Ο αόρατος πόλεμος

Φίλε μου Πιτσιρίκο,
Δύο αδέρφια μάλωσαν για τον πόλεμο των ΗΠΑ στο Ιράν. Ο ένας ζει στον Καναδά. Αμερικανάκι. Ήθελε να μπει το ιππικό και να ισοπεδώσει το Ιράν, να διαλύσει τους “μουλάδες”,\ για την “ελευθερία και τη δημοκρατία”. Ο άλλος προσπαθούσε να επιχειρηματολογήσει με στοιχεία εναντίον του, με αναλύσεις του Σακς και του Μιρσχάιμερ, να του δείξει πως αυτό που στηρίζει είναι λάθος, ότι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, άσπρο/μαύρο.

Η ψυχή του ενός σκλήρυνε, τον είπε συνωμοσιολόγο, διδακτικό, ξερόλα. Η ψυχή του άλλου λαβώθηκε και έτρεξε αίμα. “Ο αδερφός μου είναι από αυτούς που απεχθάνομαι; Φασιστάκι που στηρίζει εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Τι να κάνω; Τον αγαπώ, είναι αδερφός μου. Μήπως φταίει η κόπωση του Χαν, μήπως η κατάθλιψή του; Τι να κάνω;” Οι σκέψεις και η θλίψη δεν τον άφησαν να κοιμηθεί το βράδυ.

Το πολιτικό και το προσωπικό γίναν ένα. Σκλήρυνε κι αυτός, για να σωθεί. Ο πόνος του μεγάλος. Τι να κάνει;

Η σκοτεινή αλήθεια είναι πως η ανθρωπότητα δε θα σφυρηλατήσει ποτέ μια πραγματική ειρήνη με το είδος της, ούτε με τα οστά αυτής της όμορφης και βασανισμένης Γης, όσο η συμπεριφορά μας υπαγορεύεται από συστήματα ιδεών που πίνουν βαθιά από το πηγάδι της εξουσίας και της απληστίας. Συστήματα σκέψης που δικαιολογούνται από ιδεολογικά επίκτητες αυταπάτες, και προσωπικές ψευδαισθήσεις. Συμπτώματα του αδιάκοπου παλμού των ψεμάτων και της προπαγάνδας των κυβερνήσεων, των μέσων ενημέρωσης, των κοινωνικών δικτύων και της πολιτιστικής προπαγάνδας του καπιταλισμού που μας ταΐζουν με τη σέσουλα.

Είτε η ζωή στον κόσμο τούτο θα βασίζεται στην αλήθεια, είτε θα κρέμεται σα Δαμόκλειος σπάθη από μια κλωστή, έτοιμη να σπάσει την ώρα που κοιμόμαστε ανέμελοι από κάτω της.

Κοιμήσου. Μη σηκώνεσαι. Όλα θα πάνε καλά.

Ούτε κάποιος μεταξύ μας θα ανακαλύψει ποτέ σε προσωπικό βαθμό την παρηγοριά της εσωτερικής γαλήνης και της γνώσης, όσο παραμένουμε απλές μαριονέτες με τα νήματά μας να τραβιούνται από ασυνείδητες εσωτερικές παρορμήσεις, και πληγές του προσωπικού μας παρελθόντος που δεν έχουν ακόμα επουλωθεί.

Το συλλογικό και το προσωπικό είναι αλληλένδετα, όσο κι αν μας λένε το αντίθετο. Είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, και του ίδιου εαυτού.

Το ψέμα πρέπει να αντιμετωπίζεται όπου κι αν το βρίσκει κανείς, τόσο εκεί έξω, στον μεγάλο κόσμο των αυτοκρατοριών —εθνικών και εταιρικών—, όσο και βαθιά μέσα μας, στον εσωτερικό σκοτεινό λαβύρινθο του εαυτού.

