Εναλλακτικός παρτακισμός

Αγαπημένε μου πιτσιρίκο, φίλες και φίλοι του πιο υπέροχου blog του κόσμου, καλησπέρα.
Υπάρχουν δύο λέξεις που επανέρχονται συχνά στις συζητήσεις μας· ή μάλλον, ίσως, είναι οι λέξεις που ακούγονται πιο συχνά σε “πολιτικές” συζητήσεις μεταξύ «ηλιθίων» -βάζω και τον εαυτό μου μέσα τις φορές που δεν φεύγω τρέχοντας όταν κουβεντιάζω με «τοίχους»- που, ενώ γνωρίζουν πως δεν επηρεάζουν απολύτως τίποτα,,αυτοί συνεχίζουν το χαβά τους.

Η «ανάπτυξη».
Και η λέξη «πρόοδος».

Είναι συνώνυμες;
Ή, αν δεν είναι συνώνυμες, περιγράφουν το ίδιο φαινόμενο;
Ή μήπως ορίζουν, σε κάποιο βαθμό, δύο διαφορετικά φαινόμενα που είναι ανάλογα;
Τέλος, μήπως ορίζουν δύο «αντίθετες» καταστάσεις που στο μυαλό μας συμπίπτουν;

Πολλές ερωτήσεις.

Βέβαια, το να μιλάμε για πολιτικό διάλογο ή ακόμη και για απλό διάλογο στην ξεπουλημένη Ελλάδα του σήμερα, ακούγεται κάπως αστείο.

Όσο για την πρόοδο και την ανάπτυξη στη χώρα μας, είναι για να χτυπιέσαι κάτω απ’ τα γέλια.
Μιας όμως που βρέθηκα, τυχαία, λόγω επαγγέλματος, σε μια τέτοια συζήτηση με δύο υπέροχες κυρίες τις προάλλες, δεν γίνεται να κρατηθώ δίχως να γράψω κάποιες σκέψεις.

Αν ξεκινήσουμε από αυτό που εννοούμε σήμερα ως «ανάπτυξη», σύντομα θα αντιληφθούμε πως η συγκεκριμένη έννοια αφορά την «δεξιά», τους νεοφιλελέδες και τις υποτιθέμενες «επενδύσεις» τους.
Ωστόσο τα πράγματα, μάλλον, είναι λίγο διαφορετικά.

Η «ανάπτυξη» ως έννοια σήμερα, έχει να κάνει αποκλειστικά με το οικονομικό-πραγματικό κομμάτι.
Με το υποτίθεται «σταθερό»,το συντηρητικό, αυτό που παράγει «κέρδος».
Και χρήμα.
Μόνο χρήμα.

Ποιος θέλει λοιπόν την «ανάπτυξη», σε μια χώρα που ο τουριστικός οργασμός χτυπάει κόκκινο;
Όχι αφηρημένα ή ιδεολογικά, μα για λόγους συγκεκριμένους και άμεσου οικονομικού ενδιαφέροντος;

Οι εργολάβοι, οι ξενοδόχοι και οι πλοιοκτήτες.

Οπότε, είναι νομίζω σαφές πως, η «ανάπτυξη»αφορά τους έχοντες και ουσιαστικά αυτούς που κρατούν την κουτάλα της αστικής δημοκρατίας.
Και οι οποίοι, ξεκάθαρα πλέον, στη χώρα μας και όχι μόνο, είναι βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στα σκατά.
Δηλαδή, «γνωστούς επιχειρηματίες» που κάνουν …«δουλειές».
Τσιμεντώνοντας με την ανοχή του «πράσινου» τα πάντα.
Ενίοτε και ανθρώπους αν χρειαστεί.

Στη βαλκανική μπανανία που αποτελεί το «ευρωπαϊκό» Airbnb του καλοκαιριού, η Ελλάδα θυμίζει σήμερα την Κούβα τα χρόνια του Φουλχένσιο Μπατίστα.
Ανομία, μαφία, άφθονο ποτό, ναρκωτικά, ψυχοφάρμακα, trash, κιτς και πόρνες πολυτελείας.
Υπερβολές;
Ναι καλά, υπερβολές.
Ας κοιτάξουμε γύρω μας.

Οι ιθαγενείς, από τη μεριά τους, ακούγοντας και διαβάζοντας συνεχώς για «πράσινη ανάπτυξη», «τουριστική ανάπτυξη», ή «ανάπτυξη του αιδοίου της μαμάς τους», είναι ασυνείδητα σύμφωνοι στο γεγονός ότι θέλουν την «ανάπτυξη» (αυτή την «ανάπτυξη»).

Συνεχώς ακούμε «πολιτικούς» και τους υπαλλήλους τους να «ευαγγελίζονται» την «ανάπτυξη» για το καλό της «πατρίδας», δημιουργώντας την ψευδαίσθηση στο πόπολο, αλλά αυτό που στη πραγματικότητα τους απασχολεί είναι μόνο «τα τυχερά», η μάσα, οι κομπίνες και το καλό της τσέπης τους.

