Η διαφορά ανάμεσα σε μια δικτατορία και μια δυτική δημοκρατία
Φίλε Πιτσιρίκο,
Εξακολουθούμε να νομίζουμε ότι ζούμε σε ελεύθερες δημοκρατίες, επειδή μας αφήνουν να μπαίνουμε πίσω από ένα παραβάν κάθε τέσσερα χρόνια, να σημειώνουμε μερικά ονόματα σε ένα κομμάτι χαρτί, και μετά να το ρίχνουμε σε ένα κουτί με μια οπή.
Τι θα έλεγε άραγε γι’ αυτό ο Αριστοτέλης; Μάλλον ότι δεν ξέρουμε τι μας γίνεται.
Ζούμε στην ψευδαίσθηση ότι επειδή έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε 100 μάρκες τζιν, 25 μάρκες απορρυπαντικού και 32 μάρκες κινητών τηλεφώνων, είμαστε ελεύθεροι.
Πέρα από τα ωραία λόγια, αν εξετάσει κανείς τις πράξεις των ελεύθερων δημοκρατιών της Δύσης, θα δει εύκολα ότι δεν διαφέρουν και τόσο από τις πράξεις απολυταρχικών καθεστώτων.
Τα απολυταρχικά καθεστώτα, βλέπεις, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να βομβαρδίζουν νοσοκομεία, σχολεία, εκκλησίες και πολιτιστικά ιδρύματα, να δολοφονούν αμάχους, διανοούμενους και δημοσιογράφους και να στοχεύουν τους πυραύλους τους σε αστικές υποδομές, χρησιμοποιώντας την τρομοκρατία και την καταπίεση για να επιτύχουν τους σκοπούς τους.
Ενώ από την άλλη, οι ελεύθερες δημοκρατίες δεν έχουν κανένα πρόβλημα να βομβαρδίζουν νοσοκομεία, σχολεία, εκκλησίες και πολιτιστικά ιδρύματα, να δολοφονούν αμάχους, διανοούμενους και δημοσιογράφους και να στοχεύουν τους πυραύλους τους σε αστικές υποδομές, χρησιμοποιώντας την τρομοκρατία και την καταπίεση εις το όνομα της “αυτοάμυνας”.
Τα απολυταρχικά καθεστώτα αδιαφορούν για το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις, ενώ από την άλλη, οι ελεύθερες δημοκρατίες αδιαφορούν για το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις.
Τα απολυταρχικά καθεστώτα δεν χάνουν ευκαιρία να ταΐζουν την κρατική τους προπαγάνδα στα κρατικά μέσα ενημέρωσης της χώρας τους, ενώ οι ελεύθερες δημοκρατίες δεν χάνουν την ευκαιρία να ταΐζουν την κρατική τους προπαγάνδα στα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης της χώρας τους.
Τα απολυταρχικά καθεστώτα ελέγχουν πλήρως τα ΜΜΕ, ώστε να είναι σίγουρα ότι μόνο οι πληροφορίες που επιθυμούν θα βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας, ενώ από την άλλη, στις ελεύθερες δημοκρατίες αυτό το κάνουν ένα μάτσο δισεκατομμυριούχοι.
Τα απολυταρχικά καθεστώτα είναι γνωστά για την βίαιη καταστολή των αντιρρησιών και των ανυπάκουων πολιτών τους, θάβοντάς τους σε μαζικούς τάφους, ενώ από την άλλη, η “μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή” και “ο πιο ανθρωπιστικός στρατός στον κόσμο” καταστέλλει βίαια τους αντιρρησίες και τους ανυπάκουους πολίτες, θάβοντάς τους σε μαζικούς τάφους, με τους συμμάχους της να περιμένουν υπομονετικά περισσότερες πληροφορίες για αυτές τις σοβαρότατες κατηγορίες από τους ίδιους που διέπραξαν το έγκλημα.
ΗΠΑ: Είμαστε σε διάλογο με τους ομολόγους μας στο Ισραήλ και ζητάμε επίμονα από το Ισραήλ να ερευνήσει αυτές τις πολύ σοβαρές κατηγορίες για μαζικούς τάφους Παλαιστινίων.
