Σκέψεις του καφέ

Το κέντρο της Αθήνας είναι πια ένα τουριστικό πάρκο, ένας τουριστικός ζωολογικός κήπος, με δεκάδες χιλιάδες τουρίστες να συνωστίζονται σε ανύπαρκτα και σπασμένα πεζοδρόμια και να σέρνουν βαλίτσες για να μπουν ή να βγουν στις πολυκατοικίες που κάποτε έμεναν Έλληνες αλλά τώρα είναι γεμάτες Airbnb και στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου μιας πολυκατοικίας στο Κουκάκι αράζει για τρεις ημέρες ένα ηλικιωμένο ζευγάρι από το Τέξας, αλλά μάλλον είναι καλύτερα στο κέντρο της Αθήνας από το να βρίσκεσαι στη Γάζα ή στο Λίβανο.

Και μάλλον ευτυχώς που είναι γεμάτο τουρίστες το κέντρο της Αθήνας, γιατί οι τουρίστες είναι συνήθως χαρωποί και χαλαροί -χώρια που δεν καταλαβαίνεις τι λένε, εκτός από τους Αμερικανούς που ουρλιάζουν-, ενώ όσοι Έλληνες έχω πετύχει στα καφέ της Αθήνας μιλάνε διαρκώς για δουλειές και είναι προφανές πως είναι μέσα στο άγχος και ένα βήμα πριν την κατάθλιψη και το burn out.

Θα ήθελα πολύ να μην καταλαβαίνω τι λένε οι γύρω μου -ή τουλάχιστον να μιλάνε πιο χαμηλόφωνα και να μην έχουν τα κινητά σε ανοιχτή ακρόαση- γιατί θεωρώ πλεονέκτημα πια να μην καταλαβαίνεις τι λένε οι άλλοι. Όταν κάποιοι τουρίστες μου λένε πόσο τους αρέσουν τα “σύγχρονα” ελληνικά τραγούδια που ακούγονται σε ένα μπαρ ή σε μια ταβέρνα, τους λέω πως κι εμένα θα μου άρεσαν πολύ αν δεν καταλάβαινα τα λόγια.

Τα εβραϊκά δεν τα καταλαβαίνω αλλά δεν έχω χειρότερο από το να κάθονται δίπλα μου Ισραηλινοί -όπως συμβαίνει ακριβώς αυτή τη στιγμή- και να μιλάνε με όλα αυτά τα χχχχχ…, που σε κάνουν να σκέφτεσαι πως ο Χίτλερ μπορεί να ήθελε να τους καθαρίσει όλους μόνο και μόνο επειδή μισούσε τη γλώσσα τους.

Είναι τέλειο η χώρα σου να είναι ένα κράτος απαρτχάιντ που διαπράττει γενοκτονία στη Γάζα -αφού την μετέτρεψε πρώτα σε φυλακή για τους Παλαιστίνιους- και εσύ να κάνεις διακοπές και ψώνια σε μια άλλη χώρα, λες και δεν τρέχει τίποτα, αλλά ζούμε σε έναν μοντέρνο κόσμο και ο παγκόσμιος χυλός είναι μια πραγματικότητα.

Σκέφτομαι όλους αυτούς τους συμπατριώτες μου που χάρηκαν επειδή το Ισραήλ σκότωσε τον Γιαχία Σινουάρ, αν και ο Σινουάρ υπερασπιζόταν την πατρίδα του και τους πατριώτες του, και έπεσε παλικαρίσια σαν τον Λεωνίδα και τον Παπαφλέσσα που οι ίδιοι συμπατριώτες μου αποθεώνουν.

Κάποτε οι άνθρωποι αναγνώριζαν και σέβονταν τη γενναιότητα και των αντιπάλων τους και των εχθρών τους. Όχι πια. Τώρα θέλουν να σκοτώσουν ξανά και τους νεκρούς. Το να αντιπαθείς κάποιον ή το να τον θεωρείς εχθρό σου, δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να του αναγνωρίζεις γενναιότητα, πνεύμα ή ταλέντο.

Βέβαια, οι αγωνιστές δεν ζητούν αναγνώριση και μπορεί το Ισραήλ και τα ΜΜΕ της Δύσης να αναφέρουν τον Σινουάρ ως “τρομοκράτη” αλλά οι Παλαιστίνιοι θεωρούν τον Σινουάρ ήρωα, με τον ίδιο τρόπο που οι Τούρκοι θεωρούσαν τρομοκράτες τον Παπαφλέσσα και τον Καραϊσκάκη αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους Έλληνες να τους θεωρούν ήρωες. Κάθε λαός έχει τους δικούς του ήρωες που συνέβαλαν στον απελευθερωτικό του αγώνα· δεν έχουν όλοι οι λαοί τους ίδιους ήρωες· αν είχαμε όλοι τους ίδιους ήρωες, θα είχαμε ειρήνη, και ήρωές μας θα ήταν οι επιστήμονες και όχι οι πολεμιστές.