Αν δε μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό, λυπάμαι, αλλά νομίζω πως βρισκόμαστε ακριβώς έξω από την πόρτα του μικροαστισμού.

Και κάπου εδώ «μπαίνει» στη συζήτηση η λέξη «πρόοδος».
Αν αναρωτηθούμε ποιος θέλει την πρόοδο, θα διαπιστώσουμε πως την θέλει εκείνος που δεν έχει άμεσα συμφέροντα να ικανοποιήσει μέσα από την «πρόοδο».
Την θέλει ο εργαζόμενος ή εκείνος που νιώθει πως τον εκμεταλλεύονται.
Την θέλει ο φτωχός, εκείνος που δεν έχει και που νιώθει, πως ίσως δεν θα αποκτήσει ποτέ.
Την ήθελε η αριστερά μιας άλλης εποχής και οι άνθρωποι που μας έκαναν να την αγαπήσουμε.

Με λίγα λόγια, η «πρόοδος» φέρεται να είναι έννοια ιδεολογική (κοινωνική ή πολιτική) ενώ αντίθετα η «ανάπτυξη» μοιάζει να είναι ένα γεγονός πραγματικό και κατ’ επέκταση οικονομικό.

Όμως, αν κοιτάξουμε σήμερα ποιοι εκπροσωπούν την «αριστερά», είτε κοινωνικά είτε πολιτικά, σύντομα θα διαπιστώσουμε πως είναι άνθρωποι που επιδιώκουν την «ανάπτυξη».

Την προσωπική τους ανάπτυξη.

Πραγματικά, θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος το λόγω ύπαρξης ενός «κομμουνιστικού κόμματος» ή μιας «προοδευτικής συμμαχίας» στη Βουλή ενός προτεκτοράτου.
Όχι ιδεολογικά.
Αλλά πρακτικά.

Ναι, το ακροδεξιό συνάφι του ζαβού είναι καθάρματα.
Όλοι.
Όμως οι υπόλοιποι;
Τι κάνουν;
Τίποτα. Κοιτάνε τον πισινό τους.

Βολεύονται «αντιπολιτευτικά» πουλώντας σανό σε αριστεροχαζούς.
Και λίγο Γάζα.

Δεν καταλαβαίνω γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ή δεν μπορούν να δουν αυτό που είναι μπροστά στα μάτια τους εφόσον δεν έχουν άμεσο συμφέρον από αυτό.
Και συνεχίζουν να έχουν «κολλημένο» το μυαλό τους ενώ ζούμε στο 2024.

Είναι ηλίθιοι;
Ναι, είναι η απάντηση.

Γιατί δεν βλέπουν πως ο άνθρωπος που κατάφερε και έγινε «ινστιτούτο» συμπεριφέρεται σαν να είναι πολιτικός εξόριστος, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως θύμα ενώ μόνο τέτοιος δεν είναι;

Γιατί κλείνουν τα μάτια στο λόγο που η Λινού κλαίει on camera;
Γιατί νομίζουν πως ο Πολάκης σχολιάζει στα social media σαν να βρίσκεται σε γήπεδο;
Γιατί «αριστερός» θεωρείτε ένας «γκέι» εφοπλιστής με την εκ των υστέρων «λανθασμένη» σφραγίδα του «ινστιτούτου»;

Ή γιατί εθελοτυφλούν, όταν βλέπουν το γενικό γραμματέα του κομμουνιστικού κόμματος μιλάει σαν να ζει στη δεκαετία του 80’;
Γιατί όλοι αυτοί «σκοτώνονται» μεταξύ τους;

Ξέρετε γιατί;
Γιατί τους μοιάζουν.

Γιατί δεν μπορούν να δουν τίποτα πέρα από τη μύτη και το μικρόκοσμό τους, που ίσως μέσα του κρύβει και τον μικροαστισμό τους.

Έχουν την ίδια «κουλτούρα» με αυτούς.
Την αποθέωση του εαυτού τους.
Του τίποτα.
Τη νοοτροπία του «εναλλακτικού παρτακισμού».

«Θα πληρώνω με κάρτα ακόμα και το εμφιαλωμένο νεράκι στο περίπτερο» μου είπε η μία «αναρχική» κυρία που αμείβεται από το εξωτερικό με ποσό που οι περισσότεροι δεν θα δουν ούτε στον ύπνο τους «…να τους σκίσουν όλους. Γιατί να τα πληρώνω όλα εγώ;» και τα μάτια της σχεδόν εξοργισμένα πλημμύρισαν μίσος.

Όταν της απάντησα ότι αυτό ακούγεται σαν το «οποίος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει» ή το «μαζί τα φάγαμε» σχεδόν μου είπε πως ο «χοντρός» είχε δίκιο γιατί η κουλτούρα του Έλληνα είναι αυτή.

“Έχετε δίκιο” της είπα.
Έφυγα.
Σχεδόν τρέχοντας.

Θα μου πεις, φίλε πιτσιρίκο, τι ασχολείσαι;
Να τους αποφεύγεις.
Θα έχεις δίκιο.
Αλλά δεν μπορείς πάντα.

