Πένθος;

Έλεγα, αγαπημένε μου Πιτσιρίκο, να γράψω ή να μην γράψω και εγώ κατιτίς για το διαχρονικό βάλσαμο της ψυχής που είναι, ως γνωστόν, το χρήμα; Είχα γράψει σε προηγούμενα κείμενά μου πως, αν είχα παιδί που είχε χαθεί με βίαιο τρόπο, φαντάζομαι πως θα είχα δυσκολία να δεχτώ ήρεμα και ειρηνικά την απόδοση “δικαιοσύνης” σε μια χώρα όπως η Ελλάδα. Ίσως και να το έκανα, αλλά δεν μπορώ να το φανταστώ.

Επίσης, έχω γράψει περισσότερες από μια φορές, όπως και εσύ και πολλοί άλλοι φίλοι του blog, ότι όλοι γνωρίζουμε πως υπάρχει κόσμος που όχι απλά δεν δίνει δεκάρα για τα παιδιά του, αλλά τα πουλάει κιόλας στον πλειοδότη.

Δεν σκέφτομαι λοιπόν να σταθώ ιδιαίτερα στο πρόσωπο του πατέρα -αυτό βέβαια θα γίνει, αναπόφευκτα- του οποίου η ψυχή βρήκε παρηγοριά σε χαρισμένα δάνεια, διορισμούς ή οτιδήποτε άλλο τάζει αυτή η αξιόπιστη κυβέρνηση σε αυτή την αξιόπιστη χώρα. Καμία έκπληξη, παρά την όξινη γεύση του περιεχόμενου του στομάχου που ανέβηκε στο στόμα σε μερικούς από εμάς, όταν είδαμε για μια ακόμα φορά την επιβεβαίωση σε αυτό που πιστεύαμε.

Δεν θα σταθώ λοιπόν τόσο στον πατέρα, ίσως κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσει την ασέβεια που έδειξε το κράτος στην κόρη του, και ο ίδιος με την στάση του. Ισως πάλι και να μην το κάνει ποτέ. Θα σταθώ, όμως, σε κάποια άλλα πράγματα που είναι προκλητικά για την κοινή λογική. Ποια πράγματα; Τις μ@λακίες που λένε κάποιοι με στόμφο στην προσπάθεια να πείσουν τους υπόλοιπους ότι η αντίδραση του ανθρώπου αυτού είναι φυσιολογική.

Το ένα ιντερνετικό στρατόπεδο έσπευσε λοιπόν να καταδικάσει και να εκφράσει τις σκέψεις του. Το βάζουμε στην άκρη. Γιατί; Αν δεν είναι αυτονόητο πως αυτή είναι η λογική σκέψη, ίσως φανεί στην πορεία.

Το άλλο ιντερνετικό στρατόπεδο έσπευσε να αντικρούσει το πρώτο και να υπερασπιστεί την εμφάνιση του ανθρώπου αυτού, με κύριο επιχείρημα πως “παίρνει φάρμακα και δεν ξέρει τι λέει, φαίνεται” , “δεν είστε στην θέση του οπότε μην μιλάτε” , “δεν θα πείτε εσείς στον άλλον πώς να πενθήσει τον χαμό του”, “τον εκμεταλλεύτηκαν οι δημοσιογράφοι”, “πουλάτε ηθική ανωτερότητα εκ του ασφαλούς” κλπ. Αν μου έρθει κάτι άλλο θα το προσθέσω μετά.

Πάμε από το πρώτο, αυτό με τα φάρμακα που φαίνεται. Μπράβο ρε γατόνια, τόσα χρόνια ψυχίατρος εγώ και δεν μπορώ να πω αν είναι αισθητά υπό την επήρεια φαρμάκων, εσείς με την μία το πιάσατε! Μπορεί και να ήταν, αλλά δεν ξέρεις ποτέ. Περάστε από το σπίτι να σας δώσω το πτυχίο μου και την άδεια άσκησης επαγγέλματος, καθώς και ένα υπογεγραμμένο πιστοποιητικό για την ικανότητά σας να βγάζετε από την κοιλιά σας πράγματα και να τα θεωρείτε αδιαπραγμάτευτα και δεδομένα.

Δεύτερον, δεν είστε στην θέση του. Ναι, δεν είστε. Επίσης δεν είστε στην θέση των γυναικών που έπεσαν θύμα βιασμού αλλά θα μπορούσαν να εκφέρουν γνώμη αν ο πατέρας των θυμάτων βγει και πει πως ευχαριστεί τους βιαστές που θα του διορίσουν τα άλλα παιδιά γιατί είναι μεροκαματιάρης.

