Γιατί να νοιάζεσαι για τη Γάζα; (μέρος β’)
Φίλε μου Πιτσιρίκο,
Πρόσφατα, ο Ρεπουμπλικάνος Ντικ Τσέινι υποστήριξε την Δημοκρατική υποψηφιότητα της Κάμαλα Χάρις.
Τώρα, δεν ξέρω για τους υπόλοιπους, αλλά, αν ο Ντικ Τσέινι υποστήριζε ποτέ κάτι που έκανα, ή ακόμα και αν απλώς μιλούσε θετικά γι’ αυτό, θα σταματούσα αμέσως να το κάνω.
Οποιαδήποτε αξιοπρεπής πολιτική κοσμοθεωρία αναγκαστικά εμπεριέχει ένα βαθύ μίσος για τον Ντικ Τσέινι και μια έντονη αποστροφή προς οτιδήποτε πρεσβεύει.
Ο Ντικ Τσέινι είναι φυσικά κολλητός με έναν άλλον ψυχοπαθή, τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου, όπου, σε άλλα νέα, ο ισραηλινός στρατός ισχυρίζεται ότι ένας από τους ελεύθερους σκοπευτές του πιθανόν πυροβόλησε στο κεφάλι μια Τουρκο-Αμερικανίδα ακτιβίστρια ενώ διαμαρτυρόταν για τις ισραηλινές θηριωδίες στη Δυτική Όχθη, την περασμένη εβδομάδα, αλλά ισχυρίστηκε ότι η πράξη ήταν “έμμεση και ακούσια”.
“Έμμεση και ακούσια”. Προσπαθώ πολύ, αλλά ακόμα δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο άμεσο και εκούσιο από μια σφαίρα στο κεφάλι, που εκτοξεύεται από έναν ελεύθερο σκοπευτή του ισραηλινού στρατού. Δεν μιλάμε για τον στρατό του Μπουτάν εδώ πέρα.
Και δεν είναι η πρώτη φορά που οι Ισραηλινοί σκοτώνουν Αμερικανό πολίτη και τη γλιτώνουν χωρίς καμία συνέπεια. Το έκαναν ξανά το 2022, όταν σκότωσαν την Παλαιστινιο-Αμερικανίδα δημοσιογράφο Σιρίν Αμπού Άκλεχ, και ξανά το 2010 όταν δολοφόνησαν έναν Τουρκο-Αμερικανό ακτιβιστή που βρισκόταν στο πλοίο Μαρμαρά, το οποίο προσπαθούσε να σπάσει τον αποκλεισμό της Γάζας για να παραδώσει τρόφιμα και προμήθειες στους Παλαιστίνιους.
Οι Ισραηλινοί πάντα τη γλιτώνουν, γιατί πάντα σκοτώνουν τους σωστούς Αμερικανούς. Αυτούς που κάνουν φασαρία. Αυτούς που η ίδια τους η κυβέρνηση δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να ξεφορτωθεί, ή να φιμώσει.
Ο κόσμος μας είναι μια παρανοϊκή δυστοπία. Το αν είναι πέρα από σωτηρία, μένει να το δούμε. Αλλά δεν μπορούμε να συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε τα βασικά.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν δίνουν δεκάρα για το τι συμβαίνει στη Γάζα αυτή τη στιγμή, και όχι μόνο επειδή δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να το αλλάξουν. Αυτό, μπορώ να το καταλάβω.
Το να μην νοιάζεσαι, όμως, να μην σε ακουμπάει καν, ακόμα κι αν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αλλάξεις την πραγματικότητα στο εδώ και τώρα, είναι ένα τελείως διαφορετικό ζήτημα.
Τον μακρινό Απρίλιο, είχα γράψει κάποια πράγματα για το γιατί θεωρώ θεμελιώδες να νοιαζόμαστε για το τι γίνεται στη Γάζα. Μισό χρόνο μετά, προσπαθώ να απαντήσω το ίδιο ερώτημα: “Γιατί να νοιάζεσαι για τη Γάζα;”
Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις σε κάποιον, που, αφού παρακολούθησε για 11 μήνες την πρώτη ζωντανά καταγεγραμμένη γενοκτονία στην Ιστορία της ανθρωπότητας –καταγεγραμένη από τα ίδια τα θύματα–, γυρίζει και λέει “γιατί να με νοιάζει τι συμβαίνει στη Γάζα;”, γιατί θα πρέπει να τον νοιάζει.
