Πείτε μας, κύριε πιτσιρίκο
Τα τελευταία δυο με δυόμισι χρόνια, συναντήθηκα και μίλησα με περισσότερους από 15 νεαρούς και νεαρές που τους αρέσει να γράφουν. Ήταν παιδιά που ήξεραν κάποιον φίλο ή γνωστό μου και τους ζήτησαν να κανονίσουν να με συναντήσουν για να τους δώσω τα …φώτα μου.
Η πιο ωραία συνάντηση από όλες ήταν με μια φοιτήτρια του Παντείου που έφερε μαζί της μια φίλη της και έναν φίλο της. Ήταν συμφοιτητές της και τους έφερε να τους διαφωτίσω κι αυτούς.
Την πρώτη φορά που ένας φίλος με παρακάλεσε να συναντήσω τον γιο ενός συναδέλφου του, του είπα πως δεν πάει καλά και πως εγώ δεν έχω να πω κάτι σε κάποιον που γράφει ή θέλει να ασχοληθεί με το γράψιμο.
Τέλος πάντων, επέμεινε, οπότε συνάντησα έναν φοιτητή, ο οποίος ήθελε να γίνει δημοσιογράφος και συγγραφέας, και είχε την εντύπωση πως εγώ είμαι κάποιος πολύ σημαντικός.
Μου είπε πόσο του αρέσει να γράφει, μου έδωσε να διαβάσω ένα κείμενό του και μιλήσαμε για το γράψιμο.
Τελικά, δεν ήταν κακή εμπειρία γιατί, όταν μιλάς με κάποιον για ένα συγκεκριμένο θέμα που σε αφορά, βάζεις και τις δικές σου σκέψεις σε μια σειρά.
Όταν ένας νεαρός 19 ετών σου λέει πόσο του αρέσει να γράφει, σε ρωτάει κάποια στιγμή γιατί γράφεις εσύ, οπότε μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς και να καταλάβεις γιατί το κάνεις.
Ήταν πολύ χρήσιμες και ευχάριστες αυτές οι συναντήσεις, αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως μπόρεσα να βοηθήσω αυτά τα παιδιά.
Το κοινό τους στοιχείο ήταν ότι είναι νέοι και τους αρέσει να γράφουν. Κατά τ’ άλλα, διέφεραν πολύ μεταξύ τους. Ο καθένας ήταν και ένας άλλος κόσμος.
Από την αρχή, ξεκαθάριζα σε όλους πως δεν είμαι γνώστης της συγγραφικής τέχνης, αλλά μου αρέσει να γράφω και να διαβάζω.
Εδώ υπάρχει ένα θέμα.
Ίσως είναι κλισέ, αλλά έχω την εντύπωση πως οι νέες γενιές δεν διαβάζουν σχεδόν καθόλου.
Κι αν δεν έχεις διαβάσει, νομίζω πως δεν μπορείς να γράψεις.
Ίσως, κάποιοι μεγαλοφυείς άνθρωποι να μπορούν αλλά για τους περισσότερους δεν ισχύει αυτό.
Αράδιαζα τίτλους βιβλίων και ονόματα συγγραφέων, αλλά με εξαίρεση 2-3 παιδιά, οι υπόλοιποι δεν είχαν διαβάσει σχεδόν τίποτα.
Όλοι θέλουν να γράψουν, κανείς δεν θέλει να διαβάσει.
Μα αυτό που θα σε κάνει να γράψεις είναι επειδή αγάπησες το διάβασμα, τα βιβλία ή κάποιον μεγάλο συγγραφέα.
Θυμάμαι περιόδους της ζωής μου που έτρωγα φοβερό κόλλημα με κάποιον συγγραφέα και όχι μόνο διάβαζα σερί όλα τα βιβλία του αλλά έμπαινα στη διαδικασία να μάθω τα πάντα για τη ζωή του.
Πού έζησε, ποού ταξίδεψε, ποια παντρεύτηκε, ποιους έκανε παρέα, πού σύχναζε· ήθελα να τα μάθω όλα.
Είπα σε όλους να διαβάσουν, σε μερικούς έγραψα και τους τίτλους κάποιων βιβλίων που θεωρώ απαραίτητο να έχει διαβάσει ένας άνθρωπος στη ζωή του, αλλά δεν είδα και ιδιαίτερο ενθουσιασμό.
Από την άλλη, τα περισσότερα απ’ αυτά τα παιδιά είχαν μια φοβερή αυτοπεποίθηση.
