Καρτερούμεν μέραν-νύχταν να φυσήσει ένας αέρας

Αγαπητέ Πιτσιρίκο,
50 χρόνια! Μισός αιώνας. Ο αέρας δεν φύσηξε…
Η δροσιά και η ξεκούραση που οραματίστηκε ο ποιητής δεν ήρθε. Δυστυχώς, ο ποιητής δεν δικαιώθηκε. Μαζί, δεν δικαιώθηκαν και όλοι όσοι ακόμα περιμένουν.

50 χρόνια συμπληρώνονται σε λίγες ημέρες. Οι σειρήνες θα χτυπήσουν ξανά για να θυμίσουν και πάλι τη μνήμη. Μόνο η μνήμη απέμεινε.

Στις παιδικές μου μνήμες υπάρχουν οι εικόνες από τις ημέρες του Ιουλίου που τις πέρναγα στη Κύπρο, την πατρίδα της μητέρας μου. Θυμάμαι έντονα αυτές τις ημέρες με συγγενείς και φίλους, όλοι πρόσφυγες από την Κατεχόμενη Κύπρο. Όλοι –αυτές τις ημέρες- μιλάγανε για το “εκεί”.

Το “εκεί” ήταν η πατρίδα που άφησαν, όταν έφυγαν.

Για την μητέρα μου, το “εκεί” ήταν ο κήπος του σπιτιού της.

Για τον θείο μου, το “εκεί” ήταν η παραλία και ο βράχος που ψάρευε.

Για την νονά μου, το “εκεί” ήταν το πεύκο έξω από την αυλή του σπιτιού της που τους έκανε σκιά τις καυτές ημέρες του Ιουλίου.

Για την γειτόνισσα, το “εκεί” ήταν η πορτοκαλιά στο κήπο που γέμιζε με πορτοκάλια.

Πάντα υπήρχε το “εκεί”. Το “εκεί” -που ήταν σε απόσταση 30-40 χιλιομέτρων για τους περισσότερους– είχε απαγορευτικό. Κανείς δεν μπορούσε να πάει, κανείς δεν μπορούσε να δει το “εκεί”.

Την άνοιξη του 2003 άνοιξαν τα οδοφράγματα και επετράπη η προσωρινή μετάβαση στη Κατεχόμενη Κύπρο. Μετά από 29 χρόνια, κάποιος μπορούσε να πάει “εκεί”. Αν και κάποιος έπρεπε να δείξει ταυτότητα στον Κατακτητή, το “εκεί” τον καλούσε!

Κατάφερα, λοιπόν, και εγώ να πάω “εκεί”, κάποια στιγμή.

Το “εκεί” της μητέρας μου δεν υπήρχε πια. Ο κήπος και το σπίτι της δεν υπήρχαν.

Υπήρχε, όμως, το “εκεί” του θείου μου. Είδα επιτέλους το βράχο που ψάρευε.

Το “εκεί” της νονάς μου είχε θεριέψει και είχε επεκτείνει τη σκιά του. Η νονά μου, όμως, δεν μπορούσε να κάτσει και να αναπαυτεί στη σκιά του.

Το “εκεί” της γειτόνισσας συνέχιζε να κάνει πορτοκάλια. Η ίδια, όμως, δεν μπορούσε πια να τα κόψει.

Το “εκεί” –που για τον καθένα ήταν κάτι διαφορετικό– έμεινε μια μνήμη. Μια μνήμη που συνεχίζει να βασανίζει όλους όσους ξαφνικά ξεριζώθηκαν και έφυγαν από τον τόπο τους. Άραγε, η μνήμη αποτελεί ελπίδα ή βασανιστήριο;

Από τις δροσερές όχθες του Σπρέε, κάπου ανάμεσα στο Δυτικό και Ανατολικό Βερολίνο,

Με αγάπη και ευχές για καλές θάλασσες,

Ανδρέας.

Υ.Γ. Καρτερούμεν. Από διασκευή του ποιήματος του Δημήτρη Λιπέρτη:

(Αγαπητέ Ανδρέα, η Μνήμη είναι η μόνη μας περιουσία. Γι’ αυτό, η Μνήμη διώκεται. Δεν είναι τυχαίο πως το σύνθημα που κυριάρχησε αμέσως μετά την εισβολή ήταν το “Δεν ξεχνώ”. Μα γιατί να λέμε “Δεν ξεχνώ” λίγες μέρες μετά από μια εισβολή; Γιατί ήταν σίγουρο πως θα ξεχάσουμε. Το έδαφος που χάνεις με πόλεμο, μπορείς να το πάρεις ξανά πίσω μόνο με πόλεμο. Ή να το …αγοράσεις. Αυτοί που έζησαν την εισβολή φεύγουν σιγά-σιγά. Η Μνήμη τελειώνει, όταν τελειώνουν οι άνθρωποι. Το Κυπριακό θα λυθεί με επενδύσεις και χαμογελαστές σέλφι. Η μουσική στο “Καρτερούμεν” είναι του Δημήτρη Λάγιου, ενός ωραίου ανθρώπου από τη Ζάκυνθο που πέθανε πολύ νέος. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.