Ο πλανήτης σε διαπραγμάτευση
Αγαπημένε πιτσιρίκο
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι, τους τελευταίους μήνες, οι Η.Π.Α. παράγουν
ειδήσεις με ρυθμό που δεν έχει προηγούμενο. Αυτές οι ειδήσεις αφορούν τόσο το
εσωτερικό τους (όπου γίνεται κάποια προσπάθεια κάθαρσης) όσο και την εξωτερική
πολιτική, όπου μοιάζει να επαναπροσδιορίζονται πολλά.
Έχουν γραφτεί και ειπωθεί διάφορα σχετικά με τις «πραγματικές προθέσεις» του
Donald Trump. Η μια πλευρά τον παρουσιάζει ως λευκό ιππότη που θα σαρώσει το κακό, η άλλη πλευρά εξαντλεί τη θεατρικότητα που διαθέτει και τον παρουσιάζει ως Χίτλερ.
Προφανώς δεν ισχύει τίποτε από τα δύο. Προσωπικά, πιστεύω ότι συμβαίνει κάτι
άλλο:
Διαχρονικά, η όποια τάξη πραγμάτων διαμορφώνεται από δύο παράγοντες: τη
διαπραγμάτευση και τη σύγκρουση.
Τα τελευταία χρόνια έγινε προφανές ότι οι διαπραγματεύσεις είχαν περιοριστεί,
ενώ η προοπτική του πολέμου έμοιαζε αναπόδραστη. Ουσιαστικά, ο μόνος λόγος που -ως τώρα- δεν προχωρήσαμε ανοιχτά στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο είναι ότι, για πρώτη φορά στην Ιστορία, καμία πλευρά δεν μπορεί να βγει κερδισμένη. Αντίθετα, για πρώτη φορά έχουμε τη δυνατότητα πλήρους εξαφάνισης του ανθρώπινου είδους (και όχι μόνο, αλλά πόσοι δίνουν σημασία στα υπόλοιπα πλάσματα;)
Γιατί είναι σημαντικό αυτό; Διότι η ανθρωπότητα, όπως και ο κάθε άνθρωπος
ξεχωριστά, προχώρησε κυρίως μαθαίνοντας από τα λάθη της. Τώρα όμως, η
πραγματικότητα μιλάει ξεκάθαρα και μας λέει ότι αυτή η προσέγγιση τελείωσε. Το επόμενο λάθος (πυρηνικά, βιοτεχνολογία, τεχνητή νοημοσύνη κ.λπ.) θα είναι κατά πάσα πιθανότητα και το τελευταίο. Και, το κυριότερο, θα συμπεριλάβει αυτούς που το προκάλεσαν.
Είναι υποχρεωτική λοιπόν η επιστροφή στη διαπραγμάτευση. Τι, όμως, είναι προς
διαπραγμάτευση;
Η πραγματικότητα είναι ότι οι διεθνείς συνθήκες είναι παρωχημένες διότι, όπως
είναι φυσικό, αντικατοπτρίζουν την ισορροπία δυνάμεων όπως διαμορφώθηκε μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους. Η ισορροπία αυτή δεν ισχύει πια. Εξίσου παρωχημένοι είναι και οι διεθνείς οργανισμοί που καλούνται να υπηρετήσουν αυτές τις συνθήκες, διότι η εκπροσώπηση των χωρών σε αυτούς δεν είναι ανάλογη με τον πληθυσμό τους και το μέγεθος της οικονομίας τους.
Κύριοι διαμορφωτές των παραπάνω υπήρξαν μεταπολεμικά οι χώρες που σήμερα
αποτελούν τη «Δύση», με προεξάρχουσες τις Η.Π.Α., οι οποίες ήταν η μεγαλύτερη
οικονομική δύναμη της εποχής. Όμως, μετά από σχεδόν έναν αιώνα, οι ισορροπίες
άλλαξαν. Και, εφόσον η Δύση δεν το αποδέχτηκε αυτό αλλά, αντίθετα, προσπάθησε να κρατήσει με νύχια και με δόντια τα προνόμιά της, σχηματίστηκαν οι BRICS, με
προεξάρχουσες την Κίνα και τη Ρωσία, και την Ινδία να ακολουθεί από κοντά.
Οι BRICS ζητούν, προς το παρόν τουλάχιστον, ένα δικαιότερο καταμερισμό
ευκαιριών. Με άλλα λόγια, για να μιλήσω με όρους …D.E.I., ζητούν συμπερίληψη.
Γιατί η Δύση το αρνείται αυτό; Ο λόγος είναι ότι ο δυτικός πολιτισμός ποτέ δεν
κατάφερε να φέρει στο τραπέζι μια πρόταση που να δίνει οργανικό ρόλο σε όλα τα μέλη της κοινωνίας.
