Ηρεμία
Αγαπημένε μου Πιτσιρίκο, μπορείς να βγάλεις τον άνθρωπο από την Ερημιά του Κόσμου αλλά δεν μπορείς να βγάλεις την ερημιά του κόσμου από τον άνθρωπο.
Μπορεί να φταίει η εξ αποστάσεως εργασία με το εξωτερικό, κάτι που μου έχει κρατήσει κλειστές τις πύλες του ανεξήγητ… εεε, της ελληνικής πραγματικότητας. Μπορεί να φταίει και το μυαλό μου βέβαια, το οποίο αρνείται πεισματικά όχι απλά να ενταχθεί αλλά έστω να προσαρμοστεί σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Σε τελική, τι είχα, τι έχασα.
Με έχει ζώσει μια σχετική απαισιοδοξία για την πορεία των πραγμάτων και να σκεφτείς δεν έχω όλα τα δεδομένα. Αν τα είχα, θα ήταν απόλυτη φαντάζομαι. Ο κόσμος έχει τρελαθεί, αιώνες τώρα, take my word for it! Γενοκτονίες, γυναικοκτονίες, #κτονίες γενικά, κτείνουμε ότι μας ενοχλεί και αυτοκτονούμε και εμείς οι ίδιοι αργά αλλά σταθερά.
Τίποτα δεν μας σταματά, τίποτα δεν μας επιβραδύνει, παρά μόνο τοπικές αναλαμπές της ανθρώπινης ιστορίας. Πρέπει να καιγόμαστε κάθε τόσο σαν τα δάση, προκειμένου να ανανεωθούμε.
Ο κόσμος είναι θυμωμένος. Με τον εαυτό του, με τους άλλους, με την εξουσία, με τα θεία. Τρέξιμο στην ρόδα του χάμστερ, ούτε στιγμή ηρεμίας για να ακούσουμε τις σκέψεις που πλέον ουρλιάζουν στο μυαλό μας, το σώμα μας που πονάει, μέχρι που πέφτουμε εξουθενωμένοι και η ρόδα μας πετάει έξω, ενώ ένα άλλο τρωκτικό παίρνει τη θέση μας, ώστε ο μηχανισμός να διατηρεί την ταχύτητά του.
Ανάθεση is the name of the game. Αναθέτουμε στους άλλους να βρουν την λύση στα προβλήματά μας, να μας ακούσουν, να μας συνετίσουν και να πάρουν την ευθύνη για αυτό που μας συμβαίνει. Πολιτικοί, ιερείς, ψυχοθεραπευτές, θρησκευτικού και δογματικού τύπου λατρεία σε ό,τι μας πουλάνε κάθε μέρα. Μια λέξη, μια φράση, μια ενέργεια που θα μας εξηγήσει το πώς και το γιατί της κατ(άντια)άστασής μας.
Κάτι που θα ξεκλειδώσει τον γρίφο, θα βάλει τα κομμάτια του παζλ στη θέση τους και θα μπορέσουμε να αισθανθούμε πλήρεις, υγιείς, επαρκείς, ώστε να συνεχίσουμε να τρέχουμε στην ρόδα μας απενοχοποιημένα. Δικαιωμένοι ρε αδερφέ, πώς το λένε;
Δύσκολο, ακατόρθωτο θα έλεγα, το να προσπαθείς να εξηγήσεις στους άλλους ότι κάποια πράγματα δεν σε αγγίζουν. Πρέπει να κόψεις και εσύ την ουρά σου, ώστε να σε δεχτούν οι υπόλοιπες αλεπούδες με την κομμένη ουρά. Πώς να εξηγήσεις ότι δεν επιθυμείς τα ίδια πράγματα; Πώς να εξηγήσεις ότι δεν χρειάζεται καν να εξηγήσεις, δεν το χρειάζεσαι, δεν νιώθεις την ανάγκη να αποκτήσεις, να αποδώσεις, έστω να πεις μια αποψάρα για να νιώσεις πως έχεις και εσύ μια θέση στην μηχανή…
Η αλλαγή πορείας στη ζωή εκλαμβάνεται σαν αποτυχία σε κοινωνίες σαν την ελληνική. Τι να εξηγείς, ότι η παραίτηση, ο χωρισμός, η αναθεώρηση κάποιων πραγμάτων είναι επιτυχία και πως η φθορά στη δουλειά, η προβληματική σχέση, οι δογματικές πεποιθήσεις είναι η πραγματική αποτυχία; Εκεί που μετά από κάποιο σημείο πρέπει να φθείρεσαι, για να μην αποδεχτείς τα σφάλματά σου;
Κι όμως, να ‘μαι, κάθομαι και εξηγώ. Γιατί; Έχω ανάγκη να ακούσω/διαβάσω τις σκέψεις μου; Σίγουρα, και για αυτό. Αλλά περισσότερο ίσως γιατί δεν αντέχω να βλέπω τον κόσμο να κουτουλάει τον τοίχο που έχει μπροστά του και να ψάχνει κάποιον να του επιβεβαιώσει πως το σφάλμα είναι του τοίχου και πως, αν συνεχίσει να κουτουλάει πιστός στις εμμονές του, κάποια στιγμή ο τοίχος θα πέσει.
