Σεξoυαλική παρενόχληση και άλλες ιστορίες (αλλά κυρίως σεξoυαλική παρενόχληση)

Να ‘μαι και πάλι, αγαπημένε μου Πιτσιρίκο. Σου γράφω από το μαγευτικό Παρίσι, το αεροδρόμιό του δηλαδή , στο οποίο έχω κάνει μια στάση από Στοκχόλμη για Αθήνα.

Βγήκα να καπνίσω ένα τσιγάρο κάτω από τον μουχλιασμένο ουρανό των Παρισίων που λες, μπλόγκερ μου πολυαγαπημένε, και για μια στιγμή μπήκα στον πειρασμό να ρίξω ένα κανόνι στην ανταπόκριση και να κατέβω στην πόλη για μπύρες και φιλέτα, και όπου αλλού με βγάλει ο δρόμος.

Έζησα ωραίες στιγμές στο Παρίσι πριν δύο μήνες, πλήρως βυθισμένος σε μια ιστορία που τελείωσε άδοξα. Λες και οι άλλες ιστορίες τελείωσαν δοξασμένα, θα μου πεις εσύ. Άδοξα τελείωσαν όλες, αλλά αυτή είχε κάτι το εξαιρετικά άδοξο. Τέλος πάντων, ας μην λέμε τα ίδια και τα ίδια.

Τελικά, αποφάσισα με βαριά καρδιά να ξαναμπώ και να πάρω το δρόμο για την πτήση της ανταπόκρισης, με κέρδισε η προοπτική της νυχτερινής ζωής στη Χαλκιδάρα. Σαββατόβραδα πνιγμένα στην αμαρτία, ιδρωμένα κορμιά να πάλλονται κολλημένα μεταξύ τους υπό την επήρεια του οινοπνεύματος μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα σκοτεινών κλαμπ, μυρωδιά φτηνού αρώματος, φερομόνης και καπνού, φευγαλέα αγγίγματα και επίμονες ματιές γεμάτες υποσχέσεις που θα διαψευστούν ήδη με το πρώτο φως του ήλιου…

Φιλοσοφίες και μ@λακίες, erotica θα αρχίσω να γράφω Πιτσιρίκο, ένα μίγμα Τσαρλς Μπουκόφσκι και Χρυσηίδας Δημουλίδου, να σπάσω στο δίφραγκο. Έτσι κι αλλιώς, όλα γύρω από το σeξ γυρνάνε, το μόνο που πέτυχε σωστά ο γερο-Σίγκμουντ Φρόυντ.

Α, και για όποιον νομίζει πως η περιγραφή της προ-προηγούμενης παραγράφου έχει σχέση με την φάση που παίζει στην Χαλκίδα, μάλλον δεν έχει περάσει ούτε απ΄έξω. Μία σούπερ επαρχιακή, αντιερωτική και ξενέρωτη πόλη με ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η ελληνική επαρχία. Το λέω απλά για να μην αρχίσουν οι αναγνώστες να συρρέουν με τα βιάγκρα στην τσέπη το βράδυ και φύγουν με το πουλί στο χέρι το πρωί.

Είστε σίγουρα ψυχίατρος;

Έλα μου ντε, αυτοί εδώ πάνω λένε ότι είμαι.

Αυτοί εδώ πάνω, οι αγαπημένοι μου Σουηδοί συνεργάτες δηλαδή, με υποδέχτηκαν για ακόμα μία φορά με χαρά και ζεστασιά. Είναι πάντα καταπληκτικό το πόσο ωραία με κάνουν και αισθάνομαι. Αν και αυτή την φορά αισθάνθηκα λίγο περίεργα, γιατί στην πραγματικότητα δεν βιαζόμουν ιδιαίτερα να γυρίσω στην Ελλάδα. Για κάποιον λόγο, φαίνεται ότι το κλίμα της χώρας (μας) δεν με σηκώνει όσο πίστευα, και όλο τρώγομαι με τα ρούχα μου, αν θα σηκωθώ να ξεκουμπιστώ ή όχι. Το ερώτημα είναι υπό εξέταση, και θα δω πώς θα πάνε οι επόμενοι μήνες πριν πάρω αποφάσεις.

