Αυτοβελτίωση και αυτοαμφισβήτηση – ένα έργο σε δύο πράξεις.
Αγαπημένε μου Πιτσιρίκο, σκεφτόμουν πάλι σήμερα την φάση της αυτοβελτίωσης που έχει γίνει μεγάλο τρεντ αυτά τα χρόνια. Το συζητούσαμε και με τα φιλαράκια στην βορειοδυτική Ελλάδα, στην οποία πέρασα ένα από τα πιο ωραία παρασκευοσαββατοκύριακα, όχι απλά των τελευταίων χρόνων αλλά της ζωής μου.
Πριν πιάσουμε λοιπόν το ξήλωμα της αυτοβελτίωσης, που παίζει να τα έχω ξαναπεί ή ξαναγράψει, αλλά λόγω έλλειψης νέων ιδεών θα τα ξαναδιαβάζετε και θα τα ξαναματαακούτε μέχρι το καραφλό κεφάλι μου να κολλήσει με κάτι καινούργιο, ας σου διηγηθώ λίγο για το αμαρτωλό μου ΠΣΚ.
Μετά από μία πολύ ταραγμένη και αλλοπρόσαλλη εβδομάδα στην οποία πήγα από εκατό σε μηδέν σε λίγες ώρες, άρχισε το μηδέν να μου την δίνει, Πιτσιρίκο μου. Περισσότερο ακόμα μου την έδινε η ιδέα ότι θα έβγαινα έξω και οι ίδιες παραστάσεις θα μου πυροδοτούσαν την ίδια σειρά συναισθημάτων. Αφού λοιπόν χόρτασα ύπνο και ξεκούραση μέσα στην εβδομάδα, ξύπνησα Παρασκευή πρωί με μία τεράστια εσωτερική ανησυχία.
Τι θα σκεφτεί ο κάθε καλός Χαλκιδαίος που σέβεται τον εαυτό του και δεν θέλει να φάει την πόλη του στην μάπα για ακόμα μια φορά; Αθήνα! Η προοπτική, όμως, του να πρέπει να γυρίσω πάλι πίσω μέσα στο σαββατοκύριακο με χάλαγε. Για να είμαι ειλικρινής, δεν μου φαινόταν επαρκώς μεγάλη η απόσταση που θα έθετα ανάμεσα στο ταλαιπωρημένο μου κεφάλι και στα προβλήματά μου.
Κοιτάζω το κινητό μου, με κοιτάζει και αυτό μέσα από τον σκοτεινό φωτογραφικό φακό του, συνεννοούμαστε αμέσως. Στο επόμενο δευτερόλεπτο βρίσκομαι στο google maps να χαράζω την διαδρομή για Ιωάννινα, και ένα λεπτό αργότερα στέλνω στον φίλο ΤΤΠ να προετοιμάσει τα κόκκινα χαλιά και την επιτροπή υποδοχής.
Δεν βλέπω την ώρα να τελειώσω την δουλειά, στο διάλειμμα ετοιμάζω την βαλίτσα μου, και με τα πολλά και τα λίγα βρίσκομαι το βραδάκι στο μεζεδοπωλείο να πίνω κρασιά με τον ΤΤΠ, την πανέμορφη και συμπαθέστατη γυναίκα του, και μπόνους την απίθανη Σταυρούλα και την καταπληκτική οικογένειά της.
Τι να πρωτοπεί κανείς για την εμπειρία; Δεν υπάρχουν λόγια που να εκφράζουν την ευγνωμοσύνη για την φιλοξενία, την παρέα και την ζεστασιά στις αγκαλιές αυτών των ανθρώπων. Στον δρόμο της επιστροφής σιγοτραγουδούσα Black Keys, “I wanted love, I needed love, most of all…”. Είχα πάει στο κατάλληλο μέρος, Πιτσιρίκο μου, μαλάκωσε η ψυχή μου και ηρέμησε το μυαλό μου.