Δεν θα πέσει ο τοίχος, αλλά ακόμα και να πέσει, το κεφάλι σου δεν θα είναι ποτέ το ίδιο, φίλε αναγνώστη του καλύτερου blog του αστρικού μας συστήματος, τολμώ να πω του Γαλαξία μας, χωρίς υπερβολή.
Θυμάμαι μια φορά που διάβασα το εξής: Βλέπαμε σε ταινίες που για να ρίξουν μια πόρτα ορμούσαν με φόρα και κοπάναγαν με τον ώμο. Στην πραγματικότητα, έλεγε κάποιος που είχε ρίξει προφανώς ουκ ολίγες πόρτες στη ζωή του, ο ώμος σου θα διαλυθεί αν κάνεις αυτό που βλέπεις στις ταινίες. Το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να δοκιμάσεις αν ανοίγει κανονικά. Αμέσως μετά, σε περίπτωση που δεν ανοίγει, αρχίζεις και κλωτσάς όσο πιο δυνατά μπορείς κοντά στο χερούλι. Η πόρτα δεν σπάει, απλά υποχωρεί η κλειδαριά.
Σίγουρα δεν κοπανάς με το κεφάλι πάντως.
Προσωπικά, αν δεν εξαρτάται η ζωή μου κυριολεκτικά, προτιμώ να μην κλωτσάω πόρτες. Αν ανοίγουν κανονικά έχει καλώς. Αν δεν ανοίγουν, ψάχνω το πλησιέστερο παράθυρο για να βγω, ή να μπω, ανάλογα.
Γύρω μου κόσμος που κλειδώνει πόρτες, πετάει τα κλειδιά και πλακώνεται στα κουτουλίδια. Χτίζει ή βρίσκει τοίχους και δώσ’του κεφαλιές. Κοινωνική πίεση, μιμητισμός, εκ των άνωθεν εντολές, πλασματικές ηθικές επιταγές για να δικαιολογήσουμε τις εσφαλμένες επιλογές μας και την ανάθεση σε άλλους της ανεύρεσης της λύσης στα προβλήματά μας. Άγχος, στεναχώρια, αδιέξοδο, δυσθεώρητες και ανεδαφικές προσδοκίες από τους άλλους και από τους εαυτούς μας.
Διάβαζα κάπου πρόσφατα πως η λίθινη εποχή ήταν η περίοδος που ο άνθρωπος είχε τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Το φαντάζομαι, η έννοια της γραμμής παραγωγής και της συσσώρευσης πλούτου με τον τρόπο που έχει επικρατήσει δεν υπήρχε. Εξού και η άνθιση της δημιουργικότητας και της εφευρετικότητας του ανθρωπίνου όντος. Εξασφάλιζες τα προς το ζην, ήσουν ελεύθερος να κάνεις ό,τι ήθελες.
Θα μου ταίριαζε αφάνταστα πιστεύω. “Και γιατί δεν πας σε μια πρωτόγονη φυλή του Αμαζονίου, ρε μεγάλε;”. Θεμιτή ερώτηση. “Γιατί θα τους μολύνω με ασθένειες που δεν έχει γνωρίσει το ανοσοποιητικό τους σύστημα, θα μολυνθώ από ασθένειες που δεν έχει γνωρίσει το δικό μου ανοσοποιητικό σύστημα, θα μου ρίξουν τόσα βέλη και ακόντια που θα μοιάζω με μαξιλαράκι για καρφίτσες”. Δεν είπα ποτέ ότι ήταν πιο ειρηνικά τα πράγματα, φαντάζομαι ότι ήταν πιο απλή και ανεπίπλεκτη η ύπαρξη.
