Η Siemens, το blanco και οι κατσαρίδες

Η είδηση, πως τα ονόματα στη λίστα των δωροληπτών της Siemens είχαν σβηστεί με blanco, μου έφερε στο μυαλό μια ωραία και -κάπως- περίεργη- ιστορία από τη θητεία μου στο Πολεμικό Ναυτικό.



Κατά τη διάρκεια της θητείας μου, είχα την ευκαιρία να έρθω πιο κοντά με τα ποντίκια και τις κατσαρίδες. Πριν παρουσιαστώ για να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία, τα σιχαινόμουν -όπως οι περισσότεροι άνθρωποι-, αλλά, όταν έμεινα μόνος μαζί τους, άλλαξα γνώμη.

Είναι παράξενο το τι παιχνίδια παίζει η μοναξιά. Όταν μένεις πολλές ώρες μόνος σου, αρχίζεις να βλέπεις τα πράγματα κάπως διαφορετικά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που εμφανίστηκε μπροστά μου το πρώτο ποντίκι. Υπό άλλες συνθήκες, θα είχα βάλει τις φωνές -και θα είχα αρπάξει ένα σκουπόξυλο για το εξολοθρεύσω-, αλλά, μετά από ατελείωτες ώρες μοναξιάς μπροστά σε έναν ασύρματο, αυτό το ποντίκι μου φάνηκε σαν μια καλή συντροφιά.

Αμέσως άρπαξα ένα μπισκότο και το έκανα κομματάκια, για να ταΐσω το ποντίκι. Έβαλα το θρυμματισμένο μπισκότο στο πάτωμα και -μετά από λίγο- το ποντίκι πλησίασε και άρχισε να τρώει. Ήταν ένα μικρό ποντικάκι και μου θύμισε τον Πεπίτο, ένα χάμστερ που μου είχαν χαρίσει οι γονείς μου, όταν ήμουν έξι χρονών.

Ο Πεπίτο ανέβαινε πάνω μου -μόνο σε μένα- και έκοβε βόλτες στους ώμους μου, αλλά αυτός ο νέος Πεπίτο με κοιτούσε με δυσπιστία. Παρ’ όλα αυτά, την επόμενη ημέρα ήρθε δίπλα στα πόδια μου και έφαγε το μπισκότο του.

Ο νέος Πεπίτο μου έκανε καλή παρέα, όταν ανακάλυψα πως στο χώρο του ασυρμάτου υπάρχουν και κατσαρίδες. Η παρουσία τους μου προκάλεσε έναν ανεξήγητο ενθουσιασμό. Καθόμουν και τις παρατηρούσα με τις ώρες. Ήθελα να τους δώσω και ονόματα, αλλά δεν μπορούσα να ξεχωρίσω ποια είναι ποια.

Ξαφνικά, μου ήρθε η ιδέα να βάψω τις κατσαρίδες μου με blanco, για να τις ξεχωρίζω από τις ξένες. Όπως περνούσαν από μπροστά μου, τις έβαφα στο πάνω μέρος με το blanco και στο εξής ήταν άσπρες. Το θέαμα με τις άσπρες κατσαρίδες να κόβουν βόλτες ήταν πολύ εντυπωσιακό. Το άσπρο χρώμα τις έκανε να μοιάζουν αγνές και συμπαθητικές.

Οι ναύτες που έρχονταν στον ασύρματο για να μου φέρουν σήματα εντυπωσιάζονταν από τις άσπρες κατσαρίδες μου. Κάποιοι τις σιχαίνονταν και ήθελαν να τις πατήσουν. “Μην την σκοτώσεις αυτήν, είναι δικιά μου!” τους φώναζα και δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκφρασή που έπαιρναν.

Δεν ξέρω τι απέγιναν οι κατσαρίδες που έβαψα με το blanco. Ίσως μοιάζει περίεργο, αλλά θυμάμαι με νοσταλγία τις άσπρες κατσαρίδες που μου κρατούσαν συντροφιά. Αντιθέτως, νιώθω μια τρομερή αηδία για όλους αυτούς που έπαιρναν τα δώρα τους από την Siemens και τα ονόματά τους ήταν καλυμμένα με blanco.

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.