Όλα τα ωραία τελειώνουν όμως κάποτε, οπότε τα κεφάλια μέσα. Άντε λοιπόν ξανά μανά στον δρόμο για την αυτοβελτίωση. Γιατί κόλλησα θα μου πεις τώρα; Γιατί το ακούω πολύ, προβάλλεται πολύ, και θεωρώ πως είναι εύκολο να κολλήσει κανείς σε κάτι που το πουλάνε τόσο πολύ.
Πάμε λοιπόν μια γύρα: Βελτίωση. Θέλω να βελτιώσω κάτι, να γίνω καλύτερος σε κάτι. Σε τι; Σε κάτι που μου αρέσει. Σε κάτι που μου χρειάζεται στην καθημερινότητα, κάποια δεξιότητα. Τι είδους δεξιότητα; Κοινωνική, επαγγελματική. Θέλω να εξελίξω κάτι θετικό, θέλω να ελαττώσω κάτι αρνητικό.
Πάμε την άλλη γύρα: Αυτοβελτίωση. Θέλω να βελτιώσω τι; Να γίνω μια καλύτερη έκδοση του εαυτού μου; Εντάξει, δεκτό. Πώς όμως; Να μάθω να τραγουδάω ή να ζωγραφίζω ακόμα και αν δεν μου αρέσει ή δεν με συγκινεί ιδιαίτερα; Να μάθω να μιλάω μια ξένη γλώσσα που δεν μου χρησιμεύει; Να βγω να τρέχω μαραθώνιους ενώ στην πραγματικότητα μου αρέσει το κολύμπι;
Το πρώτο λάθος με την αυτοβελτίωση είναι πως είναι ένας πολύ γενικός όρος. Μπορείς πάντα να γίνεις καλύτερος σε κάτι, το ερώτημα είναι τι σου δίνει αυτό στο οποίο έγινες καλύτερος. Θα μου πεις, όλα πρέπει να αποσκοπούν σε κάτι; Σαφώς όχι. Απλά ο μέσος άνθρωπος δεν πρέπει να καταρρίψει κανένα ρεκόρ. Ξεκινάει θέτοντας συγκεκριμένους στόχους.
Κανένας δεν βγαίνει να τρέξει πιστεύοντας πως θα βελτιώνει την απόσταση και τον χρόνο του για πάντα. Ανεβάζεις σιγά σιγά, με συγκεκριμένους στόχους, αλλά ξέρεις πως κάποια στιγμή θα βρεις ένα ταβάνι. Όχι μόνο γιατί δεν μπορείς περισσότερο αλλά γιατί αναγνωρίζεις πως, όσο περισσότερο πλησιάζεις το ταβάνι, το να δοκιμάσεις να το υπερβείς μπορεί να σου βγει σε κακό.
Άρα, παίρνεις μια συγκεκριμένη δεξιότητα ή δραστηριότητα, η οποία σου χρειάζεται, σου αρέσει ή και τα δύο, και προχωράς με στόχους. Αυτό είναι η βελτίωση.
Στην αυτοβελτίωση, δεν είναι λάθος μόνο το ό,τι είναι γενικός όρος και παρουσιάζει μία σειρά δραστηριοτήτων και δεξιοτήτων σαν κάτι που θα σε κάνει αυτόματα και μαγικά καλύτερο, αλλά παίρνει σαν δεδομένο πως όλοι έχουν ανάγκη τα ίδια πράγματα. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική φυσικά. Η προσωπικότητα, οι ανάγκες, οι εμπειρίες, οι καταστάσεις της ζωής κάνουν τον καθένα από εμάς μοναδικό. Ακόμα μεγαλύτερη παγίδα είναι το ότι πλασάρεται σαν κάτι που δεν έχει κόστος αλλά μόνο όφελος.
Διαφημιστικό διάλειμμα. Το ακόλουθο μήνυμα είναι μία προσφορά του καλύτερου μπλογκ στην Ελλάδα: Η ζωή είναι σαν μια ζυγαριά. Ό,τι βγάζεις από την μία πλευρά δεν χάνεται, πάει στην άλλη πλευρά και την βαραίνει. Τα περιθώρια δεν είναι άπειρα, οι επιλογές δεν είναι άπειρες, δεν γίνεται να κερδίζεις σε έναν τομέα της ζωής σου χωρίς να θυσιάζεις κάτι από κάποιον άλλο.