Ανοίγω παρένθεση εδώ, γιατί πραγματικά το σκέφτηκα και δεν θα πω ψέματα. Απορώ πώς, στο πρώτο στρατόπεδο, αυτό των επικριτών, δεν βγήκαν καμπόσοι/ες/@ να λένε πως ο τύπος είναι κλασικό παράδειγμα πατριαρχίας, πως την κόρη του την κοστολογεί φθηνά ενώ, αν είχε χάσει γιο, θα έσκιζε τα ρούχα του και θα απειλούσε θεούς και δαίμονες. Περίεργο, χάθηκε χρυσή ευκαιρία.

Τρίτον, πώς πενθεί κανείς. Γενικά, όσο πιο αξιοπρεπώς μπορεί. Αν είναι να βγει να μιλήσει κάποιος, θα πρέπει λογικά σε τέτοιες περιπτώσεις να μιλήσει για τιμωρία και ευθύνες, όχι για να ευχαριστήσει τους θύτες που του έταξαν γερές αποζημιώσεις χωρίς να του εγγυηθούν απόδοση δικαιοσύνης για το έγκλημα. Θα πουν το ίδιο, ας πούμε, αν πεθάνει η γυναίκα κάποιου και αυτός πάει στην κηδεία ντυμένος στολισμένος και σολάριουμ μαυρισμένος, δηλώσει “τίποτα δεν θα ξαναφέρει την πολυαγαπημένη γυναίκα μου πίσω, ήταν η ζωή μου όλη, αλλά από δω και πέρα τρέμετε γκομενάκια γιατί θα μου στραβώσει η π**τσα από το πολύ γ@μήσι”;

Πενθεί ο άνθρωπος, δεν ξέρει τι λέει.

Δε νομίζω, θα φρικάρουν μάλλον. Κάπου και η πολιτικαλκορεκτίλα αναμεμιγμένη με υποκρισία έχει και τα όρια της, ρε παιδιά!

Πού είμαστε; Α, ναι. Στους δημοσιογράφους. Εύκολο αυτό, το πιο εύκολο. Παιδιά, δεν του έβαλαν το πιστόλι στο κεφάλι οι δημοσιογράφοι. Μέχρι χθες ήταν ΑΡΔ και προπαγάνδα, θα έχαναν σήμερα την ευκαιρία;

Πάμε παρακάτω. Ηθική ανωτερότητα εκ του ασφαλούς. Συγγνώμη, πάω να σκοτώσω την κόρη μου και έρχομαι να το συζητήσουμε. Να συμφωνήσω πως αυτοί που απορούν γιατί δεν έτρεξαν όλοι οι επιβάτες που δεν τραυματίστηκαν σοβαρά να βοηθήσουν τους υπόλοιπους, μιλάνε εκ του ασφαλούς. Δεν αντιλαμβάνονται τι σημαίνει δυστύχημα και φυσική καταστροφή, πανικός, αποπροσανατολισμός, σοκ και δέος, αποπραγματοποίηση και άλλα πολλά που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια τέτοιων συμβάντων.

Εκεί κάποιοι διατηρούν την ψυχραιμία τους και αντιδρούν με αλληλεγγύη, κάποιοι την διατηρούν και σκέφτονται την αυτοσυντήρησή τους και, το πολύ, των δικών τους ανθρώπων. Κάποιοι την χάνουν τελείως και κοιτάνε το κενό, κάποιοι τρέχουν προς λάθος πλευρά και πεθαίνουν, κάποιοι προσπαθούν να σώσουν κάποιον που έχει ήδη χαθεί και χάνονται και αυτοί. Αν δεν έχεις βρεθεί σε τέτοια κατάσταση δεν ξέρεις, αλλά και αν έχεις βρεθεί και φερθηκες ηρωικά, δεν μπορείς να κρίνεις όποιον δεν λειτούργησε το ίδιο αξιέπαινα με εσένα. Δεν είναι ήρωες το 90% του κόσμου, ηρεμήστε λίγο! (σ.σ. ποτέ δεν κάνουν κριτική οι ήρωες, αυτοί που ήταν απ’ έξω κάνουν κριτική).