Ισραήλ: Όχι, δεν πρόκειται να κάνουμε καμία έρευνα.
ΗΠΑ: Δεν βρίσκουμε κανένα στοιχείο που να υποδεικνύει ότι για τους μαζικούς τάφους Παλαιστινίων στη Γάζα ευθύνεται το Ισραήλ, επομένως θεωρούμε το θέμα λήξαν.
Ένας παρόμοιος διάλογος συμβαίνει σχεδόν σε καθημερινή βάση για κάθε έγκλημα πολέμου του Ισραήλ που έρχεται στο φως της δημοσιότητας. Αυτό είναι που η άρχουσα τάξη των “ελεύθερων δημοκρατιών” της Δύσης αποφάσισε ότι θα είναι το φυσιολογικό.
Όσο ζούσαμε το καταναλωτικό όνειρο των “ελεύθερων δημοκρατιών” μας, τα κράτη μας συνέχιζαν να λειτουργούν ως κεκαλυμμένα απολυταρχικά καθεστώτα, και το ίδιο κάνουν και σήμερα, αλλά ανοιχτά και απροκάληπτα.
Ο διαχωρισμός εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής των κυβερνήσεων μας είναι ένας επιδερμικός διαχωρισμός, μια ψευδαίσθηση που μας βοηθά να κοιμόμαστε τα βράδια. Είναι σαν να λες, “μπορεί ο σύζυγός μου να είναι σχιζοφρενής δολοφόνος όταν βγαίνει έξω από το σπίτι, αλλά, όταν βρίσκεται στο σπίτι, είναι εξαιρετικός με τα παιδιά”.
Δεν υπάρχουν “αλλά” σε μια γενοκτονία.
Ζούμε σε μια σχιζοφρενή κοινωνία. Μια κοινωνία όπου η αποκάλυψη μαζικών τάφων στα εδάφη των βομβαρδισμένων νοσοκομείων της Γάζας λαμβάνει λιγότερη δημοσιότητα από ένα μάτσο ειρηνικές διαδηλώσεις φοιτητών στη άλλη μεριά του κόσμου.
Μια κοινωνία, όπου τα κράτη στέλνουν τους στρατούς τους να διαλύσουν ειρηνικές διαμαρτυρίες, αλλά που δεν βρίσκουν τον λόγο να στείλουν τους στρατούς τους να επέμβουν απέναντι στο γενοκτονικό κράτος του Ισραήλ που βομβαρδίζει ένα ανοιχτό στρατόπεδο συγκέντρωσης γεμάτο ανήλικα παιδιά.
Μια κοινωνία, όπου το να προσπαθείς να σταματήσεις μια γενοκτονία είναι αξιόποινο, ενώ το να την υποστηρίζεις είναι απλώς καλή διπλωματία.
Όσο συνεχίζουμε να χωριζόμαστε σε ομάδες, σε ιδεολογικά στρατόπεδα και σε ταυτότητες –εθνικές, φυλετικές, σεξoυαλικές κλπ–, τόσο το απολυταρχικό πρόσωπο των αντιπροσωπευτικών δημοκρατοριών μας θα καλύπτεται από ένα επιδερμικό πέπλο ελευθερίας, πουλώντας μας “δικαιώματα” με αντάλλαγμα την υπακοή μας.
Η μόνη ελευθερία που επιτρέπουν τα κοινωνιοπαθή ρεπτίλια της εξουσίας, είναι η ελευθερία να καταναλώνεις και να υπακούς.
Όσο παραμένουμε αποξενωμένοι, απαθείς και αδιάφοροι, τόσο θα πέφτουμε από τα σύννεφα κάθε φορά που το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας εμφανίζεται κάτω από την μάσκα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατορίας μας.
Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε για να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον. Ούτε για να ενωθούμε ενάντια στην τυραννία των πλουσίων που μας κυβερνούν. Όπως προειδοποίησε ο Τζορτζ Όργουελ στην εισαγωγή του στην Φάρμα των Ζώων, η ομοιογένεια και ο κομφορμισμός βρομάνε δικτατορία.