Τέλος πάντων, ας πούμε και τίποτα να ευθυμήσουμε. Πήγα σε ένα ματς χόκεϊ, πέρασα πιο ωραία απ’ ό,τι περίμενα γιατί δεν είμαι των ομαδικών αθλημάτων, γενικά. Σε τι ευθύμησα εκεί πέρα να δεις; Α, ναι! Θα γνώριζα τον καινούργιο σύντροφο της προϊσταμένης νοσηλεύτριας της μονάδας μου. Η Άννα είναι μια γυναίκα 1,80, αρκετά κιλά βαρύτερη από αυτά που θα χωρούσαν στο 1,80 της, για να το θέσω ευγενικά. Οπότε, υπέθεσα πως ο Πέτερ θα ήταν ένας τύπος που θα μου έκρυβε τον ήλιο και είχα προετοιμαστεί για κλασική φιγούρα Βίκινγκ 1,95, με πλήρη εξάρτηση, ασπίδα-τσεκούρι, μουσάδα και κοτσίδες. Σκάει λοιπόν ο Πέτερ και η Άννα του έριχνε ένα κεφάλι!

Μεγάλη αυτοπεποίθηση ο Πέτερ, φίλε Πιτσιρίκο, και περισσότερα από αυτό δεν θα πω γιατί αρκετά χυδαίος είμαι αυτόν τον καιρό.

Ωραίος ο Πέτερ!

Μάγκας ο Πέτερ!

Ναι, φίλε μου, όλα περιστρέφονται γύρω από το σeξ σε αυτή την ζωή, και πού ‘σαι ακόμα αν σου πω τι άλλο με βρήκε. Βγαίνουμε με τους συναδέλφους των τακτικών ιατρείων για φαγητό ένα βράδυ. Τα φέρνει έτσι το σετάρισμα που κάθομαι απέναντι από την μία από τις δύο προϊσταμένες των τακτικών, την Αμάντα, με την οποία είχαμε φάει κάποτε τον εξής τράκο, που σίγουρα έχω διηγηθεί σε κάποιο κείμενο: όταν πριν λίγα χρόνια πήγα μετά από καιρό επάνω, γιατί λόγω κόβιντ είχαν κάνει μαύρα μάτια να με δουν, έρχεται η Αμάντα να χαιρετηθουμε με την τυπική σουηδική ημι-αγκαλιά. Αγκαλιάζεις τον άλλον με το ένα χέρι μόνο, τηρείς μία άλφα απόσταση μεταξύ των σωμάτων σας, αντί να κολλάς σαν πoρνόγερος σε κοπέλα στο λεωφορείο Κυψέλη-Παγκράτι, κάνεις έναν ήχο μεταξύ “αααα” και “ωωω”, παρατάς τον άλλον χωρίς ουσιαστικά να έχεις αγγίξει κάτι παραπάνω από τον ώμο του και συνεχίζεις την ημέρα σου.

Όλα καλά, στέκομαι στην ανοιχτή της πόρτα, χτυπάω, γυρνάει και με κοιτάει, έρχεται με ενθουσιασμό και στην ημι-αγκαλιά μου σκάει ένα φιλί στον λαιμό. Επίσης, να σημειωθεί πως οι Σουηδοί δεν φιλιούνται ποτέ! Δεν ήταν ότι πήγε για μάγουλο και αστόχησε, της βγήκε. Φυσικά δεν αντέδρασα καν και προσποιηθήκαμε ήδη εκείνη την στιγμή πως δεν συνέβη ποτέ, αλλά από τότε δείχνει να με αντιπαθεί ιδιαίτερα. Θα ήθελα κάποτε στο μέλλον να την ρωτήσω όμως αν ήταν αυτή η στιγμή που ο έρωτάς της για εμένα μετατράπηκε σε μίσος, και να της εξομολογηθώ πως, αν δεν ήμουν δεσμευμένος τότε, θα είχα κλείσει την πόρτα στην πλάτη μου, θα είχα πατήσει τον διακόπτη να ανάψει η λάμπα “απασχολημένος” που έχουμε έξω από κάθε γραφείο, και θα είχαμε απασχοληθεί ευχάριστα και παθιασμένα για λίγο. Ή για πολύ.