Είναι ένας πολιτισμός που οικοδομήθηκε από μερίδα ανθρώπων που, ωφελημένοι
από την εκμετάλλευση άλλων, είχαν το χρόνο και τους πόρους να παράγουν πολιτισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Βιβάλντι γεννήθηκε στη Βενετία και όχι σε μια κτήση της, π.χ. στον Μωριά ή στη Ζάκυνθο.
Η εκμετάλλευση δεν είναι για τον δυτικό πολιτισμό σύμπτωμα, είναι θεμελιώδες υπαρξιακό στοιχείο. Προσπάθεια να αλλάξει αυτό έγινε στα τέλη του 19 ου και
στις αρχές του 20 ου αιώνα με την εμφάνιση των ιδεολογιών (σοσιαλισμός, καπιταλισμός, κομμουνισμός κ.λπ.), αλλά δεν είχαν επιτυχία στο ζητούμενο, δηλαδή να αποκτήσει ο κάθε πολίτης πραγματικό ρόλο στο σύστημα.
Κοιτώντας με αναδρομική ματιά όσα έγιναν στις Η.Π.Α. τους τελευταίους μήνες,
παρατηρώ μια απρόσμενη ανάδειξη φωνών (Sachs, Carlson, Rogan, Hanson, Mc Gregor, Mearsheimer κ.α.) που αποστρέφονται το μεταπολεμικό διεθνή ρόλο των Η.Π.Α., δηλαδή την επιβολή μιας pax americana, την οποία καταδίκασε ο JFK στη διάσημη ομιλία του στο American University το 1963 (κύριος λόγος της δολοφονίας του).
Κατά τη γνώμη μου, όχι οι φωνές αυτές, αλλά η ανάδειξή τους, υποδηλώνει ότι οι
Η.Π.Α. αποδέχονται ότι δεν μπορούν να διατηρήσουν το status quo και, με πρόεδρο τον Donald Trump, επιθυμούν στροφή στη διαπραγμάτευση.
(Προσωπικά, το δέχομαι αυτό με ανακούφιση και κάποια ελπίδα για την ανθρωπότητα. Άλλωστε, η μνήμη της υπνοβασίας προς τον παγκόσμιο όλεθρο είναι πολύ πρόσφατη και η γεύση θανάτου που έφερε δεν έχει ακόμη καταλαγιάσει μέσα μου.)
Ο Trump λοιπόν καλείται να διαπραγματευτεί την απόσυρση των Η.Π.Α. από μέρος
του πλανήτη. Και για να μη φανεί αυτό ως ήττα, θα πρέπει οι Η.Π.Α. κάτι να πάρουν. Ξεκινά λοιπόν τη διαπραγμάτευση με επιθετικούς τόνους (όχι όμως ιδιαίτερα πολεμικούς), προκειμένου να περιορίσει τη συρρίκνωση της επιρροής των Η.Π.Α.
Είναι υπό συζήτηση αν αυτό δείχνει δύναμη ή αδυναμία, προς το παρόν όμως
μοιάζει να έχει θετικά αποτελέσματα για τη χώρα του. Πάντως, κομβικό σημείο για την αυτο-εικόνα των Η.Π.Α. θα είναι ο τρόπος που θα λήξει ο πόλεμος στην Ουκρανία, καθώς αυτά που ζητά η Ρωσία είναι από τη μια πλευρά αυτονόητα, όμως από την άλλη πλευρά δεν αφήνουν στο ΝΑΤΟ περιθώριο αξιοπρεπούς απόσυρσης από το πεδίο (saving face).
Τί έχουμε να περιμένουμε από όλα αυτά;
Σε ότι αφορά το εσωτερικό των Η.Π.Α., είμαι σίγουρος ότι η προσπάθεια για
ξήλωμα του deep state είναι, τουλάχιστον σε ότι αφορά τον ίδιο τον εκλεγμένο πρόεδρο, ειλικρινής: στο κάτω της γραφής, έγινε προσπάθεια εξουδετέρωσης του Trump με νομικά μέσα και, όταν αυτό δεν απέδωσε, έγιναν (μερικές) απόπειρες δολοφονίας εναντίον του.
Αυτά δεν μπορεί ούτε να τα ξεχάσει, ούτε να τα συγχωρέσει.
Στο βαθμό που θα πετύχει αυτή η εξυγίανση, θα είναι ωφέλιμη για όλους, όχι μόνο εντός των Η.Π.Α. Όπως λέει και ο λαός, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, και οι Η.Π.Α. εξακολουθούν να αποτελούν την κεφαλή μεγάλου μέρους του πλανήτη.