Πάντα με αγάπη,
Κώστας
(Φίλε Κώστα, προσπαθώ να μην ξεχνάω πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι αλλά θέλουν κάποιον να τους λέει τι να κάνουν, μέχρι να τον κατηγορήσουν πως δεν τους επιτρέπει να είναι …ελεύθεροι, ώστε να περάσουν στον επόμενο που θα τους λέει τι να κάνουν, και πάει λέγοντας. Δεν έχει να κάνει μόνο με τους πολιτικούς, πρόσεξε πόσοι άνθρωποι δεν μπορούν χωρίς αφεντικό. Και περνούν όλοι τους τη ζωή ψάχνοντας για αφεντικό, ενώ μαραζώνουν και πεθαίνουν, όταν δεν δουλεύουν πια και δεν έχουν αφεντικό. Σαν να πεθαίνει το πρόβατο, επειδή έχασε τον τσοπάνη του. Επίσης, είναι ασφαλές πια το συμπέρασμα -176 χρόνια μετά το “Κομμουνιστικό Μανιφέστο”- πως οι προλετάριοι δεν θέλουν να ενωθούν. Ένα ακόμα προσωπικό μου συμπέρασμα -που μπορεί να είναι και λάθος, όπως όλα όσα γράφω- είναι πως οι περισσότεροι άνθρωποι είναι καθάρματα· αυτό δεν έλαβε υπόψη του ο Μαρξ και οι άλλοι μεγάλοι Δάσκαλοι της ανθρωπότητας. Δεν είναι οι πολιτικοί το πρόβλημα -όπως νομίζουν πολλοί- αλλά εμείς. Κοιτάω πάντα τι κάνουν οι άνθρωποι και όχι τι λένε. Επίσης, έμαθα να κοιτάω ποιος πληρώνει αυτόν που έχω απέναντί μου, αυτόν που μιλάει, αυτόν που σηκώνει το δάχτυλο. Πολλοί δεν το προσέχουν αυτό. Κώστα, ο Τσώρτσιλ είχε πει πως η “Η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, με εξαίρεση όλα τα άλλα”. Βέβαια, όταν το είπε αυτό ο Τσώρτσιλ, υπήρχαν και άλλα πολιτεύματα, ενώ υπήρχε και η πολύ διαφορετική Σοβιετική Ένωση, ως εναλλακτική. Σήμερα δεν υπάρχουν άλλα πολιτεύματα. Οπότε, έγραψα το 2018 “Η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα γιατί δεν υπάρχουν πια άλλα πολιτεύματα”. Κώστα, η Δημοκρατία χρειάζεται έναν εχθρό, κάποιον να την αμφισβητεί, για να αποδεικνύει την υπεροχή της. Σήμερα, η Δημοκρατία δεν έχει έναν εχθρό, έναν αντίπαλο, για να την δικαιώνει και να της δίνει το προβάδισμα. Οπότε, όλα τα άσχημα που συμβαίνουν θα ταυτιστούν με την Δημοκρατία. Και η Δημοκρατία θα υποχωρεί. Δεν είναι τυχαίο πως σήμερα το πολιτικό σύστημα παρακαλάει τους πολίτες να πάνε να ψηφίσουν. Οι εκλογές …διαφημίζονται. Καλά, εδώ διαφημίζονται στα συστημικά ΜΜΕ οι …απεργίες. Κανονικές διαφημίσεις. Κώστα, δεν νίκησε ο Μαρξ, νίκησε ο Μαρκήσιος ντε Σαντ και ο Λεοπόλδος φον Ζάχερ-Μάζοχ. Αυτοί είχαν δίκιο, αν και δεν το ήξεραν. Κοίτα πόσοι άνθρωποι θέλουν να είναι σκλάβοι. Κοίτα πόσοι άνθρωποι είναι δουλοπρεπείς προς τους ισχυρούς και σαδιστές με τους αδύναμους. Νίκησε ο σαδομαζoχισμός στην κοινωνία. Και αυτό το βρίσκω πολύ αστείο. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.