Όλοι στην ίδια κολυμβήθρα κολυμπάμε
Αγαπημένε μου Πιτσιρίκο,
Πολύ με άρεσε το κείμενο του Γρηγόρη από την Σουηδία. Άλλος ένας τεμπέλης στην παρέα, γουστάρω. Τελικά, όπου Γρηγόρης, μάλαμα.
Να στείλω και τα περαστικά μου στους δεινοπαθούντες, τον Γιώργο από την Αιθιοπία της Ανατολίας και στον Άγιο από το Λίβερπουλ της Χαλκίδας. Να είστε καλά παιδιά, και να προσέχετε, γιατί περνάνε τα χρόνια και ο οργανισμός φθίνει. Δεν είμαστε πια τα πιτσιρίκια που ήμασταν κάποτε. Φευ!
Γνώμη μου, είναι, σχετικά με την Μάγκι που λέγατε με τον αδερφό εν Λεμπόφσκι Βασίλη, ότι δεν είναι ότι η σκύλα είχε καταλάβει κάποια μεγάλη αλήθεια της ανθρώπινης φύσης όταν είπε τη φράση “δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο άνδρες, γυναίκες και οικογένειες…”, απλά χρησιμοποίησε το αξίωμά της, μαζί με τον αποτυχημένο ηθοποιό των ΗΠΑ, Ρόναλντ Ρίγκαν, ώστε να θέσουν από κοινού τις αρχές του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, και διαμέσου του πολιτιστικού ηγεμονισμού, να τις επιβάλλουν στην κοινωνία, δηλαδή στα άτομα.
Το όχημα, φυσικά, ήταν ο υπερκαταναλωτισμός και το ιδιωτικό χρέος, μέσω της εισόδου των πιστωτικών καρτών και των καταναλωτικών δανείων, που εκτινάχθηκαν στα ύψη από την δεκαετία του ‘80 και έπειτα, με συνέπεια το πανηγύρι του 2008, του οποίου τις επιπτώσεις συνεχίζουμε να τρώμε ακόμα στη μάπα.
Το ερώτημα στο θέμα του ατομικισμού, δεν είναι αν ήρθε πρώτα το αυγό ή η κότα, αφού και αυτό το ερώτημα έχει απαντηθεί από την επιστήμη. Ήταν το αυγό.
Σχετικά με τον ατομικισμό, πάντως, οποίος δεν έχει δει το καταπληκτικό ντοκιμαντέρ του Adam Curtis, Century of the self, να το δει, υπάρχει και στο YouTube.
Που λες, Πιτσιρίκο, φίλες και φίλοι του μπλογκ, αυτό που περιέγραψε ο μούσιας 150 χρόνια πριν, δεν έχει αλλάξει. Είναι προς το συμφέρον κάθε καπιταλιστή να σε πληρώνει όσο το λιγότερο γίνεται, και να απαιτεί να παράγεις όσο περισσότερο μπορείς. Μάλιστα, μπορεί να το πάει ακόμα παραπέρα, και να σου θέτει αυτός το πόσο απαιτείται από σένα να παράγεις, με την απειλή ότι, αν δεν τα καταφέρεις, θα σε απολύσει.
Οπότε, για έναν καπιταλιστή, η “ελεύθερη” αγορά εργασίας σημαίνει ότι είναι ελεύθερος να αποφασίζει το πόσα θα σε πληρώνει και το πόσα θα του παράγεις, ενώ για σένα που τα παράγεις, σημαίνει ότι είσαι ελεύθερος να επιλέξεις ποιος καπιταλιστής θα σε εκμεταλλευτεί.
Η ελευθερία μας δεν είναι αρκετή για να επιλέξεις να μην σε εκμεταλλεύονται, δηλαδή να μην κερδοσκοπούν από την εργασία σου, αφού, αν μπορούν να αποφασίζουν για το πόσο τους κοστίζουμε, και το πόσο τους παράγουμε, στην ουσία αποφασίζουν το πόσο κέρδος τους απομένει να απολαύσουν στις πλάτες μας.
