Σκέψεις

Αγαπητέ Πιτσιρίκο και φίλοι του μπλογκ, γεια σας!
Ήρθε η ώρα να σου γράψω κι εγώ κάποιες σκέψεις μου για το πώς βλέπω και κατανοώ τον κόσμο, τους γύρω μου, γιατί δε βλέπω φως και ποια είναι τα συμπεράσματά μου.

Αρχικά, πρέπει να σου πω πως, μέσα απ τα κείμενά σου, άρχισα να σκέφτομαι διαφορετικά, να αμφιβάλλω και να χτίζω σιγά σιγά μια γενικευμένη εικόνα για τον πραγματικό κόσμο που ζω.

Μεγάλωσα σε κλασική ελληνική οικογένεια σε τοξικό πατριαρχικό περιβάλλον και δυστυχώς ο κύκλος μου, μπορεί να πει κανείς, πως απαρτιζόταν απο άτομα κυρίως χαμηλού μορφωτικου επιπέδου.

Από μικρό, με μάθαιναν να ακούω και να σέβομαι τους μεγαλύτερους -αυτό ήταν το κριτήριο= και όχι τα έργα τους.

Με ένα μαγικό τρόπο, μου πέρασαν το να νιώθω κατώτερος απέναντι σε κάποιον που φοράει κουστούμι και γραβάτα.

Με μάθαιναν να φιλάω τα χέρια των παπάδων όταν τους συναντώ στο δρόμο και να σταυροκοπιέμαι όταν περνάω έξω από εκκλησία.

Με μάθαιναν επίσης ότι σαν άντρας θα πρέπει να παίζω ξύλο και θα πρέπει στο σχολείο να γ@μαω και να δέρνω γιατί είμαστε οι καλύτεροι και όλοι οι άλλοι είναι μ@λακες.

Μου δίδαξαν πως ένας άντρας δεν κάνει ποτέ δουλειές του σπιτιού -αλλιώς είναι αδερφή- και εννοείται πως έμαθα ότι οι γυναίκες δεν είναι καλές στα μαθηματικά και να οδηγούν!

Επίσης, αν μια κοπέλα φορούσε κοντή φούστα ή φορούσε παντελόνι αλλά τύχαινε να σου πει καλημέρα και να σου γελάσει, ή έβγαινε έξω με τις φίλες της χωρίς κάποιον άντρα να τις προστατεύει, μάντεψε, είναι όλες πoυτάνες και ψάχνονται για να πηδηχτούν. Επίσης, αν κάποιος τις βίαζε, τα ‘θελε ο κώλoς τους, αφού πήγαιναν γυρεύοντας. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι αυτές ήταν απόψεις ΚΑΙ της μάνας μου!

Τι άλλο;

Με συμβούλευαν να μην κάνω παρέα με Αλβανούς, καθώς επίσης να μη γίνω ποτέ πoυστης, ρουφιάνος ή κομμουνιστής γιατί θα με κρεμάσουν.

Μεγάλωσα με το τρίπτυχο Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια!

Βαθιά συγκίνηση σε κάθε παρέλαση 25ης Μαρτίου και 28ης Οκτωβρίου, όπου με ζήλο και καμάρι συμμετείχα για την πατρίδα μου με τους γονείς και τα αδέρφια μου να κοκορεύονται. Βγάζαμε και ελληνική σημαία θυμάμαι στο μπαλκόνι και θυμάμαι ότι όποιος γείτονας δεν το έκανε ήταν ή ανθέλληνας, ή Αλβανός ή κομμουνιστής!

Θυμάμαι κάθε Κυριακή να πηγαίνω στο κατηχητικό και να ακούω παραβολές του Ιησού. Αυτό δεν με έβλαψε παρεμπιπτόντως.

Υποχρεωτική νηστεία κάθε Μεγάλη Εβδομάδα σαν καλοί Χριστιανοί αλλά δεν μπορούσαμε να σηκωθούμε απ το τραπέζι, απ τα τόσα νηστίσιμα (γαριδομακαρονάδες, καλαμάρια, κολοκυθοκεφτέδες, παπατοκεφτέδες) χαμός, και δώσ’ του τα τσίπουρα και τα ούζα. Τουλάχιστον δεν τρώγαμε κρέας ή γαλακτοκομικά!

Θυμάμαι το τι βρίσιμο είχε φάει ένας γείτονας επειδή έβγαλε να ψήσει λουκάνικα Μεγάλη Πέμπτη.

