Ακαδημία Αθηνών, δίπλα από το Ποτάμι
Φίλε Πιτσιρίκο, σήμερα και με αφορμή την τελευταία πολιτική εκδήλωση που οργάνωσε το Ποτάμι [το κόμμα του Μπόμπολα με αρχηγό τον Σταύρο Θεοδωράκη] με πρωταγωνιστή έναν άνθρωπο του πνεύματος τον κύριο Ράμφο, θα σταθώ λιγάκι στον ρόλο που δεν παίζουν οι άνθρωποι αυτοί σε αυτόν τον τόπο που 3000 χρόνια πριν γέννησε την φιλοσοφία. Η εκδήλωση είχε τον τίτλο «Το αδιέξοδο του Σταύρου Θεοδωράκη … και οι απαντήσεις του Στέλιου Ράμφου»!!!
Στην κατάμεστη αίθουσα μεταξύ των ακροατών μπορούσες να διακρίνεις [αν είσαι μέλος του συλλόγου «Φίλοι του σαδομαζοχισμού» και παρακολουθήσεις ολόκληρη την εκδήλωση] εκλεκτά μέλη της πάλαι ποτέ πρωτοπορίας για την «Αλλαγή» και τον «εκσυγχρονισμό» της Ελληνικής ιστορίας.
Ο κύριος Ράμφος, είπε ότι “δεν μπορούμε πια να διαχωρίσουμε τι είναι καλό και τι κακό, τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε».
Ήταν επίσης αρκετά σαφής όταν είπε ότι «Κρίση σημαίνει παραλύουμε δηλαδή σαν άτομα και σαν σύνολο. Υπάρχει λοιπόν μια τέτοια δοκιμασία του ήθους, της δημιουργικής εκδηλώσεως ανθρώπων και συνόλων και προϋποθέτει ταυτοχρόνως, εννοώντας βεβαίως δυο ειδών αισθήματα. Ένα αίσθημα ρήξεως με τον κόσμο, ο κόσμος είναι κακός, είναι στραβός και ένα αίσθημα ρήξεως με το νόμο στην ενδοχώρα μιας κοινωνίας. Που φταίει ο κόσμος, που φταίει ο νόμος. Και μάλιστα στην περίπτωση του νόμου, το αίσθημα της ρήξεως είναι πολύ πιο ισχυρό από την ανάγκη να υπάρχει νόμος. Δηλαδή είναι προτιμότερη η απόλυτη διάλυση. Η απόλυτη διάλυση … Σε τέτοιες καταστάσεις ρήξεως, οι κοινωνίες παραδίδονται σε εσωτερικές αναταραχές και πάρα πολύ συχνά θέτουν τη σκέψη οι άνθρωποι και οι κοινωνίες στην υπηρεσία ιδεών οι οποίες δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα … Εάν καθίσει κανείς και φυλλομετρήσει γεγονότα και συμβάντα και διαπληκτισμούς και αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια ή και πριν από τα τελευταία χρόνια στον τόπο μας, θα δει ότι η σύγκρουση είναι σύγκρουση μεταξύ πραγματικού και φαντασιακής επιθυμίας. Αυτό είναι παθογόνο, προβληματικό … Πολύ περισσότερο δε όταν το στοιχείο του συναισθήματος είναι πιο δυνατό από της λογικής, γιατί η πραγματικότητα θέλει λογική. Η φαντασίωση είναι η υπερβολή συναισθήματος. Οπότε σε αυτές τις περιπτώσεις μονιμότερα χαρακτηριστικά, αρχαϊκότερα έρχονται στην επιφάνεια και καθορίζουν το παιχνίδι των παρακινήσεων χωρίς πια να συζητάμε για κακές προθέσεις, με ένα τρόπο ο οποίος θα μπορούσε να γίνει κυριολεκτικά ολέθριος και έχει γίνει στην ιστορία μας αρκετές φορές. Και το ’22 και το ’47. Δηλαδή έχουν συμβεί τέτοια πράγματα στην ιστορία μας. Ο άνθρωπος που δεν αντέχει τον κόσμο την πιο εύκολη λύση την έχει στην αυτοκαταστροφή».
