Η Παλαιστίνη αφυπνίζει, κινητοποιεί και μας ενώνει
Αδερφέ Πιτσιρίκο αου στέλνω μια ανταπόκριση από την συγκέντρωση και διαδήλωση αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στην Αθήνα, 15 Μάη 2024 και κάποιες σκέψεις για το μετά που συνθέτουν μια πιο γενική ανάλυση της κατάστασης.
Η διαδήλωση είχε πολύ κόσμο, πολύ περισσότερο από όσο αναμενόταν. Πόσο κόσμο; Ως και 10 χιλιάδες. Σε μαζικότητα είχε περίπου όσο και η συγκέντρωση που είχε γίνει στα τέλη Γενάρη, την οποία είχε καλέσει το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, αλλά σε σχέση με εκείνη ήταν πολύ πιο δυναμική.
Υπήρχαν πολλά πανό και πολλά μπλοκ και σχεδόν όλα είχαν κόσμο. Γενικά, είχε παλμό, δεν έφτασε στο σύνολό της τον παλμό που είχε η συγκέντρωση της προηγούμενης Τρίτης που είχε καλεστεί από τα κάτω, αλλά είχε πολύ μεγαλύτερο παλμό και νεύρο σε σχέση με άλλες παλαιότερες διαδηλώσεις για την Παλαιστίνη.
Ευχάριστη έκπληξη για μένα ήταν η μαζική παρουσία αναρχικών και αντιεξουσιαστών, πρώτη φορά σε διαδήλωση για την Παλαιστίνη. Σε άλλες συγκεντρώσεις που είχαν καλεστεί τον Οκτώβρη, υπήρχε παρουσία αναρχικών αλλά πολύ μικρότερη και πολύ πιο υποτονική.
Αυτή την φορά φώναζαν το “Λευτεριά στην Παλαιστίνη” και είχαν ζωντάνια, όχι την ζωντάνια που έχουμε δει σε άλλες συγκεντρώσεις τους άσχετες με την Παλαιστίνη αλλά τουλάχιστον ήταν πολύ καλύτερα από την αμήχανη υποτονικότητα που είχαν δείξει σε άλλες διαδηλώσεις για την Παλαιστίνη.
Υπήρχε ένα παράπονο όλους αυτούς τους μήνες ότι ο αναρχικός χώρος για διάφορους λόγους δεν είχε κάνει τις δράσεις και δεν είχε δείξει την αλληλεγγύη που έπρεπε στον Παλαιστινιακό λαό που δέχεται γενοκτονία. Λοιπόν, χθες αυτός ο χώρος έδειξε επιτέλους ότι είναι ζωντανό και σημαντικό κομμάτι του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Μεγάλη και η παρουσία της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς με τις πολλές και διάφορες οργανώσεις της, η μεγαλύτερη που είχε σε τέτοια διαδήλωση. Επίσης, πολύ μεγάλη και η παρουσία των φοιτητών που ελπίζουμε να μεταφραστεί σε συγκεκριμένες δράσεις στα Πανεπιστήμια τις επόμενες μέρες.
Υπήρξε βέβαια και η παρουσία των Παλαιστινίων που ζουν στην Ελλάδα, με ένα πολύ δυναμικό κομμάτι τους στην κορυφή της διαδήλωσης και με άλλους να είναι σε άλλα μπλόκα πιο πίσω. Φώναζαν και κάποια συνθήματα στα Αραβικά που δεν τα καταλάβαινα αλλά έπιασε το αυτί μου το όνομα του Αμπού Ομπεϊντά, της εμβληματικής φιγούρας της Παλαιστινιακής αντίστασης στην Γάζα.
Είχα βάλει κάποτε το πρόσωπο του με την κόκκινη Παλαιστινιακή μαντίλα σαν φωτογραφία του προφίλ μου στο X Twitter αλλά με υποχρέωσε να την κατεβάσω, αν ήθελα να κρατήσω τον λογαριασμό μου σε αυτό. Τόσο τον τρέμουν σαν αντιστασιακή φιγούρα!