Θυμάμαι επίσης με τι μίσος και απέχθεια κοιτούσα κάποια παιδιά στην ηλικία μου επειδή μπορεί να έτρωγαν σάντουιτς -μη νηστίσιμο- τη Μεγάλη Εβδομάδα.

Ας μη φλυαρώ, το έπιασες το όλο το σκηνικό…

Μεγαλώνοντας, άρχισα να χτίζω διάφορους κύκλους -μέσα απο τους ήδη υπάρχοντες χαμηλού επιπέδου- και οι κοινωνικές μου αλληλεπιδράσεις περιορίζονταν στα αλάνια που μεγαλώσαμε μαζί και σε κάποιες κοινές παρέες.

Φυσικά, το επίπεδο όλων στα ίδια σκατά! Τα ίδια μυαλά πάνω κάτω που είχαν οι δικοί μου οι γονείς είχαν και οι οικογένειες των φίλων μου.

Τι σήμαινε αυτό για εμένα ως έφηβο;
Δεν είχα αντίλογο παρά μόνο επιβεβαίωση!

Συμφωνούσαμε όλοι με τους ήρωες μας, τους γονείς μας και τα μεγάλα μας αδέρφια…

Ακόμα και αν κάποιος φωτισμένος ερχόταν και αμφισβητούσε με επιχειρήματα αυτά που τόσα χρόνια είχα χτίσει στο μυαλό μου, ίσως να τον πλάκωνα και στο ξύλο.

Εδώ με θυμάμαι να παίζω ξύλο για να υποστηρίξω τον Ολυμπιακό και αργότερα γιατί μου έθιξαν το Νοτη Σφακιανάκη! Σιγά που δεν θα έδινα ένα μάθημα στο φλώρο που θα μου την πει…

Μεγαλώσαμε λοιπόν και γίναμε έτοιμοι μ@λάκες, κολλημένοι, κομπλεξικοί για να βγούμε να γίνουμε βάρη στην κοινωνία!

Με συγχωρείς αλλά όσο γράφω μου έρχονται και, αν δε στα πω, θα σκάσω.

Θυμάμαι κι άλλα. Ότι στα 18 μου -οι πρώτες εκλογές που ψήφισα- ξύπνησα πρωί πρωί, έπρεπε να κάνω μπάνιο, να ξυριστώ, να ντυθώ με τα καλά μου ρούχα και να πάω να ψηφίσω τον Καρατζαφέρη! Μόλις είπα στον πατέρα μου ποιον ψήφισα, συγκινήθηκε!

Αυτό ήμουν, Πιτσιρίκο μου, και μου πήρε πολλά χρόνια για να ξεφύγω πραγματικά από όλη αυτή την παράνοια.

Άρχισα να αμφισβητώ για το τι είναι σωστό και τι λάθος-ευτυχώς σχετικά νωρίς-, απ τα 18 μου, και για την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Έτσι ξεκίνησα να διαβάζω στο σχολείο (Γ Λυκείου), ώστε να περάσω κάπου στις πανελλήνιες και να σηκωθώ να φύγω, να αλλάξω κύκλους, παρέες.

Πέρασα τελικά στην Εμποροπλοιάρχων μηχανικός, γνώρισα νέους ανθρώπους, μπάρκαρα, έμαθα τη δουλειά και έβγαλα και πολλά λεφτά!

Δούλεψα 10 χρόνια στα βαπόρια. Στο μεταξύ, διάβαζα συνεχώς ότι έπεφτε στα χέρια μου, από αστυνομικά μυθιστορήματα μέχρι Καζαντζάκη και Ραφαηλίδη.

Τα κείμενά σου και των αναγνωστών του μπλογκ με βοήθησαν πολύ ώστε να αρχίσω να με σιχαίνομαι και να θέλω μανιωδώς να αλλάξω και να γίνω άλλος.

Τότε που διάβαζα τα κείμενα του μπλογκ, και τα βιβλία που προανέφερα, αξίζει να σημειωθεί, ότι τα μισά δεν τα καταλάβαινα, δεν είχα ιδέα για τι μιλούσαν όλα αυτά. Το μόνο που ήθελα μανιωδώς ήταν να αλλάξω ριζικά και άρχισα από τα βαθιά για να γίνει όλο αυτό γρήγορα.

