Γράμμα από τη Μελβούρνη

Γεια σου πιτσιρίκο, περιμένω τόσο καιρό να σου γράψει κανένας από τη Μελβούρνη, αλλά δεν βλέπω να γίνεται τίποτα, οπότε είπα να το κάνω εγώ. Μετά από 7 μήνες μακριά από την Ελλάδα και ζώντας σε μια χώρα που δεν σε αντιμετωπίζει σαν ζώο, ο θυμός μου είναι ακόμη πιο έντονος.

Παρ’ όλα αυτά θα διαφωνήσω με τα μελοδραματικά των φίλων μεταναστών.

Για όποιον δεν το είχε καταλάβει, ζούσαμε σε μια (περίπου) καπιταλιστική χώρα.

Λυπάμαι που θα τους στεναχωρήσω, αλλά όσοι φύγαμε απλά περισσεύαμε (φοβάμαι πως περισσεύουν πολλοί περισσότεροι, αλλά τέλος πάντων).

Κατ’ αρχήν, το να είσαι Έλληνας εδώ είναι τίτλος τιμής. Έχοντας πυκνή σχέση με Γερμανούς (για λόγους που δεν είναι του παρόντος) τα τελευταία χρόνια, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο υπέροχο είναι αυτό το συναίσθημα.

Από την άλλη, η Αυστραλία είναι ότι κοντινότερο στην έννοια ενός άλλου πλανήτη. Με ανεργία υπό του μηδενός (3-4%), ανάπτυξη 3,5% και μηδενικά ελλείμματα, καταλαβαίνεις ότι τα προβλήματα εδώ κινούνται περισσότερο στο “πόσο γρήγορα μεγαλώνει το χορτάρι”.

Ένας δημόσιος τομέας που λειτουργεί (δήλωσα αλλαγή διεύθυνσης στην εφορία τηλεφωνικά μέσα σε 110 δευτερόλεπτα -μετρημένα με χρονόμετρο) και ένα κράτος που στηρίζει τον πολίτη.

Επειδή από μια ευτυχή σύμπτωση πριν από 7 χρόνια παντρεύτηκα Αυστραλή υπήκοο, είμαι σε καθεστώς μόνιμου κατοίκου με πλήρη δικαιώματα.

Ίσως, αυτό να μην λέει πολλά σαν λέξη, αλλά και μόνο που είχα ιατροφαρμακευτική κάλυψη με το πού έφτασα στο αεροδρόμιο, αυτό λέει πολλά. Ειδικά για μένα που, μετά από 20 χρόνια εισφορών, το 2012 έμεινα ανασφάλιστος από το ταμείο μου (το πρώην πλούσιο ΤΣΜΕΔΕ).

Αυτό που είναι ασύλληπτο είναι το πως αυτή η χώρα έχει στηριχθεί στην πολυπολιτισμικότητα για να ανέβει. Όλοι οι λαοί, οι θρησκείες, οι γλώσσες, οι κουλτούρες έχουν τη θέση τους εδώ.

Τα παιδιά μου πηγαίνουν σε ένα σχολείο, όπου τα ελληνικά είναι υποχρεωτική ξένη γλώσσα από την Α’ δημοτικού. Κάνουν και θρησκευτικά (για μένα δεν έχει σημασία, για κάποιους άλλους όμως ίσως έχει).

Η δασκάλα τους είναι Ελληνίδα, οπότε, όταν ζορίζονται, τους τα εξηγεί στα ελληνικά.

Κάποιους άλλους δασκάλους που πλήρωνε το ελληνικό προξενείο δεν τους προλάβαμε. Μάθαμε ότι τους κόψανε το μισθό (ή τον μείωσαν, δεν είμαι σίγουρος) από την Ελλάδα και αναγκάστηκαν να φύγουν.

Υποθέτω πως, όταν οι δικοί μας θυμηθούν ξανά την ομογένεια, ίσως για τίποτα ομόλογα της Διασποράς, θα τάξουν καινούριους δασκάλους.

Το φαινόμενο των Ελλήνων που έρχονται ξεκάρφωτοι για να βρουν δουλειά είναι πολύ έντονο. Πολλοί απ’ αυτούς απλά ξεσηκώθηκαν από τις επιφανειακές ανοησίες των Ελληνικών ΜΜΕ ότι “στην Αυστραλία έχει δουλειές”.

Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τους ενημερώσει ότι εδώ το πρόβλημα δεν είναι να βρεις δουλειά, αλλά visa. Οι περισσότεροι ταλαιπωρούνται απίστευτα και προσπαθούν να βρουν μια άκρη σε καθεστώς ημιπαρανομίας..

Κλείνοντας να σου πω πως μπορεί να μην τα φάγαμε μαζί, αλλά μαζί τους ψηφίζαμε. Δεν σου κρύβω πως νιώθω τύψεις για ό,τι ψήφιζα όλα αυτά τα χρόνια. Θαυμάζω απεριόριστα όσους μείναν στην Ελλάδα, είτε γιατί δεν μπορούσαν να φύγουν, είτε γιατί δεν ήθελαν. Και πιο πολύ θαυμάζω όσους συνεχίζουν να αγωνίζονται.

Η σκέψη μου είναι κοντά τους και θέλω να τους πω κάτι που είδα τις προάλλες σε ένα μαγνητάκι για ψυγείο:

NEVER,
NEVER,
NEVER
GIVE UP

Πολλούς χαιρετισμούς,

Κώστας Στεφανίδης

Υ.Γ. Σού στέλνω 2 φωτογραφίες, μια από την πλατεία Συντάγματος της Αθήνας και μια από την πλατεία Sparta στο Brunswick της Μελβούρνης. Τις χωρίζουν ένας χρόνος και 20.000 χιλιόμετρα.

(Αγαπητέ φίλε, με εντυπωσιάσατε. Εσείς δεν είστε μετανάστης στην Αυστραλία, είστε πρεσβευτής. Μου έχουν γράψει και άλλοι φίλοι από τη Μελβούρνη αλλά -να με συγχωρήσουν κιόλας- κανείς τόσο ωραία. Περίμενα το δυνατό μέιλ. Να είστε πάντα καλά. Καλή πατρίδα, αν και η Αυστραλία -για πολλούς Έλληνες- έχει αποδειχτεί πιο πατρίδα από την Ελλάδα.)

(Με την ευκαιρία, χρόνια πολλά στον φίλο και συμπατριώτη μου, Σπύρο Αρβανιτάκη, που θα διαβάσει αυτές τις γραμμές από την όμορφη και φιλόξενη Αυστραλία. Σπύρο, χρόνια πολλά, να χαίρεσαι την οικογένειά σου, και θα τα πούμε το καλοκαίρι στη Ζάκυνθο. Γιατί ωραία η Αυστραλία, ωραία και η Ελλάδα αλλά σαν τη Ζάκυνθο δεν είναι.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.