Το χάπι της επόμενης μέρας
Αγαπημένε Πιτσιρίκο,
Την ημέρα της πορείας για το έγκλημα στα Τέμπη, ψηφίστηκε «κάτω από το χαλί» ένα νομοσχέδιο σχετικά με τη σχολική βία, σύμφωνα με το οποίο ο ορισμός της σχολικής βίας πλέον αναφέρεται «στην παρεμπόδιση της ομαλής διεξαγωγής των μαθημάτων και τον βίαιο αποκλεισμό μαθητών είτε από την εκπαιδευτική διαδικασία είτε από τη συμμετοχή τους στην καθημερινή σχολική ζωή», συμπεριλαμβάνοντας τις μαθητικές καταλήψεις και τις μαθητικές κινητοποιήσεις. Μα γίνεται οι απεργίες να χαρακτηρίζονται «παράνομες» και «καταχρηστικές» και οι μαθητικές πορείες και αποχές να είναι «νόμιμες» και «αποδεκτές»; Σας παρακαλώ Κύριοι!
«Μας φοβούνται» αποφάνθηκε μια συμμαθήτριά μου. Το θέμα, όμως, δεν είναι τι αισθάνονται για εμάς, είναι ότι μας φιμώνουν, μας στερούν και τις ελάχιστες εναπομείνασες ελευθερίες μας.
Φυσικά, η ανελευθερία δεν πηγάζει μόνο από το εν λόγω νομοσχέδιο. Πηγάζει από την ανάγκη να πηγαίνουμε όλοι στα φροντιστήρια εάν θέλουμε να έχουμε έστω και μια ελπίδα πως θα περάσουμε στη Σχολή που επιθυμούμε, πηγάζει από την αδυναμία εύρεσης ελεύθερου χρόνου (τα τρία 8 αποτελούν ευσεβείς πόθους) και από τη συνεχή πίεση για βέλτιστη απόδοση σε όλες τις συνθήκες.
Κάποια στιγμή δεν μπορείς καν να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς να σκεφτείς διαυγώς. Και ίσως αυτό είναι ένας μηχανισμός επιβίωσης, γιατί, όταν καταφέρνεις να αισθανθείς μια στάλα διαύγειας να σου φωτίζει το μυαλό, βλέπεις το καταστροφικό χάος εμπρός σου και εύχεσαι να μην είχες χρόνο ούτε για να αναλογιστείς τα στοιχειώδη.
Γιατί, τελικά, βλέπεις πως δυνητικά μπορεί να αποτελέσεις και εσύ μια «αναπόφευκτη θυσία» για τον εκσυγχρονισμό του «κράτους», και στο κάτω – κάτω δεν ενδιαφέρει κανέναν αν ζεις ή αν πεθαίνεις. Ή έστω κάποιους τους ενδιαφέρει με χρονόμετρο.
Μια μέρα απεργία (και αν), ας πάμε και στην πορεία για να υποστηρίξουμε την «αριστερή ταμπέλα» που οι ίδιοι κρεμάσαμε στον λαιμό μας, μήπως και γίνουμε λίγο πιο αρεστοί πουλώντας την ιδεολογία μας.
Την επόμενη μέρα, όμως, πειθήνιοι στη δουλειά και στο σχολείο, γιατί «εντάξει τώρα και η επανάσταση έχει ένα όριο».
Και αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο είναι το γεγονός ότι το πανελλήνιο εγκωμιάζει τους μαθητές που κατέβηκαν στην πορεία (μαζί κι εγώ) για να διαμαρτυρηθούν. Είναι σαν να ξεπλένουν τις δικές τους τύψεις που δεν έχουν πράξει τίποτα για εμάς, που μπροστά μας βρίσκεται ένα διαλυμένο μέλλον.
Ο πατέρας μου με ρώτησε αν θα πάω στην πορεία, και όταν με άκουσε κάπως διστακτική με παρότρυνε να πάω με ενθουσιασμό. Όταν λοιπόν τον ρώτησα αν θα συμμετάσχει ο ίδιος μου απάντησε: «Όχι γιατί δουλεύω».
Καθημερινή και δουλεύει Πιτσιρίκο μου… Πόσο πρωτότυπο! Όμως, εμείς οι μαθητές είμαστε «η ελπίδα του τόπου», όποτε ας κάτσουν οι «μεγάλοι» να μας κοιτάζουν αμέτοχοι από μακριά. Μα δεν γίνεται έτσι η δουλειά!
Φυσικά, υπάρχουν και φωτεινά παραδείγματα: η καθηγήτρια στο σχολείο μας που κάθισε να συζητήσει μαζί μας και να εκφράσει ειλικρινά τους προβληματισμούς και τα συναισθήματά της, κάποιοι συμμαθητές που ξύπνησαν επιτέλους και αντιλήφθηκαν την κατάσταση μας, όλοι οι εξαιρετικοί φίλοι του μπλογκ, εσύ αγαπημένε Πιτσιρίκο που διαβάζουμε τα κείμενά σου με φίλους και τα συζητάμε, και ο Ζαραλίκος φυσικά που εκφράζει ακριβώς αυτά που αισθανόμαστε και μας γεμίζει ελπίδα. Ελπίδα όχι για το μέλλον της χώρας, αλλά τουλάχιστον για το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι με μυαλό και καρδιά σε αυτό το ειδυλλιακά αμπαλαρισμένο κολαστήριο.
