Το μπροκολάκι
Ο πατέρας μου έφυγε πριν λίγες μέρες. Ο κόσμος μου σκοτείνιασε, πλέον τα λουλούδια που τόσο λάτρευε έχασαν το άρωμά τους.
Έτυχε να έχω τον πιο γλυκό άνθρωπο που έχω γνωρίσει για πατέρα. Έναν άνθρωπο που ήταν πολύ βαθιά φιλοσοφημένος. Δεν μου έδινε ποτέ συμβουλές – η στάση ζωής του μου τα έδειξε όλα.
Δεν μου είπε ποτέ να κλείσω την τηλεόραση και να διαβάσω κανένα βιβλίο – τον έβλεπα πάντα να διαβάζει.
Δεν μου είπε ποτέ ότι η τέχνη θα με σώσει, όταν το χρειαστώ – ζωγράφιζε πίνακες και πάντα, όταν του άρεσε κάποιο ποίημα, με φώναζε να μου το διαβάσει.
Όταν έβλεπε μωρά και παιδιά, χαμογελούσε, ακόμα και όταν το μυαλό του είχε πια θολώσει από το ατύχημα που τελικά τον έριξε στο κρεβάτι. Ήταν δάσκαλος, βλέπεις, το ιδανικό λειτούργημα για εκείνον. Το αποτύπωμά του στους μαθητές
του, είναι μοναδικό – όλοι τον θυμούνται με πολλή αγάπη.
Αυτό που θέλω να αναφέρω, γι’ αυτό και γράφω αυτό το κείμενο, ενώ η θλίψη με πνίγει, είναι για να σου πω ότι όταν, με τον πατέρα μου και με μεγάλη παρέα συγγενών, βρεθήκαμε στην Αμερική, σε ένα εστιατόριο και μπροστά στον πιο μεγάλο και πλούσιο μπουφέ που έχω δει ποτέ, ενώ όλοι μας γεμίζαμε πιάτα με ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, εκείνος έβαλε στο πιάτο του ένα μπροκολάκι.
Όταν τον είδαμε στην παρέα, γελάσαμε όλοι το ίδιο κι εκείνος. Δεν κατάλαβε τότε, όπως και κανένας άλλος, τον συμβολισμό και το μάθημα ζωής που μας έδινε για ακόμα μια φορά: σε ένα κόσμο αφθονίας, εντυπωσιασμού, λιπαρό, πάρε αυτό
που έχει σημασία, πάρε το μπροκολάκι.
Χρήστος
Υ.Γ. Πατέρα χωρίς να μου δίνεις ανούσιες συμβουλές, μου τα έδειξες όλα, ακόμα και όταν δεν μπορούσες να μιλήσεις. Δεν μου έδειξες μόνο, πώς θα ζω χωρίς εσένα.
(Αγαπητέ Χρήστο, να είσαι καλά. Χρήστο, ο πατέρας σου είναι μέσα σου. Οι γονείς μας είναι μέσα μας. Είναι στο DNA μας. Ζούμε και για τους γονείς μας. Το πένθος είναι μια διαδικασία ανθρώπινη και σοφή. Χρήστο, η απώλεια και ο έρωτας μας εξανθρωπίζουν. Ποτέ δεν ξεπερνάμε τον θάνατο των γονιών μας. Αλλά, καθώς περνάει ο χρόνος, θα έρθει μια μέρα, που θα σκέφτεσαι τον πατέρα σου και θα χαμογελάς. Και βέβαια, όσο μεγαλώνεις, θα βλέπεις τον πατέρα σου στον καθρέφτη σου. Θα βλέπεις τις εκφράσεις του στο πρόσωπό σου. Ο Επίκουρος έγραψε πως δεν πρέπει να μας απασχολεί ο θάνατος γιατί, όταν είναι αυτός, δεν είμαστε εμείς, και, όταν είμαστε εμείς, δεν είναι αυτός. Αλλά αυτό αφορά τον δικό μας θάνατο, όχι τον θάνατο των ανθρώπων που αγαπάμε. Για αυτό δεν έχει απάντηση ο Επίκουρος. Χρήστο, δεν υπάρχει ζωή χωρίς πόνο. Να είσαι πάντα καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.