Ως τα τριάντα είναι ότι δίνεις στη ζωή;

Αγαπητέ μου Πιτσιρίκο,
Μιας και ο προβληματισμός περί «αριστεράς» επανέρχεται κατά καιρούς και με αφορμή το πρόσφατο κείμενό σου «Η Αριστερά ως ανέκδοτο» είπα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις.

Με την έπαρση των νεανικών χρόνων -γύρω στο millenium- έγραψα τους παρακάτω στίχους και τους έβαλα μουσική βλέποντας ως 25άρης τους τότε μεσήλικες συντρόφους να φραξιονίζονται αυτάρεσκα σε ατέλειωτες ολομέλειες που δεν κατέληγαν πουθενά:

Απ’ τις σειρήνες πάρθηκα στην γυάλα μου και βάλθηκα
το χρυσόψαρο έγκλειστος μέσα εκεί να παίζω,
Με πλαστική διατροφή, -τί ευτυχία μοναδική!- την συνείδησή μου να εμπαίζω:
το αναπόφευκτον παράδειγμα των φίλων:
«αφού δεν φέραμε την επανάσταση, ας πάμε στην Ανάσταση
και μετά για μαγειρίτσα καρφωτοί»

Γερνάμε γιέ μου, τα χρόνια πια μας προσπερνάνε
την πλάτη τους γυρνάνε κι ας μ’ έπαρση ξορκίζουμε του τέλους την αρχή
είναι η σειρά σας στην ουτοπία να βγείτε το τί και πώς να βρείτε
ως τα τριάντα είναι ό,τι δίνεις στη ζωή

Σαν το πλαγκτόν το παρελθόν την θάλασσά μου σάπισε
δουλειά, οικογένεια και παιδιά, το άλλοθι ναυάγησε
τα ίδια συμφέροντα μες στις ψυχές πάντων ημών
ταφόπλακα των κάθε ιδανικών
τι βολικό το παράδειγμα των φίλων:
«αφού δεν φέραμε την επανάσταση, ας πάμε στην Ανάσταση»
και μετά για μαγειρίτσα καρφωτοί

Ο Θάνος Μικρούτσικος που μου έκανε την τιμή τότε να ακούσει το τραγούδι (δεν το εξέδωσα ποτέ, μάλλον δεν ήθελα να γίνω μουσικός) μου είπε πως είναι ένα τραγούδι πολιτικής συγκυρίας και, επειδή η ζωή είναι μεγάλη πουτάνα, το έφερε η συγκυρία η γενιά μου και ο αρχηγός της να έχει την ευκαιρία να κυβερνήσει τη χώρα 15 χρόνια μετά. Και τα σκάτωσε μεγαλοπρεπώς, βάζοντας ταφόπλακα σε οποιαδήποτε ελπίδα κοινωνικής απελευθέρωσης με την ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος του 2015. Προηγήθηκε φυσικά το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα της κυβέρνησης Παπαδήμου και ακολούθησε η πρώτη ενέργεια μαζικής παγκόσμιας βιοτρομοκρατίας, το «δίκαιο» της έκτακτης ανάγκης, οι καραντίνες και η έκπτωση των συνταγματικών τάξεων των περισσοτέρων κρατών της Δύσης ως πρελούδιο του Μεγάλου Πολέμου.

Ίσως τελικά ο διεθνής ρόλος της χώρας ως πιόνι- προτεκτοράτο να μην άφηνε κανένα περιθώριο εναλλακτικού σεναρίου σε Έλληνα Πρωθυπουργό, ο οποίος στην περίπτωση που επιθυμούσε να ασκήσει «εθνική κυριαρχία και λαϊκή κυριαρχία» θα έβλεπε τα ραδίκια ανάποδα, όπως κόντεψε να τα δει ο Σλοβάκος Πρωθυπουργός. (Δεν θέλω να δικαιώσω κανέναν με αυτό, υπήρχε για τον Τσίπρα και ο δρόμος της παραίτησης και του ανένδοτου αγώνα, όχι αυτός της παραμονής στην εξουσία και της προσωπικής και οικογενειακής οικονομικής εξασφάλισης).

