Τίποτα δεν βγάζει νόημα πια

Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος που έχει την αίσθηση πως τίποτα δεν βγάζει νόημα πια. Αλλά ναι, έχω την αίσθηση πως τίποτα δεν βγάζει νόημα πια.

Η Δημοκρατία δεν είναι Δημοκρατία.

Η Δικαιοσύνη δεν είναι Δικαιοσύνη.

Το διεθνές δίκαιο, οι διεθνείς συνθήκες, οι διεθνείς συμφωνίες, οι αποφάσεις των διεθνών δικαστηρίων έχουν γίνει πατσαβούρι. Δεν ισχύουν. Κάθε χώρα κάνει ό,τι της επιτρέπει η ισχύ της και -βέβαια- ό,τι είναι προς το συμφέρον της ολιγαρχίας που την κυβερνά.

Στις κοινωνίες το ίδιο. Το ατομικό συμφέρον, το ατομικό κέρδος δικαιολογούν τα πάντα. Ο καθένας μόνος του. Και “δαγκώνει” όποιον μπορεί.

Βλέπεις κάποιον να μιλάει για το κοινό καλό ή να βοηθάει κάποιον άνθρωπο, και αμέσως τον κοιτάς με καχυποψία και σκέφτεσαι ποιο προσωπικό συμφέρον, ποιο ατομικό κέρδος έχει από αυτή την κίνηση. Και, συνήθως, έχει. Πάνε οι προσωπικές ατζέντες σύννεφο.

Μειοψηφίες πολιτικών και οικονομικές ελίτ αποφασίζουν και πλουτίζουν, οι μάζες παρακολουθούν, αγκομαχούν και ξέρουν πως δεν τους πέφτει λόγος. Το αποδέχονται. Για την ώρα. Αποδέχονται πως είναι δούλοι.

Οι πολίτες δεν στρέφονται κατά της εξουσίας, στρέφονται κατά των άλλων πολιτών και κατά των αδύναμων. Όλοι μοιάζουν να έχουν τα νεύρα τους. Κανείς δεν ακούει κανέναν. Όλοι θέλουν κοινό, κανείς δεν θέλει να είναι ακροατής. Όλοι θέλουν να αγαπηθούν, κανείς δεν θέλει να αγαπήσει. Προφανώς, δεν μπορούν να αγαπήσουν. Αγαπάνε τον εαυτό τους. Ο εαυτισμός -δικός μου όρος- θερίζει. Η αυτοβελτίωση, η αυτοβοήθεια, η αυτοπραγμάτωση δένουν υπέροχα με τους ψυχολόγους και τα Xanax. Η τέλεια φάκα.

Και όλοι προσβάλλονται πια πολύ εύκολα. Όλοι τα παίρνουν όλα προσωπικά. Λογικό, είναι ιδιώτες. Ποιοι τα παίρνουν όλα προσωπικά; Οι ηλίθιοι. Ιδιώτες, idiots. Η ιδιωτεία οδηγεί στην ηλιθιότητα. Όχι εγώ, οι αρχαίοι Έλληνες.

Γίνεται διαρκώς όλο και πιο δύσκολο να συναντήσεις ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να κάνεις μια συζήτηση της προκοπής, μια συζήτηση με κάποια πνευματικότητα. Όταν, σπάνια πια, πετυχαίνεις τέτοιους ανθρώπους, θέλεις να τους αγκαλιάσεις.

Δεν υπάρχει αλήθεια πια. Αλήθεια είναι ό,τι πιστεύει ο καθένας· ακόμα κι αν πιστεύει πως η Γη είναι επίπεδη. Τα νέα ΜΜΕ είναι τα social media· το είδαμε ξεκάθαρα πια στις τελευταίες εκλογές στις ΗΠΑ. Τα παραδοσιακά ΜΜΕ -που βούλιαξαν στην διαπλοκή και στη διαφθορά- είναι δικαιολογημένα πια σε ελεύθερη πτώση, και κανείς δεν τα παίρνει στα σοβαρά, ενώ οι δημοσιογράφοι αντιμετωπίζονται σαν οι πιο πουτάvες από τις πουτάvες. Και είναι.

Γύρω-γύρω, μια γενοκτονία που δεν συγκινεί και πολλούς, ένας πόλεμος τριών ετών που κλιμακώνεται επικίνδυνα, διαρκείς αναφορές και απειλές για χρήση πυρηνικών όπλων, οι σκανδιναβικές χώρες μοιράζουν στους πολίτες τους οδηγούς επιβίωσης σε περίπτωση πολέμου, οι Γερμανοί μετράνε τα καταφύγιά τους και τα βρίσκουν λίγα.

Όχι, δεν βγάζω νόημα.

Αλλά, για κάποιο λόγο που δεν ξέρω, αυτό είναι ανακουφιστικό πια.

Τώρα θα διαβάσω το βιβλίο μου, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον Παρθενώνα. Αν και θα ήθελα να ήμουν στην αυλή του πατρικού μου στη Ζάκυνθο, δίπλα στη μανταρινιά.

(“Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.”)

(Στη φωτογραφία, η λίμνη Ζαραβίνα, στο Πωγώνι, στην Ήπειρο. Η ομορφιά θα σώσει αυτούς που μπορούν να τη δουν.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.