Ένα και ένα κάνουν δύο, για ακόμα μια φορά, δεν θέλει και πολύ μυαλό. Αυτή είναι η δημοκρατία στον καπιταλισμό. Δεν αποφασίζεις τίποτα παραπάνω από το ποιος πoύστης θα σε εκμεταλλευτεί, οπότε, όσο και να ψηφίζεις, ό,τι και αν ψηφίζεις, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: εκμετάλλευση.
Γιατί, αν ως πολιτικός ζητάς “ρήξη” με την σαπίλα της εκμετάλλευσης του καπιταλισμού, τότε κατεβάζεις τον κόσμο στους δρόμους και κάνεις κάλεσμα για γενική απεργία, δεν κατεβάζεις ψηφοδέλτιο στο προτεκτοράτο.
Έτσι Γιάνη;
Έτσι.
Κάτι ξέρουμε από Ιστορία, και όποιος ξέρει πέντε πράγματα από Ιστορία, ξέρει πως οι συστημικές αλλαγές δεν προέρχονται από τα αποτελέσματα της κάλπης. Προέρχονται από την βίαιη σύγκρουση με το υπάρχον σύστημα εξουσίας.
Αυτό το “βίαιη”, πουλάκια μου, όσο και να καταδικάζουμε την βία από όπου και αν προέρχεται, δεν το γλιτώνουμε. Είτε θα την τρώμε, είτε θα την δίνουμε.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, στην μισή Λατινική Αμερική έχουν σοσιαλιστική κυβέρνηση, αλλά από σοσιαλισμό, γιοκ. Όσοι πλούτισαν τόσα χρόνια με τους δικτάτορες και τους νεοφιλελέδες, αυτοί πλουτίζουν και τώρα.
Μόνο η δική μας βία είναι κακή. Αυτή που μας επιβάλλουν σε καθημερινή βάση οι ψυχασθενείς του Νταβός είναι χάδι, τι να σου πω, γι’ αυτό το 50% στις ανεπτυγμένες κοινωνίες υποφέρει από ψυχικά νοσήματα και είναι σωματικά ράκη, ενώ τα ψυχοφάρμακα φιγουράρουν στις λίστες με τις υψηλότερες πωλήσεις, επειδή όλα είναι μια χαρά.
Και φυσικά, η απάτη του καπιταλισμού δεν σταματάει εκεί, γιατί όσο μας εξαπατά ο πoύστης ο καπιταλιστής, τόσο και περισσότερο μας εξαπατά ο ίδιος μας ο εαυτός. Και ενώ μπορείς να επαναστατήσεις απέναντι στον πoύστη τον καπιταλιστή και να απεργήσεις, να παραιτηθείς, να του σπάσεις την εξάτμιση από την Μερσεντές του, είναι εξαιρετικά σπάνιο και δύσκολο να επαναστατήσει κανείς απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.
Και από δικαιολογίες για να μην κάνεις τίποτα, ουυυυυυυ, πάμπολλες. Και όλες αποδεκτές, δεν κουνάω το δάχτυλο σε κανέναν. Άλλωστε, έχω κι εγώ τις δικές μου, και είναι πολύ φιλοσοφημένες.
Σαράντα ώρες την εβδομάδα ήταν το μίνιμουμ πριν 100 χρόνια, και εξακολουθεί είναι το μίνιμουμ και σήμερα, παρά τα άλματα στην τεχνολογία. Ελάχιστοι μισθωτοί εργάζονται λιγότερο από αυτό, ενώ εκατομμύρια, δισεκατομμύρια, εργάζονται πολύ περισσότερο.
Κάποιοι μ@λάκες μάλιστα το κάνουν και εθελοντικά, χωρίς να τους εξαναγκάζει κανείς να δουλεύουν περισσότερο, για να δείξουν καλό πρόσωπο.
Αυτοί είναι οι χειρότεροι και μας χαλάνε την πιάτσα. Σύνδρομο της Στοκχόλμης με στεροειδή.