Έχουν και καλή ηχομόνωση τα γραφεία, δεν θα μας έπαιρνε χαμπάρι άνθρωπος.

Στο πικρό και άχαρο παρόν ξανά, όμως, όπου κάθεται αυτή απέναντι και το παίζουμε και οι δύο κυρίες. Γίνονται διάφορες συζητήσεις, κάποια στιγμή πάει το πράγμα στην ηλικία. Η Λίζα, ειδικευόμενη θεότρελη Σουηδέζα επισημαίνει ότι κλείνει τον επόμενο μήνα τα 50 (είναι η δεύτερη ειδικότητά της), όπως και οι άλλες δύο συναδέλφισσες.

Κάποιος ρωτάει εμένα, λέω είμαι ελάχιστα μικρότερος από τις κύριες. Όπου η Λίζα σχολιάζει ότι είμαι νέος, με έχουν λέει για toy boy οι συναδέλφισσες. Για όποιον δεν ξέρει τι εστί toy boy, είναι ο νεαρός εραστής ώριμων κυρίων.

Το πουταvάκι τους δηλαδή!

Εδώ να σημειωθεί ότι πρώτον, μ@λάκα μου, Σουηδία, δεν ρίχνεις σεξoυαλικά υπονοούμενα σε συναδέλφους και, δεύτερον, αν είχα πει εγώ κάτι αντίστοιχο για γυναίκα, θα με μαστίγωναν ακόμα ημίγυμνο στην κεντρική πλατεία μέσα στα χιόνια.

Μπορεί και να γούσταρα(ν).

Γέλασαν δυνατά όλες οι κουφάλες, έδωσαν σκοινί στην Λίζα που το επανέλαβε δύο τρεις φορές τόσο δυνατά που η Αμάντα χασκογελάει και ακόμα και η Τουρκάλα τσεμπεροφόρα ψυχολόγος που καθόταν στο διπλανό τραπέζι ξεκαρδίστηκε, και εγώ δεν ήξερα τι να κάνω για να ανοίξει η πoυτάvα η γης να με καταπιεί.

Κομμάτι κρέας με βλέπουν; Σπαλομπριζόλα καλοψημενη; Φιλέτο medium rare; Τι φάση;

Δεν τελειώνει, όμως, εδώ η αποδόμηση της εικόνας του σεμνού και ηθικού διανοούμενου που έχω χτίσει μεθοδικά από τα νιάτα μου, αγαπημένε μου πιτσιρίκο.

Το θέμα μετατοπίζεται στην σωματική δραστηριότητα, λένε για σκι, τρεξίματα και κολύμβηση. Εγώ κάνω τον μ@λάκα και μασουλάω τα τελευταία κρεμμυδάκια από το στιφάδο ταράνδου, καταπληκτικό και το συστήνω ανεπιφύλακτα. Ο φίλος ειδικευόμενος γυρνάει και με ρωτάει τι είδους γυμναστική κάνω, γιατί φαίνεται λέει ότι αθλούμαι. Μόνο εγώ δεν το βλέπω μάλλον.

Απαντάω επιφυλακτικά ομολογουμένως, λες και το ήξερα, μαχητικά αθλήματα. Η απάντηση είναι άλλο ένα κλωτσίδι στη μούρη: έτσι εξηγείται αυτή η μπρουτάλ αρσενικότητα που προβάλλεις! Ρε μ@λάκες, έχετε βαλθεί να με τρελάνετε; Συνεννοημένοι είστε;

Πρέπει να ήταν συνεννοημένοι, Πιτσιρίκο, δεν εξηγείται αλλιώς. Bulling του χειρίστου είδους, ανελέητο. Ξέρουν οι καριολέοι ότι δεν γουστάρω ματσιλίκια και γ@μιάδες και το έχουν μιλημενο να μην απολαύσω τον τάρανδό μου απόψε.

