Άτυχη η χώρα που χρειάζεται ήρωες
Αγαπημένε μου πιτσιρίκο, φίλες και φίλοι τους πιο υπέροχου blog του κόσμου, καλησπέρα.
Παρακολουθώντας το βράδυ της περασμένης Παρασκευής τη συναυλία για τα Τέμπη -και αφού καταλάγιασαν μέσα μου τα συναισθήματα συγκίνησης,θυμού και οργής για όλα όσα έχουν συμβεί από εκείνο το μοιραίο βράδυ έως τώρα-, σκεφτόμουν ποια είναι η πραγματικότητα στο σήμερα και ποιες «πιθανότητες» έχουν οι οικογένειες των θυμάτων -με την υποστήριξη μεγάλου μέρους της κοινωνίας- να φτάσουν μέχρι το τέλος και την πολυπόθητη «μικρή νίκη» μετά από τις τόσες ήττες των τελευταίων δεκαπέντε ετών.
Αυτή της «Δικαιοσύνης».
Η απάντηση είναι καμία.
Ή σχεδόν καμία.
Αυτό δεν το γράφω από απαισιοδοξία ή μηδενισμό, αλλά, αν θέλουμε πραγματικά να φτάσουμε στο «τέλος» -αν και εφόσον υπάρχει-, χρειάζεται να κοιτάξουμε κατάματα την πραγματικότητα, να την αποδεχτούμε, να την καταλάβουμε όσο μπορούμε χωρίς ψευδαισθήσεις, ώστε να πάμε παρακάτω.
Ο αγώνας της Μαρίας Καρυστιανού και του «Συλλόγου συγγενών θυμάτων Τεμπών» είναι θαυμάσιος και αξίζει τη μέγιστη στήριξη όλων των σκεπτόμενων πολιτών· ωστόσο, υπάρχουν κάποια γεγονότα που μαρτυρούν τη ματαιότητά του.
Θυμάμαι, αγαπημένε μου Πιτς, λίγες μέρες μετά το δυστύχημα, είχες γράψει πως οι συγγενείς των ανθρώπων που βρίσκονταν στο τρένο καλό θα ήταν να απευθυνθούν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια αφού στην Ελλάδα η δικαιοσύνη αποτελεί ανέκδοτο και αν θα είχαν κάποια ελπίδα να βρουν το δίκιο τους, έστω μικρή, αυτή δεν βρισκόταν εντός συνόρων.
Αυτό έκαναν.
Το αποτέλεσμα;
Ο διορισμός του Απόστολου Τζιτζικώστα από την «κολλητή» του πρωθυπουργού ως επιτρόπου Μεταφορών και Τουρισμού της Ε.Ε. Κάτι που μαρτυρά ξεκάθαρα -κατά την γνώμη μου-την απόπειρα συγκάλυψης και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Όποτε η υπόθεση φτάνει στο ευρωκοινοβούλιο, αρχίζει να μοιάζει με ένα φαύλο κύκλο που οδηγεί σε ένα «καφκικό» περιβάλλον για τους συγγενείς από τη μία και στην αναζήτηση «ηρώων» για την ελληνική κοινωνία από την άλλη.
Ίσως χρειάζεται χρόνος, δεν ξέρω, όμως δίχως πολιτική βάση, η όποια προσπάθεια μοιάζει κάπως μετέωρη.
Φτάνουν τα χρήματα -όσα και να είναι- που συγκεντρώνονται με την στήριξη των πολιτών;
Μάλλον όχι.
Γιατί;
Γιατί αφενός όλοι οι απέναντι «δεξιοί» και «αριστεροί» είναι συνένοχοι και αφετέρου έχουν περισσότερα χρήματα από όσα και να μαζέψουμε.
Έλληνες και ευρωπαίοι πολιτικοί γνωρίζουν πολύ καλά τι έχει συμβεί στην Ελλάδα μετά τη χρεωκοπία της χώρας και τα μνημόνια.
Οπότε, «φυλάγονται».
Η χώρα σήμερα μοιάζει πολιτικά να έχει επιστρέψει και με τη βούλα στη δεκαετία του 1980.
Από τη μία η ακροδεξιοί του Μητσοτάκη και από την άλλη το απόλυτο τίποτα.
ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ μερικά μικροαστικο-φασιστικά κόμματα και κάποια «μαγαζάκια» της εξωκοινοβουλευτικής «αριστεράς».
Οι ίδιοι και οι ίδιοι.
Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Η μόνη ουσιαστική διαφορά της από την περασμένη δεκαετία νομίζω πως είναι η βαθιά ηττοπάθεια της ελληνικής κοινωνίας, η οποία προσπάθησε να πραγματοποιήσει το άλμα της το καλοκαίρι του 2015 (σε πολιτικό επίπεδο), αλλά η σφαλιάρα ήταν τόσο ισχυρή που δεν ξέρω αν(;), πότε(;) και πόσες γενιές θα χρειαστούν για να ξανασηκώσει κεφάλι.
Ακριβώς γι αυτό η κοινωνία σήμερα ψάχνει να βρει τον «ήρωα» ή την «προσωπικότητα» που θα την οδηγήσει σε μια νίκη, έστω μικρή, δίχως το παραμικρό πολιτικό πρόσημο.
Πράγματι, η Μαρία Καρυστιανού θα μπορούσε να είναι αυτή η «ηρωική προσωπικότητα».
Ήταν αυτή που βγήκε μπροστά από την πρώτη στιγμή, εκείνη που ξεβράκωσε με την αξιοπρέπεια και τα επιχειρήματά της την εξεταστική επιτροπή που στήθηκε στη Βουλή, αφήνοντας να φανούν τα οπίσθια της ελληνικής πολιτικής υποκρισίας σε πανελλήνια μετάδοση -μιλώντας πιο πολιτικά απ όλους- μα προπάντων είναι το πρόσωπο που πείθει με τη στάση του ότι δε θα κάνει πίσω και πως σε εκείνο το τρένο θα μπορούσε να βρίσκεται ή να βρεθεί στο μέλλον ο οποιοσδήποτε.
Η ίδια έχει δηλώσει εξ αρχής πως δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στους Έλληνες δικαστές, ενώ πριν λίγες μέρες κατήγγειλε πως παρακολουθούν το τηλέφωνό της.
Με λίγα λόγια είναι «επικίνδυνη».
Όλα τα παραπάνω αδιαμφισβήτητα την κάνουν να μοιάζει με «ηρωίδα».
Είναι μία πολίτης που με ψυχραιμία, αξιοπρέπεια και θάρρος κάνει το καθήκον του πρώτα για τον άνθρωπό της και εν συνεχεία για την ίδια την κοινωνία.
Αυτό σε μια κοινωνία όπως η ελληνική που οι πάντες μοιάζουν -χωρίς να είναι- αθώοι φαντάζει «ηρωικό».
Η εκ του ασφαλούς συγκέντρωση ενάμιση εκατομμυρίου υπογραφών -πριν περίπου ένα χρόνο- για την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών με αφορμή τα Τέμπη, θέτει αναπόφευκτα ένα καίριο ερώτημα τόσο προς το «Σύλλογο θυμάτων Τεμπών» όσο και προς την ελληνική κοινωνία.
Με δεδομένο πως και οι συγγενείς των θυμάτων αλλά και η κοινωνία θα συγκρουστούν σύντομα ξανά με την πραγματικότητα (αυτό είναι βέβαιο), ίσως χρειαστεί να αναρωτηθούμε όλοι μας ότι για να αποδοθεί η πολυπόθητη «δικαιοσύνη» χρειάζεται κάτι παραπάνω από συναυλίες, ηλεκτρονικές υπογραφές και πορείες μνήμης.
Να μετατρέπει ο «ηρωικός-αξιοπρεπής» πολίτης σε κάτι «πολιτικό-κοινωνικό» και από το «Σύλλογο θυμάτων Τεμπών» να γεννηθεί ένα κίνημα διεκδικώντας την εξουσία στις επόμενες εκλογές με έναν και μόνο σκοπό:
Την απόδοση δικαιοσύνης.
Με επικεφαλείς ανθρώπους-εκτός πολιτικού σωλήνα-που δεν έχουν κάτι άλλο να χάσουν.
Με λιγότερα χρήματα μπορούμε να ζήσουμε, χωρίς δικαιοσύνη είμαστε τελειωμένοι. Καταδικασμένοι.
Μπορεί να μην καταφέρει τίποτα μια τέτοια κίνηση;
Ναι μπορεί.
Είναι ουτοπική;
Ναι είναι.
Αλλά τουλάχιστο θα μας ξαναβάλει σε μια διαδικασία να μετρηθούμε.
Πρώτα με τον εαυτό μας, για το αν αυτό που δε συμβαίνει σε εμάς τελικά συμβαίνει πραγματικά ή όχι, όπως είχε γράψει ο αγαπημένος Βασίλης, και έπειτα αντιμετωπίζοντας τις ευθύνες μας.