Σε όλες αυτές τις πολιτικές της διχόνοιας που μας βαραίνουν, οι ύπουλες μηχανορραφίες του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού που υπηρετούν την εξουσία προσφέρουν ένα βολικό ψέμα, το οποίο μεταξύ άλλων, μας ενημερώνει ότι “ότι όλα είναι υπό έλεγχο”. Ότι όλα τα προβλήματα της κοινωνίας είναι προβλήματα που τα διαχειρίζονται αυτοί που “γνωρίζουν καλύτερα”, “οι ειδικοί”, “οι τεχνοκράτες”, οι πολιτικοί, τα think tank, οι σύμβουλοι, οι θεσμοί και οι οργανώσεις που έχουν ιδρυθεί αποκλειστικά γι’ αυτόν τον σκοπό, “οι εξειδικευμένοι” και “οι πιστοποιημένοι”.

Τη τύφλα τους ξέρουν. Και τη δική μας.

Η αλήθεια που μας κοιτάει διαρκώς στα μάτια, όμως, είναι ότι κανείς δεν έχει τον έλεγχο των πραγμάτων. Τα προβλήματα δεν δείχνουν να διαχειρίζονται, ούτε να επιλύονται, ενώ οι αποφάσεις των ειδικών και των τεχνοκρατών μας έχουν οδηγήσει σε μια ανυπόφορη, άδικη, άνιση και βίαιη καθημερινή κατάσταση.

Η αλήθεια είναι, ότι όλα αυτά που παίρνουμε ως δεδομένα στη ζωή είναι κατασκευασμένα να παρουσιάζονται ως “ανθρώπινη φύση”, αναπόφευκτα και φυσιολογικά.

Δεν είναι.

Απλώς, η παραδοχή αυτή βοηθά τους δεσμοφύλακές μας να μας κρύβουν την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι, ότι θα μπορούσαμε πραγματικά αν το θέλαμε ως κοινωνίες να κάνουμε οτιδήποτε άλλο θέλαμε να κάνουμε, και να ζήσουμε όπως πραγματικά θέλουμε να ζούμε, όχι όπως μας λέει ότι πρέπει να ζούμε ο καπιταλισμός.

Αλλά δεν θέλουμε.

Τι θέλουμε; Κανείς δεν ξέρει.

Ίσως λεφτά. Ίσως λίγη αγάπη. Κανείς δεν είναι σίγουρος. Πολλοί νομίζουν ότι είναι.

Τη τύφλα τους. Και τη δική μου.

Ξέρω, είναι δύσκολο. Το έχω ζήσει και γω. Η καρδιά ενός ανθρώπου παγώνει όταν συγκρούεται με την πραγματικότητα των βεβαιοτήτων του. Η αναγνώριση ότι τα σίγουρα συμπεράσματα σου για τον κόσμο και τα πράγματα ήταν λάθος, και ότι άργησες τόσο να το καταλάβεις, έχοντας συνδέσει τον πυρήνα της ύπαρξής σου με ψέματα και ψευδαισθήσεις, είναι μια πνευματικά βασανιστική κατάσταση για κάθε άνθρωπο. Γι’ αυτό και κανείς δεν θέλει να αναγνωρίσει τις παρωπίδες του. Γι’ αυτό και προτιμάμε το ψέμα.

Απαιτεί μια πνευματική ειλικρίνεια που λίγοι διαθέτουν, η σκέψη ότι όλα όσα σου έχουν διδάξει για τον κόσμο σου, την πατρίδα σου, το μέρος που γεννήθηκες, τους ανθρώπους γύρω σου, την ιστορία σου και την κουλτούρα σου, ότι όλες αυτές οι ιστορίες, είναι κυρίως αυτό: ιστορίες, μυθικές αναπαραστάσεις της πραγματικότητας. Ένα μάτσο ψέματα, για να μας κρατάνε ζεστούς τα βράδια.

Το να απαλλαγεί κανείς από τα ψεύτικα αφηγήματα αυτού του είδους, δεν είναι κάτι εύκολο να γίνει. Απαιτεί θάρρος και πνευματική γενναιότητα. Απαιτεί μια σεισμική υπόκωφη εσωτερική δύναμη να αναδυθεί από το μεδούλι των οστών μας, για να αναγνωρίσει κανείς τις βολικές ψευδαισθήσεις που του παρέχουν αυτή τη ζεστή αίσθηση ψευδούς ασφάλειας και σιγουριάς.