Και πρέπει να μας αρέσει κιόλας! Να είμαστε ομαδικοί παίκτες, team players, να δείχνουμε εργασιακό ζήλο, δημιουργικότητα στην εξεύρεση λύσεων, να έχουμε εξαιρετικές διαπροσωπικές ικανότητες, να είμαστε προσαρμοστικοί, να μανατζάρουμε τον χρόνο μας τέλεια, να είμαστε πρωταθλητές στο multitasking, και άλλες τέτοιες παπαριές με τις οποίες γεμίζουμε τα βιογραφικά μας για να δουν τι καλά σκλαβάκια που είμαστε και να μας προσλάβουν.
Και φυσικά, να μην παραπονιόμαστε, γιατί είμαστε μια “οικογένεια” εδώ στη δουλειά, έτσι;
Μωρέ, δε μου γ@μιέστε.
Κάθε φορά που έπρεπε να φτιάξω το βιογραφικό μου για να αλλάξω δουλειά, μου ερχόταν να ξεράσω με τις μ@λακίες που έπρεπε να γράψω για να “προωθήσω” τον εαυτό μου.
Promote yourself. Σαν πoυτάνες που δεν χρειάζονται νταβατζή, γιατί προάγουν τον εαυτό τους μόνες τους.
Ξέρετε ποια είναι η διαφορά ενός μισθωτού με μια πουτάνα; Πρώτον, ότι, τις περισσότερες φορές, την πoυτάνα την εξαναγκάζουν να δουλέψει άλλοι, και όχι η ίδια, και δεύτερον, ότι η πoυτάνα τουλάχιστον είναι ειλικρινής, και ακόμα κι όταν δεν την εξαναγκάζουν κάποιοι άλλοι να πηδιέται με τον οποιονδήποτε έχει λεφτά να την πληρώσει, αλλά το κάνει από μόνη της, ξέρει ότι το κάνει για τα λεφτά, όχι επειδή “κυνηγάει τα όνειρα” της.
“Ακολούθησε τα όνειρά σου”, σου λένε, αλλά φρόντισε τα όνειρά σου να σου παρέχουν και έναν μισθό με τον οποίο να μπορείς να πληρώνεις τους λογαριασμούς σου, τα δάνεια και τους φόρους σου, αλλιώς την πάτησες φιλαράκι.
Αν τα “όνειρά” σου δεν είναι εμπορεύσιμα, υπάρχει και το ταμείο ανεργίας, για όλους τους ονειροπόλους εκεί έξω που παίρνουν αυτά τα τσιτάτα στα σοβαρά.
Πλέον, όταν ακούω ότι κάποιος βγάζει πολλά λεφτά από την δουλειά του, απλά καταλαβαίνω ότι είναι η καλύτερη πoυτάνα στο μπoυρδέλο, δηλαδή, αυτή που προτιμούν περισσότερο οι πελάτες, δηλαδή, οι περισσότεροι εργοδότες.
Μπράβο μεγάλε, τα κατάφερες! Τώρα, μπορείς να μας κάνεις όλους να σε ζηλεύουμε στο Instagram με τις χλιδάτες διακοπές σου, το γρήγορο σου αμάξι, την όμορφη γκόμενα που είναι σίγουρα μαζί σου για την προσωπικότητά σου, και το 100 ευρώ πρωινό που έφαγες στο χλιδάτο ξενοδοχείο που αξίζει γύρω στα 10 ευρώ για να το φτιάξεις.
Έχουμε γίνει τόσο εργασιομανείς, τόσο ψυχάκιες με την δουλειά, που η πρώτη ερώτηση που κάνεις σε κάποιον που γνωρίζεις για πρώτη φορά δεν είναι “ποια είναι τα ενδιαφέροντά σου;”, “ποια είναι τα όνειρά σου;”, “ποια είναι τα ιδανικά σου και οι αρχές σου στην ζωή;”. Όχι, απ’ ό,τι φαίνεται αυτά δεν μας ενδιαφέρουν τόσο όσο η απάντηση στην ερώτηση “τι δουλειά κάνεις;”.