Δεν πουλάει κανείς ηθική ανωτερότητα, όταν φρικαρει με τα λόγια και τη στάση του ανθρώπου αυτού. Αντιδρά σε κάτι το οποίο είναι φριχτό και δείχνει την μέγιστη ασέβεια σε ένα νεκρό τέκνο. Προσοχή: Δεν λέω πως αυτά που είπε ο άνθρωπος δεν θα τα σκεφτόταν κανείς σε ανάλογη περίπτωση. Είμαι ρεαλιστής. Ακόμα και μέσα στην τραγωδία αυτή, ένας μεροκαματιάρης άνθρωπος θα σκεφτόταν φυσικά πως, αφού χάθηκε το ένα του παιδί ας εξασφαλιστούν τα άλλα δύο σε αυτή τη χώρα που παραπαίει. Αλλά το να βγεις να το πεις στην τηλεόραση σαν κραυγαλέα δήλωση υποταγής στους υπεύθυνους για τον θάνατο του παιδιού σου, ίσως για να κλειδώσεις πως θα είσαι από αυτούς που θα ωφεληθούν από τα “μέτρα”, είναι σαν να αφοδεύεις όχι στον τάφο του παιδιού σου, αλλά στο ανοιχτό του φέρετρο.

Καμία ηθική ανωτερότητα δεν εκφράζεται. Υπάρχουν σταθερές ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αλλιώς να πάει να γ@μηθεί και η Αντιγόνη και όλη η αρχαία ελληνική τραγωδία. Ψιλά γράμματα θα μου πεις, την ξέρεις απ’ εξω την Αντιγόνη; Ούτε καν, αλλά το ηθικό δίδαγμα το θυμάμαι. Ήταν κάτι του τύπου “οι θεοί απαιτούν την απόδοση σεβασμού στους νεκρούς μας, ακόμα και αν αυτό είναι ενάντια στους νόμους του κράτους”.

Γιατί τα έγραψα όλα αυτά; Όχι γιατί άκουσα τον πατέρα. Αφορμή είναι το κείμενο που διάβασα στο διαδίκτυο, κάποιου συγγραφέα που καταφέρεται με στόμφο απέναντι στο στρατόπεδο των επικριτών, καθώς γνωρίζει προσωπικά εδώ και χρόνια τον εν λόγω πατέρα. Τον συστήνει ως μηχανόβιο και ροκά στα νιάτα του, λες και αυτό είναι πιστοποιητικό αξιοπρέπειας και έντιμου χαρακτήρα.

Αποκαλεί τους επικριτές “εισαγγελείς του διαδικτύου” και τους προτρέπει να κόψουν τις γλώσσες και τα δάχτυλά τους. Οκέι, σκληροπυρηνικό το βρίσκω αλλά δεν τρέχει μία. Κυρίως, γιατί τον γράφουν στα π@πάρια τους φαντάζομαι και δεν πρόκειται να ακονίζουν μαχαίρια στο εγγύς μέλλον. Ρίχνουμε όλοι τις κατάρες μας από καιρό σε καιρό. Δεν περιμένουμε να πιάσουν.

Αλλά εκεί που τους αποκαλεί “μετρ του κυνισμού και της απανθρωπιάς”, κάπου το χάνει. Ό,τι πιο κυνικό ειπώθηκε αυτές τις ημέρες, χίλιες φορές πιο κυνικό από αυτά που λένε οι κυβερνώντες, το είπε ο φίλος του. Στοπ. Τελεία. Μπάστα. Καπούτ.

Αν πρέπει ακόμα και αυτό να το διαπραγματευτούμε, γ@μησέ το, πρέπει να ξεχάσουμε τον ορισμό του κυνικού, που είναι ο εξής (αντιγράφω): “που χαρακτηρίζεται από παντελή έλλειψη συναισθηματικής ή ηθικής ευαισθησίας, που εκδηλώνει τις σκέψεις, τα συναισθήματα ή τις προθέσεις του χωρίς καμία προσπάθεια μετριασμού της δυσαρέσκειας που μπορεί να προκαλέσει, με πλήρη περιφρόνηση και αδιαφορία προς τους κοινά αποδεκτούς κανόνες ευπρέπειας ή ηθικής”…

… και τον ορισμό της απανθρωπιάς (αντιγράφω ξανά): έλλειψη ευαισθησίας και ανθρωπίνων αισθημάτων· σκληρότητα, ωμότητα, ασπλαχνία.

