Άμπουλα

Αυτή η παραλία είναι η Άμπουλα στη Ζάκυνθο, όπως ήταν στο τέλος της δεκαετίας του ’80. Και αυτή είναι η Άμπουλα όπως είναι σήμερα:

Στη σημερινή φωτογραφία, δεν φαίνονται τα τεράστια ξενοδοχεία και οι βίλες που έχουν χτιστεί πίσω από την μικρή παραλία στην Άμπουλα, ούτε αυτά που χτίζονται σήμερα. Όσο μικραίνει η παραλία, τόσο αυξάνονται τα ξενοδοχεία.

Δεν είμαι οπαδός της νοσταλγίας -η ζωή είναι τώρα- αλλά, αν υπάρχει μια παραλία στον κόσμο που θα μπορούσα να νοσταλγώ, αυτή είναι η Άμπουλα, γιατί σε αυτή την παραλία μπήκα για πρώτη φορά στην θάλασσα. Αυτή είναι η παραλία που ο πατέρας μου με έναν φίλο του με πέταξαν από τη βάρκα στην θάλασσα και κολύμπησα.

Για εμένα, η Άμπουλα θα είναι πάντα η παραλία του Αλεφού, ενός κομμουνιστή που είχε καλύβα σε αυτήν την παραλία, είχε την κόκκινη σημαία να ανεμίζει ακόμα και στα χρόνια της χούντας -όπως λέει ο μύθος-, και πρόσφερε στους λουόμενους τα κηπευτικά που φύτευε εκεί που σήμερα είναι βίλες και ομπρέλες.

Η καταστροφή της Ζακύνθου είναι μη αναστρέψιμη γιατί οι σημερινοί Ζακυνθινοί είναι -στην πλειοψηφία τους-νεόπλουτοι, αμόρφωτοι και άπληστοι, ενώ το ξέπλυμα χρήματος πάει σύννεφο. Πραγματικά, είναι εντυπωσιακό πως η Ζάκυνθος, ένα νησί που δεν πατήθηκε από τους “βάρβαρους” Οθωμανούς, κατάντησε στον 21ο αιώνα να είναι μια τουριστική χωματερή με αισθητική Αλβανίας του Χότζα. Αν και μάλλον αδικώ την Αλβανία του Χότζα.

Ο αδερφός ενός φίλου, που ζει στην Αυστραλία, μου έλεγε χτες πως δεν θα αργήσει η μέρα που οι τουρίστες δεν θα έρχονται στη Ζάκυνθο. Τότε, ίσως, οι συμπατριώτες μου να μπορέσουν να δουν τι “δημιούργησαν”. Θέλει μεγάλη προσπάθεια να φτιάξεις τόση ασχήμια σε ένα τόσο όμορφο νησί. Οι Ζακυνθινοί έχουν προκαλέσει μεγαλύτερη ζημιά στο νησί τους και από το σεισμό του 1953.

Για μένα είναι μη αναγνωρίσιμη πια η Ζάκυνθος. Αυτό είναι καλό, από μια άποψη, γιατί, αν ένα μέρος έχει αλλάξει εντελώς, δεν σου θυμίζει τίποτα.

Βέβαια, υπάρχει η ανάμνηση του τοπίου για αυτούς που είχαν την τύχη να δουν την Ζάκυνθο, τη Σαντορίνη, την Πάρο και άλλα νησιά, πριν μετατραπούν σε θλιβερές τουριστικές παραισθήσεις. Αν πηγαίνεις σήμερα για πρώτη φορά σε αυτά τα νησιά, δεν ξέρεις πόσο όμορφα ήταν πριν γίνουν τουριστικές χωματερές. Επίσης, δεν ξέρεις πως σε αυτά τα νησιά ζούσαν κάποτε κανονικοί άνθρωποι και όχι εξαγριωμένα αρπακτικά.

Δεν μπορώ να πάω πια στου Μαυράντζη, που ήταν η αγαπημένη μου παραλία στη Ζάκυνθο -τα δέντρα έφταναν σχεδόν ως την θάλασσα και ήταν σαν να είσαι στην Τζαμάικα-, και έχει γίνει ένα εμετικό μέρος, όπου, πριν από μερικά χρόνια, αφαιρέθηκε η άδεια από ένα ξενοδοχείο επειδή πετούσε τα σκατά στην θάλασσα.

Πριν από μερικές μέρες, όταν υπήρξε η είδηση πως ένας καρχαρίας Μάκο εμφανίστηκε τρία μίλια από το λιμάνι της Ζακύνθου, είπα σε μια παρέα πως δεν κινδυνεύει κανένας λουόμενος στη Ζάκυνθο, γιατί τα βοθρολύματα που αμολάνε ξενοδοχεία, ημερόπλοια και κρουαζιερόπλοια στην θάλασσα, κρατάνε τους καρχαρίες μακριά από τις ακτές. Οι κουράδες των Βρετανών και των Πολωνών έχουν σώσει πολύ κόσμο από τους καρχαρίες.

Αυτό που συμβαίνει στη Ζάκυνθο, συμβαίνει, λιγότερο ή περισσότερο, σε όλα τα τουριστικά θέρετρα της Ελλάδας. Όλοι μετράνε λεφτά, κανείς δεν βλέπει την καταστροφή που γίνεται και θα εξαφανίσει -εκτός από τα νησιά- και τα λεφτά. Και κανείς δεν βλέπει πως τα χρήματα από τον υπερτουρισμό όχι μόνο δεν βελτιώνουν αυτούς που βγάζουν λεφτά -και γίνονται όλο και πιο άπληστα βούρλα- αλλά δεν βελτιώνουν σε τίποτα και τις υποδομές των νησιών, που είναι κάθε χρόνο και χειρότερες.

Ευτυχώς, υπάρχει ακόμα η νότια Κρήτη.

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.