Δεν τα κατάφερα τότε, Πιτσιρίκο μου. Ήταν τρομερά δύσκολο! Τα άφησα όλα στο ράφι και ξεκίνησα να διαβάζω επιλεκτικά βιβλία λιγότερο δυσνόητα, κυρίως παιδικά και παραμύθια. Δεν είχα το επίπεδο να κατανοώ αυτά τα κείμενα και βιβλία που ήθελα, για να καταφέρω να γίνω ένας άλλος. Έτσι κι αλλιώς δεν είχα ζήσει ως παιδί και έψαχνα αφορμή για μια αναπλήρωση. Τα παιδικά βιβλία και τα παραμύθια λοιπόν ήταν μια χαρά!

Γέμιζαν τον ελεύθερο χρόνο μου απ τη δουλειά ως ναυτικός και με ηρεμούσαν, με γαλήνευαν. Άρχισα να διώχνω τον συσσωρευμένο θυμό από μέσα μου…

Σιγά σιγά ξεκίνησα να μη τα βλέπω όλα άσπρα ή μαύρα. Είδα ότι υπάρχει και το γκρι χρώμα.

Είπα να φτιάξω μια λίστα με τα πράγματα που θέλω να αλλάξω/σβήσω από εμένα.

Ένα απ αυτά είναι να διευρύνω τον κύκλο μου, να κάνω συζητήσεις και να ακούω απόψεις ανοιχτός να γκρεμίσω όλες τις προκαταλήψεις, στερεότυπα και τα μέχρι τότε πιστεύω μου.

Αυτό έκανα,

Κατέβασα συνεντεύξεις διαφόρων ηθοποιών, τραγουδιστών και γενικά καλλιτεχνών για να τις έχω στο καράβι μαζί μου και να ακούω διάφορες οπτικές.

Έπιανα κουβέντα με Καπετάνιους, Μηχανικούς, συμμετείχα σε εκδηλώσεις αυτών των κύκλων. Αναζήτησα κάποιους καθηγητές από το σχολείο μου για να κάνω κουβέντα, από το φροντιστήριο, τον καθηγητή που μου μάθαινε κιθάρα και τον δάσκαλο στις πολεμικές τέχνες!

Όλοι διαφορετικοί και κράτησα επαφή με όλους. Τους ευχαριστώ όλους!

Το επόμενο βήμα ήταν να μάθω να γράφω.

Το έκανα Πιτσιρίκο μου, ένα πακέτο κόλλες Α4 και καμιά 20ριά στιλό και έγραφα ό,τι μου κατέβαινε στο κεφάλι.

Σκέψεις, παράπονα, απωθημένα, τι έφτιαξα πάνω μου, τι θα μπορούσα να κάνω, τι θέλω πραγματικά στη ζωή μου και τι νόημα έχει.

Εκεί συνειδητοποίησα ότι αυτό που ήθελα πραγματικά ήταν να βρω έναν άνθρωπο να μοιραστώ τη ζωή μου, να προσφέρω και να δεχθώ αγάπη και να προχωρήσουμε μαζί.

Το έγραψα κι αυτό στο χαρτί, Πιτσιρίκο!

Έγραψα πως χρειάζομαι δίπλα μου έναν άνθρωπο που θα αποδεχθώ όλα τα αρνητικά του στοιχεία θα κάνω υποχωρήσεις και θα στηρίζουμε και θα αγαπάμε με πράξεις ο ένας τον άλλον με σκοπό την πνευματική μας εξέλιξη (κι αυτό σε κάποιο βιβλίο το είχα διαβάσει).

Τον βρήκα αυτό τον άνθρωπο, Πιτσιρικο, ή με βρήκε, και νιώθω ευγνώμων γι’ αυτό!

Ο άνθρωπος αυτός στη ζωή μου ήρθε ουρανοκατέβατος. Εκεί που ήμουν χαμένος μέσα στις σκέψεις μου και δεν ήξερα πού πατάω και πού βρίσκομαι.

Με αυτό τον άνθρωπο λοιπόν πιστέψαμε σε ένα κοινό όνειρο, σαν παιδιά που είμαστε. Μέσα σ΄ αυτήν την πλασματική παιδική χαρά βρέθηκα με αυτό το άλλο παιδί που παίξαμε μαζί ένα αντίστοιχο παιχνίδι και μας άρεσε και ονειρευτήκαμε ένα καλύτερο -για εμάς προσωπικά- αύριο, και μέσα σ αυτό το παιχνίδι έγιναν όλες οι αναθεωρήσεις και οι καταρρίψεις που χρειαζόμασταν και τα δυο παιδιά από πάντα!