Συνεχίζει με μια ιστορία συγγενούς που έχασε τον σύζυγό της στον εμφύλιο και δέχτηκε την βοήθεια του φασιστικού κράτους, ενάντια στις προτροπές του κομματικού ινστρούχτορα, για να ζήσει τα παιδιά της. Έχω και εγώ μια ανάλογη ιστορία: Στην κατοχή, γύρισε τρέχοντας σπίτι ο πιτσιρικάς που είχε πάει με τον πατέρα του να ταΐσουν το γουρούνι. Τον ρωτάει η μάνα του
Τι έγινε γιε μ’ κι έρχεσαι τρέχοντας;
Μάνα, σκοτώσαν οι Γερμανοί τον μπαμπά
Το γ’ρουνι παιδί μ’, το πήραν κι το γ’ρουνι;

Συγκρίνουμε δηλαδή την αξία της ανθρώπινης ζωής και τις δυσκολίες της εποχής στην κατοχή και στον εμφύλιο με την Ελλάδα του 2023; Τότε πρέπει να πάρουμε τα όπλα να βγούμε στα βουνά. Άλλο προτεκτοράτο, άλλο κατοχή. Άλλο μνημόνια, άλλο Ες Ες.

Και κλείνει με μία προτροπή στον φίλο του “Ούρλιαξε, φώναζε, ξέσπα, μην υποτάσσεις τον αβάστακτο πόνο σου στις νόρμες τον μικρονόων”. Ε, ψιτ, κύριος. Ο φίλος σου όχι μόνο σώπασε και υπέταξε, αλλά ξεπούλησε στους κυβερνώντες τον πόνο του, για λίγα (ή πολλά) χρήματα.

Θα μου πεις τώρα, Πιτσιρίκο μου, γιατί δεν τα γράφεις στον ίδιο και μας πρήζεις τα αχαμνά; Να σου θυμίσω πως πέρα από την τιμή που μου κάνεις, να με φιλοξενείς σταθερά για πάνω από δέκα χρόνια, δεν έχω άλλη παρουσία στο διαδίκτυο παρά σαν παρατηρητής του twitter.

Έχω αποφασίσει να μην εκφράζομαι, να μην εκδηλώνομαι κάπου αλλού εκτός από αυτόν εδώ τον χώρο. Αισθάνομαι πως εδώ δεν πάει τελείως χαμένο αυτό που γράφω. Ελπίζω και εύχομαι πως ένα μεγάλο κομμάτι των φίλων το σκέφτεται όπως εγώ. Δεν με ενδιαφέρουν τα likes και τα μαδομ**νια που βλέπω.

Έχω αποφασίσει επίσης να είμαι όσο το λιγότερο επικριτικός στην εκτός διαδικτύου ζωή. Σχολιάζω, κρίνω, αλλά σε τελική ο καθένας σκέφτεται, λέει και κάνει ό,τι γουστάρει. Δεν μου πέφτει λόγος να προσπαθήσω να μεταπείσω κάποιον ή να αποδείξω πως ξέρω καλύτερα. Δεν λέω πως θα κριθεί ο καθένας από την ιστορία, η ιστορία δεν ασχολείται με εμάς. Απλά δεν με ενδιαφέρει.

Μην ανατρέπουμε, όμως, την διαχρονική έννοια της αξιοπρέπειας για να είμαστε επικριτικοί απέναντι στους επικριτικούς, γιατί θα πέσουμε σε πολύ βαθύ γκρεμό. Διαφωνώ με τα λιντσαρίσματα όσο κανένας άλλος, κυρίως γιατί ξέρω πως ικανότεροι σε αυτό το παιχνίδι είναι αυτοί που το κάνουν σαν αυτοσκοπό και όχι για κάποια ιδέα. Αλλά δεν μπορείς να ανατρέψεις την πραγματικότητα, τον λόγο για τον οποίο γίνεται το λιντσάρισμα.

Αν λιντσάρουν έναν δολοφόνο ή έναν βιαστή, μπορώ να πω πως το λιντσάρισμα είναι λάθος. Δεν θα πω όμως ότι ο φόνος ή ο βιασμός ήταν σωστοί για να το στηρίξω.

Επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα πριν. Δεν θεωρώ, χωρίς να ξέρω με σιγουριά, πως ο άνθρωπος αυτός ήταν όντως σε κατάσταση που είχε το ακαταλογιστο. Αλλά ακόμα και αν είναι έτσι, κάποια στιγμή θα συνέλθει, θα κατανοήσει και θα πενθήσει για δεύτερη φορά εξαιτίας αυτών που είπε. Μόνο και μόνο γι αυτό περισσεύει το κράξιμο. Αν όχι, δεν παίζει ρόλο ό, τι και αν ειπωθεί γι αυτόν. Αν δεν σε αγγίζει ο θάνατος του παιδιού σου, σιγά μην ιδρώσει το αυτί σου για το διαδικτυακό λιντσάρισμα.

Φτάσαμε όμως σε αυτή την χώρα να κάνουμε το λάθος σωστό και το σωστό λάθος. Δύσκολη μεταμόρφωση, αλλά γίνεται πολύ εύκολη όταν πέφτει χρήμα. Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια στην πραγματικότητα, αλλά δεν θα χειροκροτήσουμε κιόλας για να μην αισθανθούν άσχημα κάποιοι.

Παύση ωρών.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου το μεσημεράκι. Μετά έφυγα για προπόνηση και στον δρόμο αναρωτιόμουν αν πρέπει να το στείλω ή αν μου αρκούσε που τα έγραψα στον εαυτό μου και ξεθύμανα. Όπως είπα, δεν μου αρέσει το λιντσάρισμα και προτιμώ να μην έχω ούτε περιφερειακό ρόλο σε αυτές τις φάσεις. Εκεί λοιπόν που οδηγούσα και σκεφτόμουν “γ@μησέ το μωρέ”, άνοιξα το ραδιόφωνο, Πρώτο Πρόγραμμα του ελληνικού Τρίτου Ράιχ. Ο δημοσιογράφος τόνιζε με πάθος τον διαδικτυακό κανιβαλισμό του χαροκαμένου, το αφήγημα που υποστήριζαν όλοι οι επικριτές μέχρι που έμαθαν ότι είναι Ζαιος και τότε σταμάτησαν να κράζουν. Τότε σκέφτηκα “Φίλε μου, το άσπρο μαύρο κάνουν πλέον οι γ@μημενοι και κοιμούνται το βράδυ ανάλαφροι σαν πουλάκια. Το σωστό λάθος και το άσπρο μαύρο κάνουν, χρήμα να πέφτει. Είμαστε χαμένοι από χέρι. Στείλε το γ@μημενο για κείμενο στον Πιτσιρίκο, λες και θα αλλάξει κάτι “.

Κρατάμε την αηδία και την απογοήτευσή μας εδώ, στέλνουμε όμως όλη την αγάπη μας, από την Ερημιά του Κόσμου

Βασίλης

Υ.Γ. Χαζεύω τον Τζαμάλ και την Ρίο σε φάση Γιν και Γιανγκ στην φωτό. Αναπόφευκτα θυμάμαι πού και πού πώς χάσαμε τον Σεπτέμβρη το γατάκι μας, την Νάνσυ μας. Δεν πρόλαβα να συνέλθω από αυτό και έχασα τον καλύτερό μου φίλο τον Δεκέμβρη. Προχθές η γυναίκα μου είπε πως είχε μήνες να με δει να γελάω πραγματικά και αυθόρμητα. Πώς το κάνουν αυτό στα παιδιά τους; Σαν ψυχίατρος ξέρω το τεχνικό μέρος, έχω την απάντηση. Σαν άνθρωπος όμως δεν μπορώ να το νιώσω.

(Φίλες Βασίλη, καλά έκανες και το έστειλες το κείμενο. Βασίλη, το κέρδος. Το κέρδος είναι πάνω από όλα. Το έχουν αποδεχτεί οι άνθρωποι αυτό. Κέρδος και “διασημότητα”. Όλοι θέλουν να γίνουν γνωστοί. Ανεξάρτητα από το λόγο. Ανεξάρτητα από το αν η κατάσταση που τους κάνει γνωστούς, είναι τραγική. Πρέπει όλοι να γίνουν διάσημοι. Πρέπει να είναι αναγνωρίσιμοι. “Ναι, έχει συμβεί αυτό το τραγικό γεγονός, αλλά κοιτάξτε κι εμένα, που τώρα είναι η ευκαιρία μου να γίνω γνωστός”. Εντάξει, εγώ δεν είμαι ψυχίατρος αλλά αυτοί δεν είναι άνθρωποι, είναι ηθοποιοί. Να είσαι καλά, Βασίλη. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.