Είμαστε αυτό που κάνουμε για να αλλάξουμε αυτό που είμαστε

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Πάει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που είχα τα κουράγια να σου γράψω. Το ημερολόγιο λέει πως πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος. Το καλεντάρι της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας δείχνει πως πέρασε σχεδόν ένας ολόκληρος αιώνας. Ωστόσο, εγώ απόψε αισθάνομαι σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Ήταν τότε που η δημοφιλία του Αλέξη ξεπερνούσε το 70% και ένα μεγάλο τμήμα της νεοελληνικής κοινωνίας ένιωθε ξαφνικά παλικάρι επειδή είχε κάνει τον “άθλο” να ψηφίσει τα “παλικάρια”.

Ήταν τότε που, λίγο μετά την συμφωνία του Φλεβάρη, σου έγραφα πως, αν τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ εξελιχθεί σε ΠΑΣΟΚ και ο Αλέξης σε Ανδρέα, αυτό δεν θα συμβεί απλά επειδή οι ίδιοι θα το επιδιώξουν αλλά, κυρίως, επειδή ο λαός θα τους το επιτρέψει!

Όχι κομπανιέρο μου, δεν σου γράφω για να πούμε αυτάρεσκα πόσο γαμάτοι είμαστε όσοι πήραμε νωρίς τις αποστάσεις μας.

Όχι, δεν θεωρώ πως η εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ δικαιώνει την στάση του ΚΚΕ και τις εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς από το 2012 μέχρι και την προκήρυξη του δημοψηφίσματος.

Αντίθετα, σου γράφω για να παραδεχθώ το λάθος μου εκείνο το μαγικό βράδυ της Παρασκευής του περσινού Ιούλη στην πλατεία Συντάγματος.

Το παραδέχομαι, ρε κομπανιέρο, βουρκωμένος από χαρά και υπό τους ήχους του Αλκίνοου, γυρνάω στη Μαιρούλα μου και της λέω: “δεν αποκλείω να μας γράψει στα παπάρια του ο Αλέξης αλλά αποκλείω αυτός ο κόσμος να επιστρέψει στο σπίτι του ηττημένος”.

Σαρανταρίζω, ρε κομπανιέρο. Από αμούστακο παιδί στις συλλογικές δράσεις.

Μονίμως απέναντι στις κεντρικές επιλογές του νεόελληνα. Απέναντι στον τρόπο που ζει, στον τρόπο που διασκεδάζει, στο τι και γιατί ψηφίζει, στο τί βλέπει, στο τι ακούει, στο τι ομάδα υποστηρίζει, στο πώς μεγαλώνει τα παιδιά του, στο τι ονειρεύεται.

Όμως, αυτό ειλικρινά δεν του το ‘χα.

Οι σταγόνες από τον ιδρώτα του Τσίπρα και του Καμμένου στα πανηγύρια τους για τον εκλογικό θρίαμβο του Σεπτεμβρίου ξεχείλισαν το ποτήρι της προσωπικής μου αξιοπρέπειας.

Ένας τοίχος κάπου στο Χαλάνδρι γράφει πως “είμαστε αυτό που κάνουμε για να αλλάξουμε αυτό που είμαστε” και δυστυχώς ο νεοέλληνας δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει αυτό το τίποτα που επέλεξε να είναι.

Εγώ, όμως, κομπανιέρο έπρεπε να κάνω.

Για την αξιοπρέπειά μου και κυρίως για το χαμόγελο του τρίχρονου γιου μου “πήρα την Ελλάδα που αγαπάω μαζί μου” και έφυγα μακριά της όπως και εσύ.

Πλέον ζω στην “Athens of the North”, στο όμορφο Εδιμβούργο. Πόσο σπουδαίο πράγμα ρε κομπανιέρο να βρέχεται μια πόλη από τη θάλασσα!

Ξέρεις, εδώ αγαπάνε πολύ έναν συγγραφέα που ακούει στο όνομα Neil Gainan.

Στην εισαγωγή ενός βιβλίου του γράφει: “τα παραμύθια είναι πιο σημαντικά από την αλήθεια όχι γιατί μας λένε πως υπάρχουν δράκοι αλλά γιατί μας λένε πως οι δράκοι μπορούν να νικηθούν”. Κάθε λαός επιλέγει τη δική του προσέγγιση στα παραμύθια…

Κομπανιέρο, θα μπορούσα να σου γράφω ώρες για το πόσο μεσόγειοι είναι οι καινούριοι μου φίλοι αλλά θα πρέπει να σε αφήσω καθώς κάποιος φωνάζει από το μπάνιο “μπαμπά έλα να με σκουπίσεις, I finished”.

Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου Pitsiriko και εύχομαι να μην μεγαλώσεις ποτέ.

Γιώργος Τζαννετάτος

(Αγαπητέ Γιώργο, όλη η γη είναι πατρίδα μας. Και δεν έχουμε έρθει όλοι μαζί, ούτε θα φύγουμε όλοι μαζί. Οπότε, ο καθένας έχει το χρέος να διεκδικήσει το δικαίωμα στην ευτυχία. Ωραία θα ήταν να το ήθελαν αυτό όλοι οι Έλληνες, ώραία θα ήταν να ήθελαν το κοινό καλό, αλλά δεν θέλουν, οπότε τι να κάνουμε τώρα; Με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα. Γιώργο, παρατηρώ πως οι αναγνώστες του μπλογκ συνεχίζουν να φεύγουν. Ωραία δεν είναι η Ελλάδα από μακριά; Εμένα πιο πολύ μου αρέσει τώρα. Να είσαι καλά και να χαίρεσαι το παιδί σου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.