από κάποια νίκη, είναι μια χειρονομία με αποδέκτη, κυρίως, το φίλαθλο κοινό που παρακολουθεί ένα αγώνα. Σπάνια αφορά αντίπαλο εντός του αγωνιστικού χώρου.

Εκφράζει -σύμφωνα με την ψυχολογία του αγωνιζόμενου- την εκτόνωσή του από την ένταση κατά την διάρκεια ενός παιγνιδιού που δίνεται έχοντας σαν αντίπαλο κάποιον άλλο αθλητή ή ομάδα, και σαν εχθρό την εξέδρα που συνηθίζεται να αποδοκιμάζει -κατά την διάρκεια του αγώνα- τον χειρονομούντα με σκοπό να ηττηθεί.

Μπορεί ακόμη να θεωρηθεί και σαν μια απάντηση του αθλητή απέναντι σε μια μερίδα φιλάθλων, που ναι μεν δεν αποδοκιμάζει τον αθλητή, αλλά αμφισβητεί -επηρεασμένος προφανώς από τον Τύπο- τις αθλητικές του ικανότητες.

Κατανοώ απόλυτα την αγανάκτηση, την ένταση ή την ψυχική φόρτιση ενός ποδοσφαιριστή ή ενός μπασκετμπολίστα –χωρίς να τους δικαιολογώ αφού είναι επαγγελματίες και αμείβονται για να προσφέρουν θέαμα- που του βρίζουν σε όλο τον αγώνα την μάνα, του φωνάζουν συνεχώς ότι γ@μιέται η αδελφή του η ότι ο ίδιος είναι πoύστης, και με τη λήξη του παιγνιδιού αποφορτίζεται εκφραζόμενος με την χειρονομία ενός δάχτυλου στο στόμα.

Είναι σαν να λέει σε όλους όσοι με κάθε τρόπο θέλησαν να μειώσουν την αξία του:

«Βουλώστε το μ@λάκες, γιατί εγώ είμαι αυτός που σας γ@μησα».

Για να κλείσει ο κύκλος της σημειολογίας του δαχτύλου, όχι μόνο κατανοώ αλλά και δικαιολογώ απόλυτα ανάλογες συμπεριφορές από ερασιτέχνες αθλητές ή επαγγελματίες χαμηλών κατηγοριών που παίζουν για το κέφι τους, δεν πληρώνονται ή βάζουν και από τη τσέπη τους για να καλύψουν τα έξοδα της ομάδας τους και δέχονται προκλήσεις από αντίπαλους φιλάθλους.

Όποιος έχει την υπομονή να παρακολουθήσει αγώνα ερασιτεχνικού πρωταθλήματος, θα διαπιστώσει ότι το δάχτυλο στο στόμα είναι ενθύμιο από τα χρόνια της αθωότητας. Οπαδοί με μαδέρια, σουγιάδες και καπνογόνα στα χέρια, με τη απαραίτητη για τις περιστάσεις συμβολή παραγόντων, επιτίθενται σαν αφιονισμένοι εναντίον νεαρών ποδοσφαιριστών και είναι απορίας άξιο πως, μετά από όλο αυτό το πανδαιμόνιο, τα βρίσκουν μεταξύ τους και συνεχίζουν να παίζουν.

Στο τένις όμως -που στο service οποιουδήποτε παίκτη, ακόμη και αντιπάλου, επικρατεί εκκλησιαστική ησυχία- οι συνθήκες φιλοξενίας διαφέρουν από αυτές των ποδοσφαιρικών γηπέδων.

Με εξαίρεση τους Κύπριους που είναι γνωστοί βωμολόχοι και σε αγώνα του συμπατριώτη τους του Παγδατή αποδοκίμαζαν τον αντίπαλο οποτεδήποτε σέρβιρε, πανηγύριζαν τους πόντους σαν να έβαζε γκολ η Ομόνοια και φώναζαν στο τέλος του παιγνιδιού ρυθμικά ότι είναι βαριά η πoύτσα του Παγδατή, οι θεατές αγώνων αντισφαίρισης είναι behaviorally correct. Στο τέλος κάθε παιγνιδιού –με εξαίρεση τυχόν κωλοπαιδισμούς αθλητή- χειροκροτούν και τους δύο αντιπάλους. Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις αποδοκιμασίας αθλητή, ακόμη και εάν αφορά αντίπαλο ενός συμπατριώτη τους.