Εδώ θα ανοίξω μια παρένθεση. Βλέποντας κάποια γεγονότα από την απόσταση των χρόνων φαίνεται πως η Υπερδύναμη εδώ και δεκαετίες επιδίωξε και πέτυχε η χώρα να γίνει προτεκτοράτο της. Αρχικά τον Ανδρέα διαδέχθηκε ένας πειθήνιος στις Αγορές λογιστής, ο Κρανιδιώτης, υπέρμαχος του κοινού αμυντικού χώρου Ελλάδας και Κύπρου έπαθε ένα περίεργο ατύχημα και σκοτώθηκε, ομοίως ο επίσης πατριωτικών -λένε- τάσεων Πατριάρχης Αλεξανδρείας (αν και εκεί βασικός στόχος ήταν ο Τσάρος- χαζός ήταν να μπει σε ελικόπτερο Αεροπορίας ελεγχόμενης από το ΝΑΤΟ;). Ακολούθως, η απείθαρχη Κυβέρνηση Καραμανλή (είχε ανοίξει ενεργειακά και όχι μόνο νταλαβέρια με τους Ρώσους και έθεσε βέτο για την τότε FYROM κόντρα στην επιθυμία των ΗΠΑ για διεύρυνση του ΝΑΤΟ) έφυγε κακήν κακώς με τον τότε Πρωθυπουργό να είναι στόχος «δυτικής υπηρεσίας», σύμφωνα τουλάχιστον με την ρωσική FSB:

Η Ελλάδα «ένα πεδίο βολής γυμνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι». Τα υπόλοιπα, από το 2010 και μετά είναι πρόσφατα και προφανή.

Αν τελικά τα δυο παγκόσμια στρατόπεδα επί χρόνια στήνουν τα κομμάτια τους σε αυτήν την παρτίδα Σκάκι του επερχόμενου Μεγάλου Πολέμου, μήπως απλώς έχουμε την ατυχία να μας έχει αποδοθεί ο ρόλος του πιονιού; Και τί άραγε μπορείς να κάνεις ως απλός πολίτης σε μία χώρα που είναι πιόνι στην παγκόσμια σκακιέρα;

Από την άλλη, σκέφτομαι πως, αν είχαμε την τύχη η άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό να ήταν μεγάλοι παίχτες, όπως έχεις γράψει το 2010, ίσως θα ήταν εφικτό το πιόνι να επιβιώσει και να βγάλει βασίλισσα στο τέλος, όμως δυστυχώς δεν διαθέτουμε τέτοιο προσωπικό, ούτε τέτοιο λαό από τον οποίο να προέκυπτε αυτό το προσωπικό. Το καλύτερο, νεώτερο και πιο δυναμικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας 600-700.00 άνθρωποι είναι πια στο εξωτερικό, ενώ τα κυρίαρχα μπλοκ οικονομικής εξουσίας της Ελλάδας (μεταπρατικό, χρηματιστηριακό και εφοπλιστικό κεφάλαιο ) δεν έχουν γειωμένα στον τόπο συμφέροντα, κοινώς είναι απάτριδες, όπως καταδεικνύει στο ωραίο βιβλίο του (Τουρκικός ιμπεριαλισμός και υποτροπή) ο Β. Φούσκας, ενώ η Πρεσβεία (μία είναι η Πρεσβεία!) ελέγχει απολύτως πολιτικό προσωπικό, Στρατό, Σώματα Ασφαλείας, Δικαιοσύνη.

Οι ματαιώσεις λοιπόν έρχονται η μία μετά την άλλη με τελευταία την ανάθεση της σωτηριολογικής επαναστατικής εσχατολογίας στις κάθε είδους έμφυλες, φυλετικές και σεξουαλικές μειονότητες και την εγκατάλειψη του αιτήματος της κοινωνικής απελευθέρωσης των φτωχών από τις πρώην «προοδευτικές» και νυν φασίζουσες δυνάμεις της πολιτικής ορθότητας και της κουλτούρας ακύρωσης, οι οποίες είναι χέρι- χέρι όχι με τον Καρατζαφέρη αλλά με τον Woke διεθνικό τουρμπο-καπιταλισμό (και μετά απορούν και σκίζουν τα καλσόν τους για την άνοδο της ακροδεξιάς!).

Τελικά, η ακραία ναζιστικού τύπου βουλησιαρχία, που αλλάζει την οντολογία της ανθρώπινης φύσης στη βάση του «είμαι ό,τι γουστάρω γιατί όλα γίνονται σε αυτή τη ζωή», ίσως είναι και η αντίστοιχη σε προσωπικό επίπεδο υπαρξιακή παρακμή των υπηκόων μιας Υπερδύναμης που θεωρεί ότι μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει στις διεθνείς σχέσεις.

