Η αλήθεια δεν έχει χρώμα (Νο 8) – Η Ελλάδα σε υπαρξιακή κρίση
Αγαπημένε πιτσιρίκο,
Ανήκω κι εγώ στην πλειοψηφία που δεν ψήφισε στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, ούτε και στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου. Δεν ξέρω για πιο λόγο δεν ψήφισαν οι υπόλοιποι αυτής της πλειοψηφίας της αποχής. Άκουσα να επικαλούνται την έλλειψη επιλογών, την απελπισία, την αποδοχή της ήττας της χώρας -που άλλοι την βιώνουν ως αποδοχή και άλλοι ως απάθεια- και ό,τι άλλο.
Επειδή πέρασα από αυτά τα στάδια αλλά, πλέον, τίποτα από τα παραπάνω δεν με εκφράζει επαρκώς, με σεβασμό θα ήθελα να καταθέσω το δικό μου λόγο αποχής.
Εγώ λοιπόν δεν ψήφισα διότι, παρότι είμαι πενήντα τριών ετών και γνωρίζω -σε κάποιο μικρό βαθμό- την Ιστορία του τόπου μας, τούτες ήταν οι πρώτες εκλογές στις οποίες δεν υπήρχε διακύβευμα.
Στο παρελθόν, είτε το ζήτημα ήταν αγγλικό-γαλλικό-ρωσικό κόμμα, είτε Εκείνος-τα τανκς, είτε μέσα στο ΝΑΤΟ-έξω από το ΝΑΤΟ, είτε ναι-όχι στα μνημόνια, πάντα υπήρχε ένα διακύβευμα.
Κάποιες φορές, ιδίως παλαιότερα, το διακύβευμα ήταν πραγματικό, οπότε και η άρχουσα τάξη πάλευε, ακόμη και με τη βία, ώστε να μην έρθει ο λαός στις κάλπες. Άλλες πάλι ήταν ουσιαστικά πλασματικό, όπως το διακύβευμα συντηρητικός Μητσοτάκης – εκσυγχρονιστής Σημίτης (οπότε ο λαός ήταν επιθυμητός στις κάλπες).
Όμως, ακόμη και όταν η άρχουσα τάξη σκηνοθετούσε το διακύβευμα, έμπαινε στον κόπο της σκηνοθεσίας γιατί ήταν αναγκασμένη να το κάνει: ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ήταν ζωντανό, και σε αυτό το κομμάτι έπρεπε να του δώσουν κάτι για να ασχοληθεί.
Στις τελευταίες εκλογές, δεν μπήκαν στον κόπο να σκηνοθετήσουν διακύβευμα διότι, ούτως ή άλλως, το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας είναι πολιτικά και κοινωνικά νεκρό.
Το πρώτο κόμμα που ενσωμάτωσε τα παραπάνω, είναι αυτό που μας κυβερνά. Σε ό,τι αφορά λοιπόν την πραγματική διακυβέρνηση, η ηγεσία του ακολουθεί συνειδητά το «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται», με τη χώρα να αποτελεί τη θλιβερή δρυ.
Παράλληλα, η ηγεσία αυτή δίνει βαρύτητα στο μόνο που απομένει, δηλαδή στην «τέχνη» της επικοινωνίας. Η ηγεσία του λοιπόν πλαισιώνεται από θρασύδειλους και τυχάρπαστους.
Από την άλλη, τυχαίνει να έχει η αντιπολίτευση αριστερές καταβολές, δηλαδή καταβολές σε ιδέες. Όμως, σε ένα προτεκτοράτο, αφού δεν αποφασίζει ο λαός για το παρόν και το μέλλον της χώρας, και συνεπώς δεν υπάρχει διακύβευμα, δεν χρειάζονται ιδέες διότι δεν γίνεται πολιτικός διάλογος. Χρειάζεται μόνο μία εντολοδόχος κυβέρνηση. Η αντιπολίτευση δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Αυτός είναι ο λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαλυθεί -όπως και οποιαδήποτε άλλη «αντιπολίτευση»-, και όχι ο κ. Κασσελάκης.
Αυτός είναι ο λόγος που η «διαβούλευση» που προηγήθηκε της εκλογής του κ. Κασσελάκη αφορούσε αποκλειστικά την προσωπική του ζωή. Κάποιοι απορούν
πώς ο κ. Κασσελάκης έγινε αρχηγός της «αντιπολίτευσης» από το μηδέν. Όμως, ακριβώς αυτό έγινε. Δηλαδή, πρώτα ήρθε το μηδέν και μετά ο κ. Κασσελάκης.
Αλλά όλα αυτά, μάλλον, είναι ασήμαντες λεπτομέρειες.
Το σημαντικό, και συνάμα επικίνδυνο για την Ελλάδα, είναι πως για δεκαετίες τα βόρεια σύνορά μας υπήρχαν για να αναχαιτίζουν την έξοδο των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας προς τη Μεσόγειο.
Παράλληλα, τα ανατολικά σύνορά μας -μαζί με την Κύπρο- αναχαίτιζαν σε κάποιο
βαθμό την έξοδο της Τουρκίας στη Μεσόγειο (απαραίτητο για τη Δύση, διότι η Τουρκία ανήκει στους ηττημένους των πολέμων του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα και ποτέ δεν υπέγραψε λευκή επιταγή στη Δύση).
Όμως, όλα αυτά δεν ισχύουν πια. Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας έχει διαλυθεί, και η Τουρκία αποτελεί μέλος του ΝΑΤΟ για δεκαετίες, έστω και κάπως αναξιόπιστο.
Στο μεταξύ, η Ελλάδα είναι ένα προτεκτοράτο γιαλαντζί. Δηλαδή, ανήκει οικονομικά στη Γερμανία, στρατιωτικά στις ΗΠΑ, ενώ το λιμάνι του Πειραιά είναι κινέζικο.
Πιστεύω πως, με δεδομένα τα παραπάνω, και καθώς ο πλανήτης ξαναμοιράζεται μπροστά στα μάτια μας, αναδύεται για την Ελλάδα υπαρξιακό ζήτημα. Και είναι αφέλεια να πιστεύουμε πως θα αρκέσει η ένταξή μας στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας».
Το θετικό, πάντως, για τη νεκρή ελληνική κοινωνία είναι πως είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι, οπότε και προσδοκούμε Ανάσταση Νεκρών.
Βέβαια, ο Χριστός μας δίδαξε ότι, μέχρι να έρθει η Ανάσταση, καλά θα κάναμε να αγαπάμε αλλήλους.
Αντί αυτού, εμείς περνούμε τον καιρό μας σε Instagram και reality shows, λαμογιές (γιατί «έχουμε και παιδιά να ζήσουμε») και ατελείωτο αποπροσανατολισμένο μίσος.
Ι.Ζ.
(Αγαπητέ φίλε, όλα αυτά που γράφετε είναι ο λόγος που έγραψα πρόσφατα “Η Ελλάδα πρέπει να γίνει ουδέτερη χώρα”. Δηλαδή, δεν βλέπω πώς αλλιώς θα μπορέσει να συνεχίσει να υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο που ξαναμοιράζεται η πατρίδα μας, την οποία εγώ αγαπάω· συνήθως, οι άνθρωποι αγαπούν τον τόπο που γεννήθηκαν και έζησαν, και θέλουν το καλό του τόπου τους και των ανθρώπων του, ακόμα κι αν δεν έχουν οικόπεδα και ιδιοκτησία σε αυτόν τον τόπο. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.