Όσο για αυτό που λέγεται από πολιτικούς αναλυτές πως το Ισραήλ έκανε λάθος να δημοσιοποιήσει τα βίντεο με τις τελευταίες στιγμές του Σινουάρ -επειδή αποδεικνύεται πως έπεσε ηρωικά-, σκέφτομαι πως ακριβώς αυτός είναι ο στόχος του Ισραήλ, που θέλει να μετατρέψει όλους τους Παλαιστίνιους σε Σινουάρ και να πάρουν όλοι οι Παλαιστίνιοι τα όπλα, για να τους καθαρίσει όλους. Εθνοκάθαρση έκανε το Ισραήλ και το 1948 και το 1967 -χωρίς να αντιδράσει η “πολιτισμένη” Δύση-, οπότε γιατί να μην το κάνει και τώρα;

Βέβαια, ο Γάλλος φιλόσοφος και δημοσιογράφος Μπερνάρ-Ανρί Λεβί -τον οποίο ο Κορνήλιος Καστοριάδης είχε χαρακτηρίσει “φτηνόπραμα”- δήλωσε πριν από μερικές ημέρες πως “ο καλύτερος τρόπος να δώσεις ελπίδα στους Παλαιστίνιους είναι να τους ελευθερώσεις από τον εφιάλτη της Χαμάς”, ξεχνώντας να αναφέρει πως ήταν οι θηριωδίες του Ισραήλ επί δεκαετίες σε βάρος των Παλαιστινίων που δημιούργησαν τη Χαμάς, ενώ ξέχασε επίσης να πει πως η γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων μάλλον δεν τους δίνει και πολλή ελπίδα σε αυτή τη ζωή, αφού οι νεκροί δεν έχουν καμία ελπίδα (σ.σ. Διαβάζοντας τις ρηχές και ανόητες απόψεις του νάρκισσου και εγωπαθή Λεβί για το Ισραήλ, την Ουκρανία και άλλα διεθνή θέματα, καταλαβαίνω γιατί οι διανοούμενοι έχουν καταντήσει ανέκδοτο σήμερα -σαρώνουν οι απόψεις διανοούμενων με άγνοια και θράσος-, ενώ παρατηρώ πως ο Λεβί έχει επηρεάσει και Έλληνες δημοσιολογούντες, αφού αναπαράγουν τις βλακώδεις απόψεις του αυτολεξεί. Ίσως να πληρώνονται όλοι από το ίδιο αφεντικό.)

Σε αυτό το σημείο, να σας ενημερώσω πως οι Ισραηλινοί τουρίστες σηκώθηκαν από το διπλανό τραπέζι και δεν πρόλαβα να τους κάνω την αγαπημένη μου ερώτηση, για να ακολουθήσει ο διάλογος:

-Από πού είστε;
-Από το Ισραήλ.
-Α, από την Παλαιστίνη.
-…
-Εμείς έτσι το μάθαμε στο σχολείο. Παλαιστίνη.

Μου αρέσει να βλέπω την έκφρασή τους, όταν τους λέω πως είναι από την Παλαιστίνη. Εντάξει, κάποιοι γελάνε. Με τους Ισπανούς, κάνω τον εξής διάλογο:

-Από πού είστε;
-Από την Ισπανία.
-Α, Άραβες δηλαδή.
-Όχι! Στα δικά μας τα μέρη δεν είχαν φτάσει οι Άραβες!

Καημό το ‘χω να βρω Ισπανούς που οι Άραβες να είχαν φτάσει και στα δικά τους τα μέρη. Εντάξει, το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα με τους Τούρκους. Και λένε οι συμπατριώτες μου στη Ζάκυνθο “Εδώ δεν πάτησε ποτέ Τούρκος”, οπότε εγώ τους λέω “Εδώ δεν σας βρήκε ο πολιτισμός, ο Τούρκος θα σας έβρισκε;”.

(Δεν ξέρω γιατί τα έγραψα όλα αυτά. Απλά, καθόμουν σε ένα καφέ και περίμενα μια φίλη, που, όπως πάντα, έχει αργήσει.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.