Υγεία να υπάρχει
Είναι λίγο μετά τα μεσάνυχτα και στην άλλη άκρη της γραμμής, μετά από μικρή αναμονή, ακούγεται η φωνή μιας κυρίας:
-Καλησπέρα, πώς μπορώ να βοηθήσω;
-Καλησπέρα σας, χρειάζομαι ασθενοφόρο για την αδερφή μου την βρήκα στο μπάνιο, έχει χτυπήσει στο κεφάλι, έχει αίματα παντού στο πρόσωπο, και η επικοινωνία μαζί της είναι δύσκολη, τρέμει ολόκληρη, δεν μπορεί να μου μιλήσει, είναι άτομο με σοβαρή αναπηρία, χρειάζεται να την μεταφέρουμε στο νοσοκομείο.
Η κυρία, ψύχραιμη και ευγενέστατη, με καθησυχάζει και μου λέει πως σύντομα θα φτάσει βοήθεια στο σπίτι, δεν περνάει μισή ώρα και το ΕΚΑΒ είχε φτάσει, μια γυναίκα και ένας άντρας, βγαίνουν από το ασθενοφόρο, με βλέπουν ταραγμένη, τους εξηγώ γρήγορα την κατάσταση και πως η αδερφή μου πάσχει από βαριά νοητική υστέρηση και επιληψία και πως τρομάζει με ανθρώπους που δεν γνωρίζει, αμέσως μου λένε να μην ανησυχώ και συνεννοούμαστε πως θα τους συστήσω σαν φίλους μου που θα πάμε βόλτα όλοι μαζί στο νοσοκομείο, να βγάλουμε λίγες φωτογραφίες, και έτσι έγινε, με ενημερώνουν πως δύο μεγάλα νοσοκομεία έχουν χειρουργικό και πως δεν υπάρχει ούτε φορείο, είναι δύσκολη νύχτα.
“θα δοκιμάσουμε να πάμε στο Γεννηματά” με ενημερώνει η κυρία, που σ’ όλη τη διαδρομή μας μιλούσε και προσπαθούσε να κάνει την αδερφή μου να γελάσει, όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο με γρήγορες κινήσεις μας πέρασαν στο χειρουργικό, η κυρία μου λέει μίλησα με τον γιατρό και γνωρίζει την κατάσταση ενώ ταυτοχρόνως μου τον δείχνει, δεν θα σε βγάλει κανείς έξω και θα είσαι με την αδερφή σου συνέχεια, η οποία μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν σε σοκ και δεν μιλούσε πάρα μόνο λίγες λέξεις.
Το πλήρωμα φεύγει και νιώθω πως έχουν κάνει κάτι πολύ παραπάνω από το καθήκον τους, ξέρω πως τώρα αρχίζει μεγάλη αναμονή, έχει πάει 1:30, στα ΤΕΠ, στο Χειρουργικό και στο Παθολογικό γίνεται χαμός από φορεία και καρότσια, είναι δύσκολο να σταθείς όρθιος, νιώθεις τον πόνο και τον τρόμο στο πετσί σου και εκεί μέσα γιατροί, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς κυρίες που καθαρίζουν διαρκώς τον χώρο, 35 μέχρι 50 χρονών το πολύ, νέοι άνθρωποι δούλευαν ασταμάτητα, ήταν λίγοι, ελάχιστοι, μπροστά στους ασθενείς και τους συνοδούς τους, ήταν όμως όλοι τόσο συντονισμένοι, μου έκανε εντύπωση και έχω εμπειρία από νοσοκομεία.
Έχει πάει 3 πάρα και περιμένουμε κάποιον να μεταφέρουμε την αδερφή μου για αξονική, υπέρηχο, ακτινογραφιές και εκείνη την στιγμή ανοίγει η πόρτα μπροστά μας το πρώτο τροχαίο ένας άντρας με σχεδόν ακρωτηριασμένο πόδι, πέφτουν όλοι πάνω του, γιατροί νοσηλευτές, είχε ακόμα τις αισθήσεις του, τον βάζουν δίπλα στην αδερφή μου, μπαίνω μπροστά της για να μην βλέπει και της μιλάω, όλα έγιναν σε δευτερόλεπτα, έρχεται η νοσηλεύτρια που είχε πάρει αίμα πριν στην αδερφή μου και που κάθε λίγο περνούσε και την τσέκαρε, μας παίρνει από εκεί και μου λέει “θα σας πάω εγώ στον αξονικό”, εκεί η αναμονή έφτανε έως και μια ώρα, τα φορεία δεν χωρούσαν, αισθανόμουν ότι ήμουν σε εμπόλεμη περιοχή, γινόταν πόλεμος, το μόνο που άκουγες ήταν τους ανθρώπους που φώναζαν από τον πόνο και μετά στιγμές σιωπής, κι αυτή η αναμονή, η αγωνία μας έτρωγε όλους.