Κι ενώ ο κόσμος είχε φτάσει στην ισραηλινή πρεσβεία που την φρουρούσαν με κλούβες, αύρες και ατελείωτες διμοιρίες ΜΑΤ, περισσότερο και από την αμερικάνικη πρεσβεία, και η έξαψη μεγάλωνε, ερχόταν η συνειδητοποίηση ότι αυτή η διαδήλωση δεν θα είναι μία από τα ίδια.
Σαν διαδήλωση είχε ήδη καταφέρει κάτι πρωτοφανές. Να κατεβάσει μαζικά κόσμο στον δρόμο για την Παλαιστίνη, χωρίς να υπάρχει κάλεσμα και στήριξη από το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ. Πρώτη φορά εδώ και 8 μήνες από τότε που ξεκίνησε η γενοκτονική επίθεση του Ισραήλ στην Γάζα.
Μπορούμε να φανταστούμε πόσο κόσμο θα είχε, ακόμα αν είχε και την στήριξη του ΚΚΕ. Θα ήταν και με διαφορά η μεγαλύτερη συγκέντρωση για την Παλαιστίνη στην ιστορία της Ελλάδας.
Αλλά, έστω κι έτσι, αποδείχθηκε ότι μπορεί να βγει μαζικό κίνημα στους δρόμους χωρίς την στήριξή του στο συγκεκριμένο θέμα.
Είναι τόσο μεγάλο πια το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη που μπορεί πλέον να σταθεί και χωρίς την πολιτική δύναμη που είχε οργανώσει τις μεγάλες κεντρικές συγκεντρώσεις τον πρώτο μήνα της γενοκτονίας και που για λόγους που μόνο αυτή η δύναμη ξέρει, σταμάτησε να τις καλεί μετά τις αρχές Νοέμβρη.
Φτάσαμε σε αυτό το σημείο (και έπρεπε από καιρό να φτάσουμε σε αυτό το σημείο) λόγω του παγκόσμιου κινήματος αλληλεγγύης που κλιμάκωσε τον Απρίλη με τις αμέτρητες καταλήψεις στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και των άλλων δυτικών χωρών και την εξοργιστική καταστολή που δέχθηκαν. Περισσότερος κόσμος αφυπνίστηκε και δραστηριοποιήθηκε και χθες το είδαμε.
Στο χρονικό διάστημα που τα τελευταία μπλόκα στα οποία ήταν και τα αναρχικά, πλησίαζαν την ισραηλινή πρεσβεία, η διαδήλωση δέχθηκε αστυνομική επίθεση και καταστολή με χημικά και εφόδους των ΜΑΤ. Δεν έχω ιδέα τι προκάλεσε τέτοια επίθεση, μου φάνηκε εντελώς απρόκλητη.
Παρά την επίθεση, ο κόσμος δεν έσπασε και ξανασυγκροτήθηκε γρήγορα στην Κηφισίας στο ρεύμα καθόδου. Δεν υπήρχε φόβος. Το αναρχικό μπλοκ έμεινε όρθιο φωνάζοντας αναρχικά συνθήματα αλλά και πολύ δυνατά το “Λευτεριά στην Παλαιστίνη”. Ξαναδέχθηκε επίθεση πιο κάτω ακόμα πιο δυνατή από την πρώτη, με πολλά χημικά και εφόδους που ανάγκασε κάποιο κόσμο να διαφύγει προς το αντίθετο ρεύμα της Κηφισίας, ενώ περνούσαν αυτοκίνητα με ταχύτητα.
Μέσα στον χαμό σπάστηκαν και κάποιες βιτρίνες πολυεθνικών και μεγάλων καταστημάτων απόλυτα δικαιολογημένα.
Θυμάμαι πολύ καλά και το έζησα, ότι για την δολοφονία του 15χρονου Γρηγορόπουλου είχε καεί όλη η Αθήνα. Στην Γάζα έχουμε δολοφονίες χιλιάδων Γρηγορόπουλων και ανθρώπων που είναι ακόμα μικρότεροι σε ηλικία, μέχρι παιδιών και μωρών. Δολοφονίες που για πάνω από 7 μήνες γίνονται καθημερινά με την ενεργή υποστήριξη του ελληνικού κράτους και ενός γενοκτόνου πρωθυπουργού, του Κυριάκου Μητσοτάκη, που απείλησε τους φοιτητές στην Ελλάδα με άγρια καταστολή, αν αντισταθούν σε αυτή την γενοκτονία, και καμάρωνε για την αστυνομική εισβολή στην Νομική.