Αν δεν είσαι ήδη το είδος του ανθρώπου που θα νοιαζόταν φυσικά για τον θάνατο και τον πόνο στη Γάζα, θα είναι δύσκολο να σου δείξει κανείς γιατί πρέπει να σε νοιάζει. Αν σου λείπει το κομμάτι του εαυτού σου που πονάει όταν ξέρει ότι παιδιά διαμελίζονται καθημερινά από ισραηλινές βόμβες, θα δυσκολευτείς να καταλάβεις την αξία αυτού του κομματιού αν στο περιγράψει κάποιος άλλος.
Αλλά θα προσπαθήσω.
Καλώς ή κακώς, ζούμε πλέον σε έναν πλανήτη με οκτώ δισεκατομμύρια ανθρώπους που δεν είναι πλέον διαχωρισμένοι από την απόσταση με τον τρόπο που ήμασταν παλιά. Το ανθρώπινο είδος πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της εξέλιξης του σε μικρές φυλετικές ομάδες που ζούσαν μακριά η μία από την άλλη, με παγκόσμιο πληθυσμό που στο απόγειο του, ως τότε, στα τέλη του 19ου αιώνα, είχε φτάσει το 1 δισεκατομμύριο.
Σήμερα ζούμε σε μια παγκόσμια, άρρηκτα συνδεδεμένη κοινότητα οκτώ δισεκατομμυρίων, της οποίας η συμπεριφορά αλλάζει κυριολεκτικά την όψη αυτού του πλανήτη. Και πρέπει να αρχίσουμε να δρούμε αναλόγως.
Το τζίνι της παγκοσμιοποίησης δεν ξαναμπαίνει στο μπουκάλι. Αντί να κλειστούμε πίσω στις εθνικές ψευδαισθήσεις, πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε αυτό που ο Αϊνστάιν αποκάλεσε “διεύρυνση του κύκλου της συμπόνιας μας”, πέρα από τις μικρές μονάδες των ανθρώπων που γνωρίζουμε προσωπικά και συμπαθούμε. Αλλιώς, απλά δεν θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε και να ευημερήσουμε πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.
“Ο άνθρωπος βιώνει τον εαυτό του, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, ως κάτι ξεχωριστό από το υπόλοιπο σύμπαν — ένα είδος οπτικής αυταπάτης της συνείδησής του. Αυτή η αυταπάτη είναι ένα είδος φυλακής για εμάς, περιορίζοντάς μας στις προσωπικές μας επιθυμίες και στην αγάπη για λίγους ανθρώπους που είναι πιο κοντά μας. Το καθήκον μας πρέπει να είναι να απελευθερωθούμε από αυτήν τη φυλακή, διευρύνοντας τους κύκλους της συμπόνιας μας για να αγκαλιάσουμε όλα τα ζωντανά πλάσματα και ολόκληρη τη φύση στην ομορφιά της.”
Όχι εγώ, ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά και πνεύματα στην Ιστορία της ανθρωπότητας.
Η ανικανότητα των απλών ανθρώπων να σκεφτούν σε παγκόσμιο επίπεδο επηρεάζει άμεσα τη ζωή μας στο εδώ και τώρα.
Αλλά δεν είναι ένας ανθρώπινος περιορισμός, είναι ένας ταξικός περιορισμός. Διότι αυτή είναι ακριβώς η ικανότητα των πλουσίων: να σκέφτονται παγκόσμια.
Η ίδια ηθική μυωπία που μας εμποδίζει να δούμε ένα Παλαιστίνιο παιδί ως άξιο της φροντίδας και της προσοχής μας, μας εμποδίζει επίσης να αναγνωρίσουμε τις υποκείμενες αιτίες όλων των μεγάλων προβλημάτων που βλέπουμε γύρω μας.
Είναι αλήθεια ότι το να νοιαστείς για έναν Παλαιστίνιο άνδρα, γυναίκα, και παιδί, από μόνο του δεν θα σου αποφέρει κανένα προσωπικό όφελος, ενώ δεν κάνει τίποτα απολύτως στο να απαλύνει την οδύνη τους.
Αλλά το να είσαι το είδος του ανθρώπου που νοιάζεται γι’ αυτούς, θα βοηθήσει στο να ανοίξει ο δρόμος για κάτι καλύτερο στο μέλλον, γιατί θα σε βάλει στη διαδικασία να διευρύνεις την ανθρωπιά σου και να καλλιεργήσεις τα ένστικτα εκείνα που είναι όμορφα και ευγενικά στην πολύπλοκη φύση μας.
Δεν μπορούμε πλέον να ανεχτούμε την άγνοια και την απάθεια. Πρέπει να αρχίσουμε να μαθαίνουμε για το τι συμβαίνει στον κόσμο με μεγαλύτερη προσοχή, γιατί έχει άμεση επίδραση στο πώς ζούμε στο εδώ και τώρα, να σκεφτόμαστε με όρους παγκόσμιας κοινότητας και να νοιαζόμαστε για τους συνανθρώπους μας σε αυτόν τον πλανήτη, γιατί οι πολιτικές που δημιουργούν την δική τους οδύνη, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις πολιτικές που δημιουργούν την δική μας.
