“Η (ακρο)δεξιά κυριαρχεί στην Ευρώπη, επειδή η αριστερά είναι διχασμένη και διασπασμένη”
Τουλάχιστον 109 Ρώσοι συνελήφθησαν, Πιτσιρίκο, λόγω στήριξης στον ηγέτη της αντιπολίτευσης Αlexei Navalny, όπως αναφέρει η Le Monde.
Ήθελαν να του εκφράσουν τη συμπαράστασή τους, επειδή ήταν τα γενέθλιά του, που θα περάσει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στη φυλακή, ενώ οι 49 εξ αυτών συνελήφθησαν στη Μόσχα.
Επίσης, πέντε από τους συλληφθέντες ήταν ανήλικοι και δύο δημοσιογράφοι.
Παρά το γεγονός ότι έχει καταδικαστεί 16 φορές, ο Navalny δεν χάνει το κουράγιο του και με την ευκαιρία των γενεθλίων του, δήλωσε ότι “η αλήθεια είναι ότι δεν θα ήθελα να γιορτάσω μέσα στη φυλακή, αλλά παίρνοντας πρωινό με την οικογένειά μου, φιλώντας τα παιδιά μου και ανοίγοντας τα δώρα μου, όμως δεν μπορούμε να περιμένουμε κοινωνική πρόοδο και ένα καλύτερο μέλλον, αν κάποιοι δεν πληρώσουμε το τίμημα για αυτά”.
Σύμφωνα με τον ίδιο, “θα έρθει η μέρα που το να λες την αλήθεια και να μάχεσαι για τη δικαιοσύνη, θα μπορείς να το κάνεις στη Ρωσία, χωρίς να κινδυνεύεις”.
Ο Navalny που απηύθυνε και χαιρετισμό σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους, θα δικαστεί εκ νέου για εξτρεμισμό και μπορεί να του επιβληθεί ποινή φυλάκισης 30 ετών επιπλέον.
Παραμένει κρατούμενος από τον Ιανουάριο του 2021, όταν επέστρεψε στη Ρωσία, μετά τη θεραπεία που είχε λάβει στη Γερμανία, καθώς τον είχαν δηλητηριάσει.
Τον Μάρτιο του 2021 καταδικάστηκε σε εννέα χρόνια φυλάκισης για απάτη, αλλά, ακόμα και έγκλειστος, συνεχίζει να στέλνει τα μηνύματά του και να τάσσεται κατά της εισβολής Putin στην Ουκρανία.
Εξίσου οπισθοδρομική με τη Ρωσία γίνεται, όμως, σιγά, σιγά και η Ευρώπη, καθώς οι εκλογές σε Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, Τουρκία και Φινλανδία έδειξαν ότι οι ψηφοφόροι διακατέχονται από φόβο και προκαταλήψεις και τα προοδευτικά κόμματα θέλουν μία ξεκάθαρη ατζέντα για να αντιστρέψουν αυτή την τάση, όπως εκτιμά ο Guardian.
Aντιδραστικά κόμματα της δεξιάς και της ακροδεξιάς βρίσκονται σε διαρκή άνοδο, καθώς η ευρωπαϊκή αριστερά είναι διασπασμένη και διχασμένη και δεν μπορεί να προσφέρει πειστική εναλλακτική λύση.
Στην Ιταλία, την Ισπανία, την Ελλάδα, την Τουρκία και τη Φινλανδία, οι κύριες ανησυχίες των ψηφοφόρων είναι το υψηλό κόστος διαβίωσης, η ενέργεια και ο πληθωρισμός.
Και ακολουθούν η ασφάλεια (εσωτερική και διεθνής), η μετανάστευση, το κλίμα και το περιβάλλον και η εθνική ταυτότητα.
Kάπως έτσι, η Marine Le Pen πήρε 41,5% στη Γαλλία, η Georgia Meloni έγινε πρωθυπουργός στην Ιταλία, η (ακρο)δεξιά είναι κυβέρνηση στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ουγγαρία και την Πολωνία.
Στην Ελλάδα, η επιβαρυμένη με σκάνδαλα ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη φάνταζε ευάλωτη, αλλά επικαλούμενη την οικονομική σταθερότητα και δεσμευόμενη για εχθρότητα απέναντι στους πρόσφυγες, πήρε διπλάσιες ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, οι προσπάθειες του οποίου να μιμηθεί τον ηγέτη των Εργατικών Keir Starmer και να κερδίσει το κέντρο απέτυχαν παταγωδώς.