Καλό είναι αυτό γιατί εγώ δεν είχα καθόλου αυτοπεποίθηση στην ηλικία τους.
Έμοιαζαν σίγουρα πως μέσα τους υπάρχει μεγάλο ταλέντο· ή τουλάχιστον μου έδιναν αυτήν την εντύπωση.
Πολλά απ’ αυτά τα παιδιά σπούδαζαν κάτι που δεν έχει καμία σχέση με το γράψιμο και κάποια ετοιμάζονταν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στο εξωτερικό.
Εννοείται πως είπα σε όλους να φύγουν και να μην ξαναγυρίσουν ποτέ.
Βλέποντας τόσες φιλοδοξίες, σκέφτηκα πως η Ελλάδα είναι εντελώς ακατάλληλη γι’ αυτούς.
Αν θέλεις να γίνεις πραγματικά μεγάλος, είναι καλύτερα να προτιμήσεις κάποια μητρόπολη της Δύσης – η Ελλάδα είναι θερμοκήπιο μετριοτήτων.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση σχεδόν σε όλα αυτά τα παιδιά ήταν η επιθυμία τους να γίνουν γνωστά.
Στα δικά τους μάτια, εγώ ήμουν γνωστός – μάταια προσπαθούσα να τους πείσω για το αντίθετο.
Εντάξει, θυμάμαι πώς είναι να είσαι τόσο νέος και καταλαβαίνω την ανάγκη των νέων ανθρώπων να κατακτήσουν τον κόσμο αλλά δούλεψε πρώτα, κόπιασε, ζήσε, δημιούργησε και θα έρθει η ώρα να γίνεις γνωστός.
Δεν μπορεί να θεωρείς πιο σημαντικό το να γίνεις γνωστός από το να ζήσεις.
Η ζωή δεν είναι τηλεόραση· αν και για τους πολύ νέους που μεγάλωσαν με την ιδιωτική τηλεόραση μάλλον είναι.
Εννοείται πως είπα σε όλους να φτιάξουν ένα μπλογκ και να γράφουν καθημερινά έστω και μια παράγραφο.
Τους μίλησα για την ελευθερία που δίνει το μπλογκ σε ένα γραφιά και την δυνατότητα να βελτιώνεται μέρα με την ημέρα, βλέποντας παράλληλα και τις αντιδράσεις των αναγνωστών του – αυτά τα ξέρω από προσωπική εμπειρία, οπότε γι’ αυτά τουλάχιστον δεν είχα αμφιβολίες.
Με λύπη διαπίστωσα πως οι περισσότεροι δεν έκαναν μπλογκ, ενώ και αυτοί που έκαναν δεν μοιάζουν να το αγαπάνε το μπλογκ τους.
Αν και είπα σε όλα αυτά τα παιδιά πως δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδικό να κρίνει ποιος έχει ταλέντο στο γράψιμο –και αυτό είναι αλήθεια-, υπήρξε μια φορά που είπα σε κάποιον πως πρέπει να γράψει οπωσδήποτε.
Δεν το είπα σε κάποιο απ’ αυτά τα παιδιά – άλλωστε, αυτά έγραφαν λίγο ή πολύ. Το είπα σε κάποιον που δεν γράφει καθόλου.
Γνώρισα έναν άνθρωπο που είναι πολύ νέος, πολύ γνωστός και πολύ επιτυχημένος –τον ξέρετε όλοι- και προσπάθησα να τον πείσω να γράψει.
Για την ακρίβεια, του πήρα τ’ αυτιά – είμαι σίγουρος πως θα σκίσει, αν γράψει.
Εδώ έπεσα στην αντίθετη περίπτωση – οι άλλοι ήταν σίγουροι πως είναι ταλεντάρες και αυτός ήταν βέβαιος πως είναι ανίκανος να γράψει.
Ελπίζω κάποια στιγμή να ασχοληθεί με το γράψιμο. Και τότε θα σας πω και ποιος είναι.
(Αυτό το κείμενο ήθελα να το γράψω εδώ και πολύ καιρό. Καλύτερα που το καθυστέρησα γιατί γνώρισα περισσότερα παιδιά που τους αρέσει να γράφουν. Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε αυτά τα παιδιά και στους φίλους και τις φίλες που μου έχουν στείλει μέιλ για το ίδιο θέμα. Αν σε κάποιους δεν απάντησα, είναι επειδή δεν είχα κάτι να πω. Οι σκέψεις μου επί του θέματος είναι λίγο πολύ αυτές που αναφέρω στο κείμενο.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.