Λοιπόν, στα καθ ημάς, στην επερχόμενη εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας (στο Προτεκτοράτο) νομίζω πως σύσσωμοι νεοφιλελέδες ακροδεξιοί και woke αριστεροί θα στοιχηθούν πίσω από το όραμα που όλους θα μας ενώσει: queer, σαλαφίστρια, χοντρή και ανάπηρη υπεξούσια για Πρόεδρος! Για να «λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση»!

Αυτές οι ματαιώσεις μου θυμίζουν κάτι που μου είχε πει ο Χρόνης Μίσσιος όταν ήμουν φοιτητής και δεν το είχα πολυκαταλάβει, αφού τότε δεν ήμουν μεσήλικας. Μου είπε λοιπόν πως, όταν το όνειρο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας κατέρρευσε γύρω στο 1970, το γεγονός δοκίμασε την ψυχική ανθεκτικότητα των ανθρώπων που είχαν επενδύσει την ζωή τους σε αυτό. Ο ίδιος βρήκε τη διέξοδο να ζεί με την αγαπημένη του σύντροφο και τα σκυλιά του στην επαρχία, σε μία ταπεινή μονοκατοικία με κήπο μακρυά από τοξικούς ανθρώπους που πίστευαν πως θα αλλάξουν τον κόσμο, ενώ είχαν οι ίδιοι ένα κάρο ψυχολογικά.

Προσωπικά, ως μεσήλικας, «με οικογένεια και παιδιά» νομίζω πως, αν τελικά δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο προς το καλύτερο και όλα τριγύρω μοιάζουν να πηγαίνουν κατα διαόλου και τα χρόνια που μένουν είναι λιγότερα από αυτά που πέρασαν τουλάχιστον αυτό που μπορείς να δώσεις στη ζωή και στα παιδιά σου, είναι το παράδειγμα ενός ανθρώπου που δεν έγινε ρινόκερος και παλιοτόμαρο.

Επίσης, το επικούρειο όραμα της αλληλεπίδρασης με λίγους και καλούς φίλους, η σχέση με τη φύση, τα ζώα αλλά και η πνευματική δημιουργία είναι κρατήματα σπουδαία στον δρόμο προς την αιωνιότητα και στην θετική αποτίμηση του περάσματος ενός ανθρώπου από αυτή τη ζωή. Εξάλλου, αν έχω καταλάβει σωστά όλα τα προηγούμενα αποτελούν την αυθεντική επιθυμία του εξανθρωπισμένου από τον νόμο του Λόγου ανθρώπου, όπως το εννοεί ο πολύ αξιόλογος Ιταλός ψυχαναλυτής που μας σύστησες, ο Μάσσιμο Ρεκαλκάτι.

Γι΄ αυτό το λόγο στον στίχο του τραγουδιού που έγραψα πριν 25 χρόνια «ως τα τριάντα είναι ό,τι δίνεις στην ζωή» βάζω πλέον ερωτηματικό στο τέλος.

Γιατί θέλω να πιστεύω πως μπορεί να υπάρξει θετικό πρόσημο και μετά τα «επαναστατικά» τριάντα.

Εσύ τί λες;

Βαγγέλης

ΥΓ1 Εξαιρετικό το βιβλίο της Γαλλίδας Κοινωνιολόγου Nathalie Heinich «Γουοκισμός, ο νέος ολοκληρωτισμός» μιλάει γι αυτό που ξεκίνησε με την καλή πρόθεση της πάλης κατά των διακρίσεων, με σκοπό να δημιουργηθεί μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή, ανεκτικότητα και δικαιοσύνη και προκάλεσε τελικά ακριβώς το αντίθετο από αυτό που επιδίωκε, ήτοι μεγαλύτερο διχασμό, λιγότερη ανεκτικότητα και λιγότερη δικαιοσύνη. Πρώτα από όλα, έλεγε ο αείμνηστος Περικλής Κοροβέσης, πρέπει να σκοτώσουμε τον μπάτσο μέσα μας, αυτή την ψυχική κίνηση εξουσίασης του Άλλου, όμως, παρά την συντριβή των ουτοπιών του 20 αιώνα εξαιτίας του φασισμού μέσα μας (Φουκώ, Ράιχ, Φρόμ, όλοι στον βρόντο!), η ανθρωπότητα φαίνεται να διαπράττει το ίδιο λάθος.