Οι θεατές, που απαρτίζουν το κοινό -άσχετα εάν είναι ψώνια η εκ γενετής snob- προσέρχονται ντυμένοι με επιμέλεια, δεν καπνίζουν, δεν πλακώνονται μεταξύ τους και σχολιάζουν το παιγνίδι χαμηλόφωνα. Στην ηρεμία της ατμόσφαιρας συμβάλλει τα μέγιστα και ο εκφωνητής των points σε κάθε game, αφού η φωνή του, από τα μεγάφωνα του court, θυμίζει Αλέξη Κωστάλα σε περιγραφή Λίμνης των Κύκνων.

Μου έκανε λοιπόν εντύπωση η φωτογραφία αυτή της Σάκκαρη. Σε ποιους απευθύνεται η Μαρία και με την χρήση της νοηματικής γλώσσας προκαλεί κάποιον η κάποιους να σωπάσουν;
Αδυνατώ να πιστέψω ότι η Μαρία Σάκκαρη απηύθυνε την χειρονομία στην Κινέζα αντίπαλο αθλήτρια της.

Αν έστω και μία στο εκατομμύριο στρεφόταν κατά της αντιπάλου θα ήταν μια ανάγωγη και αντιεπαγγελματική κίνηση, αφού η αντίπαλος ούτε την προκάλεσε, ούτε έκανε καραγκιοζιλίκια ανάλογα με πρόσφατα του Τσιτσιπά, που κάθε τόσο και λιγάκι διέκοπτε τη ροή του παιγνιδιού για να πάει στη τουαλέτα.

Οι Κινέζοι -ένας εξαιρετικά καταπιεσμένος λαός -δεν είναι άνθρωποι εριστικοί και δεν προκαλούν με τη συμπεριφορά τους, ιδιαίτερα την αθλητική. Όχι μόνο σε αγώνα τένις αλλά ούτε και σε αγώνα κατς.

Η Κινέζα έπαιξε και έχασε.

Συνεπώς, η χειρονομία της σιωπής είχε -δια της εις άτοπον επαγωγής- μόνον αποδέκτη το φίλαθλο κοινό.

Ένα κοινό που είναι βέβαιο ότι δεν αμφισβητεί τις ικανότητές της, αφού ποτέ δεν ακούστηκε εις βάρος της κάποιο αρνητικό αθλητικό σχόλιο ή αποδοκιμασία.

Δική μου εκτίμηση είναι ότι η πρόκληση της σιωπής απέναντι σε φίλαθλους, ιδιαίτερα του τένις, με τους οποίους δεν υπάρχουν ταξικές διαφορές μεταξύ κοινού και πρωταθλητών, συνιστά πράξη αλαζονείας και επίδειξης της προσωπικής δύναμης που πιστεύει ότι έχει αποκτήσει ο αθλητής.

Το δάκτυλο στο στόμα της Σάκκαρη, εμένα προσωπικά, μου θύμισε την μακαρίτισσα Μαρίκα Μητσοτάκη, που κάποτε επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, μέσα στη Βουλή, η σύζυγος του τότε πρωθυπουργού, καθισμένη στα έδρανα των κρατικών αξιωματούχων, αγριοκοίταξε τον Κίμωνα Κουλούρη- όταν σε κάτι διαμαρτυρήθηκε -και αφού πρώτα έβαλε το δάχτυλο της στο στόμα, είπε δυνατά: «Σώπασε εσύ τσογλάνι».

Αγαπητή Μαρία, η επιβολή της σιωπής είναι πράξη που ταιριάζει περισσότερο σε πολιτικούς και λιγότερο σε αθλητές. Επιβάλλεις την σιωπή, χωρίς κατ’ ανάγκη να βάζεις στο δάχτυλο στο στόμα, εξαγοράζοντας μέσα ενημέρωσης η δημοσιογράφους, στους οποίους κλείνεις το στόμα, προκειμένου να μην γράφουν αυτά που βλέπει όλος ο κόσμος.

