Πάντα υπάρχει ελπίδα
Πιτσιρίκο, πάνω από 13 χιλιάδες άνθρωποι δεν ψήφισαν για τα τοπικά συμβούλια (κάτι σαν δημοτικές) της Αγγλίας, εξαιτίας του νέου νόμου για την ταυτοποίησή τους, που πέρασε η βρετανική κυβέρνηση, όπως μεταδίδει το Reuters.
Oι περισσότεροι, που δεν ψήφισαν, καθώς τους ζητήθηκε για πρώτη φορά στις εκλογές (4/5) να επιδείξουν ταυτότητα με τη φωτογραφία τους, έτσι ώστε να αποφευχθούν φαινόμενα νοθείας, σύμφωνα με την κυβέρνηση, ήταν από τις φτωχές περιοχές της Αγγλίας.
Η κυβερνητική απόφαση επικρίθηκε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που θεώρησαν ότι είχε στόχο να μειώσει τη συμμετοχή στις τοπικές εκλογές. Προσθέτοντας ότι σπάνια έχουν παρατηρηθεί φαινόμενα απάτης και νοθείας σε βρετανικές εκλογές.
Ωστόσο, ο υπουργός της, Jacob Rees-Mogg, ανέφερε ότι η απόφαση επηρέασε κυρίως ηλικιωμένους που ψηφίζουν το κόμμα των Συντηρητικών, θέλοντας να καταδείξει ότι δεν ευνοήθηκε η κυβέρνηση.
Το Reuters επιβεβαιώνει ότι σε 202 από τα 230 τοπικά συμβούλια της Αγγλίας οι Συντηρητικοί υπέστησαν εκλογικές απώλειες. Τα 15/20 τοπικά συμβούλια όπου δεν ψήφισαν όσοι δεν διέθεταν ταυτότητα με τη φωτογραφία τους, ήταν σε φτωχές περιοχές της Αγγλίας.
Μάλιστα, αρχικά ήταν 33.509 όσοι δεν είχαν την κατάλληλη ταυτότητα με τη φωτογραφία τους, έτσι ώστε να μπορέσουν να ψηφίσουν, αλλά οι 20 χιλιάδες εξ αυτών κατάφεραν τελικά να την εκδώσουν. Όχι, όμως, και οι 13 χιλιάδες που τελικά δεν ψήφισαν.
Ο Clive Betts από τους Εργατικούς έκανε λόγο για υπονόμευση και υποτίμηση της δημοκρατίας.
Παρεμπιπτόντως, και στην Ελλάδα αναρωτιούνται μερικά σάιτ αν έγινε νοθεία στις πρόσφατες εκλογές. Τόσο αλλόκοτο τους φαίνεται το αποτέλεσμα.
Το αποτέλεσμα εξηγείται, όμως, λογικά, διότι αυτό που έχει αποδειχτεί διαχρονικά, δεν είναι ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, αλλά ότι η ΝΔ ποτέ δεν πεθαίνει στην Ελλάδα.
Ακόμα και το 2012 που είχε πάρει μόλις 18,85%, όπως έγραψες, σωστά, Πιτσιρίκο, ήταν και πάλι πρώτο κόμμα.
Η δεξιά ψήφος διασπάστηκε εκείνο τον Μάιο προς τους Ανεξάρτητους Έλληνες (10%) και τη Χρυσή Αυγή (7,5%).
Στις επαναληπτικές, όμως, εκλογές του Ιουνίου 2012 η ΝΔ πήρε 29,5%, μαδώντας το ΠΑΣΟΚ που έπεσε σε μονοψήφιο ποσοστό και τσιμπώντας και λίγο από τους Ανεξάρτητους Έλληνες, που έπεσαν στο 7%.
Τελικά, η ΝΔ έκανε συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, ήταν νικήτρια, παρά το ιστορικό χαμηλό της, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τώρα ο μεγάλος χαμένος με το 20% και δυστυχώς έχει καεί πολιτικά.
Και μιας και έγραψα καεί, θυμάμαι και τη μεγάλη πυρκαγιά που είχε πιάσει παραμονή των εκλογών στο Θυμάρι και είχαμε κατέβει σχεδόν όλοι στην παραλία με παιδιά, σκυλιά, γατιά.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, εμείς γυρίσαμε σπίτι και από το παράθυρο έβλεπα μία φλόγα να σιγοκαίει ακόμα στο βουνό.