Σαφέστατα, κερδίζοντας σε κάποιους τομείς της ζωής σου, συμπαρασύρονται θετικά και κάποιοι άλλοι. Αλλά πάντα υπάρχει κάποιο αντίτιμο, πάντα κάτι χάνεται ακόμα και αν δεν το συνειδητοποιείς, γιατί αυτά τα πράγματα είναι και ύπουλα.
Παράδειγμα: Γυμνάζομαι, κάνω κορμάρα, οφελώ την υγεία μου, την διάθεση και το παρουσιαστικό μου άρα αρέσω σε περισσότερους/ες. Θεωρώ ότι κερδίζω σε όλα τα πεδία, αλλά χάνω κάπου χωρίς να το αντιλαμβάνομαι. Δεν παίρνω καν το ακραίο σενάριο του bodybuilder ο οποίος ξετινάζει το σώμα του. Σε μία φυσιολογική κατάσταση, πάλι θυσιάζω κάποιες ώρες που ίσως μπορούσα να τις αφιερώσω για να καλύψω άλλες ανάγκες που προηγούνται, μπορεί να τραυματιστώ, μπορεί να ασκώ έλξη σε μία ευρύτερη ομάδα ανθρώπων και να δημιουργώ ένα noise γύρω μου, εξαιτίας του οποίου μπορεί να χάσω έναν άνθρωπο που θα έβλεπε σε εμένα κάτι πέρα από το παρουσιαστικό μου, το οποίο οι περισσότεροι δεν θα μπορούσαν να το αναγνωρίσουν.
Το ίδιο ισχύει επίσης για την εργασία. Ώρες, επιλογές κλπ.
Με αυτά τα παραδείγματα δεν θέλω να πω “έσο φτωχός και στραβοχυμένος για να σε αγαπήσουν για αυτό που είσαι πραγματικά”. Απλά, μένω στο παράδειγμα της ζυγαριάς. Παίρνεις από κάπου για να βάλεις κάπου αλλού. Ακόμα και όταν φαινομενικά κερδίζεις σε όλα τα επίπεδα, κάπου χάνεις στην πραγματικότητα.
Φυσικά, κάποιος δεν έχει πρόβλημα να θυσιάσει συνειδητά κάποια πράγματα για να κερδίσει κάποια άλλα. Αλλά αυτό είναι ακριβώς το θέμα της προσωπικότητας, των ατομικών αναγκών και των περιστάσεων που κάνουν τον καθένα μας μοναδικό, όπως έγραψα πιο πάνω. Άρα βελτιώνει κάτι συγκεκριμένο, δεν βελτιώνει γενικά τον εαυτό του στα πάντα.
Πάμε λοιπόν στο αποτέλεσμα που έχει στον γενικό πληθυσμό η ιστορία της αυτοβελτίωσης. Δημιουργεί πρότυπα τα οποία είναι μη ρεαλιστικά, πουλάει παραμυθένιες ζωές οι οποίες είναι απρόσιτες για τον κόσμο. Κάθε τόσο διαβάζω σε διάφορες σελίδες άρθρα του τύπου “Παράτησαν την ζωή τους στο γραφείο και σάλπαραν με ένα ιστιοπλοϊκό κάνοντας τον γύρο του κόσμου, ζουν ευτυχισμένοι και χωρίς το άγχος της πόλης”, “Ανέβηκαν στα βουνά και ζουν σε ένα παραμυθένιο ξύλινο σαλέ μέσα στα έλατα”.
ΟΚ, ένας στους τόσους είχε τους πόρους να ξεκινήσει κάτι τέτοιο, και σίγουρα δεν συντηρείται με τα ψάρια που πιάνει στον ωκεανό ή τα ζαρκάδια που κυνηγάει στο δάσος. Επίσης, το ιστιοπλοϊκό και το σαλέ κόστισαν το κατιτίς τους. Ή αυτό, ή οι υπόλοιποι που τρώμε στην μάπα τα καθημερινά σκ@τά και δεν έχουμε πάρει τα βουνά και τις θάλασσες, είμαστε μεγάλοι μαλ@κες.