Ο Μπρεχτ μας θυμίζει (στον Γαλιλαίο του) ότι είναι άτυχη η χώρα που χρειάζεται ήρωες.
Γιατί είναι άτυχη;
Διότι της λείπουν οι κανονικοί άνθρωποι που κάνουν αυτό που δεσμεύτηκαν να κάνουν με έντιμο τρόπο, χωρίς να κλέψουν ή να αποφύγουν τις ευθύνες τους.
Μην έχοντας φυσιολογικούς πολίτες -μας λέει-μια χώρα αναζητά απελπισμένα μια ηρωική πολιτική προσωπικότητα «αριστερά» και «δεξιά».
Άτυχη χώρα λοιπόν αυτή όπου, καθώς κανείς δεν ξέρει ποιο είναι το καθήκον του, αναζητά απεγνωσμένα έναν πολιτικό ηγέτη αποδίδοντάς του χαρίσματα και του ζητά να τον «διατάξει» τι πρέπει να κάνει.
Πράγμα που, αν θυμάμαι καλά, ήταν μια ιδέα του Χίτλερ στο Mein Kampf.
Με εκτίμηση,
Τ.Τ.Π.
Υ.Γ. Γνωρίζω πολύ καλά σε ποια χώρα ζω όπως και ποιοι είναι όλοι αυτοί που μας περιτριγυρίζουν.
Αλλά, είπαμε, γράφουμε ημερολογιακά για εκτόνωση και για να βγουν από μέσα μας.
(Αγαπητέ Βαγγέλη, θα έλεγα πως είναι άτυχη η χώρα που θεωρούνται ήρωες οι πολίτες που ζητούν να εφαρμοστούν οι νόμοι και να αποδοθεί Δικαιοσύνη. Δηλαδή, στην Ελλάδα του 2024, θεωρούμε ηρωικό να απαιτεί κάποιος Δικαιοσύνη. Αυτό τα λέει όλα. Βαγγέλη, οι αναθέσεις ποτέ δεν πάνε καλά. Έχουμε πια μεγάλη εμπειρία επί των αναθέσεων. Κοιτώ τη σημερινή ελληνική κοινωνία, και νομίζω πως έχει αυτό που έχει ζητήσει. Αυτό θέλουμε. Εντάξει, αυτοί που δεν το ήθελαν, έφυγαν. Και αυτοί που δεν το ήθελαν και έμειναν, έχουν κάνει τρόπο ζωής το “Λάθε βιώσας”. Είμαστε πολλοί οι αποσυνάγωγοι σήμερα. Πολλοί και σκόρπιοι. Επιμένω στο προφανές πια πως οι περισσότεροι άνθρωποι -όχι μόνο στην Ελλάδα- δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι, θέλουν κάποιον να τους λέει τι να κάνουν, θέλουν αφεντικό και φοβούνται πως τα ρομπότ θα τους πάρουν την δουλειά. Δηλαδή, είναι δούλοι. Εθελόδουλοι μάλιστα. Αν κάποιος επιθυμεί να είναι δούλος, είναι δικαίωμά του. Η Μαρία Καρυστιανού και οι συγγενείς των θυμάτων στα Τέμπη, στο Μάτι και αλλού, έχουν το χρέος να αγωνιστούν για την δικαίωση των δικών τους ανθρώπων -και μόνο των δικών τους ανθρώπων-, που δεν θα επιστρέψουν. Εμείς -όσοι είμαστε- έχουμε χρέος να τους στηρίξουμε όσο μπορούμε. Και αυτούς και τους επόμενους. Γιατί τα επόμενα Τέμπη είναι κοντά. Και θα είναι παιδιά και αγαπημένοι άλλων. Αυτό ξεχνάνε αυτοί οι Έλληνες που κατηγορούν, συκοφαντούν και κοροϊδεύουν τους συγγενείς των θυμάτων που ζητούν να αποδοθεί Δικαιοσύνη. Βαγγέλη, η ευκαιρία για την Ελλάδα και τους Έλληνες ήταν το 2010-2011, μετά την χρεοκοπία της χώρας, και αυτή η ευκαιρία για Δημοκρατία και Δικαιοσύνη χάθηκε οριστικά, ενώ η ταφόπλακα μπήκε το 2015 μετά το δημοψήφισμα. Τώρα, κατάθλιψη, burn out και XANAX. Σε μια χώρα πολύ γερασμένη ηλικιακά, όπου και οι νέοι είναι γέροι. Βαγγέλη, δεν είμαστε αιώνιοι, οπότε ας πιούμε ένα τσίπουρο να πάνε κάτω τα φαρμάκια. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.