Τι δεν καταλαβαίνεις; Την σύγκρουση του πραγματικού με το φαντασιακό που οδηγεί στην αυτοκαταστροφή ιδίως όταν αμφισβητείται ο νόμος και ταυτόχρονα το εσωτερικό μας γίγνεσθαι χαρακτηρίζεται από την πεισματική προσκόλληση σε νοοτροπίες που οδηγούν στην παράλυση και την παρακμή? Εεε;
Για να κατανοήσουμε καλύτερα τις σκέψεις και τις προτροπές των σύγχρονων πνευματικών ηγετών του τόπου μας, θα παραθέσω και τον χαιρετισμό που απεύθυνε ο φιλόσοφος στον Σταύρο Θεοδωράκη. «Του έλεγα του Σταύρου ‘δεν πρέπει να είσαι τόσο αμυντικός. Σε ρωτάνε οι δημοσιογράφοι διάφορες σαχλαμάρες και αισθάνεσαι την ανάγκη και την υποχρέωση να βρεις μια λύση προς τη μέση, ενώ θα μπορούσες να τους πεις “εσάς ποιος σας βάζει, αν με βάζουν άλλοι;”'”». Εν πάση περιπτώσει, η συζήτηση προχώρησε και μου λέει «και τι λέμε;» του λέω «το πράγμα είναι ολοφάνερο, πρέπει να μιλήσουμε για την παρακμή».
Τα παραπάνω προέρχονται από το website του Ποταμιού. Η πανστρατιά όλων των δυνάμεων του συστήματος για να βρεθούν 300-500 χιλιάδες ψηφοφόροι που θα ακούν τους φωτεινούς παντογνώστες του έθνους και θα ψιθυρίζουν μπροστά στα χαζοκούτια «πώς τα λέει βρε παιδί μου ο άνθρωπος» και σαν τον Τραμπάκουλα θα επαναλαμβάνει για το process της κοινωνικοποίησης που συγκρούεται με το φαντασιακό γίγνεσθαι, ενώ η παρακμιακή πραγματικότητα θα γουργουρίζει βασανιστικά το στομάχι και μετά όλοι μαζί θα [ξανα] πέφτουν στον γκρεμό!
Φιλιά πολλά από την Εσπερία
Ηλίας
Υ.Γ-1 Επισημαίνω όλα αυτά τα κωμικοτραγικά γιατί πολύ σύντομα θα τα βρούμε μπροστά μας.
ΥΓ-2 Τον κύριο Ράμφο, τον είχα γνωρίσει πολλά χρόνια πριν στην Λήμνο. Είχε γίνει στο καινούργιο [τότε] συνεδριακό κέντρο του νησιού ένα ιατρικό συνέδριο για την Οστεοπόρωση. Ολόκληρο το νησί στο πόδι! Στην τελετή έναρξης του συνεδρίου, όλος ο καλός κόσμος. Ο δήμαρχος, ο μητροπολίτης [δεν ξέρω ακριβώς ποιου νησιού, υποθέτω της Λέσβου], ο στρατιωτικής διοικητής [;], ο τότε υπουργός Αιγαίου – ένας «έντιμος» κύριος που άκουγε στο όνομα Παυλίδης] και πολύ άλλοι επίσημοι. Έξω από το αμφιθέατρο εκπληκτικός μπουφές με δύο «βουνά» από φρέσκες ψητές γαρίδες να δεσπόζουν στην αίθουσα. Καμιά δεκαριά σερβιτόροι παραταγμένοι με σαφείς εντολές να μην αποτρέψουν την επιδρομή στις γαρίδες πριν να ολοκληρωθούν οι εναρκτήριες ομιλίες του συνεδρίου. Σε όποιον ακούγεται παράλογο το όλο σκηνικό έχω να παρατηρήσω ότι δεν έχει προφανώς βρεθεί σε συνέδριο Ελλήνων ιατρών την προ κρίσης εποχή. Οι δέκα πληγές του Φαραώ, θα είχαν μείνει λίγο διαφορετικές στην ιστορία. Μαζί με τις ακρίδες, ο εκδικητικός θεός του Ισραήλ [και όχι μόνο] θα έστελνε στην Αίγυπτο και όλους τους γιατρούς της Ελλάδας. Αστειεύομαι [;] βεβαίως. Το πρόγραμμα περιελάμβανε σύντομο χαιρετισμό [δεν θα μακρηγορήσω!] όλων των επισήμων, θα ακολουθούσε ομιλία φιλοσοφικού περιεχομένου από το ακαδημαϊκό Στέλιο Ράμφο και θα ολοκληρώνονταν με το φαγητό. Εν ολίγοις, καταστροφή. Ο λόγος του κ.