Τραγική η φάση, όσο και αν σε κάποιους θα ακούγεται κολακευτική. Αλίμονο, όπως σε όλους μας, έτσι και σε εμένα αρέσει να αρέσω. Αλλά εδώ γκρέμισαν την εικόνα που έχω για τον εαυτό μου! Μεγάλο πλήγμα, να συνειδητοποιείς ότι ο ρόλος του χαλαρού, ευγενικού και χαμογελαστού τύπου που προσπαθείς να προβάλεις δεν δουλεύει. Καλά, δεν προσπαθώ ιδιαίτερα, έτσι είμαι. Αλλά το να βλέπουν άντρες και γυναίκες κάτι που δεν θέλεις να βγαίνει, αυτό είναι αποτυχία. Δομική αποτυχία.

Σαν να το παίζεις στρέιτ όλη σου τη ζωή και όλοι να σε θεωρούν γκέι.

Ρε μπας και είμαι; Όχι γκέι, δεν είμαι σίγουρα. Μπας και είμαι μπρουτάλ αρσενικό; Και τελικά, είναι κακό αυτό; Μήπως έπρεπε να έχω χτίσει καριέρα σαν toy boy τελικά;

Κρίση ταυτότητας, αγαπημένε μου Πιτσιρίκο.

Ελπίζω να γελάτε διαβάζοντας τις μ@λακίες που γράφω και να μην πιστεύετε ότι με διαφημίζω τόση ώρα. Έτσι κι αλλιώς, με τόσα που άκουσα εκείνο το βράδυ, δεν πιστεύω ότι χρειάζομαι διαφήμιση πλέον. Είναι όλοι τους πεπεισμένοι ότι γ@μάω συστηματικά και στον ελεύθερο χρόνο μου δέρνω κιόλας.

Πάμε να χαλαρώσουμε, όμως, πριν ξαναπιάσουμε την ακαταμάχητη έλξη που ασκεί ο ζωώδης μαγνητισμός που εκπέμπω στο γυναικείο φύλο.

Έξι η ώρα το πρωί σήμερα πετάω και έχω στηθεί από τις τέσσερις για τσεκ ιν, γιατί για κάποιον λόγο δεν μπορώ να το κάνω διαδικτυακά και στο σελφ σερβις. Λίγο πιο κάτω, ακούω φωνές. Μία κοπέλα έχει βάλει την βαλίτσα της στην ράμπα, σκανάρει την ταμπέλα που κρατάει ακόμα στα χέρια της και ο ιμάντας ξεκινάει. Η κοπέλα αρχίζει και φωνάζει ότι η βαλίτσα δεν έχει την ταμπέλα, σκαρφαλώνει στον ιμάντα και κυνηγάει χωρίς αποτέλεσμα την βαλίτσα η οποία πέφτει στην καταπακτή χωρίς την ταμπέλα.

Πάει στην υπάλληλο και διαμαρτύρεται ότι οι οδηγίες έλεγαν να βάλει την βαλίτσα στον ιμάντα και να σκανάρει την ταμπέλα, δεν έλεγαν ότι η ταμπέλα έπρεπε να είναι ήδη πάνω στην βαλίτσα. Κωμικοτραγική φάση, αλλά σκέφτηκα ότι υπάρχει πιο χαζός κόσμος από εμένα, οπότε μάλλον θα επιβιώσω τελικά.

Τέλος πάντων, με τα πολλά μπήκα στο αεροπλάνο και βοήθησα την μικροκαμωμένη όμορφη Καναδέζα (είδα το διαβατήριο) που θα καθόταν δίπλα μου να ανεβάσει την αποσκευη της στο ντουλάπι. Καθόμαστε λοιπόν τρεις θέσεις από την πόρτα και ο ψοφος που μπαίνει από πίσω μας είναι απίστευτος, φυσάει καταραμένα, μηδέν βαθμοί ξημερώματα στην Στοκχόλμη.

Σαν κάθε σωστό μπρουτάλ αρσενικό που σέβεται τον εαυτό του, της προσφέρω μία ζακέτα που είχα να την ρίξει στα πόδια της, γιατί τρέμει σαν το ψάρι, αφού φοράει ένα κοντό φουστανάκι που κοντεύει να φτάσει αστράγαλο από το τράβηγμα.

