“Μα είναι δυνατόν να μιλάτε σοβαρά για την Eurovision;”

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, αμέσως μετά την ανακοίνωση του τραγουδιού που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην Γιουροβίζιον -το “Ζάρι” με την Μαρίνα Σάττι-, ξέσπασε χαμός στη χώρα μας.

Πολλοί είναι αυτοί που λένε “μα είναι δυνατόν να μιλάτε σοβαρά για την Γιουροβίζιον”, εννοώντας πως η Γιουροβίζιον δεν είναι σοβαρό θέμα και πρέπει να αντιμετωπίζεται με ελαφρότητα και όχι με την ίδια ένταση που αντιμετωπίζονται τα σοβαρά θέματα.

Ποια είναι τα σοβαρά θέματα στην Ελλάδα;

Ας πούμε ότι σοβαρά θέματα είναι η Παιδεία, η Υγεία, τα Τέμπη.

Πιστεύει κάποιος πως η Παιδεία και η Υγεία αντιμετωπίζονται “σοβαρά” στην Ελλάδα;

Και αν ναι, από ποιους αντιμετωπίζονται σοβαρά;

Από τον Μητσοτάκη, τον Άδωνη Γεωργιάδη, τον Μάκη Βορίδη και όλο το κυβερνητικό τσίρκο;

Είναι σοβαροί αυτοί;

Είναι σοβαροί αυτοί που παραβίασαν το Σύνταγμα για να περάσουν το νομοσχέδιο για τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια;

Είναι σοβαροί που συγκαλύπτουν τις ευθύνες τους για την κρατική δολοφονία στα Τέμπη και επιτίθενται στους συγγενείς των θυμάτων;

Ή μήπως είναι σοβαρός ο Κασσελάκης, ο εφοπλιστής με τα αστακοκάραβα, που θεωρείται η αριστερή απάντηση στο κυβερνητικό τσίρκο του Μητσοτάκη, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μέλος αυτής της κυβέρνησης;

Μετά την χρεοκοπία της, η Ελλάδα είναι -και επίσημα πια- ένα προτεκτοράτο, στο οποίο οι πολίτες δεν έχουν κανένα λόγο για τις αποφάσεις που παίρνονται για τις ζωές τους.

Τίποτα δεν μπορεί να είναι σοβαρό σε ένα προτεκτοράτο.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι Έλληνες παίρνουν στα “σοβαρά” την Γιουροβίζιον. Και το ποδόσφαιρο.

Όση αξία έχει η γνώμη των Ελλήνων για την Παιδεία και την Υγεία, έχει και για την Γιουροβίζιον. Χώρια που η ψήφος των Ελλήνων στα τραγούδια της Γιουροβίζιον τη βραδιά του διαγωνισμού μάλλον έχει μεγαλύτερη αξία και μπορεί να μετράει περισσότερο από την ψήφο τους στις εκλογές, στις ευρωεκλογές και στο δημοψήφισμα. Πείτε μου ότι κάνω λάθος. Πείτε μου ότι δεν είναι έτσι.

Από την άλλη, γιατί δεν είναι η Γιουροβίζιον κάτι που πρέπει να παίρνουν οι άνθρωποι στα σοβαρά;

Μήπως η Ευρώπη έχει κάποιον πιο σοβαρό μουσικό διαγωνισμό ή κάποιο σημαντικότερο μουσικό Φεστιβάλ από την Γιουροβίζιον και δεν το ξέρω;

Όχι, δεν έχει.

Η Γιουροβίζιον εκφράζει απόλυτα τον σημερινό ευρωπαϊκό πολιτισμό.

Δεν ζούμε στην εποχή των μεγάλων μουσικών συνθετών του ’60 και του ’70, όπου η Γιουροβίζιον θεωρείτο πανηγυράκι και υποκουλτούρα.

Σήμερα δεν γράφονται και πολλές τραγουδάρες, ώστε να σνομπάρουμε και να απαξιώνουμε τα τραγούδια της Γιουροβίζιον, όπως συνέβαινε στο παρελθόν.

Σήμερα, η Γιουροβίζιον περιέχει τραγούδια όπως αυτά που κυριαρχούν και εκτός Γιουροβίζιον. Τραγούδια που εκφράζουν το τίποτα της εποχής μας. Θέλει τέχνη και ταλέντο για να εκφράσεις το τίποτα. Δεν είναι εύκολο.