Σε αυτό το παιχνίδι παίζουμε ακόμα.

Με ένα μαγικό τρόπο, Πιτσιρικο, ξαναδιάβασα και άρχισα να κατανοώ αυτά που δε μπορούσα να αντιληφθώ πιο πριν, αυτά που είχαν μπει στο ράφι μαζί με κάποια κείμενά σου που είχα εκτυπώσει και αποθηκεύσει.

Ένιωσα πως άνοιξε το μυαλό μου!

Άνοιξε τόσο το μυαλό μου που δεν ήθελα να δουλεύω πια για κάποιον εφοπλιστή και παραιτήθηκα.

Παράλληλα, σιχάθηκα τόσο την ελληνική νοοτροπία, τους Έλληνες ξερόλες και κομπλεξικούς που δικάζουν τους πάντες και τα ξέρουν όλα κουνώντας το δάχτυλο σε όποιον έχει διαφορετική γνώμη απ την κοινή. Ήμουν ένας από αυτούς κάποτε…

Είπα θα αλλάξω ζωή, έμαθα Αγγλικά και έστελνα βιογραφικά παντού στο εξωτερικό.

Παράλληλα γράφτηκα και στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο και σπουδάζω στο τμήμα των Φυσικών επιστημών!

Τώρα που σου γράφω είμαι στην Ελβετία μαζί με τον άνθρωπό μου και εργαζόμαστε στο CERN.

Είμαι τεχνικός εδώ και προσπαθώ να γνωρίζω συνεχώς νέο κόσμο.

Μιλάω Αγγλικά σαν τα ελληνικά του Μπαγιεβιτς προς το παρόν, αλλά τα καταφέρνω.

Τώρα μαθαίνω και Γαλλικά!

Σημασία έχει ότι τα καταφέρνουμε και προχωράμε. Έχουμε κριθεί πολύ γι΄ αυτό αλλά δε μασάμε, συνεχίζουμε.

Ζούμε σε ένα χωριό εδώ στη Γαλλία (στα σύνορα με Ελβετία ) και απολαμβάνουμε τη φύση. Το βράδυ με νανουρίζουν οι κουδούνες απο τα μοσχαράκια που βρίσκονται λίγα μέτρα απ το σπίτι μας.

Στον ελεύθερο χρόνο μας περπατάμε, διαβάζουμε βιβλία και συζητάμε για το παρόν και το μέλλον μας.

Βέβαια αυτά που γράφεις -και συμφωνώ και υποστηρίζω- για τις αξίες της δύσης, εδώ που βρίσκομαι τώρα το ζω με το παραπάνω αλλά είμαι ανήμπορος προς το παρόν να επαναστατήσω κι εδώ.

Έχω δει σημαντικές αλλαγές στον εαυτό μου. Νιώθω ακομπλεξάριστος και απαλλαγμένος απο τα βιώματα που φορτώθηκα ως παιδί. Πολλά κουσούρια και κόμπλεξ φυσικά εμφανίζονται ως σκέψεις αλλά μπορώ πια και τα αναγνωρίζω, τα εντοπίζω και τα πολεμάω.

Ολα αυτά που σου γράφω είναι πάνω κάτω 15 χρόνια σκληρής προσπάθειας για προσωπική εξέλιξη. Είμαι 30 χρονών και συνεχίζω στον ίδιο σκοπό. Χωρίς βιβλία αυτοβελτίωσης… χαχα!

Γιατί στα γράφω όλα αυτά;

Έχω κάνει αμέτρητες προσπάθειες να προσεγγίσω οικογένεια και συγγενείς με την ελπίδα πως θα μπορέσω να συζητήσω, να ανταλλάξουμε απόψεις και επιχειρήματα, προσπαθώντας μάταια και χωρίς κανένα αποτέλεσμα να πετύχω το ακατόρθωτο. Να τους προβληματίσω.

Δεν κατάφερα ούτε την ακρόαση! Υπήρχε έτοιμη απάντηση άμυνας για όλα! Κάνεις δεν ακούει.

Εξαφανίστηκα απ όλους, Πιτσιρίκο!

Συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει σωτηρία.