“Τι, Στρατηγικός Αναλυτής στην Price Waterhouse Cooper; Α, εξαιρετικά ενδιαφέρον! Εσύ είσαι κελεπούρι, πες μου κι άλλα μωρό μου. Δηλαδή τι, αναλύεις το επιχειρηματικό ρίσκο της επιχείρησης στην αγορά και δημιουργείς στρατηγικά σενάρια για να αντιμετωπίσει η εταιρεία σου το επιχειρηματικό ρίσκο με το μικρότερο δυνατό κόστος για τους μετόχους; Αχ, σταμάτα, με ανάβεις με αυτά τα πρόστυχα σου λόγια. Μη σταματάς, μίλα μου για SWOT ανάλυση, μίλα μου για GAP και Value Chain, ψιθύρισέ μου τις 5 δυνάμεις του Porter καυλιάρη μου!”
Έτσι μου έρχεται να αρχίσω να απαντάω “καθαρίζω βόθρους”, έτσι ώστε να μπορώ να ξεχωρίζω ποιος ενδιαφέρεται πραγματικά και ποιος ψάχνει απλά άλλη μια επαφή στο κοινωνικό του δίκτυο.
Πλέον δεν κάνεις φίλους, κάνεις networking.
Έχω γράψει πολλά κείμενα κατά της δουλειάς και υπέρ της τεμπελιάς, αλλά θα ήμουν παράφρων αν πίστευα ότι μπορούμε να ζήσουμε σε μια κοινωνία όπου όλοι αράζουμε στις παραλίες και ατενίζουμε το πέλαγο.
Το πρόβλημά μου είναι η μισθωτή εργασία, υπό ένα σύστημα που καταστρέφει τις ζωές μας και τα σώματά μας, για το οποίο, πολλοί, εξυπνότεροι άνθρωποι από μένα, με πολύ μεγαλύτερες γενειάδες, ονομάζουν καπιταλισμό, και όσα σπουδαία κι αν έχουν γράψει για να τον διαλύσουν και να τον υποβιβάσουν στα μάτια μας, αυτός ο πoύστης επιμένει, και εμείς επιμένουμε να τον υπηρετούμε.
Δεν γίνεται να υπάρξει μια κοινωνία χωρίς δουλειά. Υπάρχει μια σωρεία κοινωνικά χρήσιμης εργασίας που πρέπει να πραγματοποιηθεί, για όποιο κοινωνικό σύστημα κι αν συζητάμε, είτε μιλάμε για τον καπιταλισμό, είτε για τον αναρχοκομμουνισμό.
Υπάρχει η μαγειρική, η καθαριότητα, ο κατασκευαστικός τομέας, η καλλιέργεια της γης, η ιατροφαρμακευτική φροντίδα, η εκπαίδευση των παιδιών, η φροντίδα των γηραιότερων, εργασίες οι οποίες είναι όχι μόνο απαραίτητες, αλλά και κοινωνικά χρήσιμες. Για να μην πιάσω τις επιστήμες και τις τέχνες, που είναι εξίσου απαραίτητες εργασίες για μια καλή ζωή.
Εγώ είμαι απλά ενάντια σε ένα σύστημα που εμπορευματοποιεί τον χρόνο της ζωής μας, δηλαδή, την ζωή μας την ίδια, με αντάλλαγμα έναν μισθό ο οποίος καθορίζεται από αυτούς που τον πληρώνουν, και όχι από αυτούς που εργάζονται γι’ αυτόν.
Οι απατεώνες τα έχουν φτιάξει έτσι, ώστε να μας δίνουν ό,τι τους περισσεύει, και εμείς να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό, παρά να ψηφίζουμε κάθε τέσσερα χρόνια κάποιους άλλους απατεώνες, οι οποίοι θα μας πουν μετά ότι ούτε αυτοί μπορούν να κάνουν τίποτα γι’ αυτό, και ότι οι μεν μπορούν να ανεβάζουν τις τιμές τους και οι δε μπορούν να ανεβάζουν τους φόρους τους, ώστε εμείς οι υπόλοιποι να μπορούμε να αποχωριζόμαστε ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι από το προϊόν της εργασίας μας.
