Αναπνοές, εισπνοή, κρατάω, εκπνοή
Αναπνοές, εισπνοή, κρατάω, εκπνοή.
Κάπως έτσι προσπαθώ να κρατήσω τον εαυτό μου και να μαζέψω τα κομμάτια μου. Το μυαλό μου κυρίως, που τρέχει προς δεκαπέντε διαφορετικές κατευθύνσεις. Τι φαγητό θα φτιάξω σήμερα, χαρτζιλίκι ο Γιάννης, η Μαρία, ρούχα έχουν για το σχολείο, να πλυθούν, να σιδερωθούν (ευτυχώς ο Γιάννης φοράει ακόμα βερμούδες γιατί οι περσινές φόρμες δεν του κάνουν), να πάμε στο γιατρό για τη Μαρία, μην ξεχάσω το Rapid για το νοσοκομείο, ρούχα για τη δουλειά, λίγο χρόνο να ονειροπολήσω, να πάρω τηλέφωνο τον ψυχολόγο, να κλείσω εκείνη την εκκρεμότητα, να ξεκινήσω επιτέλους αυτό που αναβάλλω καιρό τώρα.
Έξοδα, κοιτάω και ξανακοιτάω το υπόλοιπο του λογαριασμού μου λες και θα αυγατίσει, ή λες και θα βρω μια λύση στο παζλ πώς να τακτοποιήσεις ένα σωρό υποχρεώσεις με ένα χαρτζιλίκι, γιατί αυτό μένει μετά το ενοίκιο, λίγο σουπερμάρκετ και δυο λογαριασμούς.
Ανάσες… εισπνοή, κρατάω, εκπνοή… λίγο χρόνο να ονειροπολήσω.
Το βράδυ, μετά τη δουλειά, πριν κοιμηθώ θα διαβάσω, θα μπω σε έναν άλλο κόσμο. Έχω τη γωνιά μου τουλάχιστον, το κρεββάτι μου, τη ζεστασιά μου.
Προχθές, κατεβαίνοντας την Ερμού, τόσοι άστεγοι, ένας είχε γραμμένο σε ένα χαρτόνι τη λέξη “ανθρωπιά” και πολλά άλλα. Ήταν ξαπλωμένος, σαν να κοιμόταν, αλλά εγώ τον φαντάζομαι να με κοιτάει αυστηρά, επικριτικά και με παράπονο. Σαν να έφαγα ένα χαστούκι. Πιο κάτω ένας πατέρας με τα παιδιά του, δυο κόρες πρέπει να ήταν, η μία ίσα με τη δική μου. Ξαπλωμένα κι αυτά, τι να κάνουν, έπρεπε να είναι στο δωματιάκι τους με ένα παιχνιδάκι και πολλή φαντασία, όπως παίζαμε εμείς παιδιά..
Πόση ντροπή πρέπει να υπάρχει σε εκείνα τα σημεία που περνάμε κοιτάζοντας τις βιτρίνες και κάνουμε λίγο δεξιά για να μην πατήσουμε ξαπλωμένους ανθρώπους στο πεζοδρόμιο… σκατά… καιρό τώρα. Καιρό τώρα είναι άνθρωποι στο δρόμο όμως, έτσι όπως πήγαν τα νοίκια στο θεό και οι τιμές, αυτοί πώς θα έχουν μια ελπίδα να επιβιώσουν; Εγώ παθαίνω κρίση πανικού μόνο στη σκέψη ότι ίσως χρειαστεί να ψάξω για άλλο σπίτι. Πώς, με τι ενοίκιο, όσο ένας μισθός;
Ανάσες… εισπνοή, κρατάω, εκπνοή… Ειδήσεις… Πόλεμος, γενοκτονία, μίσος, βία, φαύλος κύκλος. Πώς θα γιατρευτούν αυτές οι πληγές; Είναι τόσο παράλογο αυτό που συμβαίνει, γιατί είναι τόσο δύσκολο να το δουν; Σε κάθε πόλεμο βλέπεις ένα ποτάμι πρόσφυγες, πού είναι τώρα; Είναι εκεί, μέσα στο πεδίο της μάχης, απαγορεύεται να φύγουν, θα στείλουμε μετά ανθρωπιστική βοήθεια… σκατά…
Όμως δεν είναι δύσκολο αυτό που βλέπεις στο γυαλί να έρθει και σε σένα. Ώστε έτσι είναι, σκέφτηκα, όταν πήγα την πρώτη φορά και είδα τους ανθρώπους μου να παλεύουν με τις λάσπες.
