Ευχαριστήρια επιστολή προς τον υπουργό Υγείας
Αγαπητέ φίλε Σπυρίδων,
επίτρεψέ μου να σε λέω φίλο, γιατί πλέον σε θεωρώ φίλο μου. Μη σου πω αδερφό μου.
Μένω χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο. Έφυγα από την Ελλάδα στα χρόνια των μνημονίων. Μπορεί τα μνημόνια να ήταν ευλογία για την χώρα αλλά επειδή είμαι φανατικός οπαδός της Λίβερπουλ δεν άντεχα να ζω μακριά της και έτσι ήρθα στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Πρόσφατα, μου προέκυψε ένα πολύ σοβαρό θέμα υγείας και, επειδή εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο το σύστημα υγείας είναι για τον πο@τσο, άρχισα να ψάχνω σε ποια χώρα έπρεπε να πάω για να υποβληθώ σε ένα πολύ σοβαρό χειρουργείο.
Μόλις οι φίλοι και οι γνωστοί μου είπαν ότι υπουργός Υγείας στην Ελλάδα είσαι εσύ χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα την πρώτη πτήση και ήρθα στη πατρίδα για να χειρουργηθώ.
Πήγα στο νοσοκομείο “Μεταξά”.
Τι εξυπηρέτηση, τι service. Στην υποδοχή με περίμεναν τρεις υπέροχες γυναίκες, με αγκάλιασαν, με φίλησαν, μου πρόσφεραν τσουρέκι, κουλουράκια, ένα τεράστιο πασχαλινό αυγό και μία δωρεάν ετήσια συνδρομή στην “Ομάδα Αλήθειας” για να μαθαίνω να νέα της χώρας από πρώτο χέρι.
Καλά, το δωμάτιο νοσηλείας άλλο πράγμα. Τι χλίδα, τι ομορφιά.
Στο ρετιρέ ήταν και είχα θέα το Riviera Tower. Μονόκλινο, με OTE TV, NOVA, Netflix, wifi και 5 γεύματα την ημέρα. Ατομική τουαλέτα, καλά εντάξει φίλε Σπυρίδων, καθρέφτες στην οροφή;;; Καταπληκτικό.
Ούτε στον καλύτερο γαμιστρώνα του Ηνωμένου Βασιλείου τέτοιο πράγμα.
Οι χώροι πεντακάθαροι, πάταγα το κουδούνι δίπλα στο κρεβάτι και σε χρόνο ρεκόρ ήταν από πάνω μου τα κορίτσια της “Ομάδας Αλήθειας”, που με γέμιζαν αγάπη, αισιοδοξία, πίστη, μέλι έσταζε το στόμα τους Σπύρο μου, μέλι, ο Αρκάς που έκανε σκίτσα όλη την περίοδο της νοσηλείας μου για να μου τα δώσει σε άλμπουμ δωρεάν φυσικά φεύγοντας ξανά για την ξενιτιά, ένα παλικάρι από τα Ελληνικά Hoaxes τραβούσε βίντεο όλη την περίοδο νοσηλείας μου να την δείχνω στο Ηνωμένο Βασίλειο για να βλέπουν οι άχρηστοι πόσο μπροστά είμαστε, αλλά, όταν πάτησα το κουδούνι φίλε Σπύρο και ήρθες εσύ, άλλη φάση.
Πόσο όμορφος, πόσο ευγενικός, πόσο καλός, με ρώτησες το μαλλί μου σου αρέσει, σου απάντησα φανταστικό φίλε, στα “κομμωτήρια Βούλτεψη” το σένιαρες; Όχι μου απάντησες χαμογελώντας, η τεχνολογία έχει προχωρήσει πολύ, ο Θεός είναι μεγάλος και με την ευλογία του Ιερώνυμου κατάφερα και έφτιαξα λίγο τον ποπουδίνο μου, πολύ ενθουσιάστηκα, φίλε Σπυρίδων, που ήρθες προσωπικά να με δεις.
