Έξω οι Αμερικανοί από το Κουκάκι!

Κάθομαι σε μια ταράτσα της Αθήνας. Απέναντί μου ο Παρθενώνας. Ανάμεσα σε εμένα και τον Παρθενώνα, Αμερικανοί τουρίστες. Ανέβηκαν στην ταράτσα, είδαν την θέα, είπαν “ουάου”, κάθισαν και παρήγγειλαν κρασί.

Ανταλλάσσω μηνύματα στο Viber με μια φίλη στην Ελβετία. Ήμασταν παρέα στα νησιά, πριν από μερικές μέρες, τώρα σε διαφορετικές πόλεις και χώρες. Της γράφω πως ο καιρός στα νησιά είναι συννεφιασμένος και βροχερός αυτές τις μέρες. Καλά, και πριν έτσι ήταν.

Είμαι μόνο λίγες μέρες στην Αθήνα και νομίζω ότι έχουν περάσει μήνες. Τουρίστες παντού. Όλα τα σπίτια Airbnb. Θα αρχίσω να γράφω στους τοίχους “Έξω οι Αμερικανοί από το Κουκάκι”. Και οι Αυστραλοί. Οι Έλληνες είναι ήδη έξω από το Κουκάκι.

“Αναρωτιέμαι αν έχει μείνει κανείς στην Αυστραλία” έλεγε ένας Αυστραλός στα νησιά. Όχι, και του χρόνου θα έρθουν στην Ελλάδα και τα καγκουρό. Θα κάνουν νεροτσουλήθρα στη Μύκονο.

Όλοι ταξιδεύουν. Μάλλον κανείς δεν αντέχει τον τόπο που ζει και τη ζωή που ζει. Διαρκείς αποδράσεις. Αλλά δεν μπορείς να αποδράσεις από τον εαυτό σου. Βαθύ.

“Φέτος είναι σαν να έχουν δώσει εντολή να έρθουν στην Ελλάδα όλοι οι ηλίθιοι” μου είπε ο περιπτεράς στην Αρεοπαγίτου. Ναι, για να μην ξεχωρίζουν από τους ιθαγενείς.

Μου έλεγε ο Χριστόφορος πως το νέο ναρκωτικό που κάνει θραύση στις ΗΠΑ είναι ένα ναρκωτικό που κάνει τους ανθρώπους σαν ζόμπι. Κοιτάζω τους ανθρώπους γύρω μου και σκέφτομαι πως οι περισσότεροι έχουν γίνει ζόμπι χωρίς αυτό το ναρκωτικό.

Εν τω μεταξύ, μας πήραν και τον Μάιο στα νησιά, αφού γίνεται του μουvιού το πανηγύρι από τον Απρίλιο. Μας έχουν πάρει ήδη τον υπέροχο και γλυκό Σεπτέμβριο -που έχει γίνει πια Ιούλιος και Αύγουστος, από κόσμο και τιμές-, τώρα μας πήραν και τον Μάιο. Στο εξής, θα πηγαίνω στα νησιά τα Χριστούγεννα. Και στα Θεοφάνεια θα βουτάω για να πιάσω τον σταυρό.

“Παραπονιέσαι, πιτσιρίκο, εσύ που κάνεις 200 μπάνια τον χρόνο;”

Όχι, δεν παραπονιέμαι, απλά λέω πως το “μοναδικό ελληνικό καλοκαίρι” εξαφανίστηκε από τον υπερτουρισμό και την απληστία. Άλλωστε, ο λόγος που κάνω πολλά μπάνια είναι επειδή φοβάμαι μήπως με περάσει ο Μητσοτάκης. Πρέπει να κάνω όσα περισσότερα μπάνια μπορώ μέχρι τις εκλογές, γιατί μετά δεν θα τον μαζεύεις με τίποτα τον Μητσοτάκη από τις παραλίες. Ο Μητσοτάκης μου δίνει κίνητρο να κολυμπάω.