Πιτσιρίκο, αν έχεις ιστιοπλοϊκό και σαλέ και είσαι συνέχεια στην γύρα, πες μου το μυστικό σου. Τόσα χρόνια φίλοι είμαστε, κάνε ένα ψυχικό.
Πίσω στο θέμα μας, όμως. Το να φορτώνεις τον κόσμο κάνοντάς τον να πιστεύει πως τα πράγματα που χρειάζεται για να ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή είναι όλες αυτές οι παπ@ριές που θέλεις να πουλήσεις, οδηγεί στο να μην βλέπει αυτό που του λείπει πραγματικά και που χρειάζεται να βελτιώσει για να ζήσει καλύτερα απ’ ό,τι ζει.
Εξού και γενικόλογες ηλιθιότητες του τύπου “πραγμάτωση του εαυτού”, “πλήρης αξιοποίηση του δυναμικού” κλπ, είναι τελείως άκυρες για τον μέσο άνθρωπο. Έχουν κάποιο νόημα για αυτό το ένα στα δέκα χιλιάδες άτομα, που έχει πραγματικά την δυνατότητα να φτάσει σε ένα σημείο/επίπεδο, που οι υπόλοιποι από εμάς δεν το βλέπουν ούτε με το τηλεσκόπιο. Δεν την έχουμε όλοι αυτή την δυνατότητα, έτσι είναι η ζωή, deal with it. Δεν είμαστε όλοι κορυφαίοι και απλά δεν εκμεταλλευόμαστε το δυναμικό μας. Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε απλοί άνθρωποι, μέσος όρος. Κάπου καλύτεροι, κάπου χειρότεροι, κάπου επαρκείς και κάπου ανεπαρκείς.
Επικρατεί, παράλληλα με αυτό, η εντύπωση πως τα πράγματα και οι δεξιότητες μπορούν να διδαχθούν, να εξηγηθούν και να αναπτυχθούν μόνο με την θεωρία. Δηλαδή, αν έρθει ο Τεντόγλου και μου περιγράψει βήμα προς βήμα πώς στο διάολο απογειώνεται, θα πάω να τρέξω και άντε με την δεύτερη – τρίτη φορά θα πηδήξω 8,60.
Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα στη ζωή που να μαθαίνεται στα χαρτιά και στην θεωρία, εκτός από αυτά που ανήκουν αποκλειστικά στην σφαίρα της θεωρητικής κατάρτισης. Σε όλα τα υπόλοιπα πρέπει να σπάσεις τα μούτρα σου για να μάθεις, όσο καλά και να γνωρίζεις ή κατανοείς την θεωρία του πράγματος. Αλλά ακόμα και έτσι, όσες φορές και να σπάσεις τα μούτρα σου, πάντα υπάρχει άλλη μία που θα τα ξανασπάσεις.
Αν δεν ήταν έτσι, θα υπήρχαν μόνο στρατοί, ομάδες και αθλητές που κερδίζουν πάντα. Αλλά δεν είναι έτσι. Οπότε πρέπει να μαθαίνεις από τα λάθη σου ώστε να μειώνεις στο μέτρο του δυνατού την πιθανότητα να τα επαναλάβεις, αλλά επειδή οι περιστάσεις και οι αντίπαλοι δεν είναι ποτέ ίδιοι, αυτό δεν είναι εγγύηση επιτυχίας.
Πολύ πρόσφατα, έκανα στη ζωή μου ένα λάθος το οποίο ήταν 99,9% ίδιο με αυτό που με οδήγησε σε μία σχέση/γάμο που διήρκεσε 10 χρόνια. Δεν έμοιαζε, θύμιζε ή ήταν παραπλήσιο. Ήταν σχεδόν πιστό αντίγραφο. Ευτυχώς το πράγμα έσπασε νωρίς, αλλά η αναστάτωση που μου προκάλεσε ήταν πολυεπίπεδη.
