Όταν έχει ιδιωτικοποιηθεί η Ελλάδα, θα ιδιωτικοποιηθεί και το ΕΣΥ

Παρατηρώντας τις αντιδράσεις για το νέο κυβερνητικό νομοσχέδιο που προβλέπει την -περαιτέρω- διάλυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας-, αναρωτιέμαι πόσοι Έλληνες γνωρίζουν πως η Ελλάδα χρεοκόπησε το 2010, υποθηκεύτηκε για 99 χρόνια και έχει δημόσιο χρέος που πλησιάζει τα 400 δισεκατομμύρια, ενώ αναρωτιέμαι, επίσης, αν αυτοί που τα γνωρίζουν όλα αυτά γνωρίζουν τι σημαίνουν αυτά για τις υποδομές της χώρας, όπως η Υγεία και η Παιδεία.

Όταν έχει ιδιωτικοποιηθεί η χώρα, θα έχει καλή δημόσια Υγεία;

Όταν έχει ιδιωτικοποιηθεί η χώρα, θα έχει καλή δημόσια Παιδεία;

Αφού οι άνθρωποι πληρώνουν νοίκι (ΕΝΦΙΑ) για να μένουν στο δικό τους σπίτι, γιατί να μην πληρώνουν και για την υγεία τους, για την οποία ήδη πληρώνουν εισφορές κάθε μήνα;

Η Ελλάδα δεν μας ανήκει. Καλά, ποτέ δεν ανήκε η Ελλάδα στους Έλληνες αλλά τώρα είναι και επίσημο. Τώρα έχουν πέσει και οι υπογραφές.

Ξέρω πως οι υγειονομικοί κάνουν ό,τι μπορούν -και έχω μεγάλο σεβασμό για γιατρούς, νοσοκόμους και όλο το προσωπικό ενός νοσοκομείου- αλλά το θέμα του Εθνικού Συστήματος Υγείας δεν είναι μια υπόθεση ηρωισμού. Είναι, κυρίως, μια οικονομική υπόθεση. Και η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει.

Όλοι έχουμε εμπειρία από τα δημόσια νοσοκομεία. Προσωπική ή δικών μας ανθρώπων.

Πριν από μερικά καλοκαίρια, ήμουν σε ένα νησί του Αιγαίου -όχι νησί της άγονης γραμμής- και χρειάστηκε να πάω επειγόντως στο “νοσοκομείο” του νησιού.

Αφού με εξέτασαν δυο νεαροί γιατροί και μια νοσοκόμα μου έβαλε ορό, βρέθηκα να περιμένω για ώρες πάνω σε ένα κρεβάτι του “νοσοκομείου” πίσω από ένα παραβάν, αλλά δεν άφησα τον χρόνο να πάει χαμένος, αφού είχα την ευκαιρία να κάνω τον μεταφραστή στον διάλογο που είχε ένας ηλικιωμένος Γάλλος τουρίστας με τον έναν από τους δυο γιατρούς που είχαν εξετάσει κι εμένα. Ο Γάλλος δεν μιλούσε αγγλικά, ο γιατρός δεν μιλούσε γαλλικά, οπότε εγώ μετέφραζα πίσω από το παραβάν -και χωρίς να βλέπω κανέναν από τους δυο- τι έλεγε ο ένας στον άλλον. Αφού τελείωσε η εξέταση του Γάλλου -και η μετάφραση-, στο παραβάν εμφανίστηκε το κεφάλι της συζύγου του Γάλλου ασθενή και μου είπε χαμογελώντας “Merci!”.

Ήμουν πολύ χαρούμενος και περήφανος για τη συμβολή μου στο Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας μου αλλά η χαρά μου δεν κράτησε πολύ, αφού ξαφνικά εμφανίστηκε μια νοσοκόμα -καλή της ώρα-, με πλησίασε, έσκυψε από πάνω μου και μου είπε ψιθυριστά στο αυτί “κανένας από τους γιατρούς που σας εξέτασαν δεν έχει ειδικότητα. Να φύγετε αμέσως, να πάτε στην Αθήνα στον γιατρό σας”. Όταν είδε την έκπληξη στο πρόσωπό μου, μου έκανε ένα σιωπηλό νεύμα, που δεν άφηνε περιθώρια για το αν είχα άλλη επιλογή. Τρεις ώρες μετά, ήμουν σε κακή κατάσταση μέσα σε ένα πλοίο και επέστρεφα στην Αθήνα.

Ήξερα πως ζω σε μια χρεοκοπημένη και υποθηκευμένη χώρα, ήξερα την κατάσταση του ΕΣΥ, οπότε δεν το πήρα προσωπικά, ούτε σκέφτηκα πως εγώ πληρώνω κάθε μήνα για την νοσοκομειακή μου κάλυψη. Αυτό που σκέφτηκα είναι οι άνθρωποι που ζουν μόνιμα στα νησιά και έχουν νοσοκομεία που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ακόμα και ήπια -σχετικά- περιστατικά.

Ξεχνάμε διαρκώς το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργούν τα πάντα στη χώρα μας από το 2010 και μετά.

Τα πάντα λειτουργούν μέσα σε ένα πλαίσιο χρεοκοπίας της χώρας.

Συμπεριφερόμαστε σαν να μην έχει χρεοκοπήσει η χώρα μας ή σαν αυτό να μην έχει συνέπεια στις υποδομές της χώρας και στις ζωές μας.

Έχει.

Τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν καλύτερα μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Ούτε στην δημόσια υγεία, ούτε στην δημόσια παιδεία, ούτε σε κάποιο άλλο δημόσιο τομέα.

Ναι, συνεχίζουμε να πληρώνουμε εισφορές και φόρους αλλά αυτά δεν επιστρέφουν σε εμάς. Αυτά πάνε στο χρέος που όλο και μεγαλώνει.

Γι’ αυτό είχε τεράστια σημασία να αντιδράσουμε ενωμένοι και λυσσαλέα μετά την χρεοκοπία της χώρας, γι’ αυτό είχε τεράστια σημασία να αποδοθεί Δικαιοσύνη για την χρεοκοπία της χώρας, γι’ αυτό είχε τεράστια σημασία να απαιτήσουμε να πάρουμε πίσω τη χώρα μας.

Αυτά δεν έγιναν. Και δεν νιώθω καμιά ανάγκη να θυμίσω τα όσα ακολούθησαν την χρεοκοπία της Ελλάδας. Όποιος δεν τα θυμάται, είναι άξιος της μοίρας του.

Τώρα στην χρεοκοπημένη χώρα, υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που ζητούν αξιοπρεπή δημόσια υγεία -ξεχνώντας πως οι ζητιάνοι και οι δούλοι δεν έχουν αξιοπρέπεια-, ενώ συνεχίζουν να εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε όλους αυτούς που χρεοκόπησαν και υποθήκευσαν τη χώρα, και υπέγραψαν τα Μνημόνια.

Και στις επόμενες εκλογές, θα τους ψηφίσουν πάλι όλους αυτούς.

Αυτό δεν είναι χώρα, αυτό είναι η αυλή του ψυχιατρείου.

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.