Και ο Θεόδωρος Πάγκαλος κολυμπούσε. Αλλά πέθανε. Τι να πεις για τον Πάγκαλο; Ο Θεόδωρος Πάγκαλος ήταν τεράστιος. Αυτό να πεις. Και τους έχεις καλύψει όλους. Φίλους και εχθρούς. Θεόδωρε, θα κολυμπάω και για εσένα. Αν και έχω πεθάνει πριν από εσένα.

Δίπλα μου έκατσε μια οικογένεια Αμερικανών. Γονείς, δυο παιδιά. Αγόρια. Έφηβοι. Βαριούνται οι young Americans. Παρήγγειλαν όλοι μπύρες. Άλλοι νόμοι εδώ. Μάνα και πατέρας πλάτη στην Ακρόπολη. Τα παιδιά φάτσα στην Ακρόπολη. Δεν έχει σημασία, όλοι κοιτάνε τα κινητά τους. Μάλλον θέλουν να μάθουν τα καυτά νέα από την Αριζόνα. Δεν μιλάει κανείς τους. Δεν κοιτιούνται καν. Γουστάρω τώρα να έρθουν να κάτσουν δίπλα τους, οι γείτονές τους από τις ΗΠΑ. Είναι αυτή η φάση που έχεις κάνει χιλιάδες χιλιόμετρα από το Οχάιο στην Αθήνα, κάθεσαι στα Γιουβετσάκια στην Πλάκα, παραγγέλνεις ένα γκρικ μουζάκα, είσαι έτοιμος να παραγγείλεις και μπακλαβά, και ξαφνικά διαπιστώνεις πως στο διπλανό τραπέζι κάθονται οι γείτονές σου στο Οχάιο που δεν αντέχεις να τους βλέπεις. Όλος ο κόσμος ένα χωριό. Είσαι στο τελευταίο βραχάκι της Φολέγανδρου, δεν υπάρχει άνθρωπος, και σου λέει έντρομη η άλλη “βάλε το μαγιό σου αμέσως, έρχεται η διευθύντριά μου!”. Βάζεις αμέσως το μαγιό, μετά από λίγο κάνεις χειραψία με την διευθύντριά της, και διαπιστώνεις πως καλά έκανες και έβαλες το μαγιό, γιατί δεν θέλεις με τίποτα να πιάσει η διευθύντριά της το πουλί σου στο στόμα της. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Μήπως δεν είναι πολιτικά ορθό αυτό που έγραψα; Καλά, κάντε πως είναι 1995, που δεν υπήρχε πολιτική ορθότητα. Ή 2035, που επίσης δεν θα υπάρχει.

Καθώς κοιτάω τον Παρθενώνα, σκέφτομαι πως με κουράζει η ακινησία των κτιρίων. Μια ζωή στο ίδιο μέρος. Ούτε ένα ταξιδάκι τα κτίρια, να δουν κάνα άλλο κτίριο. Απελπισία. Τουλάχιστον κάποια κτίρια τα γκρεμίζουν ή πέφτουν. Τα μνημεία δεν τα αφήνουν να πεθάνουν. Τα μνημεία δεν έχουν δικαίωμα στον θάνατο. Βαθύ κι αυτό.

Πάρα πολλοί Αμερικανοί. Και Αυστραλοί. Πρέπει να φύγω. Όχι από το καφέ, από την Αθήνα. Τουλάχιστον στο νησί, εκτός από τουρίστες, έχει και θάλασσα. Κλείνω εισιτήριο αμέσως. Έξω ο πιτσιρίκος από την Αθήνα.

(update: Μου έκανε βιντεοκλήση ο Χριστόφορος από το Βερολίνο. Ενθουσιασμένος. Από όλα. Ο Χριστόφορος παίζει το Σάββατο στις 19:30 στον πολυχώρο πολιτισμού OYOUN, Culture New Thinking, στη διεύθυνση: Lucy-Lameck-Str. 19, προσκεκλημένος του Συλλόγου Ελλήνων Επιστημόνων Βερολίνου/Βρανδεμβούργου. Για τους φίλους στο Βερολίνο, ίσως υπάρχουν ακόμα κάποια εισιτήρια. Κοιτάω την αγγλική μετάφραση του προγράμματος στο σάιτ, και το “πιτσιρίκος” είναι “little one”. Lovely.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.