Αλκατράζ
Γεια σου φίλε πιτσιρίκο,
Αυτή τη φορά σου γράφω από το Σαν Φρανσίσκο, που είναι και ο τελευταίος μου σταθμός στο τριών εβδομάδων ταξίδι μου στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Αφορμή είναι η επίσκεψή μου στο Αλκατράζ.
Πολλές εικόνες κι πολλές σκέψεις. Ας προσπαθήσω να τις βάλω σε μια σειρά.
Βλέποντας τα κελιά των κρατουμένων, δεν μπορούσα παρά να τα συγκρίνω με τα διαμερίσματα που μένουν σήμερα πολλοί άνθρωποι στις μεγάλες πόλεις.
Η γυναίκα μου έκανε πρακτική για 4 μήνες στη Νέα Υόρκη. Το δωμάτιο που νοίκιαζε έκανε 400$ την εβδομάδα και δεν ήταν μεγαλύτερο σε μέγεθος από ένα κελί στο Αλκατράζ. Η μόνη διαφορά είναι πως ο νιπτήρας ήταν σε ξεχωριστό κοινόχρηστο χώρο.
Ενδιαφέρον, επίσης, ήταν η τρύπα “the hole”. Στη τρύπα έβαζαν σε απομόνωση τους κρατούμενους που δεν πειθαρχούσαν, τους οποίους μπορεί να τους άφηναν μέχρι και 24 ώρες δίχως φως.
Ένας από τους κρατούμενους, για να περνάει η ώρα, είχε βγάλει ένα κουμπί από τη φόρμα του, το οποίο το πετούσε μέσα στη “τρύπα”, και μετά το έψαχνε μες στα σκοτάδια. Και ξανά από την αρχή.
Επίσης, υπήρχαν φωτογραφίες με κρατούμενους που είχαν περάσει αρκετό χρόνο μέσα στην απομόνωση (έφτανε μέχρι τις 19 μέρες), και πολλοί ήταν εκεί επειδή είχαν αρνηθεί την “εργασία” που τους ανέθεταν οι φύλακες. Κάποιος μάλιστα παρότρυνε και άλλους κρατούμενους να κάνουν το ίδιο.
Ίσως είναι καλύτερη η απομόνωση από το να αρνηθεί κάποιος να εργάζεται σε ένα δυτικό κόσμο.
Πολλές φορές σκέφτομαι τι θα μου συμβεί αν τα παρατήσω όλα, και με βλέπω να καταλήγω να ζω σε σκηνή μόνος μου, όπως οι εκατοντάδες σκηνές που αντίκρισα στους δρόμους του Λος Άντζελες.
“Δρόμοι κάμπινγκ” τους βάφτισα.
Στη βιβλιοθήκη των φυλακών διάβασα κάτι που με εξέπληξε. Από ό,τι φαίνεται, υπήρχαν φυλακισμένοι που διάβαζαν 75-100 βιβλία το χρόνο.
Περισσότερα από όσα διαβάζουν οι περισσότεροι σε όλη τους τη ζωή.
Βρήκα και κάτι σχετικό με τον πόλεμο στην Ουκρανία και ένα από τα κείμενα σου.
Ο Robert Simmons ήταν Αφροαμερικανός ο οποίος αρνήθηκε να πολεμήσει στον 1ο παγκόσμιο πόλεμο. Το αποτέλεσμα ήταν να φυλακιστεί και να μπει στην απομόνωση για 14 μέρες.
Επίσης, τον εξανάγκαζαν να στέκεται όρθιος για 8 ώρες τη μέρα, δεμένος στη πόρτα του κελιού του, μη μπορώντας να κάτσει ή να στρίψει το κορμί του.
Για το τέλος άφησα τη μίνι έκθεση για το σωφρονιστικό σύστημα στην Αμερική, και τα χαρακτηριστικά των κρατουμένων.
Για να μη γράφω τα ίδια, καθώς έχω ήδη διαβάσει ωραία κείμενα στο μπλογκ σου για αυτό το θέμα, μπορεί όποιος θέλει να δει τα στατιστικά που αφορούν, Αφροαμερικανούς, φτώχεια κλπ.
Αυτό που θα ήθελα να τονίσω, είναι πως ναι μεν η φτώχεια και η παιδεία παίζουν το σημαντικότερο ρόλο στο ποιος προβαίνει σε κάποιο έγκλημα, αλλά, από την άλλη, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει πως, για τα ίδια ακριβώς εγκλήματα, οι ποινές σε Αφροαμερικανούς είναι αρκετά μεγαλύτερες.
Μπορεί να βιώνουμε όλοι το ρατσισμό ενάντια στο φτωχό, αλλά, αν είσαι φτωχός και μαύρος, θα έχεις ακόμα χειρότερη αντιμετώπιση από το να είσαι φτωχός και καυκάσιος.
Φιλιά από Σαν Φρανσίσκο
Γιωργος
Υ.Γ. Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω με τις ουκρανικές σημαίες που βλέπω σε όλες τις πόλεις που έχω ταξιδέψει εδώ στο Αμέρικα. Αν μου δοθεί η ευκαιρία, θα ρωτήσω αν είχαν βάλει και τις σημαίες της Σερβίας, Συρίας, Αφγανιστάν, Υεμένης, Ιράκ, Λιβύης, Παλαιστίνης και πάει λέγοντας. Η μάλλον δεν θα ρωτήσω. Την ξέρω την απάντηση ήδη.
(Φίλε Γιώργο, φαντάσου σε μια χώρα να είναι αξιοθέατο οι φυλακές. Και αυτή η χώρα, μάλιστα, να θεωρείται -και μάλλον σωστά- η καλύτερη αστική δημοκρατία του κόσμου. Ζούμε ακόμα στην πρωτόγονη περίοδο της ανθρωπότητας. Πολύ ωραίο το ποστ και σε ευχαριστούμε που μας σκέφτηκες. Να περνάτε όμορφα. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.