Μου λείπεις
Κάθομαι σε ένα ωραίο καφέ σε ένα προάστιο της Αθήνας. Γύρω μου, κυρίως νεαρά ζευγάρια με μικρά παιδιά που έχουν κάνει το καφέ παιδότοπο και παίζουν κυνηγητό. Κάποιοι ενοχλούνται, εγώ όχι. Έχω επιλεκτική ακοή και όραση. Από πάνω μας πετάει ένα ελικόπτερο που μάλλον είναι για να ελέγχει για τις πυρκαγιές. Σύντομα, μάλλον θα ελέγχει για πλημμύρες.
Αυτές τις ημέρες γράφουμε με τον Χριστόφορο τη νέα του παράσταση. Είναι η πέμπτη φορά που το κάνουμε, περνάμε πολύ ωραία. Ατελείωτες συζητήσεις, γέλια, μπάλα, μάσα και γράφουμε κιόλας. Βέβαια, θα προτιμούσα να είμαι στην θάλασσα γιατί αφενός ο Οκτώβριος είναι ο αγαπημένος μου μήνας στα νησιά -τους άλλους μήνες μας τους έχουν πάρει οι άπειροι τουρίστες και οι άπληστοι επαγγελματίες του τουρισμού- και αφετέρου δεν ξέρω σε ποια κατάσταση θα βρίσκομαι το επόμενο καλοκαίρι.
Τα τελευταία χρόνια έχω μια έντονη αίσθηση τέλους αλλά αυτό μπορεί να οφείλεται σε εμένα, αν και η παγκόσμια κατάσταση τα τελευταία χρόνια -με πανδημία, πολέμους χωρίς τέλος και πολλές αναφορές σε πυρηνικά όπλα- είναι κάπως δυστοπική, ενώ και η κατάσταση στην Ελλάδα με κάνει να σκέφτομαι πως ζω ανάμεσα σε μετανθρώπους.
“Δεν υπάρχει χαρά, όλα είναι όμορφα γύρω αλλά δεν υπάρχει πια χαρά” μου είπε μια φίλη από την Ελβετία, πριν από μερικές ημέρες σε ένα νησί του Αιγαίου.
“Φτιάξαμε τα μαγαζιά μας στα νησιά για να μπορέσουμε να ζήσουμε και να περνάμε καλά εμείς και οι φίλοι μας, και τώρα παγιδευτήκαμε μέσα σε αυτά” μου είπαν αυτό το καλοκαίρι φίλοι που έχουν καφέ, εστιατόρια και καταστήματα στα νησιά και έχουν πέσει θύματα της επαγγελματικής τους επιτυχίας.
“Μια δουλειά σαν την δική σου θέλω, ρε φίλε” έχω ακούσει άπειρες φορές τα τελευταία καλοκαίρια από ανθρώπους που δουλεύουν στα νησιά και δεν ξέρουν, βέβαια, ούτε ποιος είμαι, ούτε τι κάνω αλλά με βλέπουν πάντα ευδιάθετο, με ένα μαγιό και ένα laptop στο σακίδιο. “Σε ξέρω τόσα χρόνια και είναι η πρώτη φορά που σε βλέπω με ρούχα, δυσκολεύτηκα να σε αναγνωρίσω” μου είπε μια κοπέλα που δουλεύει σε beach bar και με πέτυχε βράδυ σε μια ταβέρνα. “Έχω και ρούχα” της είπα. Αλλά πάντα ήξερα τι επιθυμούσα στη ζωή μου. “Το μαγιό μου και μια παραλία” έγραφα τους πρώτους μήνες του μπλογκ, το 2005.
Αυτό το καλοκαίρι συνέβη και κάτι που δεν μου είχε συμβεί ξανά. Ήμουν σε μια παραλία γυμνιστών και διάβαζα απόλυτα στοχοπροσηλωμένος το βιβλίο μου, που έχει να κάνει με το θέμα της παράστασης του Χριστόφορου. Λίγο πριν φύγω, μίλησα με ένα ζευγάρι Ιταλών, με τους οποίους βρεθήκαμε να έχουμε και έναν κοινό γνωστό, έναν Ιταλό στη Σαντορίνη. Όταν επέστρεψα στο δωμάτιο, βρήκα στο μέιλ μου ένα μήνυμα από μια καλή αναγνώστρια του μπλογκ -με την οποία δεν γνωριζόμασταν- που μου έλεγε πως νόμιζε ότι άκουσε τη φωνή μου στην παραλία. Να σε αναγνωρίζει κάποιος από τη φωνή σου στην παραλία των γυμνιστών. Η ζωή είναι κωμωδία. Λίγη ώρα μετά, συναντηθήκαμε. Ντυμένοι. Τρόμαξε να με αναγνωρίσει!
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες για το καλοκαίρι -και τις συναντήσεις μου με τα γαϊδούρια, που είναι πια τα πιο αγαπημένα μου πλάσματα- αλλά γιατί τα γράφω τώρα όλα αυτά; Δεν ξέρω, ίσως γιατί κάποιοι φίλοι αναγνώστες μου έχουν γράψει τελευταία πως θα ήθελαν να γράφω περισσότερο, με τον τρόπο που έγραφα παλιά. Γράφω όταν σκέφτομαι πως έχω κάτι να γράψω ή σκέφτομαι κάτι που με διασκεδάζει -στο μπλογκ υπάρχουν πάνω από 20 χιλιάδες κείμενα- αλλά για ποιο πράγμα να γράψω πια; Για τις εκλογές στο ΠΑΣΟΚ και στο ΣΥΡΙΖΑ; Άλλωστε, όπως όλοι μας, είμαι ένας άλλος άνθρωπος πια. Τα χρόνια μετράνε και για εμένα.
Πάω να βρω τον Χριστόφορο, για να δούμε μπάλα. Και περιμένω το επόμενο καλοκαίρι.
(Στην Ε. -γλυκιά μου, είσαι πάρα πολύ καλή για να δουλεύεις για άλλους- και στην D., που αύριο θα μπει στο νοσοκομείο για μια σοβαρή επέμβαση, αλλά τουλάχιστον βρίσκεται στη σωστή χώρα για κάτι τέτοιο.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.