Το πρώτο επίπεδο ήταν η εμφανής αποτυχία της φάσης, αλλά αυτό το ξεπερνάμε γιατί δεν είμαστε πλέον δεκαπέντε χρονών, ξέρουμε πώς λειτουργούν τα πράγματα. Το δεύτερο, όμως, είναι αυτό το οποίο ήταν συντριπτικό για την διάθεσή μου: Πώς, με ποιον τρόπο, με ποια λογική ή μάλλον με ποια τεράστια έλλειψη λογικής δεν έβλεπα αυτή την επανάληψη ενός έργου που έχω ήδη δει και που διαδραματιζόταν για ακόμη μια φορά μπροστά στα μάτια μου, την στιγμή που το πράγμα ήταν τόσο προφανές, σε σημείο που ακόμα και το σώμα μου αντιδρούσε αρνητικά. Αντιδρούσε σε τόσο ακραίο βαθμό που δεν θυμάμαι να έχω ξαναζήσει τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια.
Εκεί ξεφύγαμε από τον ατελείωτο φωτεινό αυτοκινητόδρομο της αυτοβελτίωσης, Πιτσιρίκο μου. Εκεί μπήκαμε στο βαθύ τούνελ της αυτοαμφισβήτησης. Άλλο απολογισμός, άλλο ενδοσκόπηση, άλλο ανάλυση και επανασύνθεση των πραγμάτων με σκοπό την βαθύτερη κατανόησή τους. Η αυτοαμφισβήτηση δεν είναι εξεργασία που οδηγεί κάπου. Δεν είναι καν ένα αυτομαστίγωμα, όπου ξέρεις γιατί χτυπιέσαι αλύπητα, είτε έχεις δίκαιο είτε όχι, και κάπου το απολαμβάνεις κιόλας για να είμαστε και ειλικρινείς.
Η αυτοαμφισβήτηση είναι ένα τούνελ στο οποίο δεν βλέπεις τέλος, δεν βλέπεις φως στο βάθος. Σου δίνει την αίσθηση πως όσο προχωράς, αντί να βλέπεις σιγά σιγά φως και να παίρνεις καθαρό αέρα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Το σκοτάδι γίνεται ακόμα πιο πηχτό, ο αέρας σου λείπει όλο και περισσότερο και, ακόμα χειρότερα, οι τοίχοι του τούνελ αρχίζουν να στενεύουν και σιγά σιγά σε πλακώνουν σε σημείο ασφυξίας.
Όταν αρχίζει η αίσθηση της ασφυξίας, θέλεις απλά να αρχίσεις να χτυπάς το κεφάλι στους τοίχους μήπως και υποχωρήσουν. Σε ακραία περίπτωση, αυτή στην οποία βρισκόμουν εγώ αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θέλεις να ζωστείς εκρηκτικά και να ανατιναχθείς ώστε να καταστρέψεις το τούνελ μαζί με τον εαυτό σου. Όπως όλες οι αρνητικές καταστάσεις, τείνει και αυτή να αυτοτροφοδοτείται και να αυτοενισχύεται.
Δύσκολη πίστα, εκτός και αν είσαι τυχερός άνθρωπος. Εγώ πάνω απ’ όλα είμαι τυχερός στη ζωή μου, αγαπημένε μου Πιτσιρίκο.
Χτυπάω που λες τετρακόσια χιλιόμετρα πήγαινε και άλλα τόσα έλα και βρίσκομαι περιτριγυρισμένος από καταπληκτικούς ανθρώπους. Αλλά ακόμα και όταν γυρνάω, κάτι κατάλοιπα που μου έχουν μείνει και ξαναρχίζουν να φουντώνουν, εξαφανίζονται σε μία συζήτηση με έναν πολύ σοφό και ταλαντούχο άνθρωπο που έχω την τύχη να έχω για ξάδερφο.