Είμαι ενάντια σε ένα σύστημα, όπου, αντί να μαγειρεύεις για να ταΐσεις τον εαυτό σου ή τους γείτονές σου, νοικιάζεις τον χρόνο της ζωής σου σε έναν καπιταλιστή ώστε να κόβεις σαλάτες στην κουζίνα του, και αυτός να σε πληρώνει έναν μισθό που δεν σου δίνει καν την δυνατότητα να φας με την οικογένειά σου στο εστιατόριό του, γιατί χρεώνει την χωριάτικη 8 και 10 και 12 ευρώ, ενώ όλοι ξέρουμε ότι είναι η πιο φθηνή σαλάτα που υπάρχει, κι αν βάλεις μια ντοματιά και μια αγγουριά στην ταράτσα σου, μπορείς να τρως χωριάτικη ένα ολόκληρο καλοκαίρι με τα 8 ευρώ που θα ξοδέψεις, ώστε να αγοράσεις μια ντοματιά και μια αγγουριά.
Και εκεί που τα γράφω όλα αυτά, ακούγεται ένας ψίθυρος στον αέρα, μια συμπαντική φωνή, ένας ψίθυρος που όλο και μεγαλώνει σε ένταση, και από ψίθυρος γίνεται ομιλία, και από ομιλία γίνεται βρυχησμός, ένα ουρανομήκες “και ποιος νοιάζεται ρε μ@λάκα;”, μου φωνάζει, “κάποτε θα τελειώσει και η άδειά σου και θα πρέπει να κόψεις τις μ@λακίες που γράφεις, και να γυρίσεις πίσω στο μπoυρδέλο να κυνηγάς και εσύ την ουρά σου, μαζί με τους άλλους”.
Και σιωπή.
Δεν θέλω, βλέπεις, να κάνω τον έξυπνο σε κανέναν, και εγώ στην ίδια βάρκα της μισθωτής εργασίας βρίσκομαι ακόμα.
Είχα καταλάβει, όμως, για κακή μου τύχη, από νωρίς στην επαγγελματική μου ζωή, πόσο ηλίθιο είναι το να ζεις για να δουλεύεις. Δεν θέλει και πολύ μυαλό. Και λέω, από κακή μου τύχη, γιατί καμιά φορά σκέφτομαι ότι ίσως να είχε δίκιο η Καινή Διαθήκη των χριστιανοταλιμπάν, και η ευτυχία να είναι τελικά στην άγνοια.
Αλλά είτε από γενετικά κληρονομική ανωμαλία, είτε από ανήσυχο πνεύμα, πάντα με έκαιγε να μάθω το γιατί, και έφαγα τα μάτια μου στα βιβλία προσπαθώντας να το απαντήσω, μέχρι που πνίγηκα στα ερωτήματα, παρά στις απαντήσεις.
Αλλά, από την άλλη, γλίτωσα τον κόπο και τον χρόνο που θα έχανα αν έπλεα εξ’ αρχής σε πελάγη άγνοιας, και έτσι, από νωρίς αποφάσισα ότι, αφού με εκμεταλλεύονται αυτοί οι πoύστηδες, θα τους εκμεταλλεύομαι κι εγώ, και αποφάσισα να είμαι όσο τεμπέλης υπάλληλος μπορώ να είμαι, και όσο πιο αντιπαραγωγικός γίνεται.
Και έγινα ένας κακός υπάλληλος. Ένας τεμπέλης με μισθό.
Σκέφτηκα από μέσα μου, αφού δεν έχω μπάρμπα, ή κόμμα, να με θρέφει, πρέπει να δουλέψω, γιατί τα λεφτά δεν φυτρώνουν στα δέντρα. Πρέπει, δηλαδή, να ξοδεύω με το ζόρι τουλάχιστον 8 ώρες την ημέρα σε ένα περιβάλλον που δεν μου αρέσει, με ανθρώπους που δεν συμπαθώ, κάνοντας κάτι που μου είναι παντελώς αδιάφορο, και κοινωνικά άχρηστο.