Δεν κατάφερα ούτε στο ελάχιστο να βοηθήσω ανθρώπους του κύκλου μου, της οικογένειάς μου. Πώς μαζικά θα αλλάξει μια κοινωνία ζόμπι -όπως λες κι εσύ- που είναι μοιρολάτρες και νομίζουν ότι τα ξέρουν και όλα;

Θα πρέπει κάποιος να κάνει όλη αυτή την προσπάθεια που έκανα εγώ για να αλλάξει;

Πώς μπορώ να είμαι αισιόδοξος για τον κόσμο που ζούμε;

Βοηθάω πολλούς ανθρώπους όσο μπορώ -για εμένα το κάνω- αλλά μετά αποδεικνύεται πως δεν άξιζε.

Αυτό με εξαντλεί.
Δεν ξέρω τι να κάνω πια.
Θέλω να κάνω κάτι για το κοινό καλό αλλά να έχει αποτέλεσμα. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που σπουδάζω στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Δεν ξέρω πότε θα αποφοιτήσω από εκεί γιατί είναι πολύ δύσκολο και καταβάλλω τεράστια προσπάθεια για να τα καταφέρω. Όνειρό μου είναι να διδάξω σε μια τάξη.

Παιδιά, μόνο παιδιά. Να συναναστρέφομαι με παιδιά και να προσπαθώ μέσα από τη διδασκαλία να τους περνώ μηνύματα για τη ζωή. Ανεξαρτήτως το πόσο μ@λάκες γονείς έχουν, πιστεύω πως θα την ανάψω τη φλόγα.

Θέλω να βλέπω τον εαυτό μου μέσα απ αυτά και να προλάβω το κακό πριν να είναι αργά.

Αυτό θεωρώ πως μπορώ να προσφέρω στην κοινωνία και γι αυτό παλεύω.

Είμαι καλά με αυτό, Πιτσιρίκο. Κοιμάμαι ήσυχος και νιώθω όμορφα με τον εαυτό μου. Δεν έχω ακόμα φίλους, και δεν έχω κάποιον άνθρωπο που να θεωρώ δικό μου πέρα από τον άνθρωπό μου.

Ανυπομονώ κάθε μέρα να τελειώσω τη δουλειά για να πάω σπίτι να διαβάσω και να μάθω κάτι καινούργιο! Μερικές φορές φεύγω και πολύ νωρίτερα…

Δικαίωμα άλλωστε στην τεμπελιά έχουμε όλοι!

Αλέξανδρος από Sergy

ΥΓ1 Ελπίζω πως δεν σας κούρασα και δεν έθιξα κανέναν. Αν το έκανα, ζητώ συγγνώμη. Δεν είχα τέτοιο σκοπό απλά είμαι άπειρος στο να γράφω.

ΥΓ2 Αναφέρω πιο πάνω ότι κατέβαζα υλικό για να έχω στο καράβι που θα μπαρκάρω. Τα καράβια δεν είχαν internet, ευτυχώς είχαν βιβλία!

ΥΓ3 Όση ώρα γράφω, απολαμβάνω το χιονισμένο Mont-Blanc πίνοντας νερό Evian. Είμαι πλούσιος!

(Αγαπητέ φίλε, χαίρομαι για εσένα. Στην Ελλάδα, μας μεγαλώνουν, φορτώνοντας το μυαλό και την ψυχή μας με ένα κάρο σκουπίδια, οπότε πρέπει να τα αποτινάξουμε όλα αυτά από πάνω μας, για να ανθίσουμε. Και αυτό παίρνει χρόνια, ενώ κάποιοι δεν το καταφέρνουν ποτέ· πεθαίνουν με τα σκουπίδια στο μυαλό τους. Μόλις διάβασα πως η Ελλάδα είναι δεύτερη σε ποσοστό κατάθλιψης στον κόσμο, μετά τη …Γροιλανδία. Κάτι σημαίνει αυτό. Χαίρομαι, επίσης, που τα κείμενα του μπλογκ σας έκαναν καλό· θα χαίρονται και οι καλοί φίλοι που γράφουν κείμενα στο μπλογκ. Να βλέπουμε όλοι τον νεότερο εαυτό μας με συμπάθεια και κατανόηση. Άλλωστε, σημασία έχει όχι σε ποια κοινωνία γεννιόμαστε αλλά ποιοι θέλουμε εμείς να γίνουμε. Τα παιδιά δεν επιλέγουν, οι ενήλικες επιλέγουν. Να είσαι πάντα καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.