Μετά, εξάλλου, τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές της Ιταλίας, που έδειξαν ότι η νίκη της το 2022 δεν ήταν συγκυριακή, η Georgia Meloni έσπευσε να προεξοφλήσει “τον θάνατο της αριστεράς”.
“Υπάρχει μία (ακρο)δεξιά τάση σε όλη τη χώρα” παραδέχτηκε και ο Carlo Calenda από το φιλελεύθερο κόμμα Δράση.
Πώς μπορεί, λοιπόν, να αναστραφεί αυτή η τάση;
Ίσως το παράδειγμα για την αριστερά να είναι ο Ισπανός πρωθυπουργός Pedro Sanchez που μετά την ήττα των Σοσιαλδημοκρατών και εκεί στις τοπικές εκλογές, κάλεσε τη διχασμένη αριστερά να ενωθεί.
Το μήνυμα του Sanchez για τις γενικές εκλογές που προκήρυξε, δεν απευθύνεται μόνο στους ψηφοφόρους τους οποίους καλεί να διαλέξουν ανάμεσα σε έναν μετριοπαθή συνασπισμό υπό τους Σοσιαλδημοκράτες από τη μία και στο ενδεχόμενο να κυβερνηθούν από το Λαϊκό Κόμμα και το ακροδεξιό Vox από την άλλη, αλλά και στα κόμματα της αριστεράς, τους Podemos και το Sunar, που μόνα τους δυσκολεύονται να ακουστούν.
Η επιτυχία του ακροδεξιού Vox, που είναι τρίτο κόμμα στην Ισπανία και τριπλασίασε τις έδρες του στα τοπικά συμβούλια, βασίζεται στη δοκιμασμένη τακτική, που ακολουθούν οι ομοϊδεάτες του σε όλη την Ευρώπη: Στην εργαλειοποίηση εθνικιστικών, ρατσιστικών, φυλετικών και περιφερειακών διαφορών.
Ποιοι ήταν, άλλωστε, οι πρώτοι που έσπευσαν να συγχαρούν το Vox για τη νέα εκλογική επιτυχία του; Η Meloni από την Ιταλία και ο Orban από την Ουγγαρία.
Σε μία προσπάθεια να ενώσει την αριστερά, ο Sanchez προσπαθεί να καταδείξει ότι οι αντίπαλοι του είναι διχαστικοί και κηρύττουν το μίσος.
Αλλά αυτό επιχείρησε να κάνει και ο Kilicdaroglu, προτάσσοντας τη θρησκευτική του ανοχή, τη φιλική του προσέγγιση προς τους Κούρδους και μία ανοιχτόμυαλη, κοσμική και μεταρρυθμιστική προοπτική, προκειμένου να ανατρέψει μετά από χρόνια τον Erdogan.
Τελικά, όμως, μετά την ήττα του στον πρώτο γύρο, ο Kilicdaroglu αναγκάστηκε να κάνει στροφή 180 μοιρών και να δεσμευτεί ότι θα στείλει 3,6 εκ. πρόσφυγες πίσω στη Συρία και πως δεν θα αποφυλακίσει Κούρδους δημάρχους, που είχαν καταδικαστεί επί Erdogan, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να καλύψει το χαμένο έδαφος.
Δεν αποτελεί έκπληξη ότι και πάλι έχασε, καθώς η νίκη του Erdogan οφείλεται στο ότι επένδυσε σε αυτό που βγάζει ασπροπρόσωπη τη δεξιά και είναι ο φόβος των ψηφοφόρων της.
Φόβος για τους ξένους, φόβος για τον εσωτερικό εχθρό, φόβος για τους άλλους, φόβος για το χάος.
Ο φόβος είναι ένα εργαλείο που ξέρουν να χρησιμοποιούν οι (ακρο)δεξιοί δημαγωγοί.
Άλλωστε, και στις εκλογές της Φινλανδίας, τον Απρίλιο του 2023, οι τακτικές του φόβου έφεραν αποτελέσματα για τα εθνικιστικά και αντιμεταναστευτικά κόμματα.
Συγκεντρώνοντας 20% το κόμμα των Φινλανδών ήρθε δεύτερο πίσω από τον Εθνικό Συνασπισμό και φλερτάρει με την εξουσία.