Ράμφου ανούσιος και χωρίς να έχει κανένα σαφή προσανατολισμό. Ξεκίνησε να μιλάει και δεν σταματούσε χωρίς επί της ουσίας να λέει τίποτα. Στο μεταξύ η πείνα που αποτελεί κακό σύμβουλο για τις φυλές των βαρβάρων θέριευε και σαν κακός σύμβουλος που είναι, έκανε τους συμμετέχοντες να εγκαταλείπουν μαζικά το αμφιθέατρο. Στην αίθουσα απέξω, η ένταση ήταν μεγάλη καθώς ξεσπούσαν οι πρώτες επιδρομές στα βουνά με τις γαρίδες. Η βοή ήταν ενοχλητική όχι μόνο για τον ομιλητή αλλά και τους καμιά εικοσαριά που είχαμε μείνει μέσα στο αμφιθέατρο περισσότερο από ντροπή για την συμπεριφορά των υπολοίπων παρά από γνήσιο ενδιαφέρον. Τελικά ο κ.Ράμφος διέκοψε την ομιλία του πριν να την ολοκληρώσει ζητώντας συγνώμη. Φυσικά κι αποχώρησε χωρίς να παραμείνει στην εκδήλωση. Βγαίνοντας έξω από το αμφιθέατρο, από τα βουνά με τις γαρίδες και τα καλούδια που είχε ο μπουφές, δεν είχε μείνει τίποτα. Τότε αποχώρησε – και καλά έκανε. Τώρα προσπαθεί να δώσει κύρος στο πολιτικό μόρφωμα που προσπαθεί να στεγάσει τα παιδιά και τα αποπαίδια του «εκσυγχρονισμού». Φαίνεται ότι φιλοδοξεί την δομή της Πολιτείας του Πλάτωνα – στην οποία έχει εντρυφήσει να την κάνει πράξη στην χρεωκοπημένη Ελλάδα του 2015 με οδηγό το κόμμα του κυρ-Σταύρο. Εγχείρημα ανεδαφικό, αντιδραστικό και θλιβερό μαζί.
ΥΓ-3 Χρηστική πληροφορία για όσους εγκατασταθούν στην Εσπερία: Μακριά από την εταιρεία τηλεφωνίας ΕΕ. Αναξιόπιστη 100% μας έχει αφήσει χωρίς internet εδώ και μέρες χωρίς λόγο κι αιτία. Πριν μερικά χρόνια δεν θα πίστευα ποτέ ότι θα έγραφα πως οι εταιρείες τηλεφωνίας στην Ελλάδα είναι περισσότερο αξιόπιστες και προσιτές από εκείνες τις Εσπερίας. Όμως είναι η αλήθεια.
ΥΓ-4 Μην παρατάς τις ελιές φίλε Πιτσιρίκο. Αν ποτέ ζήσεις έξω θα τις νοσταλγήσεις κι αυτές. Το πιο αγνό κομμάτι του τόπου μαζί με τον ήλιο, τον καθαρό ουρανό και την γαλάζια θάλασσα. Ίσως ένας λιόκαμπος που κατηφορίζει στην θάλασσα να είναι η πιο όμορφη εικόνα του τόπου μας.
(Αγαπητέ Ηλία, ο Στέλιος Ράμφος είναι 75 ετών. Αν είχε να πει κάτι, θα το είχε πει ήδη. Τον έχω παρακολουθήσει στην πορεία του, έχω διαβάσει αρκετά βιβλία του. Δική του σκέψη δεν έχει. Ούτε δικό του τρόπο γραφής έχει. Άρα, είναι πολύ ταιριαστός στη σημερινή Ελλάδα. Ο Νίκος Δήμου -είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς μαζί του- είναι πολύ πιο ξεκάθαρος και ουσιαστικός στις σκέψεις του και στις προτάσεις του. Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν τραβάει, δεν τα λέει, δεν πείθει, τα αφεντικά του έχουν εκνευριστεί, οπότε μπορεί να δεις δίπλα του και τον Πάουλο Κοέλιο. Γιατί, αν πληρώσεις κάποιον με πολλά χρήματα, το σύμπαν θα συνωμοτήσει και θα έρθει δίπλα σου. Για το θέμα του internet στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ξέρω από φίλους Γερμανούς πως υπάρχουν πολλές περιοχές στη Γερμανία -εκτός των μεγάλων πόλεων- που σχεδόν δεν υπάρχει internet, ή, αν υπάρχει, σέρνεται. Δεν παρατάω τις ελιές. Η ελιά είναι το αγαπημένο μου δέντρο. Ένας ελαιώνας, ένα αμπέλι, μια παραλία και μερικοί καλοί φίλοι, όλη μου η ζωή. Να είσαι καλά.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.