Ο δασκαλάκος δεν είναι λεβεντιά

Γεια σου, φίλε πιτσιρίκο.
Παγκόσμια ημέρα εκπαιδευτικών χτες και πάσης φύσεως δάσκαλοι έγραψαν στο fb, καθότι και μπούμερ, για το πόσο γαμάτοι παιδαγωγοί είναι.

Ευχαριστούν άλλους παλιούς καθηγητές τους που ήταν super γαμάτοι, και γι’ αυτό έγιναν και οι ίδιοι έτσι. Έχει πολλή πλάκα να διαβάζεις αλληλοσυγχαρητήριες αναφορές καθηγητών του ελληνικού δημοσίου ή του ιδιωτικού τομέα, κυρίως δε φροντιστές.

Οι πρώτοι έχουν πλάκα, γιατί με το πού μπαίνουν στην τάξη κοιτούν το ρολόι, περιμένοντας πότε να περάσει το 45λεπτο, οι δε φροντιστές, γιατί έχουν χεσμένη την παιδαγωγική στο βωμό του τεχνοκρατικού μαθήματος του ανταγωνισμού και της επιτυχίας, μη βλέποντας έτσι μαθητές, αλλά πενηντάευρα.

Μάλιστα, όλοι ζουν σε μία κοινωνία σκατά, που σε διάφορες συζητήσεις επιμένουν πως αιτία για τα χάλια μας είναι η έλλειψη παιδείας του Έλληνα, ενώ οι ίδιοι είναι άμεσα συνδεδεμένοι με αυτήν, γεγονός που προφανώς είτε δεν το αντιλαμβάνονται, γιατί είναι ηλίθιοι, είτε δεν το παραδέχονται γιατί είναι ωραίο να ζουν με λιγότερες τύψεις.

«Ευχαριστώ» λέει ο δείνα «τους καθηγητές μου που με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα». Προφανώς και δεν έχει σκεφτεί τι ακριβώς ξεστόμισε. Αντί να λυπάται που ανατράφηκε από μια γενιά boomers δασκάλους και καθηγητές που στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν τουλάχιστον βολεψάκηδες αδιάφοροι, ακαλλιέργητοι (άλλο η εξειδίκευση και άλλο η καλλιέργεια) και δεν νοιάστηκαν ποτέ πραγματικά για την επόμενη γενιά, αισθάνεται ευγνωμοσύνη που διδάχτηκε κωλοαρπαξισμό, τσογλανισμό (ειδικά στα Πανεπιστήμια με τα φράγκα που έπαιζαν παλιότερα), ματαιοδοξία, αλαζονεία και υποκρισία. Ανερυθρίαστα λέει «ευχαριστώ» και παίρνει τη σκυτάλη της ξεφτίλας στο χώρο της ελληνικής παιδείας.

Και επειδή είναι σαλιάρης με τους μαθητές/τριες λέγοντας τους τσιτάτα ή πάσης φύσεως γενικούρες για τη ζωή με πολλή δόση μπούρδας, νομίζει ότι είναι και Μαικήνας των γραμμάτων, πολύ ανώτερος από συναδέλφους του στο δημόσιο ή ανταγωνιστές του στην ελεύθερη οικονομία.

Τώρα, για το γεγονός ότι τα παιδιά σήμερα είναι σε αφασία – Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!- Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!

Και επειδή ήδη θα έχουν ξεκινήσει οι συναισθηματικές αντιδράσεις από διάφορους αναγνώστες, που θα τους φαίνομαι σαν μύγα που έκατσε στη μύτη τους και ακτινοβολεί απελπισία ξεκαθαρίζω, σχετικά με ενστάσεις του στυλ «όχι, δεν είναι όλοι το ίδιο», «δεν φταίνε αποκλειστικά οι καθηγητές για τα χάλια μας», «με τις συνθήκες που ζουν, τι να σου κάνουν και αυτοί» ότι πρώτα θα ήθελα να μη βγαίνουν με τυμπανοκρουσίες να περιγράφουν τη γαματοσύνη των ιδίων και των δασκάλων τους ενθυμούμενοι οι μεν του δημοσίου ότι δεν υπήρξαν πουθενά, όταν η χώρα έπαιρνε την κάτω βόλτα από τη μεταπολίτευση και μετά, ενώ παράλληλα στρωνότανταν ο δρόμος για τον φασισμό, οι δε φροντιστές ότι είναι πρώτα μπακάληδες της γνώσης και μετά …μαγαζάτορες (σόρι αν περιμένατε να ακούσετε και έναν καλό λόγο).

Τα υπόλοιπα τα συζητάμε.

Υπάρχουν πολλά λαμπρά παραδείγματα, από την ποίηση ή τη λογοτεχνία, που δείχνουν έμμεσα το ρόλο που πρέπει να έχει ο δάσκαλος, όπως για παράδειγμα «Το Μάθημα» του Ιονέσκο, αλλά και το έμπρακτο παράδειγμα των δασκάλων της Οαχάκα, μιας πολιτείας του Μεξικό που εξεγέρθηκε εναντίον του κυβερνήτη της το 2006 με αφορμή την απεργία (που κατέληξε σε άγριο ξυλοδαρμό) των δασκάλων που διεκδικούσαν για τους μικρούς μαθητές τους παπούτσια, γιατί πολλά ήταν ξυπόλητα, και γεύμα, γιατί πολλά λιποθυμούσαν στο μάθημα από την πείνα.

Σόρι αν κάποιοι περίμεναν να γράψω για τον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών.

Δημήτρης

Υ.Γ. Προτείνω, στους παιδαγωγούς πάσης φύσεως να ασχοληθούν με τη διαλεκτική φιλοσοφία, προκειμένου από την άρνηση να φτάσουν στην κατάφαση σχετικά με το χαρακτήρα τους.

(Αγαπητέ Δημήτρη, αν η κοινωνία ήθελε να έχει δασκάλους και καθηγητές, θα φρόντιζε να μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς. Δεν γίνεται οι άνθρωποι που θα διδάξουν τα παιδιά σου να θεωρούνται σχεδόν περιττοί, να μην θεωρούνται πρόσωπα που αξίζουν σεβασμό, και να μην έχουν χρήματα ούτε για να νοικιάσουν σπίτι. Δάσκαλοι, καθηγητές, γιατροί και νοσοκόμοι είναι -κατά την ταπεινή μου γνώμη- τα πιο σημαντικά πρόσωπα για μια κοινωνία. Ανήκω στους τυχερούς επειδή μου έτυχαν και τρεις σπουδαίοι δάσκαλοι που μου άνοιξαν τα μάτια και με έσπρωξαν με όμορφο τρόπο στο διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων, και τους έχω αιώνια ευγνωμοσύνη. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.