Όταν παύουμε να καταλαβαίνουμε τον κόσμο
Πιτσιρίκο, κάθε έμβια μορφή ζωής πριν τη στιγμή του απόλυτου και αμετάκλητου τέλους, ακόμη και το παραμικρό έντομο, το βλέπεις να μάχεται, να χτυπιέται με ό,τι έχει για να κρατηθεί στη ζωή. Το ίδιο κάνει και ο άνθρωπος, είτε ατομικά, είτε συλλογικά. Φαντάσου να είσαι Παλαιστίνιος και να ξέρεις ότι η μόνη ελπίδα να διατηρηθείς ως συλλογική οντότητα είναι να κάνεις παιδιά, γνωρίζοντας ότι πολλά από αυτά, μπορεί και όλα, θα σκοτωθούν, θα διαμελιστούν από τις βόμβες ακριβείας ή θα συνθλιβούν κάτω από τα μπάζα. Οι «τρομοκράτες» Παλαιστίνιοι ζουν το τραγικό δράμα της ζωής. Γνωρίζουν το τέλος τους κι όμως επιμένουν. Μάχονται όχι από ματαιοδοξία, αλλά για την ίδια τους την ύπαρξη.
Και η Ελλάδα; Όποιος παρακολουθεί τα διεθνή πράγματα, βλέπει ότι αυτή η χώρα δεν ακούγεται πουθενά. Δεν υπάρχει πουθενά. This country is nonrelevant. Για να μείνει στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, που δεν είναι παρά μία σκοτεινή, σιχαμένη και υγρή γωνιά του δυτικού κόσμου, εγκαταλείπει ακόμα και τους παραδοσιακούς της συμμάχους. Για παράδειγμα, την Κύπρο ή την Αρμενία. Πού είναι η Ελλάδα στον ξεριζωμό, στην εθνοκάθαρση που συνέβη στο Ναγκόρνο Καραμπάχ; Πού είναι η διπλωματία της; Θα μας βοηθήσει το Ισραήλ αν χαθεί κι άλλο έδαφος στην Κύπρο;
Η Ελλάδα είναι ένα φιλέτο real estate, όπως η αρχαία Σπάρτη που την υποβίβασαν οι Ρωμαίοι σε θέρετρο για τους πλούσιους της εποχής, μετά την ολοκληρωτική κατάκτηση του ελλαδικού χώρου.
Νιώθω ότι υπάρχει ένα κέλυφος μέσα στο οποίο κινούμαστε, σκεφτόμαστε και παλεύουμε. Αυτή η πάλη συνήθως είναι ανούσια. Σαν τα social media. Χτυπιόμαστε με τον εαυτό μας και κυνηγάμε ανεμόμυλους. Αυτό το κέλυφος δεν μπορούμε να το δούμε, δεν μπορούμε να το διαπεράσουμε, να το σπάσουμε και να το συντρίψουμε. Μέσα από γενικεύσεις, υπεραπλουστεύσεις και κυρίως, βεβαιότητες, πορευόμαστε σε έναν δρόμο αφανισμού. Μέσα σε αυτό το κέλυφος θα καούμε.
Γιώργος Γιαλούρης
ΥΓ1 Να προτείνω κι ένα βιβλίο πιτσιρίκο: «Όταν παύουμε να καταλαβαίνουμε τον κόσμο» του Μπενχαμίν Λαμπατούτ. Είναι απίθανο βιβλίο, με εξέπληξε. Καταπιάνεται με αληθινές ιστορίες επιστημόνων – τιτάνων οι οποίες αν και γενικά ασύνδετες μεταξύ τους, διακατέχονται από ένα Leitmotif: Ότι υπάρχει ένα όριο σε αυτά που μπορούμε να καταλάβουμε και, όταν πλησιάζουμε αυτό το όριο, τα πράγματα περιπλέκονται με τρόπο φρικιαστικά ακατανόητο.
ΥΓ2 Ανθισμένος κρόκος στη φωτογραφία. Για καμιά εβδομάδα κρατάει τα πέταλά του. Μετά ξεραίνεται μέχρι ν’ ανθίσει ξανά σε έναν χρόνο.
ΥΓ3 Η θάλασσα είναι ακόμη καλοκαιρινή, είναι πραγματικά υπέροχη.
(Αγαπητέ Γιώργο, οι Παλαιστίνιοι αγωνίζονται υπέρ βωμών και εστιών. Αγωνίζονται για την ύπαρξή τους, για την αξιοπρέπειά τους. Αυτό έκαναν και οι Έλληνες. Οι αρχαίοι Έλληνες, οι μόνοι Έλληνες. Οι σύγχρονοι Έλληνες, οι Νεοέλληνες, ζούμε σε ένα προτεκτοράτο που δεν έχει κανένα λόγο. Προσωπικά, σκέφτομαι πως δεν επέλεξα το πού θα γεννηθώ, θα μπορούσα να έχω γεννηθεί οπουδήποτε, οπότε προσπαθώ να γίνω άνθρωπος. Το δικό μου χρέος αυτό είναι, το τι κάνουν οι άλλοι είναι δική τους υπόθεση. Τον κόσμο δεν τον καταλαβαίνω και -όπως ο Στάινερ- έχω αποδεχτεί πως δεν θα καταλάβω ποτέ. Ευχαριστώ για την βιβλιοπρόταση. Αγόρασα το “Σάνκια” που είχες προτείνει , αλλά δεν το έχω διαβάσει ακόμα γιατί αυτήν την εποχή γράφουμε με τον Χριστόφορο την νέα του παράσταση· προσπαθούμε τουλάχιστον γιατί τα όσα συμβαίνουν δεν βοηθούν καθόλου. Αυτός είναι και ο λόγος που σταμάτησα τα μπάνια για φέτος, αν και ξέρω πως η θάλασσα είναι υπέροχη αυτές τις μέρες. Να είσαι καλά. Καλά μπάνια. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.