Γι’ αυτό θα έπρεπε να νοιάζεσαι για τη Γάζα. Διότι η συλλογική αποτυχία της ανθρωπότητας να νοιάζεται για τέτοια ζητήματα οδηγεί το είδος μας όλο και πιο βαθιά στη δυστυχία, την παράνοια και στη δυστοπία, και όλο και πιο κοντά στο χείλος μιας μη αναστρέψιμης καταστροφής.
Το ξέρω, ότι όλα αυτά μπορεί να ακούγονται σε κάποιον ως “εξωγήινα”. Σίγουρα, αυτή δεν είναι η τάση μας αυτή τη στιγμή, αλλά κάθε είδος φτάνει σε ένα σημείο όπου πρέπει να προσαρμοστεί ή να ακολουθήσει τον δρόμο των δεινοσαύρων. Εκεί βρισκόμαστε τώρα.
Οι μέρες του άκρατου ατομικισμού είναι μετρημένες, αν θέλουμε να έχουμε οποιοδήποτε μέλλον. Θα υπάρξουν πολλές κρίσεις που θα ακολουθήσουν στο άμεσο μέλλον, και πρέπει γεμίσουμε το κενό του ατομικισμού με συμπόνια, κατανόηση, συνεργασία και αλληλεγγύη. Θα κληθούμε να το κάνουμε, αυτό είναι το μόνο βέβαιο, από τις καταστάσεις τις ίδιες.
Ο μόνος τρόπος να βγούμε από αυτό το χάος, είναι, κάνοντας όλα όσα οι αφέντες και ιδιοκτήτες μας είπαν να μην κάνουμε και να μην λέμε.
Και πρώτα από όλα, η αγάπη, το να νοιάζεσαι. Το να πονάς με τον πόνο του άλλου και να γελάς με την χαρά του. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός τους.
Από το μακρινό Αμστελόδαμο, με αγάπη,
Κώστας
(Φίλε Κώστα, “Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί”, έγραψε ο Τάσος Λειβαδίτης πριν από πολλά χρόνια. Κώστα, αυτός ήταν πάντα ο κόσμος, αλλά κάποτε οι άνθρωποι ήλπιζαν. Σήμερα οι άνθρωποι δεν ελπίζουν, παίρνουν XANAX και άλλα ναρκωτικά, και κάνουν ασκήσεις …αυτοβελτίωσης. Είμαστε όλοι αναλώσιμοι. Ο θάνατος καραδοκεί. Οπωσδήποτε, η σκέψη πως τα μωρά στη Γάζα πεθαίνουν -ακόμα και στις θερμοκοιτίδες- μας κάνει να συνειδητοποιούμε πως ακόμα κι ένα βρέφος ημερών ή ωρών είναι αρκετά ώριμο για να πεθάνει. Αυτή η σκέψη, ότι τα μωρά είναι αρκετά ώριμα για να πεθάνουν, είναι τρομακτική, οπότε ας ασχοληθούμε με τα “δικαιώματα” και με το “bullying”. Σήμερα όλα είναι bullying, εκτός από τη γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων. Ζούμε σε μια εποχή που οι άνθρωποι φοβούνται πια τις λέξεις αλλά δεν φοβούνται τη γενοκτονία. Πρέπει να πάρουν και άλλα XANAX. Κώστα, το κακό στους ανθρώπους έχει γίνει, και, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μόνο μια τεράστια καταστροφή, μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Γέμισε ο τόπος από εγωπαθείς και νάρκισσους, γέμισε ο τόπος από άπληστα αρπακτικά, γέμισε ο τόπος από μετανθρώπους, που δεν νοιάζονται ούτε για τη μάνα τους. Οπότε, πώς να νοιαστούν για τους Παλαιστίνιους, που τους φαίνονται και κάπως …τριτοκοσμικοί; Τα καλέσματα για συλλογικότητες, συντροφικότητα και αγάπη, τα βρίσκουν παλαιοκομμουνιστικά, και, βέβαια, έχει συμβάλει σε αυτό το γεγονός πως οι σύντροφοι που μιλούσαν πολύ για αυτά, ξεπουλήθηκαν και μάλιστα ξεπουλήθηκαν πάρα πολύ φτηνά. Κώστα, δεν καταλαβαίνω τίποτα, έχω πάρει απόφαση πως δεν θα καταλάβω και θέλω να πεθάνω γαλήνια και γρήγορα. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.