Αυτά τα σπασίματα βιτρινών ήταν συγκριτικά ένα τίποτα.
Έπρεπε εδώ και μήνες να έχουν ξεσπάσει εξεγέρσεις στις δυτικές μητροπόλεις ενάντια σε μια γενοκτονία που στηρίζεται ενεργά από το δυτικά καθεστώτα και την οποία παρακολουθούμε σε ζωντανή μετάδοση κάθε μέρα χωρίς σταματημό.
Αν δεν εξεγερθείς όταν δολοφονούνται καθημερινά μωρά και παιδιά σε αποκλεισμένη περιοχή με την στήριξη του κράτους σου, τότε για τι;
Ας όψεται όμως το οργανωμένο δίκτυο προπαγάνδας που έχει αντιστρέψει την πραγματικότητα, ο εκλεπτυσμένος ή ο όχι και τόσο εκλεπτυσμένος δυτικός ρατσισμός που αρνείται την ανθρωπινότητα κάποιων ανθρώπινων υπάρξεων και τις αντιμετωπίζει ναζιστικά ως υλικό για εξολόθρευση. Αλλά και το κατακερματισμένο και αλλοτριωμένο βίωμα μέσα σε αυτό τον κόσμο που εμποδίζει την συνειδητοποίηση και την αίσθηση αλληλεγγύης και ευθύνης που χρειάζεται συλλογικά για να γίνει κάτι αποτελεσματικό ώστε να σταματήσει ένα τέτοιο έγκλημα.
Απέχουμε πολύ λοιπόν από αυτό που θα έπρεπε να είναι το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και ενάντια στην γενοκτονία της Γάζας τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά.
Όμως, υπάρχει πρόοδος. Το ποτήρι είναι μισογεμάτο.
Στην διάρκεια της καταστολής της διαδήλωσης για την Παλαιστίνη πέρασε μια διμοιρία από δίπλα μου, όπου ακουγόταν από τον ασύρματο “κάντε οπωσδήποτε συλλήψεις “
Αυτή ήταν η γραμμή του κράτους κι έτσι έπιασαν στο σωρό 3 άτομα.
Τους ακινητοποίησαν στην συμβολή Πανόρμου και Κηφισίας και μαζεύτηκε κόσμος που ζητούσε να τους αφήσουν ελεύθερους, φώναζε συνθήματα και έδινε κουράγιο στους συλληφθέντες.
“Σύντροφοι να είστε περήφανοι! Μόνο περηφάνια για αυτούς που συλλαμβάνονται τώρα επειδή αντιστέκονται στην γενοκτονία! Και τέρατα αυτοί που κάνουν τέτοιες συλλήψεις!”
Μετά από κάποια ώρα τους πήγαν στην ΓΑΔΑ και εκεί μαζευτήκαμε καμιά 50αριά άτομα για αλληλεγγύη. Μάθαμε από τους δικηγόρους ότι από τους 3 που έπιασαν, μία ήταν προσαγωγή και δύο μετατράπηκαν σε συλλήψεις με βάση την νέα νομοθεσία που είναι πολύ σκληρότερη και αρμόζει σε απολυταρχικά καθεστώτα.
Κάποια στιγμή φύγαμε για να προλάβουμε το τελευταίο δρομολόγιο του μετρό αλλά κάποιοι έμειναν και μετά. Ελπίζω και οι τρεις να αφεθούν σήμερα ελεύθεροι.
Αυτό που αποκόμισα συνολικά σαν εμπειρία από την χθεσινή συγκέντρωση και διαδήλωση, είναι μια αίσθηση αγωνιστικότητας και αισιοδοξίας που είχε χαθεί για πολλά χρόνια μετά το 2015. Το ίδιο ένωσα και στην προηγούμενη συγκέντρωση της Τρίτης που είχε λιγότερο κόσμο αλλά ακόμα μεγαλύτερο παλμό.
Το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη συσπειρώνει και κινητοποιεί τους καλύτερους ανθρώπους. Μέσα σε αυτό γνωριζόμαστε και συνδεόμαστε με ανθρώπους με τους οποίους δεν είχαμε καταφέρει να γνωριστεί και συνδεθεί σε άλλα κινήματα κι ας μοιραζόμασταν κοινές πολιτικές και ιδεολογικές απόψεις.