Από αυτή την άποψη, το τραγούδι της Μαρίνας Σάττι -που έχει σπουδάσει μουσική στο Μπέρκλεϊ, θέατρο και αρχιτεκτονική, και δεν είναι καμιά τυχαία, είναι 38 χρονών, δεν είναι μια έφηβη που ακούει τραπ, ενώ ξέρει πολύ καλά τι θέλει να κάνει και το κάνει συνειδητά- είναι ένα πολύ τίμιο τραγούδι. Στίχοι που δεν λένε απολύτως τίποτα και μια πανηγυρτζίδικη εξωστρεφής μουσική -μίξη reggaeton, παραδοσιακής μουσικής από τα πανηγύρια και βαλκανοτσιγάνικου τραπ με μια ινδική πινελιά- , όπως αυτή που ακούν οι άνθρωποι για να διασκεδάσουν και να ξεχάσουν όλα αυτά που ζουν και δεν αντέχουν. Και το βίντεο είναι ακριβώς αυτό που βλέπει κάποιος κάθε μέρα στο κέντρο της Αθήνας. Γράφω αυτό το κείμενο σε ένα καφέ στο Μοναστηράκι και γύρω μου είναι το βίντεο της Μαρίνας Σάττι. Η υπέροχη και ανυπόφορη Αθήνα στην οποία γεννήθηκα και ζω.

Η Ελλάδα είναι μια βαλκανική χώρα και πάντα τα Βαλκάνια ήταν …σαλάτα. Μια μίξη πολιτισμών, θρησκειών και μουσικών.

Η μουσική είναι μία. Δεν υπάρχει καθαρότητα στη μουσική. Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην Τέχνη. Η μουσική πάντα ταξίδευε, ενώ σήμερα, με το Διαδίκτυο, ταξιδεύει πιο γρήγορα από ποτέ άλλοτε. Η μουσική δεν έχει σύνορα και φράχτες.

Στο παρελθόν έχουν γραφτεί σπουδαία τραγούδια με …ετερόκλητα στοιχεία. Μου έρχεται αμέσως στο μυαλό το remix των Coldcut στο “Paid in Full” των Eric B. & Rakim, που γράφτηκε το 1987, και συνδυάζει δεν ξέρω κι εγώ πόσα διαφορετικά funk τραγούδια με το …τσιφτετέλι “Im Nin’alu” της Ισραηλινής Ofra Haza, με rap και με ατάκες από ταινίες του Χόλιγουντ. Να ένα τραγούδι που έχω χορέψει μέχρι τελικής πτώσεως στο Αεροδρόμιο εκείνα τα αξέχαστα καλοκαίρια, που οι άνθρωποι διασκέδαζαν και φασώνονταν χωρίς να αναλύουν, χωρίς να έχουν κινητά και χωρίς να έχουν όλοι έναν ψυχολόγο.

Κανείς δεν κατηγόρησε ποτέ τους Beatles για έλλειψη “καθαρότητας” ή για προδοσία στη βρετανική μουσική, επειδή το Girl μοιάζει με χασάπικο, ούτε επειδή το “And I Love Her” και το “Michelle” έχουν μουσικά στοιχεία από την ελληνική μουσική της δεκαετίας του ’60. Η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη για τον “Ζορμπά” έκανε θραύση εκείνη την εποχή, ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πάρει Όσκαρ για τα “Παιδιά του Πειραιά” από την ταινία “Ποτέ την Κυριακή”, και, φυσικά, είχαν επηρεάσει πολλούς συνθέτες σε όλον τον κόσμο.

Δεν διανοήθηκε κάποιος να πει πως ο Μάνος Χατζιδάκις αλλοίωσε την ελληνική μουσική ή την κλασική μουσική, όταν πήρε το πρώτο μέρος της Συμφωνίας αρ. 40 του Μότσαρτ και το έκανε …χασάπικο. Μάλιστα, όταν ερωτήθηκε ο Μάνος Χατζιδάκις, απάντησε πως ο Μότσαρτ …χατζιδάκιζε. Υπέροχος.

Ήμουν χτες με μια παρέα και σκοτώνονταν πολύ σοβαρά για το τραγούδι της Μαρίνας Σάττι. Στους περισσότερους δεν άρεσε καθόλου, ενώ το θεωρούσαν “ινδικό”. Κάποια στιγμή λέω “ναι, ρε παιδιά, σήμερα δεν γράφονται ωραία ελληνικά τραγούδια σαν το ‘Αυτή η νύχτα μένει’ του Καζαντζίδη”.

Συμφώνησαν όλοι.

Εν τω μεταξύ, το “Αυτή η νύχτα μένει” είναι ινδικό τραγούδι. Ο Καζαντζίδης το άκουσε σε μια ινδική ταινία, του άλλαξε στίχους και το παρουσίασε σαν δικό του, αφού εκείνη την εποχή δεν υπήρχε το Διαδίκτυο για να το ανακαλύψει ο αλγόριθμος και να του το κατεβάσει αμέσως.

