Ένα όνειρο

Γεια σου Πιτσιρίκο.
Χθες το βράδυ είδα ένα όνειρο.
Ήμουν στο σπίτι μου με τα δυο μου παιδιά και ο χρόνος κυλούσε ήρεμα, κάνοντας ό,τι συνήθως. Ξαφνικά, είδα ένα άγνωστο ζευγάρι μέσα στο σπίτι. Δεν χτύπησαν καμία πόρτα, δε συστήθηκαν, δεν είπαν τίποτα, απλά μπήκαν. Άρχισαν να συμπεριφέρονται στο σπίτι σαν να ήταν δικό τους κι εμείς ανύπαρκτοι. Έτρωγαν το φαγητό από το ψυγείο μας, έπαιρναν τα πράγματά μας, ξάπλωναν στον καναπέ δίπλα μας. Κι όλα αυτά, χωρίς να επικοινωνούμε.

Προσπάθησα να τους διώξω ανήσυχος, αλλά δεν μου απαντούσαν, με αγνοούσαν. Θύμωνα όλο και περισσότερο με την κατάσταση και αντιδρούσα με φωνές, βρισιές, τους άρπαζα ό,τι κρατούσαν και ήθελα να τους χτυπήσω. Η μόνη τους αντίδραση; ένα ειρωνικό, αυτάρεσκο χαμόγελο.

Κάποια στιγμή, ο άντρας βγήκε από το σπίτι και βρήκα ευκαιρία να κλειδώσω τη γυναίκα του απ’ έξω, απλά και μόνο επειδή ήμουν σωματικά δυνατότερος. Το παιδί τους έμεινε, όμως, μέσα και με κοιτούσε απορημένο. Δεν το είχα δει ως τότε. Απορημένα με κοιτούσαν και τα παιδιά μου, αλλά με την αγωνία στα μάτια τους.

Τότε τα πράγματα χειροτέρεψαν. Από την κλειδαρότρυπα έβλεπα το ζευγάρι να προσπαθεί να ξαναμπεί και, όσο η ώρα περνούσε, μαζεύονταν κι άλλοι (φίλοι ή συγγενείς τους) στην πόρτα.

Ταυτόχρονα, κάλεσα την αστυνομία. Τους δήλωσα ποιος είμαι και πού βρίσκομαι και ζήτησα βοήθεια, αλλά με έβαλαν στην αναμονή. Για όλο το υπόλοιπο όνειρο ήμουν στην αναμονή!

Ξαφνικά, η πόρτα άνοιξε. Μπήκαν οι παρείσακτοι μέσα, θυμωμένοι αυτή τη φορά, ενώ από πίσω τους συνέχισαν να έρχονται κι άλλοι. Κάποιοι μπήκαν απο τα παράθυρα. Βρέθηκα περικυκλωμένος και τρομαγμένος. Φώναξα στα παιδιά να κλειστούν στο δωμάτιό τους, γιατί χωριστηκαμε. Με είχαν στριμώξει σε μια μεριά και, χωρίς να με χτυπάνε, έρχονταν κατά πάνω μου. Αναρωτήθηκα για λίγο πού να βρίσκεται η γυναίκα μου, που έλειπε στη δουλειά, αλλά δεν επικοινωνήσαμε ποτέ.

Πλέον ο φόβος εκτοξεύθηκε εκθετικά. Ήμουν περικυκλωμένος σε μια γωνιά από θυμωμένους αγνώστους μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, χωρισμένος από τα παιδιά μου, η γυναίκα μου μακριά, οι γείτονες να μην ακούνε και το τηλέφωνο νεκρό.

Φώναζα “Τι θέλετε; Γιατί είστε εδώ; Ποιοι είστε;”. Η μόνη απάντηση που άκουσα από κάποιον από τους τελευταίους εισβολείς ήταν: ” Μας αρέσει το σπίτι σου, είναι μεγάλο “. Μετά ένοιωσα να με σπρώχνουν από το παράθυρο και ξύπνησα…

Πριν κοιμηθώ, διάβαζα τα τελευταία νέα από την Παλαιστίνη…

Φιλιά

Σταύρος Π.

(Αγαπητέ Σταύρο, αυτό που κάνει το Ισραήλ στη Γάζα κάνει κακό στις ψυχές δισεκατομμυρίων ανθρώπων πάνω στον πλανήτη. Και είναι και βασανιστικό και επικίνδυνο. Πολλοί νομίζουν πως το έγκλημα που συμβαίνει εν γνώσει μας αλλά “μακριά μας” δεν μας επηρεάζει. Κάνουν λάθος. Όλα έχουν συνέπειες. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.