ΥΓ2 Δυστυχώς, φαίνεται πως ακόμα και το όνειρο απόσυρσης σε ένα τόπο με αγνάντι την θάλασσα μακριά από την πολλή συνάφεια του κόσμου το δυσκολεύει όχι μόνον η λαίλαπα του καταναλωτικού υπερτουρισμού, αλλά και η σύμπραξη κρατικο-επιχειρηματικού εγκλήματος που σύμφωνα με το επίσημο αφήγημα νοιάζεται δήθεν για την προστασία του περιβάλλοντος: μετά την καταστροφή της Χαλκιδικής, στο Νότιο Πήλιο και ειδικά στο κλειστό οικοσύστημα του Παγασητικού συντελείται ένα μέγιστο περιβαλλοντικό έγκλημα με την λίμνη Κάρλα και ό,τι αυτή εμπεριέχει από την καταστροφή του 2023 (φυτοφάρμακα, πλαστικά, μπαταρίες, πτώματα ζώων, πυρομαχικά, αυτοκίνητα και γεωργικά μηχανήματα, πετρελαιοειδή) να εξακολουθεί, ένα έτος μετά να εκβάλλει στον κόλπο. Ο Μητσοτάκης απέρριψε την δημιουργία διόδου εκροής της λίμνης στο Αιγαίο «λόγω υψηλού κόστους». Ο παράλληλος στόχος της κυβέρνησης να κατασκευαστεί πλατφόρμα μεταφόρτωσης LNG στον πανέμορφο Παγασητικό σαφώς εξυπηρετείται από την προηγούμενη καταστροφή του! Νοτιότερα, η Έυβοια έχει κατακαεί για να φιλοξενήσει τις πράσινες ανεμογεννήτριες του υπουργικού πεθερού. Αντίδραση καμία από κανέναν. Μία κοινωνία σε εγκεφαλικό και το ποίημα «Ελεεινόν θέατρον» του Πρόδρομου Μάρκογλου, του μεγάλου Θεσσαλονικιού λογοτέχνη που «έφυγε» πρόσφατα πιο επίκαιρο από ποτέ :

Πέρασαν χρόνια σύντροφοι
Υποσχέσεις βούλιαξαν στην πέτρα
Φάνηκαν φτηνός πλούτος οι λέξεις, η γλώσσα, τα αισθήματα
Υπερίσχυσε εγκέφαλος ερπετού που πήρε τρεις στροφές ακόμη
Τα μυστικά σχέδια στάθηκαν πιο δυνατά απ’ το σώμα της πατρίδας

Νύχτα μαζεύτηκαν τα κουφάρια των καταδικασμένων
Απαγόρεψαν το θρήνο για το δημόσιο συμφέρο.

Μετά την έξαψη των πρώτων ημερών
Τους όρκους και τις επικλήσεις
Με τα μούτρα πέσαμε στα παχιά κρέατα
Στα πλούσια και εύθυμα τραπέζια
Ωραία τα κρασιά, τρυφερές οι γυναίκες
Στην αγορά λίγο πολύ καλά πήγαν οι δουλειές
Του ποδοσφαίρου η κουβέντα σίγουρη
Λαχνοί εξαγοράζουνε το μέλλον
Πού τώρα διεκδικήσεις κι αγώνες

Λοιπόν
ας βγάλουν άλλοι το φίδι απ’ την τρύπα.

ΥΓ3 Σου στέλνω και το τραγουδάκι σε αρχείο ήχου. Αν σου αρέσει, θα είχε πλάκα να παίζει με εικόνες από την «περήφανη» διαπραγμάτευση και την κωλοτούμπα του Ιουλίου του 2015. Μοιάζει απίστευτο πως πέρασαν σχεδόν 10 χρόνια.

(Αγαπητέ Βαγγέλη, έγραψες. Βαγγέλη μετρηθήκαμε και μάλλον δεν σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων. Τόσο μπορούσαμε, τόσο θελήσαμε. Προσπαθώ να βρω μια νίκη που πετύχαμε ως γενιά -έστω και μια μικρή νίκη- και δεν βρίσκω. Οι νικητές ήταν αυτοί που έφυγαν από την Ελλάδα, ανεξάρτητα από το τι πέτυχαν σε προσωπικό επίπεδο. Βαγγέλη, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Αλλά δεν παίρνω χάπια και ναρκωτικά, δεν είμαι ιδιοκτήτης, μπορώ να κλαίω ακόμα και ντρέπομαι ακόμα. Ένα δώρο είναι η ζωή και ο καθένας όπως μπορεί. Δεν ήρθαμε όλοι μαζί και δεν θα φύγουμε παρέα. Ο απολογισμός είναι πάντα μια ατομική υπόθεση. Και όταν μπαίνεις σε φάσμα θανάτου, δεν μπορείς πια να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου για μια νέα αρχή. Αυτή ήταν η ζωή μας. Ωραίο το τραγούδι. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.