Προσωπικά, βρίσκω υπέροχο το “Αυτή η νύχτα μένει” και, φυσικά το έχω τραγουδήσει και το έχω χορέψει με λύσσα, χωρίς να με νοιάζει το ότι η μουσική του είναι γραμμένη από έναν Ινδό. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει με πολλά ακόμα γνωστά ελληνικά τραγούδια, όπως το “Όσο αξίζεις εσύ”, που τη μουσική του την οφείλουμε σε κάποιον Ινδό αδελφό μας.

Η Ινδία έχει σπουδαία μουσική -και όχι μόνο- παράδοση. Όπως και η Ελλάδα, όπως και οι άλλες βαλκανικές χώρες. Και είναι υπέροχο το πάντρεμα μουσικών και πολιτισμών από διαφορετικές χώρες. Πάντρεμα πολιτισμών είναι και η Μαρίνα Σάττι, με πατέρα Σουδανό και μητέρα Ελληνίδα από την Κρήτη. Πάντα τα παιδιά γονιών από διαφορετικές χώρες και πολιτισμούς έχουν ενδιαφέρον και ανοιχτά μυαλά, ενώ, επειδή ακριβώς έχουν γονείς από διαφορετικές χώρες, δεν είναι εύκολο να γίνουν ούτε ρατσιστές, ούτε φασίστες.

Καλή επιτυχία στη Μαρίνα Σάττι. Αν και το θέμα στη Γιουροβίζιον δεν είναι τόσο το τραγούδι αλλά το πόσο πιασιάρικη είναι η εμφάνιση στη σκηνή. Σχεδόν όλη η μουσική σήμερα είναι …οπτική -τα τραγούδια είναι το άλλοθι και το …αναγκαίο κακό-, ενώ είναι προφανές πως ζούμε σε μια εποχή που όλα είναι εικόνα. Κάτι μου λέει πως η παρουσία της Μαρίνας Σάττι και των χορευτών της στη σκηνή της Γιουροβίζιον θα κάνει τους πάντες να ξεχάσουν εντελώς το …τραγούδι.

Πάντως, γράφονται και σήμερα στην Ελλάδα όμορφα τραγούδια. Εγώ έχω ξεσκιστεί να τραγουδάω και να χορεύω την Ανισόπεδη Ντίσκο του Pan Pan, που θα αρέσει πολύ και στους Pet Shop Boys. Αν μάλιστα ο Pan Pan είχε αποφύγει κάποιες “ευκολίες” σε κάποιους στίχους -που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αδικούν το τραγούδι-, το τραγούδι θα ήταν ήδη κλασικό. Σε κάθε περίπτωση, είναι υπέροχο και απίστευτα εθιστικό.

(Άνοιξα μετά από έναν χρόνο τα σχόλια στη σελίδα μου στο Facebook -τα είχα κλείσει επειδή δεν αντέχω την τοξικότητα, την εχθροπάθεια, την ηλιθιότητα και το να χάνω χρόνο- και δεν θα ήθελα να τα κλείσω πάλι. Μου αρέσει η επικοινωνία αλλά με ανθρώπους που σέβονται και έχουν να πουν κάτι όμορφο, κάτι έξυπνο, κάτι ουσιώδες, κάτι διασκεδαστικό. Παρακαλώ τους φίλους που γράφουν στα σχόλια να μην σχολιάζουν αν δεν έχουν διαβάσει το κείμενο -είναι απίστευτο πόσοι σχολιάζουν κάτι που δεν διάβασαν επειδή βαριούνται, ή έχουν ψυχολογικά ή νιώθουν μοναξιά- ή αν δεν έχουν καταλάβει τι έχουν διαβάσει. Επίσης, θέλω να πω πως δεν γράφω για να τσακωθώ ή για να βριστώ με ανθρώπους που δεν γνωρίζω, ούτε με κανέναν άλλον· επιθετικός είμαι μόνο προς αυτούς που έχουν εξουσία, ποτέ προς τους συμπολίτες μου. Γράφω επειδή το βρίσκω διασκεδαστικό, επειδή το κάνω γρήγορα και επειδή ζω από αυτό. Και βέβαια, δεν ενοχλώ ΠΟΤΈ κανέναν στη σελίδα του. Ποτέ. Όταν γράφεις στη σελίδα κάποιου άλλου, σκέψου πώς θα ήθελες να γράφουν οι άλλοι στην δική σου σελίδα και αν αυτός στον οποίο γράφεις σε έχει ενοχλήσει ποτέ. Σέβομαι τους πάντες αλλά απαιτώ κι εγώ σεβασμό. Αν αναγκαστώ να κλείσω πάλι τα σχόλια, ζητώ συγγνώμη από τους καλούς φίλους του μπλογκ. Αλλά εμείς, ούτως ή άλλως, έχουμε κι άλλους τρόπους επικοινωνίας, αφού τα λέμε στα πόντκαστ, στα μέιλ ή και από κοντά. Ευχαριστώ.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.