Σιγουριά. Ένα ψέμα. Ιδεολογία. Μια φυλακή του μυαλού. Η ασφάλεια του κελιού μας.

Πριν κάποιο καιρό βρισκόμουν στα σύνορα της Χιλής με την Αργεντινή. Σύνορα, τι πλάκα. Να ένα ακόμα ψέμα. Άλλη μια ψευδαίσθηση ελέγχου. Τίποτα παραπάνω από μια γραφειοκρατία που προσποιείται ότι έχει λόγο να υπάρχει. Τα σύννεφα δεν φαινόταν να νοιάζονται ιδιαίτερα, και περνούσαν από πάνω μας ανενόχλητα. Το ίδιο και μια γάτα, που εκείνη την ώρα που τα σκεφτόμουν όλα αυτά, σταμάτησε τα σούρτα-φέρτα και ήρθε και στάθηκε δίπλα μου. Μέχρι να μας τσεκάρουν τα διαβατήρια, η ίδια είχε περάσει τα σύνορα δύο-τρεις φορές εντελώς ανενόχλητη, και τώρα γλειφόταν ικανοποιημένη. Λαθρόγατα θα ήταν. Τα δέντρα τριγύρω μου έδειχναν αδιάφορα στις στολές των συνοριοφυλάκων, τα αυστηρά τους βλέμματα, και τις περήφανες σημαίες που κυμάτιζαν στο προαύλιο των προκάτ κουτιών που στέγαζαν το συνοριοφυλάκιο. Το δάσος εκτεινόταν το ίδιο προς πάσα κατεύθυνση, είτε προς την μεριά της Χιλής, είτε της Αργεντινής, το ίδιο και η πεδιάδα και τα βουνά, αψηφώντας τα συρματοπλέγματα, τις μπάρες, τις κάμερες ασφαλείας, και τα βαρεμένα αλλά καχύποπτα βλέμματα των παραμεθόριων γραφειοκρατών. Μόνο εμείς, οι άνθρωποι, βλέπεις, παίζαμε το θεατράκι μας. Κι όλα αυτά, για να συντηρήσουμε την γραφειοκρατία της καταγραφής των προσωπικών δεδομένων, των σφραγίδων και των διαπιστευτηρίων, των εθνών και των ΑΟΖ.

Των λέξεων από μελάνι πάνω σε κόλλες από χαρτί. Οπτασίες στην έρημο της ψυχής μας.

Τα ψέματα που παίρνουμε ως δεδομένες αλήθειες μας τυλίγουν σε μια ζεστή, οικεία κουβέρτα, υποσχόμενα “σταθερότητα” και “ασφάλεια” σε έναν κόσμο σχεδιασμένο για διαρκή αβεβαιότητα και ανασφάλεια. Αυτή είναι η πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας σήμερα, και η πραγματικότητα για δισεκατομμύρια συμπολίτες μας σε όλο τον κόσμο. Και η όποια σταθερότητα και ασφάλεια κάποιων, εξαιτίας της εγγενούς άνισης φύσης και λειτουργίας του καπιταλισμού, απαραίτητα μεταφράζεται σε αβεβαιότητα και ανασφάλεια για κάποιους άλλους, κάπου αλλού. Σε θάνατο.

Η αλήθεια είναι ένας δύσκολος δρόμος για να τον διασχίσεις. Δεν είναι ούτε ζεστός, ούτε άνετος. Αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να βγούμε από το χάος που δημιουργήσαμε και συντηρούμε για τόσο καιρό. Μπορεί να είναι τρομακτικό να κοιτάξεις στο βαθύ σκοτεινό πηγάδι του εαυτού σου, και να προσπαθήσεις να βρεις όλες τις πικρές αλήθειες που είχες θάψει όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά αν θέλουμε ειρήνη, μια υγιή ζωή, και μια ανάλαφρη καρδιά, πρέπει να σκληραγωγηθούμε λιγάκι.

