Της ξανάρθε στον νου ο πατέρας της
Γεια σου, πιτσιρίκο. Το παρακάτω απόσπασμα είναι από την “Αθανασία” του Μίλαν Κούντερα που πέθανε πριν λίγες μέρες σε ηλικία 94 ετών.
Θυμάμαι που κοροϊδεύαμε μικροί, “Μίλαν Κούντερα 2-0”
Το τελευταίο βιβλίο που έγραψε, “Η γιορτή της ασημαντότητας”, είναι αφιερωμένο στο χιούμορ και την πλάκα γενικότερα. Το συνιστώ.
Αθάνατος :-)
“Από τότε που υποχώρησε μπροστά σε δυο δωδεκάχρονα αλητόπαιδα, τον φανταζόταν συχνά στην εξής κατάσταση: είναι πάνω σ’ ένα πλοίο που βουλιάζει. Είναι φανερό πώς δεν χωράνε όλοι στις σωσίβιες λέμβους, και το σπρωξίδι στο κατάστρωμα είναι αδιανόητο. Ο πατέρας αρχίζει να τρέχει κι αυτός, αλλά, όταν βλέπει τη μάχη που δίνουν οι άλλοι σώμα με σώμα, έτοιμοι να ποδοπατηθούν έως θανάτου, δέχεται μάλιστα και μια μανιασμένη γροθιά από μια γυναίκα επειδή στέκεται στον δρόμο της, ξαφνικά σταματάει, κι έπειτα αποτραβιέται στο πλάι· στο τέλος μένει να παρατηρεί τις υπερφορτωμένες βάρκες που κατεβαίνουν αργά πάνω στα μανιασμένα κύματα, μέσα σε κραυγές και βρισιές.
Τι όνομα να δώσει σ’ αυτήν τη στάση του πατέρα; Δειλία; Όχι. Οι δειλοί φοβούνται τον θάνατο, και για να επιζήσουν, ξέρουν να αγωνίζονται λυσσαλέα. Ευγένεια; Αναντίρρητα, αν είχε ενεργήσει έτσι από έγνοια για τον πλησίον του. Αλλά η Ανιές δεν πίστευε πως ήταν αυτό το κίνητρό του. Τι ήταν τότε; Δεν ήξερε. Ένα μόνο φαινόταν σίγουρο: πάνω σ’ ένα πλοίο που βουλιάζει και πρέπει να δώσεις μάχη για να μπεις στις βάρκες, ο πατέρας θα ήταν καταδικασμένος εκ των προτέρων.
Ναι, αυτό ήταν σίγουρο. Η απορία της είναι η εξής: άραγε ο πατέρας της θα είχε μισήσει τους ανθρώπους του πλοίου, έτσι όπως μόλις τώρα μίσησε η ίδια την κοπέλα με τη μοτοσικλέτα και τον άντρα που την κορόιδεψε επειδή έκλεινε τ’ αφτιά της; Όχι, η Ανιές δεν μπορεί να φανταστεί τον πατέρα της να μισεί. Η παγίδα του μίσους είναι ότι μας δένει πολύ σφιχτά με τον αντίπαλο. Αυτή είναι και η αχρειότητα του πολέμου: η εξοικείωση με το αίμα που χύνεται εκατέρωθεν, η ηδονική εγγύτητα δύο στρατιωτών που διαπερνά ο ένας τον άλλον με τη λόγχη του, την ώρα που κοιτάζονται στα μάτια. Η Ανιές είναι σίγουρη: αυτήν ακριβώς την εξοικείωση αποστρεφόταν ο πατέρας της: τού έφερνε τέτοια αηδία το σπρωξίδι πάνω στο πλοίο, που προτιμούσε να πνιγεί. Η σωματική επαφή με ανθρώπους που χτυπιούνται, ποδοπατιούνται και στέλνουν ο ένας τον άλλο στο θάνατο του φαινόταν πολύ χειρότερη από εναν μοναχικό θάνατο στην καθαρότητα του νερού.
Η ανάμνηση του πατέρα άρχισε να τη λυτρώνει από το μίσος που μόλις την είχε κυριέψει. Σιγά σιγά, έσβηνε η δηλητηριώδης εικόνα του άντρα που χτυπούσε το μέτωπό του, και στο μυαλό της ξεπήδησε ξαφνικά η ακόλουθη φράση: δεν γίνεται να τους μισώ, αφού δεν με συνδέει τίποτα μαζί τους· δεν έχουμε τίποτα κοινό.”
Παναγιώτης
(Φίλε Παναγιώτη, ο Μίλαν Κούντερα έγραφε για καταστάσεις που όλοι έχουμε βιώσει και νιώσει. Καλά, όχι όλοι· υπάρχουν και άνθρωποι που δεν νιώθουν τίποτα. Εγώ αγαπάω πολύ αυτό που γράφει ο Κούντερα στην “Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι” -στην αρχή του βιβλίου για τον Ροβεσπιέρο και τη μοναδικότητα του ιστορικού γεγονότος, και -μιας και ήταν χθες η επέτειος της άλωσης της Βαστίλης- το παραθέτω:
“Αν η Γαλλική Επανάσταση έπρεπε να επαναλαμβάνεται αιωνίως, η γαλλική ιστοριογραφία θα ήταν λιγότερο περήφανη για τον Ροβεσπιέρο. Καθώς, όμως, μιλάει για ένα πράγμα που δεν πρόκειται να επαναληφθεί, τα αιματοβαμμένα χρόνια δεν είναι παρά λέξεις, θεωρίες, συζητήσεις, είναι πιο ελαφρά από ένα πούπουλο, δεν προξενούν φόβο. Υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα σ’ ένα Ροβεσπιέρο πού δεν εμφανίστηκε παρά μόνο μία φορά στην Ιστορία και σ’ ένα Ροβεσπιέρο που θα επέστρεφε αιωνίως να κόβει τα κεφάλια των Γάλλων.”
Καταπληκτικό. Και πολύ σαρκαστικό.
Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.