Το ξήλωμα του USAID, η άρση του απορρήτου για τα αρχεία της δολοφονίας του JFK, η εξυγίανση της CIA και του FBI, σε όποιο βαθμό γίνουν, θα σημάνουν και ανάλογη απόσυρση της επιρροής των Η.Π.Α. από πολλά μέρη του πλανήτη που δεν «ανήκουν εις την Δύσιν». Η σφαίρα επιρροής τους θα περιοριστεί σε μέγεθος πιο ταιριαστό στα τρέχοντα πληθυσμιακά και οικονομικά μεγέθη.
Σε ό,τι αφορά όμως τα διεθνή ζητήματα, τα αποτελέσματα δεν θα είναι ωφέλιμα για όλους. Ίσως πολλές χώρες εκτός του δυτικού συστήματος να έχουν καλή εξέλιξη, όμως εντός του δυτικού συστήματος δεν φαίνεται να αναδεικνύεται άλλο μοντέλο, που θα αντικαταστήσει αυτό της απομύζησης.
Η διαπραγμάτευση λοιπόν, σε ότι αφορά το εσωτερικό της Δύσης, αφορά το ποιος
θα απομυζήσει ποιον. Για να αλλάξει αυτή η προσέγγιση, θα πρέπει η Δύση να
επανεφεύρει τον εαυτό της, δηλαδή να επανεξετάσουμε όλα όσα συνέβησαν από την
Αναγέννηση και μετά.
Ίσως μια καλή αρχή θα ήταν να αλλάξουμε την επίπλαστη ονομασία «Αναγέννηση».
Μέχρι να γίνει όμως αυτό, το μόνο που μπορεί να κάνει αυτός ο οργανισμός που λέγεται «Δύση» είναι να φάει από τις σάρκες του. Και, εφόσον τα πράγματα έφτασαν σε αυτό το σημείο, όλα, πραγματικά όλα, είναι ανοιχτά.
Αυτό ακριβώς εκφράζει ο Trump με τις ρηξικέλευθες δηλώσεις περί εξαγοράς της
Γροιλανδίας, προσάρτησης του Καναδά, και ολοκλήρωσης του εκτοπισμού των
Παλαιστινίων για να μετατραπεί η γη τους σε άλλη μια Ριβιέρα. Ακούγονται όλα αυτά τρελά (και πολλά είναι), ή έστω τρολαρίσματα, όμως είναι ωμή πραγματικότητα.
Τα πράγματα θα εξελιχθούν με τους ρυθμούς που επιβάλλει η ανάγκη (και τα μόλις τέσσερα χρόνια που θα διαρκέσει η θητεία του), και όχι με το ρυθμό πέψης που έχει η συνείδησή μας.
Γιατί να ενδιαφερόμαστε εμείς οι Έλληνες για όλα όσα συμβαίνουν στις Η.Π.Α.,
όταν αδιαφορούμε για την ίδια τη χώρα μας;
Διότι, η χώρα μας δόθηκε βορά σε ξένες δυνάμεις πριν καν ξεκινήσουν όλα αυτά.
Καθώς τώρα η Δύση θα αρχίσει να τρώει και επισήμως τις σάρκες της, οι Έλληνες (όσοι απέμειναν στη χώρα) καλούνται να αναρωτηθούν αν θέλουν να παλέψουν με το θηρίο, ή προτιμούμε να φαγωθούμε αδιαμαρτύρητα, ειρηνικά και με βάρκα την ελπίδα.
Ι.
(Αγαπητέ φίλε, εδώ και πολλά χρόνια, όλα φωνάζουν πως απαιτείται παγκόσμια συνεννόηση. Δηλαδή, οφείλουν οι ηγέτες του πλανήτη να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι και να μην τελειώσουν τις διαπραγματεύσεις πριν συνεννοηθούν και συμφωνήσουν σε ένα πλάνο με κανόνες που θα σεβαστούν όλοι. Το αν θα συμβεί αυτό δεν εξαρτάται από εμάς. Σκέφτομαι πως μπορεί να συμβεί μετά από μια μεγάλη ανθρώπινη καταστροφή. Η Ελλάδα δεν παίζει κανένα ρόλο σε όλα αυτά, αφού έχει βγει εντελώς από το παιχνίδι μετά την χρεοκοπία της. Απλά, στην Ελλάδα δεν χρειάστηκε να μας εκτοπίσουν για να κάνουν τη χώρα Ριβιέρα -όπως σχεδιάζει ο Τραμπ για τους Παλαιστίνιους στη Γάζα-, αφενός γιατί σκέφτηκαν πως κάποιοι πρέπει να σερβίρουν, να καθαρίζουν και να κάνουν τις χαμαλοδουλειές, και αφετέρου επειδή οι Έλληνες θα αφανιστούμε μόνοι μας. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.