Τελικά, όμως, μία είναι η θλιβερή τρέχουσα πραγματικότητα: πήραμε ως κοινωνία αυτό το γ@μημένο χάπι της επόμενης ημέρας και «όλα πλέον βαίνουν καλώς». Κάναμε το χρέος μας.Δεν έχει σημασία που κάποιοι δεν κοιμόμαστε τα βράδια. Θα ξαναβγούμε από το λήθαργό μας στην επόμενη -ήδη προδιαγεγραμμένη- τραγωδία. Ή θυσία. Και μετά θα ξανακοιμηθούμε αμέριμνοι, μη θέλοντας να αντικρίσουμε το καθημερινό καθρέφτισμα της πλήρους ανελευθερίας μας. Η οποία έχω αρχίσει να πιστεύω πως ξεκινά από μέσα μας.
Στέλνοντας τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς,
Με βαθιά εκτίμηση,
Στέλλα
ΥΓ1 Η αλήθεια είναι ότι μετά από ένα 5ωρο φροντιστήριο που μεσολάβησε μεταξύ της ώρας συγγραφής και του τελικού «χτενίσματος» του κειμένου, πρέπει να παραδεχτώ πως μοιάζω πιο απαισιόδοξη από ότι είμαι στην πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι πως βαθιά μέσα μου προβάλλει αμυδρά η ελπίδα και πιστεύω στην αλλαγή και την Επανάσταση… (ώσπου η πραγματικότητα θα συντρίψει τις προσδοκίες μου). Έτσι κι αλλιώς όπως λέει και ο Τάσος Λειβαδίτης:
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες.
ΥΓ2 Σκεφτόμουν πως μια από τις πιο αποτελεσματικές διαμαρτυρίες (πέραν της γενικής απεργίας διαρκείας) θα ήταν αρχικά η αποχή των σχολείων από τις παρελάσεις και κατά δεύτερον η σιωπηλή πορεία την «εορταστική εκείνη ημέρα» με ένα διαφορετικό μήνυμα από τα συνηθισμένα δακρύβρεχτα μηνύματα για την εθνική μας υπερηφάνεια. Ένα μήνυμα για την απογοήτευση και τον πόνο που αισθανόμαστε όλες και όλοι βλέποντας την πατρίδα μας να κατακρεουργείται μαζί με τα παιδιά της, μια αποστροφή που τελικά θα μας οδηγήσει να την απαρνηθούμε. Γιατί ειλικρινά δεν βλέπω την ώρα να δώσω Πανελλήνιες και να φύγω, ή έστω -αν μείνω- να συνεχίσω να παλεύω για ένα πιο αισιόδοξο μέλλον.
(Αγαπητή φίλη, σκέφτομαι πως τα παιδιά που ήταν για μέρες στους δρόμους μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου τον Δεκέμβριο του 2008 -δεν έχω ξαναδεί ποτέ τόσα παιδιά στους δρόμους- θα είναι σήμερα γύρω στα 30. Και έχουν φάει κατακέφαλα την χρεοκοπία της χώρας, τα Μνημόνια και όσα ακολούθησαν. Εκτός από τα παιδιά που έφυγαν από την Ελλάδα και σώθηκαν. Να φύγετε. Γιατί, ακόμα κι αν δώσετε τον αγώνα, θα διαπιστώσετε πως θα σας πουλήσουν οι συμμαθητές σας, οι φίλοι σας και άλλοι αγωνιστές. Μπορεί να σας πουλήσουν και οι γονείς σας. Εντάξει, ίσως όχι οι δικοί σας γονείς αλλά διαπιστώνουμε πως κάποιους τους πουλάνε και οι γονείς τους. Στην Ελλάδα, το μόνο που μετράει είναι τα φράγκα. Οι Έλληνες νοιάζονται μόνο για τα φράγκα. Ό,τι κι αν λένε, νοιάζονται μόνο για τα φράγκα. Να το θυμάστε αυτό. Έχουμε έρθει στη ζωή για να ζήσουμε όμορφα και με αγάπη. Είναι ένα δώρο η ζωή. Η ζωή δεν είναι κατάρα. Και οφείλουμε να ζήσουμε και για αυτούς που δεν είχαν την δική μας τύχη, τα δικά μας προνόμια, τις δικές μας ευκαιρίες. Όσο για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου, φυσικά και δεν πρέπει να παρελάσουν οι μαθητές. Φαντάζεστε τους αγωνιστές του 1821 να κάνουν παρέλαση στη σημερινή Ελλάδα; Όχι, βέβαια. Άλλα πράγματα θα έκαναν. Αν θέλεις να τιμήσεις τους αγωνιστές, δεν παρελαύνεις, αλλά κάνεις αυτό που έκαναν. Να είστε καλά. Την αγάπη μου. Και να φύγετε.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.