Δίπλα μου ένας κύριος, ήταν ψηλός, γεροδεμένος, λίγο άγριος στην όψη, περίμενε στο καρότσι μόνος του, μου είπε ότι έδιωξε τον γιο του, δεν ήθελε να τον ταλαιπωρεί και άλλο, ήταν εκεί από το απόγευμα, είχε κολπική μαρμαρυγή και πως θα τον κρατούσαν μέσα για νοσηλεία, τότε ακούμε την νοσηλεύτρια να τον φωνάζει να περάσει, του λέω πως θα φυλάω εγώ τα πράγματά του μέχρι να βγει από τον αξονικό, λίγο πιο δίπλα ένα παιδί γύρω στα 30 που περιμένει και αυτός την σειρά του να μπει για ακτινογραφία βοηθάει μια ηλικιωμένη κυρία να ανέβει στο φορείο, κάποια στιγμή η αδερφή μου ζητάει λίγο νερό, το κυλικείο ήταν μακριά δεν μπορούσα να την αφήσω μόνη της και, καθώς της εξηγώ ότι σε λίγο θα πάω, ένα κορίτσι από μια παρέα παιδιών το πολύ 18 που είχαν φέρει τη φίλη τους και στεκόντουσαν απέναντί μας προσφέρεται να πάει εκείνη να μου φέρει, μέσα σε λίγες ώρες εκεί στα επείγοντα τα είχα δει όλα! Τον πόνο την αγωνία και την ανθρωπιά, ήμασταν εκεί ο ένας για τον άλλον, βοηθούσαμε με όποιο τρόπο γινόταν, καθόμασταν όρθιοι οι συνοδοί -υπήρχαν ελάχιστα καθίσματα- και δίναμε προτεραιότητα στους ασθενείς και σε μεγάλους ανθρώπους, τελικά ίσως υπάρχει ελπίδα σκεφτόμουν δεν είναι όλοι σάπιοι και χοντρόπετσοι.
Στις 5:30, επιστροφή στο χειρουργικό και ο γιατρός με ενημερώνει πως, μόλις πάρει τα αποτελέσματα θα με φωνάξει καθώς ρίχνει μια ματιά στην αδερφή μου και αυτή να του λέει με την γνωστή της παιδικότητα :
“Είσαι όμορφος καλέ μου!”
“Μου έφτιαξες την βραδιά” της απαντά χαμογελώντας!
Πήγε 7:30 και ο γιατρός με φωνάζει.
-Όλα καθαρά αλλά, για να είμαστε σίγουροι και να φύγετε, έχω φωνάξει και τον νευρολόγο για μια εκτίμηση.
Στις 8:30 βγήκαμε από τα επείγοντα, είχε ξημερώσει, η ανακούφιση που ένιωθα τεράστια όπως και η κούραση, όμως φύγαμε περπατώντας.
Λίγες ώρες μετά, το συναίσθημα με πλημμυρίζει ακόμα, οι εικόνες είναι τόσο ζωντανές και σκέφτομαι πως όλοι αυτοί οι γιατροί, οι νοσηλευτές είναι ήρωες, αυτά δεν τα κάνεις για τα ψίχουλα που σου δίνουν και με τον υπουργό Υγείας με ύφος διδακτικό και υποτιμητικό πολλές φορές να σου κουνά το δάκτυλο, πολύ θα ‘θελα να του πω πού να το βάλει το δάκτυλο αλλά προτιμώ να γράψω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους εφημέρευαν την Παρασκευή στα ΤΕΠ του Γεωργίου Γεννηματά, για τον επαγγελματισμό, την αγάπη τους και την αφοσίωσή τους είναι οι ήρωες μας με τις άσπρες, μπλε και πράσινες ποδιές, μαζί και τα παιδιά του ΕΚΑΒ, δεν θυμάμαι τα ονόματά τους, όμως την καλοσύνη τους δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
Υγεία και αγάπη μόνο!!!
Νινί
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.