Άποψη περί εργασίας
Καλησπέρα Πιτσιρίκο
Αφού διάβασα και το τελευταίο σου κείμενο σου στέλνω την άποψη μου περί εργασίας, ώστε να πάει η συζήτηση που άνοιξε λίγο παραπέρα.
Με δεδομένο λοιπόν ότι οι κανόνες στην εργασία είναι αυτοί και οι συνθήκες δεν είναι ώριμες για να τους αλλάξουμε αλλά ούτε καν υπάρχει η βούληση, αυτό που μας απομένει είναι να βελτιώσουμε τα δεδομένα εντός αυτού του άθλιου πλαισίου.
Τι εννοώ; Εννοώ ότι ο καθένας έχει την δυνατότητα, όντας εργαζόμενος (αποδεχόμενος τους υπάρχοντες κανόνες και τις συνθήκες), να λειτουργήσει ως σαμποτέρ. Καθένας από το πόστο του.
Κύριο λοιπόν όπλο ως προς αυτό, είναι η λεύκη απεργία. Ή, αν θέλεις πιο εύστοχα, γκρίζα ή ημίλευκη απεργία. Αυτό σημαίνει ότι αφενός επικαλείσαι κάθε μα κάθε δικαίωμά σου στις ειδικές άδειες (αναρρωτικές αιμοδότες κλπ), ώστε να μην είσαι στο χώρο εργασίας σου, αφετέρου όταν είσαι στη δουλειά σου, να ημιδουλεύεις.
Παρατηρούμε μια γενικευμένη ραθυμία στην κοινωνία. Αυτό να περάσει και στους χώρους εργασίας. Με αυτόν τον τρόπο, και θα βελτιώσουμε τις συνθήκες εργασίας μισο-δουλεύοντας, και θα εκτελούμε το συνδικαλιστικό έργο μειώνοντας την παραγωγή κατά ένα μεγάλο ποσοστό. Δηλαδή, θα έχουμε τα οφέλη της παρωχημένης απεργίας, χωρίς όμως τα δυσβάσταχτα κόστη της.
Αυτό, πέραν από το άμεσο όφελος του εργαζομένου, θα δημιουργήσει την ανάγκη να καλυφτεί το κενό της παράγωγης που αφήνει ο ενεργός εργαζόμενος. Κι αυτό γίνεται μόνο με την πρόσληψη επιπλέον εργαζομένων. Όσο αυτό το κενό δεν καλύπτεται, τόσο η ημιεργασία – αμεριμνησία θα αυξάνεται.
Με αυτή τη συνεχή διαδικασία, μια διαδικασία που είναι εντελώς εγωκεντρική παρόλο που παράγει έργο για τον άνεργο, θα φτάσουμε στους εργασιακούς – συνδικαλιστικούς στόχους που έχουν τεθεί*.
Θα φτάσουμε στην 4ωρη εργασία; Στην υπεραύξηση των μισθών; Στην 4ημερη ή 3ημερη εργασία; Συνδυασμός αυτών; Δεν ξέρω. Είμαι σίγουρος όμως ότι κάπου θα φτάσουμε.
Κι αυτό το λέω βασιζόμενος στην κοινωνική παρατήρηση. Η έλλειψη εργαζομένων (ακόμα και ανειδίκευτων) έχει δημιουργήσει μια άνευ προηγουμένου διαλλακτικότητα των εργοδοτών ως προς τις αμοιβές και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Αυτό έγινε ασυνείδητα από την πλευρά των εργαζομένων. Και αυτό πρέπει πλέον να γίνει συνειδητά.
Η παραπάνω διαδικασία δεν απαιτεί οργάνωση, αρχηγούς, εργατοπατέρες, πράγματα άλλων εποχών, πλέον αποτυχημένα και φθοροποιά. Απαιτεί στοιχειώδη αξιοπρέπεια και ελάχιστο μαχητικό πνεύμα υπέρ μόνο του εαυτού σου. Να πας στη γιορτή του σχολειού του παιδιού σου. Να τον καμαρώσεις και να σε καμαρώσει. Για αυτό ειναι οι αναρρωτικές, οι αιμοδοτικές άδειες. Η σημαία δίνει κι αυτή άδειες.