Τίποτα καλό δεν έρχεται από μόνο του.

Το φάρμακο πάντα πικρίζει. Έτσι καταλαβαίνεις ότι είναι φάρμακο. Το δηλητήριο συνήθως έχει μια ουδέτερη γεύση, ή μια δελεαστική γλύκα, ώστε να μην το καταλάβεις μέχρι να είναι πια αργά.

Σηκώνουμε την κανάτα με το δηλητήριο, και την κατεβάζουμε μονορούφι.

Παλικάρι, πιάσε ακόμα ένα!

Θετικότητα. “Always look on the bright side of life”.

Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας. Δεν θέλουμε να δούμε εκεί που τα μάτια μας τσούζουν όταν κοιτάνε, προς τα μέσα, και προς τον κόσμο εκεί έξω, πέρα από τα επιδερμικά μας όρια.

Το δηλητήριο γλιστράει στις φλέβες μας απαλά. Κλείσε τα μάτια. Κοιμήσου. Μην κοιτάς τη χατζάρα που κρέμεται στο ταβάνι. Όνειρα γλυκά.

Το φάρμακο είναι πικρό, δεν μας κάνει. Απαιτεί να καλωσορίσουμε όλα εκείνα τα πράγματα που ελπίζουμε ότι δεν θα χρειαστεί να κοιτάξουμε ποτέ, επειδή είναι άσχημα, βίαια, και σκληρά για το στομάχι και την καρδιά μας. Ο γιατρός, όμως, ξέρει καλύτερα από το βαποράκι. Ξέρει ότι αυτά ακριβώς είναι που μας προσφέρουν γνώση και διορατικότητα. Ο πόνος που μας κάνουν να αισθανόμαστε, σημαίνει απλώς ότι νοιαζόμαστε, και ότι η ανθρωπιά μας δεν έχει πεθάνει ακόμα.

Γιατί, αγάπη είναι το να νοιάζεσαι. Και να ανησυχείς. Όχι καρδούλες και φιλάκια. Αυτά είναι μόνο σύμβολα. Αλλά το ψέμα μας θέλει ζεστούς και ανέμελους, να κοιτάμε οπτασίες. Τι να την κάνει την αγάπη, αν το να αγαπάς είναι το να πονάς;

Η γιατρειά του Φρομ μας προστάζει, αλλά δεν ακούμε. Είναι ζεστά εδώ, με τη κουβερτούλα του μυαλού να μας καθησυχάζει. Δεν ακούμε τις φωνές που μας ζητούν να γνωριστούμε καλά με τα πιο σκληρά, τα πιο άσχημα γεγονότα και τις χειρότερες αλήθειες για τον κόσμο μας —τις συστημικές αδικίες, τις κρυφές επιρροές της εξουσίας, τους τρόπους με τους οποίους οι ίδιες οι σκέψεις μας έχουν καταληφθεί από την προπαγάνδα του συστήματος.

Στη “Τέχνη της Αγάπης”, ο γιατρός μας κάλεσε να νιώσουμε άνετα με την δυσφορία μας, γιατί αυτό είναι το αμόνι πάνω στο οποίο σφυρηλατείται η γνήσια αγάπη του ανθρώπου. Μας ζήτησε να συνηθίσουμε να νιώθουμε ωμοί και πληγωμένοι, γιατί, για τους ανθρώπους που νοιάζονται και ανησυχούν, αυτός ο βάναυσος κόσμος είναι σαν να προσπαθείς να τρέξεις έναν μαραθώνιο μέσα από θάμνους με αγκάθια.

Αλλά δεν μας αρέσουν τα αγκάθια. Τσιμπάνε και πονάει.

Δεν ακούμε. Έχουμε νανουριστεί ήδη, και ο ύπνος μας είναι βαθύς.

Θα αργήσουμε να ξυπνήσουμε.