Αφού το σπούδασα, τώρα είναι αργά. Τι να κάνεις, αφού αυτό είναι το σύστημα, το απόγειο της ανθρώπινης κοινωνικής εξέλιξης.
Θα δουλεύεις, λέω, όσο το λιγότερο γίνεται, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μισθό μπορείς να βρεις. Κι αν δεν τους κάνεις, ας σε απολύσουν. Έχει πολλούς άλλους εκεί έξω που μπορείς να νοικιάσεις τον εαυτό σου προς εκμετάλλευση.
Αλλά θέλω να πιστεύω ότι είμαι και άνθρωπος με αρχές -οι αρχές με μάραναν, πανάθεμά με- και ένας άνθρωπος με αρχές πρέπει να βάλει και κάποια όρια, οποίο και να είναι το προσωπικό κόστος γι’ αυτόν.
Έβαλα, λοιπόν, τις κόκκινες γραμμές μου. Ποτέ πετρελαϊκές, ποτέ τράπεζες και χρηματιστηριακές, επενδυτικές, και ασφαλιστικές, ποτέ εταιρείες της βιομηχανίας πολέμου, ποτέ μεγαθήρια τεχνολογίας και κοινωνικών δικτύων. Κι ας πεινάσω ρε, ποτέ! Είπαμε πoυτάνα, αλλά μη το χέσουμε κιόλας.
Σιγά, μεγάλε, ήρεμα, σου σκουπίσω τον ιδρώτα.
Τρίχες στην τελική. Αλλά, αφού δεν πεινάς, σκέφτηκα, μια χαρά είσαι, τι θες κι εσύ πια, ποιος νομίζεις ότι είσαι, ο Βούδας; Ένα μυρμηγκάκι είσαι, από τη Νεάπολη Θεσσαλονίκης.
Δες και όλους τους άλλους γύρω σου πόσο υποφέρουν. Στα πούπουλα είσαι εδώ στο γραφείο, έχεις και άδεια, και ασφάλιση, μια χαρά είσαι. Κάνε το 8ωράκι σου, πάρε τα φράγκα, και απόλαυσε την ζωή όπως είναι, κάνοντας τα χόμπι σου, απολαμβάνοντας την παρέα με τα φιλαράκια σου, τις εκδρομούλες σου, τις συναυλιάρες σου, ζήσε και λίγο χωρίς να αυτομαστιγώνεσαι.
Δε βαριέσαι, έτσι είναι η ζωή, υπάρχουν και χειρότερα.
Και αποφάσισα να μην γκρινιάζω, και όταν η υπομονή μου έφτανε στα όριά της, να σκέφτομαι τους πρόσφυγες και το τι τραβάνε για να έρθουν εδώ που είμαι εγώ, και το πόσα θα δίνανε για να έχουν αυτά για τα οποία εγώ γκρινιάζω σαν τον προνομιούχο λευκό κακομαθημένο κάγκουρα.
Αλλά, πάλι, κάτι με έτρωγε. Και τι δουλειά έχεις εσύ ρε στον ιδιωτικό τομέα, που πίνεις νερό στο όνομα του Μαλατέστα και της Έμμα Γκόλντμαν, να δουλεύεις γι’ αυτά τα καπιταλόσκυλα και να τους παράγεις κέρδη; Να πάνε να γαμηθούv!
Τα βρόντηξα όλα, λοιπόν, παραιτήθηκα, και αποφάσισα να δουλέψω για έναν κοινωφελή σκοπό. Αφού είναι να σπαταλήσω τη ζωή μου στο γραφείο, τουλάχιστον να μην την σπαταλάω για τα κέρδη του κάθε ρεπτίλιου. Έστειλα βιογραφικό σε καμιά 10ριά οργανισμούς, ο ένας με προσέλαβε.
Σκατά στα μούτρα μου. Και εκεί τα ίδια, όπως λειτουργούν οι εταιρείες στον ιδιωτικό τομέα, έτσι λειτουργούν και οι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί. Η ίδια ηλίθια, καπιταλιστική, μανατζερίστικη, μηχανιστική νοοτροπία, με επιπρόσθετη την παγίδα ότι εκεί προσφέρεις κοινωφελές έργο, οπότε τρως την παπάρα και νιώθεις και ενοχές από πάνω, όποτε αισθάνεσαι κουρασμένος και απηυδισμένος.