Όχι, μπροστά στο φόβο ενός γενικευμένου πολέμου νομίζω παραλύω, πρέπει να το πάρω αλλιώς..
Αναπνοές, εισπνοή, κρατάω, εκπνοή…
Αύριο ξεκινάει μια καινούρια ημέρα. Ίσως καταφέρω να έχω πιο συγκεντρωμένο το μυαλό μου. Ίσως φτιάξω ένα καλό φαγητό να το ευχαριστηθούν τα παιδιά μετά το σχολείο. Μπορεί να πούμε κανένα αστείο να γελάσουμε γιατί άλλοι στην εφηβεία, άλλοι στη μέση ηλικία, είμαστε πια μες τα νεύρα.
Θα χαζέψω τα λουλούδια καθώς πίνω καφέ στο μπαλκόνι, θα πάρω ανάσες και θα σκεφτώ. Τι καλό μπορώ να κάνω σήμερα. Μην ξεχάσω να πω στα παιδιά ότι τα αγαπάω και να τα αγκαλιάσω. Και στη μαμά, όταν την πάρω τηλέφωνο. Και τον μπαμπά αγαπάω πολύ, θα πω, γιατί έχει ανοιχτή ακρόαση όταν μιλάμε κι ακούει κι εκείνος.
Ναι, αύριο είναι μια καινούρια μέρα. Ένα χαμόγελο, σαν ανατολή του ήλιου.
Υ.Γ. Αγαπητέ Πιτσιρίκο, καλημέρα. Στέλνω αυτό το μικρό κείμενο με πολλή αγάπη και ευγνωμοσύνη για την παρέα και τις όμορφες κουβέντες και σκέψεις που μοιράζονται όλα τα παιδιά του μπλογκ. Κάθε φορά ξεκινώ να γράψω κάτι και το αφήνω στη μέση, λέω κι εγώ αυτά που σκέφτομαι στις συζητήσεις σας, χαμογελάω και παίρνω δύναμη. Είπα αυτή τη φορά να στείλω, Ελπίζω να μη σε δυσκολέψει, είναι λιγάκι όπως βγήκε από μέσα μου. Δεν είναι απαραίτητο να δημοσιευτεί, κρίνε το εσύ αυτό. Απλά έπρεπε να φύγει από εμένα.
με πολλή αγάπη, Χρύσα
(Αγαπητή Χρύσα, σε νιώθω. Στις ίδιες σκέψεις είμαστε σχεδόν όλοι, στον ίδιο κόσμο ζούμε, για τα ίδια πράγματα αγωνιούμε. Αυτά συζητήσαμε και στο τελευταίο podcast με τον Βασίλη. Χρύσα, εμένα με ανακουφίζει πάντα η σκέψη πως παρ’ όλα αυτά -ένα “παρ’ όλα αυτά” είναι η ζωή- το να ζούμε είναι ένα δώρο. Επίσης, πάντα σκέφτομαι πως, παρ’ όλα αυτά, είμαστε ακόμα ανάμεσα στους προνομιούχους αυτού του πλανήτη και πως εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δεν έχουν ούτε μια από τις ευκαιρίες που έχουμε εμείς. Με βοηθούν επίσης τα βιβλία, τα παιδιά, τα ζώα και ο ορίζοντας. Βέβαια, όπως λέει και ο Βασίλης, δεν υπάρχει μια διαδικασία για όλους· ο καθένας πρέπει να βρει τον δικό του τρόπο να την παλέψει. Να είσαι καλά, Χρύσα. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.