Γράμμα από το Sheffield, UK
Γεια σου πιτσιρίκο, σου γράφω από το μακρινό Sheffield. Δεν έχει σημασία τι κάνω στο Sheffield. Θα μπορούσα απλά να πλένω πιάτα — ή μάλλον να βάζω τα πιάτα στο πλυντήριο πιάτων —, να παίζω την κιθάρα μου στις πλατείες ή να κάνω «ακαδημαϊκές» έρευνες για το defence industry. Δεν κάνω τίποτα από όλα αυτά, όμως.
Είπα να σου στείλω κι εγώ ένα γράμμα για να γίνω διάσημος. Απλά μη βάλεις το όνομά μου, όταν το δημοσιεύσεις — είμαι σίγουρος ότι θα το δημοσιεύσεις, επειδή ήμουν προσεκτικός κι έβαλα τόνους παντού —, γιατί τόση δημοσιότητα δε θα την αντέξω.
Πριν μπω στο θέμα του γράμματος, έχω μια ερώτηση να κάνω: Γιατί κάποιος στέλνει γράμμα στον πιτσιρίκο; Τι κρύβεται πίσω από μια τέτοια ενέργεια; Αυτοκτονικές τάσεις, βλακεία, ρομαντισμός, απογοήτευση, αγάπη, αφέλεια, ο ΣΥΡΙΖΑ; Δε ξέρω τι απ’ όλα κρύβεται, αλλά κάτι κρύβεται σίγουρα. Και θα διαφέρει κατά περίπτωση.
Το γράψιμο είναι τέχνη — σχεδόν τα πάντα είναι τέχνη —, ο πιτσιρίκος καλλιτέχνης, αλλά και δημόσια «καρικατούρα», οπότε πολλοί τον νιώθουν σαν άνθρωπο δικό τους, σαν άνθρωπο που γράφει για εκείνους, σαν τον δικό τους πιτσιρίκο. Εγωιστικά πάντα.
Αναπόφευκτος ο εγωισμός• σε ελεγχόμενες ποσότητες πιστεύω ότι δεν είναι κακός ο εγωισμός. Ίσα-ίσα που στις μοντέρνες κοινωνίες σε καταστάσεις που «δε μας παίρνει», έχω παρατηρήσει έλλειψη εγωισμού, έλλειψη των ενστίκτων αυτοσυντήρησης και επιβίωσης. Οι άνθρωποι έχουν γίνει πολύ «λίγοι». (Κι εγώ μαζί τους.)
Το κατάλαβες, νομίζω. Πάει περίπατο το θέμα του γράμματος. Θα γράψω χωρίς θέμα. Θα γράψω για να γράψω. Θα γράψω γιατί καιρό είχα να γράψω. Θα γράψω γιατί αυτή τη στιγμή θέλω να γράψω.
Σε κάθε περίπτωση, καλοί Έλληνες υπάρχουν. Είναι λίγοι, αλλά καλοί. Και μπορεί να μην αυτοαποκαλούνται Έλληνες.
Οπότε αυτό δημιουργεί προβλήματα στην κατηγοριοποίησή τους. Αν δεν είσαι Έλληνας, τότε τι είσαι; Ανθέλληνας; Ξένος; Αλβανός; Πακιστανός; Μαύρος; Τι σκατά είσαι, αν δεν είσαι Έλληνας. Μήπως είσαι άνθρωπος που μιλάει Ελληνικά; Άνθρωπος σκέτο;
Αυτοί οι λίγοι καλοί άνθρωποι, λοιπόν, που αγαπούν τον τόπο που μεγάλωσαν και ερωτεύτηκαν (και …), έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Τόσα χρόνια φώναζαν, κανείς δεν τους άκουγε. Φώναζαν χαμηλόφωνα ίσως. Ήταν οι γραφικοί, οι αδύναμοι, εκείνοι που δε μπορούσαν να πατήσουν επί πτωμάτων…
Ύψωσαν τις φωνές τους τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά οι Έλληνες, οι δημοκράτες, ψήφισαν φασισμό πάλι.
Γιατί η Χρυσή Αυγή είναι φασιστικό ανέκδοτο, μπροστά στους άλλους φασισμούς που ψήφισαν οι Έλληνες. Αν θες, η Χρυσή Αυγή είναι τόσο φασιστική, όσο της επιτρέπει να είναι ο σχεδιασμός της συγκυβέρνησης.