Μπορεί να κάνω και λάθος. Σίγουρα πάντως δεν έπαιζε οχτάωρο, φόροι, σύνταξη κλπ.
Πρόβλημα; Έχω πρόβλημα. Λύση; Την ψάχνω.
Ερημιά, μοιάζει με την ηρεμία η λέξη. Ας μας φωτίσει κάποιος φιλόλογος αναγνώστης του καλύτερου blog στο σμήνος γαλαξιών, τολμώ να πω του γνωστού σύμπαντος χωρίς υπερβολή.
Ψάχνω τζογάροντας, με την ελπίδα να κερδίσω περισσότερα από αυτά που έχασα μέχρι τώρα και, με πλήρη επίγνωση της κατάστασής μου, αποδέχομαι πως έχω χάσει πάρα πολλά.
Όπως θα αποδεχθώ τις απώλειες που θα προκύψουν από εδώ και πέρα. Συνηθισμένα τα βουνά…
Από την Ηρεμία του κόσμου, σου στέλνω την αγάπη μου
Βασίλης
Υ.Γ. Πριν λίγες ώρες, πήρα τα αποτελέσματα μιας αξονικής τομογραφίας που έκανα καθώς δύο συνάδελφοι υποπτεύονταν καρκίνο. Εκ του ασφαλούς, φυσικά, μπορώ να λέω ό,τι θέλω, αλλά ομολογώ πως σκεφτόμουν ότι μια τέτοια διάγνωση θα μου έλυνε τα χέρια, αφού θα ξεκλείδωνε πόρτες που κλωτσάω εδώ και καιρό. Ακόμα και ένας γκουρού του δικού μου βεληνεκούς βρίσκει κάποιες δυσκολίες ενίοτε.
(Φίλε Βασίλη, είσαι ο άνθρωπος που με έχει βοηθήσει περισσότερο από κάθε άλλον τα τελευταία χρόνια, και, χωρίς να το ξέρεις, με έχεις κάνει να πάρω αποφάσεις για τη ζωή μου. Και όλα αυτά έχουν συμβεί, χωρίς να έχεις σηκώσει ποτέ το δάχτυλο ή να έχεις κάνει υποδείξεις. Είσαι εξαιρετικά θεραπευτικός. Για εμένα τουλάχιστον.
Βασίλη, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Σκέφτομαι κάθε μέρα πως, παρ’ όλα αυτά -ένα “παρ’ όλα αυτά” είναι η ζωή- ανήκουμε στους προνομιούχους, έχουμε στέγη, έχουμε φαγητό, είχαμε και έχουμε την δυνατότητα να κυνηγήσουμε και να πραγματοποιήσουμε κάποια όνειρά μας και κάποιες επιθυμίες μας και είμαστε ακόμα ζωντανοί και μπορούμε να βλέπουμε τον ήλιο.
Επίσης, έχουμε την δυνατότητα -κατά διαστήματα- να απομακρυνόμαστε από την πολλή συνάφεια του κόσμου και να νιώθουμε γαλήνη.
Νομίζω πως ένα κόλπο στη ζωή -από ένα σημείο και μετά- είναι να αντιμετωπίζεις τη ζωή σαν την δεύτερη σειρά από τα σοκολατάκια στο κουτί, που δεν ήξερες ότι υπάρχει, όταν το άνοιγες. Με εμένα λειτουργεί αυτό.
Βασίλη, ξέρεις και ξέρω πως στη ζωή όλοι χάνουμε στο τέλος. Μας περιμένει όλους η αιώνια χρεοκοπία. Η γνώση πως μας περιμένει όλους η αιώνια ήττα και η αιώνια σιωπή, με κάνει να τα βλέπω όλα κάπως πιο αστεία. Είμαι βέβαιος πια πως η ζωή είναι κωμωδία.
Στη ζωή δεν ερχόμαστε για να νικήσουμε, ερχόμαστε για να χάσουμε. Και ζούμε, ξέροντας πως στο τέλος θα χάσουμε. Τα πάντα.
Άρα, ο χαμένος τα παίρνει όλα.
“Μην γκρινιάζεις που δεν σου ‘ρθε η ζαριά
τζογάρισες στο όνειρο και είσαι έτοιμος για όλα
το λέει και ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά
ο χαμένος τα παίρνει όλα”
Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.