Μέχρι τότε, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι ό,τι περνάει από το χέρι μας, με τους μικρούς μας τρόπους, ενεργώντας αληθινά και γενναία με κάθε ευκαιρία που μας δίνεται. Να μάθουμε όλα όσα μπορούμε να μάθουμε για τον κόσμο μας και τους ανθρώπους, ειδικά όλα εκείνα που θα προτιμούσαμε απλώς να αγνοήσουμε. Και για τον εαυτό μας επίσης.

Να λέμε την αλήθεια για ό,τι βλέπουμε, ακόμα κι όταν η φωνή μας τρέμει από φόβο, ή αμφιβολία για τον εαυτό μας. Διότι η ανθρωπότητα μπορεί να βαδίσει στο φως της αλήθειας μόνο ένα βηματάκι τη φορά. Και καθένας από εμάς είναι ο κύριος των δικών του βημάτων, σε αυτό το προσκύνημα των ψυχών που λέμε ανθρώπινη ιστορία.

Δεν είμαστε φτιαγμένοι να είμαστε εδώ μόνο για προσωπική ευχαρίστηση. Αυτές είναι οι αλυσίδες που μας κρατούν πίσω ως είδος.

Ποιό θα είναι το επόμενο βήμα μας; Αναρωτιόμαστε, αλλά χωρίς να ψάχνουμε για απάντηση. Δεν μας αρέσουν αυτές οι απαντήσεις. Θέλουμε άλλες. Είναι άβολες. Αντηχούν στα ντουβάρια του κελιού μας. Μα εμείς κοιμόμαστε βαθιά και δεν ακούμε.

Από τα βάθη του χρόνου ο Φρέιρε μας εκλιπαρεί να ξυπνήσουμε. Να φέρουμε τις ασυνείδητες πληγές και τις αυταπάτες μας στο φως της αλήθειας, και να φωτίσουμε ό,τι ήταν κρυμμένο. Να παραδεχτούμε όλους εκείνους τους τρόπους που μας κάνουν απρόθυμους, κυνικούς, και απαθείς —την εσωτερικευμένη καπιταλιστική λογική και συμπεριφορά, τον κατασκευασμένο ατομικισμό μας, φτιαγμένο για αδιάκοπη κατανάλωση. Να σταματήσουμε τη διάβρωση συλλογικού μας πνεύματος. Να κάνουμε κατάληψη στο σχολείο που πλασάρει την “παιδαγωγία των καταπιεσμένων”.

Ο καθένας μας έχει γνώση και σοφία μέσα του. Μέσα από τη ζωή του και την εμπειρία του μπορεί να φωτίσει σε όλους εμάς τους υπόλοιπους ένα κρυμμένο για μας νήμα του ελέγχου του συστήματος. Να μας τραβήξει προς μια κατεύθυνση και να παρασύρει κι άλλους στην πορεία της γνώσης και της κατανόησης των αλυσίδων που μας κρατούν δέσμιους στη φυλακή του μυαλού μας.

Κάθε ένα από αυτά τα μικρά βήματα προς τα εμπρός, προς μια κατάσταση αυξημένης επίγνωσης και κατανόησης, διαλύει ένα κομμάτι του επίχρυσου κλουβιού μας. Αρκετά με τις αμφιβολίες, τις αμφιταλαντεύσεις, και τη λιποψυχιά. Όχι άλλες μισές λύσεις, μισές αλήθειες, και μικροδιαμάχες για τις κατασκευασμένες διαφορές μας, την ώρα που οι αφέντες του κεφαλαίου εδραιώνουν την εξουσία τους, ενώ εμείς τρωγόμαστε μεταξύ μας.

Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε, χρειάζεται απλώς να έχουμε κοινό αγώνα, κοινό εχθρό.

Έχουμε.