Κλείνοντας, θέλω να διευκρινίσω ότι δεν αποδέχομαι τους όρους επιβίωσης – εργασίας. Το κάνω αναγκαστικά. Δουλεύω όσο λιγότερο γίνεται, αφού αφενός δουλεύω σε εποχικά, αφετέρου όσο εργάζομαι δεν σκίζομαι στην δουλειά. Δηλαδή πάω πάντα στις γιορτές του παιδιού μου, κάνω πάντα τις πρωινές μου δουλειές ή θα πάω και για καφέ. Ανάλογα τις συνθήκες, πράττω ανάλογα.
Δεν πουλάω σε κανέναν μυαλό, λύση ή μαντζούνια. Αυτό το λέω, γιατί το κάνω ο ίδιος και γιατί η γενικότερη κοινωνική τεμπελιά, ασυνείδητα έχει παράξει ένα έργο που δεν κατάφεραν τόσες και τόσες απεργίες και διαδηλώσεις. Δεν μιλάω για κανένα σπουδαίο έργο. Αλλά νομίζω ότι είναι μια αρχή, μια βάση για να λειτουργήσουμε υπέρ μας*.
Ευχαριστώ
Κώστας
*Μιλάμε πάντα υπό τις προϋποθέσεις αποδοχής των υπαρχόντων κανόνων και της μη βούλησης αλλαγής αυτών.
(Αγαπητέ Κώστα, καταλαβαίνω τι λες, και αυτό ήδη συμβαίνει. Αν έχω παρατηρήσει καλά, πάρα πολλοί άνθρωποι κάνουν την δουλειά τους με το ζόρι. Βασικά, μοιάζουν να μην θέλουν να κάνουν την δουλειά τους. Καθόλου περίεργο, αφού οι περισσότερες δουλειές -εκτός από κακοπληρωμένες- είναι και άχρηστες. Και αυτό πολλοί το συνειδητοποίησαν στην διάρκεια της πανδημίας και του lockdown, όταν οι δουλειές συνεχίστηκαν κανονικά, χωρίς οι ίδιοι να δουλεύουν. Βέβαια, υπάρχουν δουλειές, όπως γιατροί, νοσοκόμοι, δάσκαλοι, καθηγητές, οδοκαθαριστές και εργάτες καθαριότητας -και άλλες χρήσιμες κοινωνικές εργασίες, που είναι όλες κακοπληρωμένες-, όπου είναι υποχρεωτικό αυτοί που τις κάνουν να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, γιατί η λειτουργία της κοινωνίας βασίζεται σε αυτούς. Κώστα, είμαστε πια στην εποχή της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, της αυτοματοποίησης, της τεχνητής νοημοσύνης και των ρομπότ, οπότε ξέρουμε -από τις έρευνες των μεγαλύτερων εταιρικών κολοσσών του κόσμου- πως εκατομμύρια θέσεις εργασίας εξαφανίζονται και εκατοντάδες εκατομμύρια θέσεις εργασίας θα εξαφανιστούν μέχρι το 2030. Δεν είναι θέμα αν αποδεχόμαστε το να δουλεύουμε, το θέμα είναι πως βαδίζουμε στη μετα-εργασία εποχή. Δεν είμαι κάποιος έξυπνος άνθρωπος αλλά, πριν από 13 χρόνια, δηλαδή πολύ πριν την έκρηξη της τεχνητής νοημοσύνης, στο κείμενο “Περισσεύετε”, έγραφα:
“Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στη χώρα μας -και εκατοντάδες εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο- αναζητούν εργασία και διαπιστώνουν πως είναι περιττοί. Δεν τους χρειάζεται πια κανείς.
Άνθρωποι που μέχρι χτες μάχονταν ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αναζητούν εναγωνίως κάποιον να τους εκμεταλλευτεί.