Βδομάδες μετά, έβρισκα ακόμα στάχτες στον βυθό.
Το οξύμωρο η θάλασσα να είναι πεντακάθαρη, αλλά μικρές μαύρες στάχτες να έχουν καθίσει στα βράχια και τις ποσειδωνίες ή να ταξιδεύουν στα μεσόνερα.
Πέντε χρόνια μετά θα έβλεπα ξανά μαυράκια, από την πετρελαιοκηλίδα στα κρυστάλλινα νερά.
Η θάλασσα καθάρισε τελικά, αλλά εμείς έχουμε πολύ δρόμο για να καθαρίσουμε από της ΝΔ τη βρωμιά.
“Τι τις θέλουμε τώρα τις εκλογές, καλά δεν είμαστε και με τον Παπαδήμο;” έγραφε εφημερίδα με μεγάλη κυκλοφορία εκείνον τον Μάη του 2012.
Φοβούνταν, ακόμα τότε, οι ολιγάρχες μήπως γεννηθεί κάποιο κίνημα μέσα από εκείνες τις εκλογές και φέρει στην πολιτική σκηνή ανατροπές.
Αλλά ο εφιάλτης τους δεν έγινε πραγματικότητα, ήταν το δικό μας όνειρο που πάγωσε.
Ελπίδα, όμως, υπάρχει ακόμα. Όσο ζεις, ελπίζεις, αυτή είναι, άλλωστε, η ζωή.
“Υπάρχει ελπίδα;”, θυμάμαι που είχα ρωτήσει κάποτε τον πατέρα μου, όταν η ομάδα μπάσκετ του Π. Φαλήρου, στην οποία ήταν έφορος, γνώριζε τη μία ήττα μετά την άλλη και κινδύνευε με υποβιβασμό στη Β’ εθνική.
“Πάντα υπάρχει ελπίδα”, μου είχε απαντήσει εκείνος, δίνοντας μου κουράγιο.
Γράφεις, Πιτσιρίκο, ότι δεν αξίζει να στενοχωριέται κανείς για τις εκλογές, όμως, απ’ ό,τι σε έχω ψυχολογήσει κι εσύ στενοχωρημένος είσαι. Όχι για τις εκλογές, αλλά για τις ήττες.
Τις αλλεπάλληλες ήττες που μας έφεραν ως εδώ και έχουν πικράνει και αρκετούς φίλους του blog, αν κρίνω και από τα δικά τους γραφόμενα.
Χάνεις πραγματικά, όμως, μόνο όταν σταματήσεις να προσπαθείς.
Πριν μερικά χρόνια, γυρίζοντας μετά τα μεσάνυχτα από τη δουλειά, και χαζεύοντας μία ανάλαφρη ταινία με μάγισσες, είχα ακούσει αυτό το πολύ ωραίο μήνυμα: “Προσπαθείς κι αποτυγχάνεις, προσπαθείς κι αποτυγχάνεις, όμως η μοναδική αποτυχία είναι να σταματήσεις να προσπαθείς”.
Μην παραιτείστε, μην τα παρατάτε, μην τα βλέπετε όλα μάταια. Πάντα υπάρχει ελπίδα.
Και πάντα υπάρχει και η θάλασσα φυσικά.
Την Παρασκευή 26/5 έκανα και την πρώτη βουτιά με το κεφάλι από τον βράχο, που πάνω του φωλιάζουν τα καβούρια τα βασιλικά.
Και από κάτω κολυμπούν οι σάλπες, τα μελανούρια, οι σπάροι και τα σαργουδάκια στα κρυστάλλινα νερά.
Και μία μουρμούρα απαθανάτισα αυτή τη φορά, αφού μία τσιπούρα έφυγε μακριά.