Σίγουρα, πολύς κόσμος που κοιμόταν μέχρι σήμερα, έχει ξυπνήσει. Βλέπει τι κάνουν οι κυβερνήσεις τους. Αναρωτιέται, διαμαρτύρεται, ενδιαφέρεται, μαθαίνει. Έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους που δεν είχαν ξαναδιαδηλώσει ποτέ για κάτι, να παίρνουν θέση σήμερα για το ένα ή το άλλο θέμα. Υπάρχει μια μεγάλη μάχη στο παρασκήνιο, που καλό είναι να έχουμε στον νου μας, γιατί μας αφορά όλους. Είναι η μάχη για τον κόσμο του αύριο, η οποία δίνεται σήμερα. Και η έκβαση αυτής της μάχης θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την μοίρα της ανθρωπότητας.

Όποιος θέλει, αράζει και απολαμβάνει την κατάρρευση. Όποιος θέλει, υποστηρίζει αυτούς που την επιταχύνουν. Όποιος θέλει, διασκεδάζει και αδιαφορεί. Όποιος δεν μπορεί ούτε να αράξει, ούτε να διασκεδάσει, επιβιώνει όπως μπορεί, αλλιώς απλά πεθαίνει.

Και οι υπόλοιποι;

Οι υπόλοιποι έχουν μια απόφαση να πάρουν.

Οι τεκτονικές κοινωνικές μετατοπίσεις συμβαίνουν ιστορικά, όταν αλλάζουν τα μέσα παραγωγής. Αυτό ακριβώς είναι που γίνεται σήμερα. Αυτού του είδους, και αυτού του μεγέθους οι αλλαγές, είναι τρομακτικές. Είναι, μάλιστα, τόσο σπάνιο να βρεθεί κανείς να ζει κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας μετάβασης, που ούτε στη χούφτα μας δεν μπορούμε να τις απαρρυθμίσουμε τα τελευταία 10.000 χρόνια ανθρώπινου πολιτισμού. Η δεκαετία που διανύουμε θα καθορίσει τον έλεγχο της τεχνολογίας των επόμενων μέσων παραγωγής, από μια βιομηχανική, σε μια κοινωνία τεχνητής νοημοσύνης και ρομποτικής.

-Σου εύχομαι να ζήσεις “ενδιαφέροντες” καιρούς.

-Να πας στο διάολο.

Στο κοντινό μας μέλλον, οι άνθρωποι θα περισσεύουν. Όπως περισσεύουν και σήμερα, αν και οι σκλάβοι είναι πάντα χρήσιμοι στους εμπόρους ψυχών.

Ο καθορισμός αυτού χαξλεϋκού “γενναίου νέου κόσμου” που θα δημιουργηθεί, θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την έκβαση του δημόσιου διαλόγου που συμβαίνει ήδη σήμερα. Αυτός είναι που θα καθορίσει το πώς θα είναι οργανωμένη η κοινωνία στο εγγύς μέλλον, το πώς θα δουλεύουμε, το πώς θα ζούμε, ή το πώς θα μας επιστρατεύσουν ως τροφή για τα κανόνια των στρατών που ετοιμάζουν.

Αλλά ούτε ο διάλογος μας αρέσει.

Άσε με να κοιμηθώ λίγο ακόμη.

Και όσοι δεν συμμετέχουν στον διάλογο σήμερα, θα έχουν τη μοίρα που έχουν τα ψίχουλα στο τραπέζι μας. Αυτό θα είναι το τίμημα της απραξίας μας και της συγκατάθεσής μας στα κέντρα εξουσίας. Τίποτα λιγότερο από την ίδια μας την επιβίωση, και την επιβίωση της γενιάς που θα αφήσουμε πίσω μας. Αυτή θα είναι η κληρονομιά μας. Αυτό θα είναι το αποτέλεσμα της αναμέτρησής μας με κάτι ανώτερο από εμάς, με κάτι θεμελιώδες και πανανθρώπινο. Με κάτι το ιστορικό.

Αλλά οι περισσότεροι κοιμούνται.

Όσοι είναι ξύπνιοι φωνάζουν, τους σκουντάνε να ξυπνήσουν, μα το δηλητήριο είναι ισχυρό. Και γλυκό.