Ναι, η Παλαιστίνη μας ελευθερώνει όλους και ξαναθέτει όλα τα ζητήματα από την αρχή.
Αποκάλυψε όλη την σαπίλα, όλη την υποκρισία και όλο τον ναζισμό της δύσης και δεν υπάρχει επιστροφή μετά από αυτό.
Το μετά απαιτεί κλιμάκωση.
Κι όπως έγραψα σε ένα άλλο κείμενο:
“Κλιμάκωση τώρα σημαίνει φοιτητικές καταλήψεις, εργατικές απεργίες, αποκλεισμούς σε λιμάνια, γκράφιτι και σπρέι σε όλες τις γειτονιές υπέρ της Παλαιστίνης, επιθέσεις σε αμερικανικές, ευρωπαϊκές και ισραηλινές εταιρείες που στηρίζουν την γενοκτονία και μαζικές δυναμικές διαδηλώσεις που να πολιορκούν την ισραηλινή πρεσβεία.
Τώρα που η γενοκτονία φτάνει στο τελικό της στάδιο με την εισβολή στην Ράφα και η ηρωική Παλαιστινιακή αντίσταση μπορεί ακόμα να αντιστέκεται.”
Για πρώτη φορά από τον γενοκτονικό πόλεμο στο Βιετνάμ και το 1968, έχουν δημιουργηθεί όλες οι ικανές και αναγκαίες συνθήκες να δημιουργηθούν στην Δύση μαζικά επαναστατικά κινήματα που μπορούν να φέρουν ένα καινούργιο ιστορικό ορίζοντα.
Το σύστημά τους ήταν ήδη σε κρίση, με τεράστια χρέη, την στρατιωτικοποίηση της οικονομίας, τα ανεπτυγμένα μέσα παραγωγής και την τεχνολογία που, αντί να ελευθερώνουν, υποδουλώνουν και αλλοτριώνουν, την οικολογική κρίση, την μετατροπή όλων των σχέσεων σε χρηματικές και τις τεράστιες ανισότητες, την υποβάθμιση ή και διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών υγείας και παιδείας, τα νέα μέσα και σώματα καταστολής, ελέγχου, επιτήρησης και λογοκρισίας, την γεωπολιτική υποχώρηση της Δύσης και την προοπτική ενός νέου παγκόσμιου πολέμου.
Η ενεργή στήριξη των δυτικών καθεστώτων στην γενοκτονία της Γάζας είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Και δεν ήταν απλά σταγόνα αλλά ένα ποτάμι ναζιστικής αγριότητας.
Συντελείται μια ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων και έρχεται ένα νέο πνεύμα αντίστασης που αψηφά την καταστολή η οποία έχει φτάσει σε γελοία επίπεδα στις δυτικές χώρες προκειμένου να στηριχθεί μια γενοκτονία.
Αστείρευτη έμπνευση η παλαιστινιακή αντίσταση που, μέσα σε ανείπωτες και φρικτές συνθήκες γενοκτονικής επίθεσης, στέκεται ακόμα όρθια και αφαιρεί κάθε δικαιολογία σε αυτούς που είναι απρόθυμοι να αγωνιστούν ή φοβούνται ενώ έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο ένα πολύ μικρό κλάσμα των δυσκολιών και εμποδίων που αντιμετωπίζουν οι Παλαιστίνιοι μαχητές.
Έχασαν όσοι δεν ήρθαν στην διαδήλωση. Η επόμενη να είναι ακόμα πιο μαζική και παθιασμένη!
Και σύντομα! Το απαιτούν οι καιροί!
Γρηγόρης Αρετάκης
(Αγαπητέ Γρηγόρη, κάποτε ήταν αυτονόητο πως στην διαδήλωση δεν πάμε για την πάρτη μας, την παρέα μας, το κόμμα μας. Πάμε για τον κοινό σκοπό. Σε μια διαδήλωση για την Παλαιστίνη, πάμε για τους Παλαιστίνιους που δολοφονούνται μαζικά. Μακαρι να γιγαντωθεί, παγκοσμίως, το κύμα συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.