Βαγγέλης Σπανός
(Αγαπητέ φίλε, δεν θα τελειώσουμε ποτέ αυτή τη συζήτηση για τις εκλογές -που ξεκινήσατε εσείς- αλλά, αφού επιμένετε και το κάνετε προσωπικό, θα σας απαντήσω αλλά, σας παρακαλώ, μην το συνεχίσετε με προσωπικές αναφορές. Λοιπόν, δεν είμαι στενοχωρημένος σήμερα. Σήμερα σκασίλα μου. Σκασμένος ήμουν το καλοκαίρι του 2015, όταν, μετά την ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, ήμουν στο Σύνταγμα με ελάχιστους άλλους ανθρώπους. Από τότε, αποφάσισα να προστατεύσω την ψυχή μου, να αποφεύγω την πολλή συνάφεια του κόσμου -είχα δει τους πρώην “συντρόφους” να γίνονται υπάλληλοι κομμάτων και ολιγαρχών-, και να προσπαθήσω να μην δουλέψω ποτέ ξανά για κανέναν. Τα κατάφερα. Χαίρομαι που δεν έγινα αυτό που σιχαίνομαι. Δεν δουλεύω για ολιγάρχες, δεν δουλεύω για κόμματα και επιβιώνω. Εντάξει, ξέρω πόσο ωραία είναι να βγάζεις 15 χιλιάρικα το μήνα -το έχω ζήσει και το εγκατέλειψα- αλλά αποφάσισα να μην αρρωστήσω, ούτε να ζήσω τη ζωή ενός άλλου. Δεν έχω ιδιοκτησία, δεν έχω σπίτι, δεν έχω αυτοκίνητο, δεν έχω τίποτα, δεν έχω ελπίδα. Έχω την θάλασσα, τον ουρανό, τα αστέρια. Για την ελπίδα, έχω γράψει πολλές φορές πως την θεωρώ αγωνία και κατάρα. Επίσης, δεν μπορώ τους συναισθηματισμούς· προτιμώ τη λογική. Δεν έχω να προτείνω κάτι στους άλλους ανθρώπους, ούτε να τους συμβουλεύσω. Ο τρόπος που αποφάσισα να ζω και να φέρομαι, τα λέει όλα. Δεν πιστεύω στα λόγια, πιστεύω στις πράξεις. Είδαμε στα social media αναρχικούς, που δούλευαν σε γραφεία υπουργών. Βλέπουμε κομμουνιστές να δουλεύουν για μαφιόζους. Μετράει αυτό που κάνεις στη ζωή, όχι αυτό που λες. Θα σας παρακαλέσω να σεβαστείτε τον τρόπο μου και τις επιλογές μου. Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλουν κάποιοι άνθρωποι από εμένα. Πρόσφατα, κάποιος μου έγραψε στα social media “Εν τω μεταξύ, πιτσιρίκο, ένα πολύ όμορφο συναίσθημα είναι να δείχνεις στον άλλο με χαμόγελο και ευγένεια πόσο λαμόγιο είναι! ‘Ότι πεις αφεντικό’ και κριτική σε αυτόν που δεν έχει αφεντικό”. Λοιπόν, ας μου κάνει κριτική κάποιος που δεν έχει αφεντικό, γιατί εγώ αποφάσισα -και κατάφερα- να μην έχω. Καταλαβαίνω ότι είστε στενοχωρημένος για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν φταίω εγώ για αυτό. Δεν ψηφίζω καν. Έχω γράψει άπειρες φορές τους λόγους που δεν ψηφίζω και τι θεωρώ πως πρέπει να συμβεί στη χώρα για να αποκτήσουν ξανά οι εκλογές νόημα. Οπότε, για μια ακόμα φορά, σας παρακαλώ να σεβαστείτε την περίπτωσή μου και το μπλογκ που δημιούργησα. Ξέρετε, η ευγένεια δεν είναι αδυναμία. Κάποιοι μπερδεύονται. Αλλά κάποια στιγμή, και ο ευγενικός παίρνει ανάποδες. Υποθέτω πως το μπλογκ σας αρέσει για αυτό που είναι, όχι για αυτό που θα θέλατε να είναι. Αλίμονο, αν συμφωνούσα με όποιον διαβάζει το μπλογκ ή γράφει στο μπλογκ. Απορώ με τους ανθρώπους που θέλουν οι άλλοι να συμφωνούν σε όλα μαζί τους ή θέλουν να καπελώσουν τις σκέψεις των άλλων. Δεν θα πω εγώ σε κάποιον άλλον τι νιώθει και τι σκέφτεται. Επίσης, όλα αυτά τρώνε χρόνο από τη ζωή μου. Και είναι κρίμα γιατί εγώ δεν τρώω χρόνο από τις ζωές των άλλων. Καλές βουτιές. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.