Αν ως ανθρωπότητα σταθούμε κάποτε στο ύψος των περιστάσεων —κάτι πρωτοφανές και πρωτάκουστο για το είδος μας—, η μετάβαση δεν θα είναι προς μια δυστοπία, αλλά προς έναν υγιή, αξιοπρεπή και αρμονικό κόσμο. Αυτό, βέβαια, θα ήταν μια αλλαγή σε μια μορφή κοινωνίας που δεν έχει υπάρξει ποτέ πριν στην Ιστορία του ανθρώπου. Ένα άλμα στο κοινωνικό άγνωστο.

Ακούγεται τρομακτικό, αλλά δεν είναι.

Δεν θα είναι ούτε εύκολο, ούτε γρήγορο και ανώδυνο.

Αλλά δεν χρειάζεται να φοβόμαστε τον κίνδυνο, γιατί ο πραγματικός κίνδυνος είναι ο φόβος μας.

Αν μπορούσαμε να δούμε το πώς θα φτάναμε εκεί, σε αυτό το πανέμορφο αύριο, αυτό που θα βλέπαμε δεν θα ήταν ένα αστραπιαίο αυθόρμητο μαζικό κοινωνικό σπρώξιμο. Μια επανάστα, μπαμ-μπουμ, και μετά πανηγύρια στις πλατείες. Θα ήταν μια συλλογή από μικρές ενέργειες πολλών απλών ανθρώπων για μια μεγάλη διάρκεια χρόνου, σέρνοντας την ανθρωπότητα με το ζόρι προς αυτή τη κατεύθυνση.

Ο χρόνος μετρά αντίστροφα. Η μάχη για το μέλλον είναι σήμερα. Συμβαίνει τώρα, live.

Τα μανιτάρια της λευκής φλόγας θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα δούμε, αν συνεχίσουμε στο μονοπάτι που βρισκόμαστε.

Κάθε μικρό βήμα, κάθε μικρή ενέργεια, μετράει. Μπορεί όχι για σήμερα, για να κάνει τον κόσμο μας καλύτερο στο σήμερα. Αλλά για αύριο. Και όχι επειδή το αύριο είναι σημαντικότερο από το σήμερα, αλλά επειδή αναγνωρίζουμε όλοι σε κάποιον βαθμό, στο σήμερα, μέσα από την δική μας οπτική γωνία και προσωπική εμπειρία ζωής, όλους εκείνους τους τρόπους με τους οποίους ο κόσμος μας θα μπορούσε να είναι ήδη καλύτερος, για όλους.

Έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι πραγματικά σημαντικό. Μέχρι τώρα, αποφασίζουμε να να μην κάνουμε τίποτα. Ας μην επιτρέψουμε στους δυνάστες μας να αποφασίσουν εκείνοι για μας.

Μπορούμε και καλύτερα.

Μπορούμε;

Άσε. Μη με ξυπνάς. Δέκα λεπτάκια ακόμα. Θα σηκωθώ, στο υπόσχομαι. Λίγο ακόμα.

Λίγο…

Από το υπόγειο καταφύγιο στα βουνά της ορεινής Χαλκιδικής, με αγάπη,

Κώστας

ΥΓ Φίλε μου, κράτα γερά. Κουράγιο. Δώσε χρόνο στην καρδούλα σου να γιάνει. Ο πόνος που νιώθεις είναι το τίμημα της αγάπης που έχεις μέσα σου. Μην το ξεχνάς ποτέ αυτό. Είναι το τίμημα της ανθρωπιάς και της αγάπης. Πλήρωσέ το, και φόρα τον παράσημο. Αν είναι να ζήσουμε, ή να χαθούμε, τουλάχιστον ας μην αφήσουμε στους μπάσταρδους να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους, ψυχρούς και κυνικούς, άκαμπτους και σκληρούς, μισάνθρωπους.

(Φίλε Κώστα, να είναι καλά ο Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν που τα έχει γράψει και τα έχει εξηγήσει όλα. Ο Χαν είναι ο σύγχρονος Επίκουρος, σώζει ζωές και ψυχές. Πολύ φίλος μου, πολύ δικός μου άνθρωπος. Να είσαι καλά. Την. αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.