Το πρόβλημα τον Μητσοτάκηδων αυτού του κόσμου είναι ότι σήμερα παίζουν χωρίς αντίπαλο σε μια αστική δημοκρατία που καταρρέει βρισκόμενη στο έλεος των αγορών. Ο «κίνδυνος» που βλέπουν μπροστά τους είναι η αντιπολίτευση από «πολιτική» να μετατραπεί σε «κοινωνική».
Γι’ αυτό κάνουν πως δεν βλέπουν την αποχή.

Το δικό μας πρόβλημα όμως, είναι ότι, ηθελημένα ή όχι, έχουμε να συναναστραφούμε ανόητους που ούτε καν αντιλαμβάνονται πού ανήκουν.

Και δυστυχώς, είναι απολύτως αληθές αυτό που έλεγε ο Ε. Λεμπέσης:
“Η ανηθικότητα είναι αποκλειστικό προνόμιο των βλακών.”

Πάω μια βόλτα.
Έξω βρέχει.

Με εκτίμηση,

Τ.Τ.Π.

(Φίλε Βαγγέλη, σε γενικές γραμμές, “ανάπτυξη” σήμερα σημαίνει “καταστροφή των πάντων”, και “πρόοδος” σημαίνει “ξέπλυμα των πάντων”. Φυσικά, ο μόνος στόχος της “ανάπτυξης” και της “προόδου” είναι το προσωπικό κέρδος, η κονόμα, τα φράγκα. Έχουμε γράψει πολλές φορές για την αποανάπτυξη, που είναι πια η μόνη πραγματική ανάπτυξη, σε έναν πλανήτη που είναι το σπίτι μας και τον καταστρέφουμε, βάζοντας σε κίνδυνο την ανθρωπότητα.
Βαγγέλη, “Αριστερά” και “Δεξιά” είναι όροι που χρησιμοποιούμε ακόμα για να συνεννοούμαστε και προδίδουν την ηλικία μας και τις εμμονές μας. Δεν υπάρχει πια Αριστερά και Δεξιά. Υπάρχει ο νεοφιλελευθερισμός. Τα εξηγεί υπέροχα, απλά και κατανοητά ο Μπιουνγκ Τσουλ Χαν στο βιβλί του “Ψυχοπολιτική – Ο νεοφιλελευθερισμός και οι νέες τεχνολογίες της εξουσίας”.
Βαγγέλη, δεν υπάρχει άλλη επιλογή πια, για όποιον θέλει να έχει μια στοιχειώδη ψυχική ηρεμία, από το να αποφεύγει τους ανθρώπους, να αποφεύγει την πολλή συνάφεια του κόσμου.
Ο νεοφιλελευθερισμός μετατρέπει τους ανθρώπους σε ιδιώτες, άρα σε ηλίθιους-idiots. Γενικά, όλα τα “συστήματα” θέλουν ηλίθιους. Ναι, και τα “αριστερά”. Ακούγεται σκληρό να αποφεύγεις τους ανθρώπους -και ναι, δεν είναι εύκολο πάντα- αλλά ξέρω από την προσωπική μου εμπειρία πως, ακόμα και άνθρωποι που έχω αγαπήσει, είναι πια ζόμπι του νεοφιλελευθερισμού. Ακούς ανθρώπους με τους οποίους μεγάλωσες μαζί, να σου μιλάνε για περιουσίες, σπίτια και ιδιοκτησίες σαν μανιακοί και να γαντζώνονται στα χρήματα -ενώ ηλικιακά είναι σε φάσμα θανάτου- ή να σου λένε με ποιο τρόπο θα αρπάξουν την περιουσία του συγγενή τους που πεθαίνει, και αναρωτιέσαι ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Δεν είναι άνθρωποι πια, δεν είναι οι φίλοι σου, είναι ζόμπι. Οπότε, τους αποφεύγεις, εκτός αν θέλεις να γίνεις κι εσύ ζόμπι.
Βαγγέλη, η απόλυτη φράση για τους ηλίθιους είναι αυτή του Νίκου Εγγονόπουλου: “Οι ηλίθιοι είναι αήττητοι”.
Οπότε, φεύγουμε τρέχοντας και ευγνωμονούμε το σύμπαν, αν έχουμε τη μεγάλη τύχη να έχουμε στη ζωή μας κάποιους ανθρώπους με τους οποίους μπορούμε να συζητάμε ακόμα ανθρώπινα, και είναι άνθρωποι που τα λόγια τους συμβαδίζουν με τις πράξεις τους. Βέβαια, κι εκεί θα προσπαθήσουν να χωθούν οι ηλίθιοι. Πρέπει να έχεις το νου σου πάντα. Γιατί υπάρχει και μια γοητεία στην ηλιθιότητα. Η κρυφή γοητεία της ηλιθιότητας. Έχει γοητεία η ηλιθιότητα, ειδικά αν το περιτύλιγμά της είναι ένα υπέροχο σώμα και εσύ είσαι καυλοπυρέσσων-καυλοπυρέσσουσα. Εντάξει, όλοι την έχουμε πατήσει σε αυτό.
Να είσαι καλά. Την αγάπη μου. Και μακάρι να βρέξει κι εδώ.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.