Η θέση του σώματος
(Γεια σου, πιτσιρίκο)
Και αν ο κ. Πολάκης ξέφευγε από τον φαύλο κύκλο ενός ατομικιστικού λόγου βασισμένο στην επίκριση, την κυνικότητα και την αντεπίθεση και παρουσίαζε ένα λόγο γύρω από τα σώματα, τη στάση των μεν, την ευαλωτότητα των δε και την απαξίωσή τους από την απάνθρωπη και αναίσθητη στάση άλλων (των μεν) σωμάτων, μήπως θα είχε υιοθετήσει ήδη μια διαφορετική πολιτική;
Και αν η κ. Λινού μετά την ετεροντροπή κατάφερνε να επεκτείνει το λόγο της αναφερόμενη στα σώματα που δεν είναι προνομιούχα όπως αυτά των υπουργών/υπεύθυνων κτλ., σώματα σαφώς πιο ευάλωτα, μήπως θα είχε καταφέρει μιλήσει για τη βία στην οποία είμαστε συνεχώς εκτεθειμένες/οι/α/κτλ και ειδικά με τα νομοσχέδια της υγείας;
Το σχόλιο για τη στάση του σώματος ήταν εύστοχο, μα μάλλον άστοχα διατυπωμένο.
Τι σημαίνει η στάση σώματος; Πώς στέκονται εν τέλει τα σώματα που ψηφίζουν/στηρίζουν κάποιες πολιτικές αποφάσεις; Πώς στέκονται τα σώματα που αντιστέκονται, διαμαρτύρονται; Πώς φεύγουμε από τις ατομικές μας προβολές και προβολές όταν θέλουμε να υπερασπιστούμε κοινά αγαθά;
«Η θέση υπερ της μη βίας συναντά σκεπτικιστικές αντιδράσεις από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Υπάρχουν στην αριστερά εκείνοι/ες που ισχυρίζονται ότι μόνο η βία έχει δύναμη να επιφέρει έναν ριζοσπαστικό κοινωνικό και οικονομικό μετασχηματισμό και άλλοι που διατείνονται μετριοπαθέστερα, ότι η βία πρέπει να παραμείνει μια από τις τακτικές στο οπλοστάσιο μας για να επέλθει μια τέτοια αλλαγή.
[..]
Βεβαίως, όποια περιγραφή της βίας δεν μπορεί να εξηγήσει το χτύπημα, το πλήγμα, την πράξη της σεξουαλικής βίας, συμπεριλαμβανομένου του βιασμού, ή δεν καταφέρνει να κατανοήσει πώς μπορεί να λειτουργήσει η βία στη μύχια δυάδα της συνάντησης πρόσωπο με πρόσωπο, δεν είναι σε θέση να διευκρινίσει περιγραφικά όσο και αναλυτικά, τι είναι βία – δηλαδή για ποιο πράγμα μιλάμε όταν συζητάμε περι βίας και μη βίας.
[..]
Ακόμη και αν η βία κυκλοφορεί διαρκώς και βρισκόμαστε μέσα σε ένα πεδίο δυνάμεων βίας, θέλουμε ή όχι να έχουμε λόγο για το αν θα συνεχίσει να κυκλοφορεί; Αν κυκλοφορεί διαρκώς, αυτό σημαίνει ότι είναι και αναπόφευκτο να κυκλοφορεί; Τι θα σήμαινε να αμφισβητήσουμε το αναπόφευκτο της κυκλοφορίας αυτής;
[..]
Πώς οροθετείται ο εαυτός έναντι των άλλων εαυτών, της ιστορίας, του εδάφους και άλλων καθοριστικών σχέσεων;
Με μια έννοια, εκείνος/η στον οποίο/α ασκείται βία δεν αποτελεί, επίσης μέρος του «εαυτού» που τυγχάνει υπεράσπισης μέσω μιας πράξης βίας;
Από μια άποψη, η βία που ασκείται στον άλλο/η είναι συγχρόνως βία που ασκείται στον εαυτό/ή, μόνον εφόσον η μεταξύ τους σχέση ορίζει και τους δύο με τρόπο θεμελιώδη.
Μια ηθική της μη βίας δεν μπορεί να βασιστεί στον ατομικισμό…»
Αποσπάσματα από το βιβλίο «Η δύναμη της μη βίας», Judith Butler
Τέλος πάντων δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο, αλλά ίσως είναι σημαντικό να φανταζόμαστε έναν άλλο λόγο και τρόπο.
Α.
(Αγαπητή φίλη, αν δεν κάνω λάθος, η Νατάσα Πετρούλια διέψευσε ότι έχει κάποιο πρόβλημα υγείας. Οπότε, όλο αυτό το σκηνικό ήταν μια ακόμα ηλιθιότητα, σε ένα προτεκτοράτο που δεν υπάρχει πολιτική και οι πολιτικοί είναι διακοσμητικοί, οπότε ψάχνουν τρόπους να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, σε μια χώρα που το 60% των πολιτών με δικαίωμα ψήφου δεν ψήφισαν. Δεν έχω σε καμία εκτίμηση τους ανθρώπους που επιλέγουν να βρίσκονται στη Βουλή ενός προτεκτοράτου, σε όποιο κόμμα κι αν ανήκουν. Ο Πολάκης είναι ένας “μάγκας” του Facebook, ενώ μου προκαλούν απέχθεια άνθρωποι όπως η Λινού, που είναι τόσο ευαίσθητοι με τα λόγια αλλά τόσο αναίσθητοι με τις γενοκτονίες. Έχει γίνει μόδα το κλάμα στην Ελλάδα αλλά εγώ ξέρω πως, όταν θέλεις να κλάψεις, δεν ψάχνεις για κάμερα. Πας στη γωνιά σου και κλαις. Για τη βία, τι να πούμε, όταν γίνεται μια γενοκτονία του Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων και το Ισραήλ συμμετέχει χαρωπά στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ κάνει και το θύμα, λέγοντας πως οι αθλητές του κινδυνεύουν από βία στο Παρίσι; Η παράνοια και η υποκρισία κυριαρχούν. Η λογική αγνοείται. Κι εμείς μιλάμε ακόμα για τον Άδωνη, τον Πολάκη και τη Λινού; Γιατί; Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.