Αρνείται ευγενικά και δεν επιμένω, έτσι κι αλλιώς ξέρω ότι στο τέλος δεν θα μπορέσει να μου αντισταθεί, αν πιστέψω τις φήμες που κυκλοφορούν. Αντιστέκεται παρ’ όλα αυτά. Φοράω και εγώ το ορθοπεδικό μου κολάρο, αυχένας Καρυάτιδα, ενώ αυτή προσπαθεί να φουσκώσει το μαξιλάρι αυχένα.

Σημείωση συντάκτη, αν ταξιδεύετε συχνά, πάρτε ορθοπεδικό κολάρο, τα μαξιλαράκια είναι μούφα.

Βάζω τα ακουστικά μου, τέζα τα καψουροτραγουδα, Leonard Cohen, Madrugada και Paolo Nutini για να μην ακούω τις τουρμπίνες, και αρχίζω μία υπνάρα τρικούβερτη φίλε. Μετά από καμιά ωρίτσα, όμως, ξυπνάω με ένα βάρος στην μία πλευρά, ανοίγω τα μάτια και τι να δω; Η Καναδέζα με έχει κάνει μαξιλάρι, με έχει πιάσει σχεδόν αγκαλιά και είναι στην αγκαλιά του Ορφέα.

Μόνο που δεν έχει χώσει το χέρι μέσα από το πουκάμισο να χαϊδεύει το δασύτριχό μου στήθος. Γελάω ενθυμούμενος έναν κολλητό που ξύπνησε σε ανάλογη φάση με μαξιλάρι το πλούσιο στήθος μιας κυρίας που καθόταν δίπλα του. Δεν σαλεύω φυσικά, μέχρι που κάποια στιγμή ξυπνάει και κάνω ότι κοιμάμαι για να την αφήσω να απεμπλακεί.

Αλλάζει δύο θέσεις, αλλά μάλλον ήξερε ποια την βόλευε καλύτερα και ξαναπέφτει πάνω μου αλλά λίγο πιο διακριτικά, κυρία πλέον.

Είδες που δεν μπορείς να μου αντισταθείς τελικά; Είχε δίκιο η Λίζα, είμαι το απόλυτο αρσενικό.

Με πολλή αγάπη, μπρουτάλ ματσίλα και τοξική αρρενωπότητα

Βασίλης

Υ.Γ. Είναι ωραίο να αρέσεις παιδιά, να αρέσετε σε όποιους θέλετε να αρέσετε. Ακόμα καλύτερο, όμως, είναι να αγαπάτε και να σας αγαπάνε. Αυτές τις ημέρες παρέλασε το μισό τμήμα από το γραφείο να δει πώς είμαι, γιατί ξέρουν ότι δεν είμαι στα καλύτερά μου. Αφού ενημερώθηκαν, μου είπαν όλοι τα δικά τους, από τα οικογενειακά μέχρι τα προβλήματα υγείας τους, όπως πάντα. Η αγαπημένη μου νοσοκόμα, της οποίας η κόρη επίσης δουλεύει στο τμήμα, έχασε τον άντρα της μετά από δύο χρόνια ασθένειας
Με είχε πάρει αγκαλιά, έκλαιγε και δεν με άφηνε, γιατί ξέρει πόσο πολύ την αγαπάω. Η διαφορά μεταξύ του να αρέσεις και να σου αρέσουν και του να σε αγαπάνε με την καρδιά τους και να τους αγαπάς το ίδιο, είναι αβυσσαλέα.
Υ.Γ2 Τα πάντα είναι μία ψευδαίσθηση. Αν σου έχει τύχει μία ωραία ψευδαίσθηση, μια πλούσια ψευδαίσθηση με εμπειρίες, έρωτες, χαρές, στεναχώριες και απογοητεύσεις, απόλαυσέ την (αφιερωμένο στον Βαγγέλη, στον Κώστα και στον Νίκο, ξέρουν αυτοί)
Υ.Γ.3 Επισυνάπτεται, μαζί με διάφορες άλλες, φωτό της δεύτερης φάσης ύπνου της Καναδέζας, για του λόγου το αληθές.

(Φίλε Βασίλη, σου κάνει καλό η Σουηδία. Γενικά, είναι ωραίο το πέρα-δώθε. Πέτρα που κυλάει ποτέ δεν χορταριάζει. Ο λαός θέλει τον Βασίλη να ταξιδεύει ακόμα περισσότερο. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.