Αισθάνεσαι και μ@λάκας στο τέλος, αφού η αποστολή του κοινωφελούς σκοπού δεν επιτυγχάνεται ποτέ, ούτε καν βελτιώνεται, όσο και αν δουλεύεις. Γιατί, μάντεψε, το σύστημα που ζεις φροντίζει πάντα να καταστρέφει αρκετά ώστε να έχεις εσύ αρκετή δουλειά για να ασχολείσαι και να νιώθεις ανώτερος από τους άλλους, και πιο καθαρός, και να νίπτεις τας χείρας σου πριν πέσεις κάθε βράδυ για ύπνο, ότι τάχα μου εσύ δεν συμμετέχεις στο μπoυρδέλο το σύστημα όσο συμμετέχουν οι άλλοι. Εσύ είσαι με τους καλούς, στην σωστή πλευρά της ιστορίας.
Ναι, καλά. Μπούρδες περιωπής.
Σκατούλες, λοιπόν, και γυρνάμε πίσω στο μηδέν, από κει που ξεκινήσαμε.
Και το μηδέν είναι ότι άλλοι είμαστε λίγο καλύτερα, άλλοι λίγο χειρότερα, και οι περισσότεροι ακόμα κολυμπάνε για να μην πνιγούν. Αλλά, στο φινάλε, όλοι στην ίδια κολυμβήθρα κολυμπάμε.
Την κολυμβήθρα με τα απόνερα του καπιταλισμού.
Τα απόνερα των πλουσίων, των ξεδιάντροπων, των άψυχων και των δολοφόνων, γιατί όσα και να βγάζουν τα μαγκάκια του Instagram, αν πρέπει να ξυπνήσεις φιλαράκο το πρωί και να δουλέψεις σε κάτι για να πληρωθείς, δεν είσαι πλούσιος, πoυτανάκι είσαι κι εσύ, ακόμα κι αν είσαι πoυτανάκι πολυτελείας. Πάνε ξαναμέτρα τα like και τους followers σου τώρα, για να εκκρίνεις την ντοπαμίνη σου να ηρεμήσεις.
Πιτσιρίκες μου και πιτσιρίκοι μου, δεν έχω βρει ακόμα τι να απαντήσω στην συμπαντική ουρανομήκη φωνή που μου φωνάζει, αλλά το ψάχνω. Θα το βρω, που θα μου πάει. Όποιος ψάχνει, βρίσκει. Κι αν το έχει βρει κανείς να μου το πει και μένα, για να σταματήσω να ψάχνω. Μπορεί να μην καταφέρω να γίνω ποτέ μου Πιτσιρίκος, αλλά οι μέρες μου στο μισθωτό σας μπoυρδέλο είναι μετρημένες καριολίκια.
Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά!
Σας αφήνω όμως τώρα, γιατί έχω να παντρέψω το κολλητάρι μου και να χορέψω, να τραγουδήσω, να φάω παγωτό, και να βουτήξω στα μπουζένια νερά του Αιγαίου.
Από μια μακρινή ερημιά του Αιγαίου, πάντα με αγάπη,
Κώστας
(Φίλε Κώστα, μάλλον κολυμπάμε σε δαχτυλήθρα και όχι σε κολυμβήθρα. Πάντως, τώρα κολυμπάμε στο Αιγαίο, και αυτό το τώρα είναι το μόνο που έχουμε. Κώστα, θα έπρεπε να μας πληρώνουν και για την ώρα που αλείβουμε το σώμα μας με αντηλιακό. Βασικό εισόδημα τώρα, και -αφού πρέπει να υπάρχουν δούλοι για να υπάρξει πολιτισμός- να δουλεύουν τα ρομπότ σαν δούλοι. Να ζήσουν η νύφη και ο γαμπρός, να ζήσει και ο κουμπάρος με την κουμπάρα. Καλές βουτιές. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.