Στην συζήτηση αυτή, που του διηγούμαι πάνω κάτω πως δεν μπορώ ακόμα να δω το φως στο τούνελ της αυτοαμφισβήτησης, η λυτρωτική απάντηση και λύση του δράματός μου είναι η εξής: ”Καταλαβαίνω αυτό που λες, δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρεθεί κανείς στην ίδια κατάσταση που βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή μετά από ένα ανάλογο περιστατικό. Αλλά συνειδητοποίησε το εξής: Έχεις πολύ λίγους και καλούς γύρω σου, τους γνωρίζεις και σε γνωρίζουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια και σε μεγάλο βάθος. Εσύ αμφισβητείς την κρίση σου, αλλά επειδή γνωρίζω πολύ καλά όλους αυτούς που είναι γύρω σου, μπορώ να σου πω με απόλυτη βεβαιότητα πως κανένας από εμάς δεν αμφισβητεί την κρίση σου.”
Έβγαλε το μαγικό ραβδί ο ξάδερφος και έκανε πάλι τα μαγικά του. Συνειδητοποίησα σε μια στιγμή πως το τούνελ είναι δημιουργία του εγκεφάλου μου, σαν να σκόνταψα και αντί να βρω έδαφος έπεσα στην κουνελότρυπα και δεν μπορούσα να βγω μέχρι κάποιος να μου πει πως, μεγάλε, στο πάτωμα είσαι. Βάλε τα χεράκια σου κάτω, πάτα στα γόνατα και σήκω γιατί μας τα έχεις κάνει κουδούνια με την ψευδαίσθηση που ζεις.
Για τους άλλους ψυχοθεραπευτής και για τον εαυτό μου ψυχασθενής. Αλλά, όποιος ξέρει κανέναν χειρουργό που έβγαλε μόνος του την χολή του, να σηκώσει το χέρι.
Αυτοβελτίωση και παραμύθια, αγαπητοί αναγνώστες του μπλογκ. Ειδικά, αν κάτι σε οδηγεί μαθηματικά στην αυτοαμφισβήτηση, αυτό είναι η εμμονική αναζήτηση της αυτοβελτίωσης.
Μεγαλύτερη επιτυχία από το να έχεις τους καλύτερους φίλους που μπορείς να έχεις, δεν υπάρχει. Ακόμα καλύτερα, όταν διαθέτεις το προτέρημα να μπορείς να απλώσεις το χέρι όταν πνίγεσαι και να αφήσεις τους ανθρώπους που εμπιστεύεσαι να σε βοηθήσουν να βγεις από την δύσκολη θέση. Γιατί κανένα μέσο, όσο αποτελεσματικό και αν είναι, δεν σε βοηθά αν δεν ξέρεις πώς να το χρησιμοποιήσεις.
Άρα, πού καταλήγουμε; Εσείς όπου θέλετε καταλήγετε, με την ευχή μου. Δεν είμαι εδώ για να πατροναρω κανέναν και καμιά.
Εγώ καταλήγω στο ότι η ζωή είναι η εξ ορισμού υπέρτατη βιωματική εμπειρία και θα την ζήσεις θέλεις δεν θέλεις, με τα καλά και τα άσχημα. Αν είσαι πολύ τυχερός, στα άσχημα θα έχεις τις περισσότερες φορές κάποιον που θα σε βοηθήσει να τα ξεπεράσεις, αλλά και την ικανότητα να μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον.
Ο καθένας μας είναι το κέντρο του κόσμου για τον εαυτό του, ο πρωταγωνιστής στην παράστασή του. Αλλά, αν σε θέλει η τύχη, έχεις καλούς συμπρωταγωνιστές που εκτοξεύουν την ερμηνεία σου στην παράσταση της ζωής. Στο τέλος, αυτό που έχει σημασία δεν είναι τόσο το χειροκρότημα του κοινού.
Καλό είναι να υπάρχει, αλλά χειροκρότημα παίρνει και ο Σεφερλής. Εξαρτάται περισσότερο από το κοινό και λιγότερο από την παράσταση.
Σημασία έχει να ξέρεις πως ήσουν μέλος ενός θιάσου στον οποίο έκαναν όλοι το καλύτερο που μπορούσαν για να λειτουργήσει η παράσταση για όλους.