Ειλικρινά, πιτσιρίκο, φοβάμαι τώρα που έρχομαι Ελλάδα για τις κλασικές εμπορικές διακοπές με αφορμή τη γέννηση του Σούπερμαν.
Φοβάμαι μήπως με πάρει από κάτω, μήπως αποφασίσω ότι δεν υπάρχει ελπίδα κι αυτοκτονήσω. Διότι με βάση τα στατιστικά στοιχεία, η πιθανότητα αυτοκτονίας ανεβαίνει εκθετικά από τη στιγμή που το αεροπλάνο μπει στον Ελληνικό εναέριο χώρο. Ιδιαίτερα αν είσαι Έλληνας πολίτης.
Είναι ο ίδιος κλάδος των μαθηματικών που επιβεβαίωνε ότι οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν κι ακολουθούνται είναι είτε ηλίθιες είτε απλά οδηγούν μεθοδευμένα σε αρνητικό αποτέλεσμα. Και βγήκε σωστός ο κλάδος.
Αυτή την εποχή στο Sheffield προσπαθώ να σκεφτώ τι θα κάνω στο μέλλον. Το παρόν το έχω προσπεράσει, γιατί δε θέλω να το ξέρω.
Στιγμές, όπως το να δω τον Βενιζέλο πίσω από κάγκελα, και δίπλα του τους μεγαλο-απατεώνες του «χωριού» μου δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά είναι μια μελλοντική σκέψη που με γεμίζει ελπίδα.
Αρρωστημένα πράγματα, το ξέρω, εδώ ο κόσμος της γης πεινάει κι εγώ θέλω να δω τον Βενιζέλο στη φυλακή. Και τον Καραμανλή, και τον Γιωργάκη. Και τον Πάγκαλο. Μεγάλο φετίχ ο Πάγκαλος.
Ο κόσμος κοιμάται. Μαζί με έχει πάρει ο ύπνος κι εμένα. Δεν είναι δικαιολογία αυτό. Όταν προσπαθώ να ξυπνήσω, τις περισσότερες φορές η μετάβαση αυτή δημιουργεί μια ανυπέρβλητη μοναξιά. Σε αφήνουν οι κοιμισμένοι να ξυπνήσεις μόνος σου. Ακούω πολύ ξεκάθαρα εκείνη τη φωνή να μου υπαγορεύει «άσ’ τα αυτά και κοίτα την πάρτη σου». Βέβαια, κοιτώντας την πάρτη σου, εγκλωβίζεσαι σε ένα άλλο είδος μοναξιάς. Τη μοναξιά της ματαιοδοξίας.
Κάπου εδώ το γράμμα έφτασε στο τέλος του. Δε θέλω να γράψω άλλο. Ικανοποιήθηκα. Για την επόμενη χρονιά και για κάθε χρονιά θα σε αντιγράψω και θα ευχηθώ σε όλους «καλή πατρίδα».
Η «πατρίδα» μπορεί να συμβολίζει οτιδήποτε, αρκεί να είναι καλό. Κι ίσως να μπορέσουμε να τη «δημιουργήσουμε» όλοι μαζί σε κάποια φάση.
Β.
(Αγαπητέ φίλε, χαίρομαι πάρα πολύ που μου γράφετε – κι εσείς και οι άλλοι φίλοι. Βέβαια, από την αρχή του μπλογκ μου έγραφαν αρκετοί φίλοι – τώρα πολλοί περισσότεροι- αλλά δεν τα δημοσίευα. Τώρα χαίρομαι πιο πολύ για τα μέιλ. Κι ας μην απαντάω σε όλα, κι ας μην τα δημοσιεύω όλα. Το γιατί χαίρομαι το κρατάω για μένα. Πάντως, είναι μεγάλη ικανοποίηση. Εγώ θέλω να δω τον Βενιζέλο στο δικαστήριο. Να αποφασίσει η Δικαιοσύνη. Εγώ, πάντως, τον έχω ήδη καταδικάσει. Σε αφαίρεση της ελληνικής ιθαγένειας και εξορία. Για πάντα. Και όχι, δεν θα αυτοκτονήσουμε. Η ζωή είναι -πάντα ήταν και πάντα θα είναι- αγώνας. Μαζί με τους άλλους. Καλή πατρίδα.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.