Μήπως να αλλάξουμε τη σειρά στο απεργία-διαδήλωση-συναυλία;

Έχοντας εμπειρία δεκαετιών πια με συμμετοχές σε διαδηλώσεις, πορείες και συναυλίες αλληλεγγύης, σκέφτομαι πως ίσως θα πρέπει να αλλάξουμε τη σειρά αυτών των πραγμάτων.

Ξέρουμε πως, παραδοσιακά, ανακοινώνεται η απεργία, γίνεται η διαδήλωση και ακολουθεί η συναυλία αλληλεγγύης.

Στη συναυλία, τραγουδάμε, βαράμε παλαμάκια, κοιτάμε τα κινητά, βγάζουμε σέλφι και φωτογραφίες με άλλους “αγωνιστές”, για να τις ανεβάσουμε στα social media και να δικαιωθεί ο αγώνας και ο τραπεζικός λογαριασμός του Μαρκ Ζούκερμπεργκ και του Έλον Μασκ -αλλά, κυρίως, για να δείξουμε στους άλλους πως ήμασταν εκεί στον “αγώνα”, γιατί έχουμε και προσωπική ατζέντα- και μετά πάμε σπίτια μας.

Συνήθως, μετά τη συναυλία, έχουμε ξεχάσει για ποιο λόγο πήγαμε στη συναυλία, και συζητάμε για το φόρεμα που φορούσε η τραγουδίστρια, για το ποια είναι η νέα γκόμενα του τραγουδιστή και άλλα τέτοια, ενώ όλο και κάποιο γκομενοκαβλάκι -θηλυκό ή αρσενικό- θα παίξει στη συναυλία, για να συνεχιστεί όμορφα η βραδιά και να δικαιωθεί ο αγώνας στο κρεβάτι.

Αυτό με τις συναυλίες αλληλεγγύης δεν πάει ποτέ καλά και σας μιλάω από εμπειρία. Με το που θα ακουστεί το “Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ” ή το “είναι ένας άνθρωπος που τον εμποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε”, ξέρεις πολύ καλά πως ο αγώνας έχει πάει στον διάολο, πως ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και πως ή ήττα είναι πιο βέβαιη και από τον θάνατο.

Καλά, όταν ακουστούν και τα “Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά”, σκέφτεσαι πως θα ήταν καλύτερα να είχες να πάει να δεις τη Λένα Ζευγαρά στο Καρναβάλι της Ξάνθης. Πιο τίμια η Λένα από αυτούς που προσποιούνται πως νοιάζονται για τους άλλους και το παίζουν επαναστάτες, ενώ είναι ναρκισσιστικά και εγωπαθή καθάρματα.

Δεν είναι μόνο ότι ζούμε πια στην εποχή της αυτοματοποίησης που τα αφεντικά μπορούν χωρίς εργάτες αλλά ότι αυτά τα συνθήματα τα φωνάζουν πιο δυνατά από όλους άνθρωποι που δεν διανοούνται να περάσουν ούτε μια μέρα της ενήλικης ζωής τους χωρίς αφεντικό.

Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μόνη χώρα στον κόσμο, που δημόσιοι υπάλληλοι και υπάλληλοι ναρκέμπορων, νομίζουν ότι είναι Τσε Γκεβάρες και Ρόζες Λούξεμπουργκ. Δεν είναι κακές οι αυταπάτες, αρκεί να ξέρεις πως αυταπατάσαι.

Σε κάθε περίπτωση, το τρίπτυχο Απεργία-Διαδήλωση-Συναυλία έχει αποδειχτεί πως δεν αποδίδει.

Μήπως να αλλάζαμε τη σειρά, μπας και αλλάξει το γούρι;

Δηλαδή να ξεκινάμε τους αγώνες μας με τη συναυλία και, αν έχουμε κέφια μετά, να περνάμε στην απεργία και στην διαδήλωση.

Μια πρόταση κάνω, σύντροφοι.

Υπάρχει, βέβαια, και το ξεμάτιασμα. Μπορεί να είμαστε ματιασμένοι.

(Μου αρέσουν πάρα πολύ τα απειλητικά συνθήματα του στιλ “Θα μας βρείτε μπροστά σας”, γιατί είναι κάπως αόριστα και …ποιητικά. Γενικά, υπάρχει τρομερή ακράτεια λόγου και συναισθήματος στους “αγώνες” μας. Στα λόγια είμαστε τρομεροί, στις πράξεις έχουμε ένα θεματάκι. Επίσης μου αρέσει πάρα πολύ το σύνθημα “Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη” -διαχρονικό χιτ, αφού είναι πάλι επίκαιρο σήμερα-, αν και το πιο αγαπημένο μου είναι αυτό που λέγαμε με λύσσα μετά την χρεοκοπία το 2010, το “Την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές”. Πρώτοι στα συνθήματα, πρώτοι και στις ήττες. Αλλά, αν ξεκινάμε με συναυλία, μπορεί να πάει καλύτερα.)

(Συμφωνώ με τον Ντάριο Φο πως “Ένα δυνατό γέλιο τη σωστή στιγμή μπορεί πράγματι να τους θάψει όλους”. Θα πρέπει πρώτα, όμως, να μάθουμε να γελάμε με τους εαυτούς μας. Εδώ σε θέλω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.