Βασίλης
Υ.Γ. Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς που πέρασαν έστω και μία υποψία ανάσας από κοντά μου. Σε όσους από αυτούς έκανα κακό, γιατί πάντα είσαι ο κακός στο έργο κάποιου άλλου, ελπίζω να το ξέχασαν σαν να μην υπήρξα ποτέ, να το ξεπέρασαν και να έχουν βρει ό, τι καλύτερο στη ζωή τους. Σε όσους με βοήθησαν, είτε το ξέρουν είτε όχι, θα έχουν πάντα την ευγνωμοσύνη μου.
(Φίλε Βασίλη, είσαι λυτρωτικός. Βασίλη, αν κάτι μου κάνει εντύπωση στην επιδημία της αυτοβελτίωσης, είναι ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να αυτοβελτιωθούν για να είναι χαρούμενοι και ισορροπημένοι αλλά για να είναι πιο αποδοτικοί στην δουλειά τους. Όλο λάθος. Κάθε φορά που βρίσκομαι σε ένα βιβλιοπωλείο της Αθήνας, παρατηρώ πως είμαι σχεδόν μόνος μου στο τομέα με τα δοκίμια, τα βιβλία φιλοσοφίας κλπ, ενώ ο τομέας του βιβλιοπωλείου με τα βιβλία αυτοβελτίωσης έχει πάντα πολύ κόσμο. Έχω νιώσει πολλές φορές την ανάγκη να πάω σε αυτούς τους ανθρώπους και να τους πω πως η Πολιτεία του Πλάτωνα μάλλον θα τους βελτιώσει κάπως περισσότερο από το βιβλίο ενός Αμερικανού χίπστερ, αλλά δεν το έκανα και δεν θα το κάνω. Βασίλη, είμαι βέβαιος πια πως οι περισσότεροι άνθρωποι θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους και θα βρουν εκατομμύρια δικαιολογίες -δουλειά, παιδιά, υποχρεώσεις κλπ- για να μη συναντήσουν τον εαυτό τους, ακόμα κι αν τον …αυτοβελτιώσουν. Το ξέρω γιατί συνάντησα τον εαυτό μου. Του έδωσα ραντεβού και πήγα. Με καθυστέρηση αλλά πήγα. Είναι μια κάπως τρομακτική εμπειρία αυτή γιατί δεν υπάρχει επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση, αλλά, αν δεν συναντήσει κάποιος τον εαυτό του, θα έχει ζήσει μισή ζωή. Βασίλη, όλη μας η ζωή είναι οι άνθρωποι που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε, δεν είναι η καριέρα, τα χρήματα, η δόξα και η περιουσία. Για τα θέματα του έρωτα, δεν ξέρω τι να πω. Δεν υπάρχουν λάθη και σωστά στον έρωτα. Ο έρωτας είναι αυτό που είναι· για όσο είναι. Και ενώ δεν υπάρχουν προσωπικά προβλήματα -αυτό που λέμε “προσωπικό πρόβλημα” το ζουν την ίδια στιγμή εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη-, ο τρόπος που ερωτεύεται ο κάθε άνθρωπος είναι βαθύτατα και απόλυτα προσωπικός. Σκέφτομαι πως ισχύει αυτό που λένε πως ερωτευόμαστε αυτόν που πιστεύουμε πως έχει μια απάντηση στο ερώτημα “ποιος είμαι;”. Βέβαια, κι εδώ κάποιες φορές αυτό μπορεί να είναι μια τρομακτική διαπίστωση για τον εαυτό σου -για εμένα ήταν- αλλά και πάλι δεν μπορεί κάποιος να κρίνει έναν άνθρωπο για τον έρωτά του ή να βγάλει συμπεράσματα για αυτόν. Πάντως, η φιλία είναι πιο σημαντική από τον έρωτα. Η φιλία είναι έρωτας χωρίς κρεββάτι. Άλλωστε, φίλους έχουμε και όταν το σώμα μας δεν μπορεί να είναι πια ενεργό ερωτικά. Να είσαι πάντα καλά, Βασίλη. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.