Κλείνοντας να αναφέρω ότι υπάρχει και μια τρίτη ερμηνεία της χειρονομίας. Το κορίτσι, μπροστά στην χαρά μιας νίκης, να μην σκέφτηκε τι έκανε, και η αντίδρασή της να ήταν μια άστοχη ενέργεια της στιγμής. Στη περίπτωση αυτή θα πρέπει να δείξουμε κατανόηση και να μην κρίνουμε την αθλήτρια με εμπάθεια, επειδή τυγχάνει να είναι και ερωτική σύντροφος του υιού Μητσοτάκη.

Ελπίζω, λοιπόν, οι χειρονομίες της συμπαθητικής Μαρίας να παραμείνουν στο επίπεδο προτροπής μιας σιωπής των φιλάθλων και να μην προχωρήσει περαιτέρω σε άλλες μορφές έκφρασης που συνηθίζονται μεν στα ποδοσφαιρικά γήπεδα αλλά είναι παντελώς άγνωστες στα γήπεδα του τένις.

Γ.Κ.

ΥΓ. Δεδομένου ότι η φωτογραφία είναι δημοσιευμένη σε site μιας κωλοφυλλάδας που υποστηρίζει την Κυβέρνηση, διατηρώ τυχόν επιφυλάξεις εάν η φωτογραφία είναι από τον αγώνα με την Κινέζα η από το αρχείο. Τον αγώνα δεν παρακολούθησα, όπως δεν παρακολουθώ και κάθε αγώνα που παίζουν επαγγελματίες . Σε κάθε περίπτωση πάντως, μια φωτογραφία είναι η εικόνα της προσωπικότητας ενός αθλητή. Και δεν έχω δει ποτέ τον Φέντερερ η τον Τζόκοβιτς να βάζει το δάχτυλο στο στόμα. Ίσως γιατί είναι μεγάλοι αθλητές.

(Αγαπητέ φίλε, επειδή το έψαξα, αυτή η κίνηση της Μαρίας Σάκκαρη γίνεται στο τέλος του αγώνα με την Κινέζα αντίπαλό της στο Australian Open, και, αν κατάλαβα καλά, απευθύνεται στους δικούς της ανθρώπους στην εξέδρα των θεατών. Γιατί; Αυτό το ξέρουν οι ίδιοι. Έχουν και οι αθλητές με τους προπονητές τους και τους φίλους τους τα δικά τους. Πάντως, μάλλον δεν είναι κίνηση προς τους θεατές του αγώνα, ούτε προς την συναθλήτριά της. Βέβαια, η κατάσταση στα γήπεδα του τένις δεν είναι και πολύ κόσμια πια, αφού όλο και περισσότερο μοιάζουν με γήπεδα ομαδικών αθλημάτων με φανατικούς θεατές που παρεκτρέπονται. Εμένα δεν με χαλάει να εκφράζεται ο αθλητής, ούτε το να την λέει στους θεατές που τον αποδοκιμάζουν. Δικό τους πρόβλημα. Πάντως, μου αρέσει πολύ η φάση που ο αθλητής τρώει τη γιούχα και το βρισίδι της ζωής του σε όλο τον αγώνα, δεν αντιδράει καθόλου και στο τέλος, αφού νικήσει, φέρνει το χέρι του στο αυτί του, σε φάση “δεν σας ακούω τώρα” και, με μια αθώα και παιγνιώδη κίνηση, τους κάνει όλους έξαλλους. Όσο για τον Τσιτσιπά, μια φορά στην διάρκεια του αγώνα πήγε στην τουαλέτα, δεν πάει συνέχεια. Και αυτό αφενός προβλέπεται από τους κανονισμούς, και αφετέρου δεν το κάνει μόνο ο Τσιτσιπάς. Δεν ξέρω τι έχουν πάθει οι άνθρωποι τα τελευταία χρόνια με τους τενίστες, ούτε καταλαβαίνω τον χαμό που έγινε πρόσφατα με τον Τζόκοβιτς. Πάντως, αυτή η μανία με τους τενίστες, μάλλον δεν οφείλεται στην αγάπη του κόσμου για το τένις. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.