Υπάρχει λοιπόν κάτι χειρότερο από το να σε εκμεταλλεύονται: να μην θέλει να σε εκμεταλλευτεί κανείς.”.
Κώστα, έχουμε περάσει από την εκμετάλλευση -που είχε κάποια όρια- στην αυτοεκμετάλλευση, όπου δεν υπάρχει κανένα όριο. Στο βωμό των επιδόσεων και της παραγωγικότητας, πολλοί άνθρωποι εκμεταλλεύονται τόσο πολύ τον εαυτό τους, με αποτέλεσμα να παθαίνουν burn out και να βουλιάζουν στο άγχος και στα ψυχικά νοσήματα. Δέκα εκατομμύρια XANAX το μήνα στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι παίρνουν χάπια -δηλαδή, νόμιμα ναρκωτικά- για να είναι αποδοτικοί στις δουλειές τους. Και, εκτός από νόμιμα ναρκωτικά, παίρνουν και παράνομα ναρκωτικά, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Για να μην πούμε για τους ανθρώπους που αρρωσταίνουν, όταν δεν δουλεύουν. Έχει μεταλλαχτεί το ανθρώπινο είδος. Παρατήρησε τους ανθρώπους γύρω σου. Έχουν λαλήσει.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αφού δεν κάνουμε επανάσταση, πρέπει να απαιτήσουμε το Βασικό Εισόδημα για όλους. Και πρέπει να το απαιτήσουμε -πριν μας το δώσουν μόνες τους οι εξουσίες- ώστε να είναι ένα Βασικό Εισόδημα, που θα επιτρέπει σε κάθε άνθρωπο να ζει με αξιοπρέπεια και να μην είναι φιλοδώρημα.
Δεν είναι θέμα αν είναι κάποιος υπέρ ή κατά της δουλειάς, ούτε για το αν θα αλλάξουμε τους κανόνες. Οι Θέσεις εργασίας εξαφανίζονται, χωρίς να τις ενδιαφέρουν οι απόψεις μας. Ο κόσμος αλλάζει χωρίς να μας ρωτήσει.
Δεν έχω πιο καλό παράδειγμα για την εξαφάνιση των θέσεων εργασίας -και για αυτό που είναι ήδη εδώ- από τα αυτοματοποιημένα λιμάνια της Κίνας:
Καταλαβαίνω πως εκατομμύρια άνθρωποι θέλουν να έχουν αφεντικό, θέλουν να είναι δούλοι, η ζωή τους αποκτά νόημα μόνο από την δουλειά, και οι μόνοι “φίλοι” που έχουν είναι από την δουλειά, οπότε ας τους επιτραπεί να κάνουν πως δουλεύουν, για να μην τρελαθούν. Ας πηγαίνουν σε γραφεία που δεν κάνουν τίποτα, ας πηγαίνουν στη δουλειά και ας πλέκουν επειδή δεν θα έχουν τι να κάνουν, αλλά ας επιτραπεί στους υπόλοιπους να ζήσουν χωρίς να δουλεύουν.
Η μια και μοναδική ζωή που έχουμε να ζήσουμε δεν μπορεί να είναι συνδεδεμένη με την δουλειά.
Στο μέλλον, οι άνθρωποι θα γελάνε μαζί μας όχι μόνο επειδή δουλεύαμε αλλά επειδή θέλαμε να δουλεύουμε. Δεν θα μπορούν να το κατανοήσουν αυτό.
Κώστα, έχουν αλλάξει όλα, και εμείς επιμένουμε εμμονικά να μιλάμε με όρους του παρελθόντος. Απεργίες, άδειες, επιδόματα και τέτοια. Αυτές οι λέξεις θα εξαφανιστούν, όπως εξαφανίστηκαν και τόσες άλλες.
Η ζωή είναι ένα δώρο, μια γιορτή, ένα παιχνίδι. Και οι άνθρωποι την κάναμε κόλαση. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.