Μια διευκρίνιση
Με αφορμή το προηγούμενο κείμενο –και επειδή έχω λάβει πάρα πολλά μέιλ (σχεδόν όλα επαινετικά)- θα πρέπει να διευκρινίσω κάτι. Έγραψα το κείμενο «Το τέλος του εμφυλίου πολέμου» όχι επειδή είμαι βέβαιος πως οι διαδηλώσεις του Συντάγματος σημαίνουν το τέλος του εμφυλίου πολέμου –μόνο για τον θάνατο είμαι βέβαιος πια-, αλλά από αγωνία. Από αγωνία να μην οδηγηθούμε ξανά σε εμφύλιο πόλεμο.
Στο κείμενο εκφράζεται η επιθυμία μου να μην αρχίσουμε να σκοτωνόμαστε πάλι μεταξύ μας – όχι η βεβαιότητα πως αυτό δεν θα συμβεί.
Εύχομαι και επιθυμώ με όλη μου την ψυχή να μην υπάρξει ποτέ ξανά εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα. Αλλά αυτό δεν εξαρτάται από το κείμενο ενός ασήμαντου μπλόγκερ. Μακάρι να ήταν τόσο απλό – δεν είναι.
Σπουδαίοι και προικισμένοι συγγραφείς έγραψαν αριστουργήματα για την κατάρα του πολέμου –εμφύλιου ή μη-, αλλά αυτό δεν εμπόδισε και δεν εμποδίζει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να σκοτώνονται μεταξύ τους καθημερινά σε κάποια γωνιά του πλανήτη. Οι πόλεμοι δεν σταμάτησαν ποτέ – σχεδόν ούτε για μια ημέρα.
Άλλωστε, την ίδια ώρα που οι Έλληνες -όλων των πολιτικών αποχρώσεων- διαδηλώνουν στο Σύνταγμα μαζί με ξένους πολίτες που ζουν στην Ελλάδα, σε κάποιες άλλες γωνιές της Αθήνας κάποιοι διεξάγουν “πόλεμο” σε βάρος κάποιων μεταναστών επειδή δεν τους αρέσει το χρώμα τους.
Είναι η αγωνία λοιπόν που με έκανε να γράψω το κείμενο. Η αγωνία να προλάβω κάτι άσχημο. Η αγωνία να «φωνάξω» πως, αφού μπορούμε να βρισκόμαστε όλοι μαζί στην πλατεία Συντάγματος, μπορούμε να είμαστε μαζί παντού. Απλοϊκό; Αφελές; Ίσως. Μπλόγκερ είμαι, δεν είμαι ο Καστοριάδης. Αλλά ούτε στα κείμενα και την σκέψη του Καστοριάδη δείξαμε την προσοχή που τους αξίζει.
Ελπίζω και εύχομαι στην πλατεία Συντάγματος να δώσουμε τέλος στον εμφύλιο πόλεμο. Αυτό που δεν τόλμησαν να κάνουν οι πολιτικοί να το κάνουμε εμείς. Στο χέρι μας είναι να μη σκοτωθούμε μεταξύ μας.
Αν οι Έλληνες αρχίσουν να σκοτώνονται πάλι μεταξύ τους, δυο επιλογές υπάρχουν για μένα: να φύγω -όπως έκανε ο Σάσα- ή να αυτοκτονήσω. Αν και η αυτοκτονία είναι ένα είδος εμφυλίου πολέμου – το πιο σκληρό, ίσως. Και δυστυχώς, αυτός ο εμφύλιος έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό στη χώρα μας. Και -για την ώρα- αντιμετωπίζεται με σιωπή, κυνισμό και απάθεια.
(Να θυμίσω πως δεν είμαι ούτε κοινωνιολόγος, ούτε ιστορικός, ούτε πολιτικός επιστήμονας – ούτε καν δημοσιογράφος. Οι μπλόγκερ είναι πολίτες που γράφουν τις απόψεις τους και αυτά που τους αφορούν και τους ενδιαφέρουν. Αν ήταν δυνατόν, κάθε πρότασή μου – τουλάχιστον στα «σοβαρά» κείμενα-, θα ξεκινούσε με τη φράση «κατά την ταπεινή μου γνώμη». Αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβεί – αφενός θα ήταν γελοίο και αφετέρου το κείμενο δεν θα διαβαζόταν. Οπότε, ας ξέρετε πως όλα αυτά που γράφω είναι πάντα «κατά την ταπεινή μου γνώμη». Και μπορεί να είναι εντελώς άστοχα και λανθασμένα. Ο καθένας σκέπτεται, καταλαβαίνει και γράφει μέχρι εκεί που του επιτρέπει το μυαλό του.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.