Το χειρουργείο πήγε άψογα, στο Ηνωμένο Βασίλειο λογικά θα είχα πεθάνει πριν από αυτό κατά την διαμονή μου στο νοσοκομείο, γιατί είτε κάνας σοβάς θα έπεφτε στο κεφάλι μου, είτε κάποιος ανελκυστήρας θα με πήγαινε μαρς από τον πέμπτο στο υπόγειο με τα απόβλητα με ταχύτητα 300 χιλιόμετρα την ώρα, όλο και κάποιο αφροδίσιο νόσημα θα είχα κολλήσει στις τουαλέτες, όλο και κάποια γλίστρα θα έτρωγα όπως περπατούσα γιατί οι οροφές των νοσοκομείων στάζουν, αλλά, τέλος πάντων. και από όλα αυτά να γλίτωνα το πιο πιθανό ήταν να πάρω φωτιά την ώρα του χειρουργείου.
Ευλογημένος νιώθω Σπύρο.
Ευλογημένος.
Καλά, οι γιατροί και οι νοσηλευτές, καταπληκτικοί. Νερό πίνουν στο όνομα σου Σπύρο. Με το χαμόγελο στα χείλη, 5 ώρες εργασία, δύο γεύματα την ημέρα, με μισθό που θα ζήλευαν και οι βουλευτές της χώρας, τι να σου λέω.
Όσο για την φαρμακευτική αγωγή;
Όλα τσάμπα. Δωρεάν. Χαρίζει το ΕΣΥ, Σπυρίδων μου. Χαρίζει.
Και ήρθε η ώρα του εξιτηρίου.
Ήρθαν πάλι τα παιδιά της Ομάδας Αλήθειας, μου έδωσαν λουλούδια και πάστες, ήρθε ο μπάτλερ με την καλύτερη σαμπάνια της Ευρώπης και κέρασε εμένα και όλους τους φίλους μου που με περίμεναν στην σαλονάρα του “Μεταξά”, ήρθαν και τρεις τύποι που μου κουβάλησαν τις βαλίτσες και τις έβαλαν στο πληρωμένο από το ΕΣΥ ταξί Σπύρο μου για να με πάει στο αεροδρόμιο να πάρω τον δρόμο της επιστροφής.
Και τώρα σου γράφω μέσα από το Άνφλιντ, το γήπεδο της αγαπημένης μου Λίβερπουλ, λατρεμένε φίλε Σπυρίδων.
Μπορεί να μην έχω γεύση, μπορεί να μην έχω όσφρηση, μπορεί να μην ακούω Χριστό, μπορεί να μην βλέπω ούτε την μύτη μου, μπορεί να μη μου σηκώνεται, μπορεί να έχω ένα νεφρό, μπορεί να έχει καεί η μισή μου κοιλιά, μπορεί να περπατάω με πι, μπορεί να παίρνω 20 διαφορετικά χάπια την ημέρα, μπορεί να μην έχω μαλλιά, “μπορεί και να μπαρκάρω σε πλοίο φορτηγό, μπορεί και να τρακάρω στην Εθνική οδό, μα δεν μπορεί να ξαναγίνω το καμμένο σου τσιγάρο” ( Ζιγκ Ζαγκ) αλλά, κατά τ’ άλλα, όλα καλά, είμαι καλά, περνάω μια χαρά, ζω, αναπνέω, ψηφίζω Νέα Δημοκρατία άρα υπάρχω και μπορώ να θαυμάζω την αγαπημένη μου Λιβερπουλάρα.
Τι γαμ@το σύστημα υγείας έχεις φτιάξει, ρε φίλε Σπύρο.
Τι κάΒλα ατελείωτη είναι αυτή.
Ζ Α Χ Α Ρ Η
Με ατελείωτη αγάπη και εκτίμηση,
Λούκυ Λουκ
Υ.Γ. If you want to play tennis, go home and play your ρenis Spyro.
(Αγαπητέ Λούκυ Λουκ, κοροιδεύεις τον Γεωργιάδη που δημοσιεύει επιστολές ανθρώπων που αρρωσταίνουν επίτηδες στο εξωτερικό για να έχουν τη χαρά να νοσηλευτούν σε δημόσιο νοσοκομείο στην Ελλάδα, αλλά είναι χρήσιμος ο Άδωνις Γεωργιάδης. Τον βλέπουν οι Έλληνες που έφυγαν στο εξωτερικό και αποφασίζουν να μην επιστρέψουν στην Ελλάδα, τον βλέπουν και οι νέοι Έλληνες και αποφασίζουν να φύγουν, οπότε θα σωθούν πολλοί άνθρωποι. Πάντως, είναι τρομερή αυτή η κατάντια ακόμα και για ένα τόσο θλιβερό ανθρωποειδές σαν τον Άδωνη Γεωργιάδη. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Γεωργίου Παπαδόπουλου. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.