Η μεγάλη χαμένη ήταν η απερχόμενη πρωθυπουργός Sanna Marin, το αγαπημένο παιδί των Ευρωπαίων Σοσιαλδημοκρατών.
Αλλά χαμένοι ήταν και οι Φινλανδοί, που θα έχουν την πιο συντηρητική κυβέρνηση από το 1945, κι ενώ και στη γειτονική Σουηδία η ακροδεξιά κυριαρχεί.
Το γεγονός ότι η Ουγγαρία του Orban θα αναλάβει την προεδρία της ΕΕ το επόμενο εξάμηνο, έρχεται να βάλει
το κερασάκι στην αναγέννηση της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη.
Και το καμπανάκι θα πρέπει να χτυπήσει και για τη Βρετανία, που δεν έχει ανοσία απέναντι στις ευρωπαϊκές τάσεις.
Με το να κλίνει προς τα δεξιά ο ηγέτης των Εργατικών Keir Starmer με την ελπίδα να επικρατήσει στις εκλογές του 2024, διακινδυνεύει να ενισχυθούν οι αντίπαλοι του.
Καλύτερα να ακολουθήσει μία γραμμή σαν του Sanchez στην Ισπανία, που ποντάρει στην ενότητα και σε ένα ξεκάθαρο πολιτικό πρόγραμμα, καθώς αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να σταματήσει η αριστερά να χάνει και να μάθει να νικά ξανά.
Αυτό προσπάθησε, πάντως, να κάνει και ο Τσίπρας, προτείνοντας συνεργασία στο ΠΑΣΟΚ, το ΜέΡΑ 25 και το ΚΚΕ, αλλά έφαγε τα μούτρα του.
Αλλά όπως γράφει και ο Guardian, η αριστερά, διχασμένη και διασπασμένη πάντα, δεν είναι τυχαίο που με ελάχιστες εξαιρέσεις αποτελεί εύκολη λεία και σίγουρα όχι το αντίπαλο δέος της δεξιάς.
Ο καθένας και αναφέρομαι και στον Τσίπρα και στον Ανδρουλάκη και στον Κουτσούμπα και στον Βαρουφάκη και στην Κωνσταντοπούλου θέλει το δικό του μαγαζάκι.
Και ο Μητσοτάκης θα κυβερνάει για πάντα – καλά να είναι ο άνθρωπος – όσο στην αντιπολίτευση ο ένας προσπαθεί να βγάλει το μάτι του άλλου, βλέποντας το τυρί, δηλαδή, ένα πρόσκαιρο πολιτικό όφελος (π.χ. στην προηγούμενη Βουλή ήταν ο Βαρουφάκης και τώρα μάλλον θα τον αντικαταστήσει η Ζωή) και όχι τη φάκα, δηλαδή, ότι σιγά, σιγά θα πάνε στον πάτο όλοι μαζί.
Στον βυθό, από όπου επισυνάπτω μερικές ακόμα φωτό.
Με μουρμούρα, μελανούρια και σαργό.
Βαγγέλης Σπανός
(Αγαπητέ φίλε, υπάρχει λόγος που η Ευρώπη στρέφεται προς την δεξιά και την ακροδεξιά· και το γράφω πάνω από δέκα χρόνια. Εκτός αν κάποιος νομίζει πως οι πολίτες της Ευρώπης κοιμούνται δημοκράτες και το πρωί ξυπνούν ακροδεξιοί. Έχει τεράστιες ευθύνες η “Αριστερά” για την στροφή των Ευρωπαίων πολιτών προς την ακροδεξιά. Από τη στιγμή που τα αριστερά ευρωπαϊκά κόμματα έγιναν νεοφιλελεύθερα, δεν άφησαν εναλλακτική στους πολίτες. Αριστερά που δεν αμφισβητεί σε τίποτα τον καπιταλισμό, δεν είναι Αριστερά. Όσο για την Ελλάδα, έχω γράψει άπειρες φορές πως δεν υπάρχει αξιοπρεπής άνθρωπος -δεξιός, αριστερός κλπ- που θα δεχτεί να βρίσκεται στη Βουλή ενός προτεκτοράτου. Οπότε, καταλαβαίνουμε τι ακριβώς είναι τα αριστερά κόμματα στην Ελλάδα. Μαγαζάκια. Τίποτα το αριστερό σε αυτό. Καλές βουτιές. Την αγάπη μου.) .
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.