Εδώ Βουκουρεστάκι
Αγαπητέ Πιτσιρίκο, είμαι χημικός απόφοιτος Α.Π.Θ. –μεταπτυχιακός φοιτητής και αυτή τη περίοδο εργάζομαι εδώ και 4 μήνες στο τμήμα κατάλυσης – χημείας στο Βουκουρέστι (Ρουμανία). Το πρόγραμμα δυστυχώς τελειώνει αυτή την εβδομάδα. (Συνεργασία Ελλάδας-Ρουμανίας 2012-2014).
Αρχικά όταν προσγειώθηκα στο Βουκουρέστι, αναρωτήθηκα μέσα μου πού ήρθα και αν έπραξα σωστά να δεχτώ τη πρόταση του καθηγητή μου. Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν ΓΚΡΙΖΕΣ σταλινικές πολυκατοικίες, μα ούτε μια πινελιά με χρώμα βρε αδελφέ, με 60 διαμερίσματα κάθε μία. Ψυχοπλάκωμα. Θεέ μου τι πόλη είναι αυτή; Νιώθεις ότι ο Τσαουσέσκου ακόμα ζει μετά τη πτώση του το ’89.
Τελικά, μετά από τόσο καιρό κατάλαβα ότι μια τέτοια πόλη μου λείπει και ότι θα ήθελα να ζήσω και κάπου στην Ελλάδα σε μια παρόμοια. Ζω εδώ και 8 χρόνια στη Θεσσαλονίκη.
Το Βουκουρεστάκι μου έμαθε την έννοια ανακύκλωση (χαρτί, μέταλλο, πλαστικό) και να την πραγματοποιώ. Διότι υπάρχουν σχεδόν κάτω από κάθε πολυκατοικία ανάλογοι κάδοι ειδικά γι αυτό το σκοπό. Κάτι που σε εμάς λείπει ή και αν υπάρχουν μόνο με ανακυκλώσιμα δεν είναι γεμάτοι. Θα μου πεις ε και; Για μένα είναι σημαντικό να ξεκινάω από απλά πράγματα και στη τελική το θεωρώ ένα είδος παιδείας την ανακύκλωση πλέον.
Είναι πολύ σημαντικό να ζω σε μια πόλη που νιώθω ασφάλεια. Εννοώ ότι εδώ η εγκληματικότητα είναι σχεδόν μηδαμινή. Υπάρχει αστυνόμευση ακόμα και στο κέντρο (πεζοί ένστολοι ή όχι) καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Γυρνάω σπίτι μου και δεν με απασχολεί να κοιτάω πίσω μου κάθε στιγμή, όπως στη Θεσσαλονίκη μη μου τη πέσουν.
Επίσης, άσχετα με το μετρό που είναι σχετικά φθηνό και τα τραμ και λεωφορεία, οι μεταφορές μου γίνονται συχνά με ταξί. Διότι υπάρχουν εταιρείες ταξί και έχουν τη δικιά τους τιμή η κάθε μία. Είναι υποχρεωτικό από το νόμο να αναγράφονται σε κάθε πόρτα οι τιμές από κάθε εταιρεία ώστε να τη βλέπει ο πελάτης και να έχει τη δυνατότητα να επιλέξει. Επίσης η κλήση ή οι αποσκευές δεν χρεώνονται επιπλέον. Όπως και η αναχώρησή σου μετά από άφιξη σου από ή σε τοπ προορισμούς όπως αεροδρόμιο, σταθμός λεωφορείων, τρένων κλπ. Και το καλύτερο δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση διπλή ταρίφα όπως στην Ελλάδα.
Για παράδειγμα, για απόσταση 18km (αεροδρόμιο – σπίτι) πληρώνω περίπου 6-7 EUR. Στην Θεσσαλονίκη αντίστοιχα 15-18 EUR. Όπως και όταν θελήσω να βγω για διασκέδαση να πιω 2-3 μπυρίτσες παραπάνω, σκέφτομαι πάνω από όλα και τα χρήματα που θα ξοδέψω για το ταξί στην επιστροφή μου.
Το Βουκουρέστι είναι η πρωτεύουσα και η πιο ανεπτυγμένη πόλη της Ρουμανίας (2,5 εκατομ. Πληθυσμός).
Βλέπεις και τις 3 τάξεις, μικρή – μεσαία και φυσικά τους πλούσιους.
Εντύπωση μου κάνει ότι η ανεργία τους ανέρχεται η επίσημη στο 6%. Και ειδικά αν είσαι νέος χωρίς δουλειά πάνω από 12 μήνες σου δίνουν επίδομα ώσπου να βρεις την επόμενη δουλειά (και θα βρεις όταν έχεις πόσες πολυεθνικές πλέον). Αντίστοιχα, στην Ελλάδα, ο ΟΑΕΔ μου είχε βγάλει τη πίστη για ένα πρόγραμμα (ΕΣΠΑ) να πάρω ένα επίδομα μόνο για 3 μήνες μετά τη στρατιωτική μου θητεία. Μην βάλω και τη γραφειοκρατία τους μέσα.
Τέλος βρέθηκα χθες σε ένα πάρτι γενεθλίων ενός Ρουμάνου νιόπαντρου φίλου. Να σας πω την αλήθεια ζήλεψα γιατί μου έλειψε ο όρος φιλία και παρέα. Διότι πλέον με τη μιζέρια μας στην Ελλάδα και την καχυποψία, ζήλια που μας έχουν καλλιεργήσει μέσα από τις τωρινές καταστάσεις ο όρος φιλία έχει αφανιστεί σχεδόν. Όλοι πλέον όσο σκληρό και αν ακούγεται νοιαζόμαστε μόνο για τους εαυτούς μας.
Ενώ οι Ρουμάνοι αρχικά συζήτησαν, αγκαλιάστηκαν, αντάλλαξαν αληθινές ευχές με τον εορτάζοντα και τη γυναίκα του. Στη συνέχεια ήπιαν, χόρεψαν, παραγγείλαμε πίτσες, και είδαμε φωτογραφίες από την κρουαζιέρα των παιδιών. Και να ενημερώσω ότι ο εορτάζων είναι χωρίς δουλειά εδώ και 4 ημέρες. Αλλά όπως μου εξήγησε δεν στεναχωριέται γιατί θα βρει κάποια άλλη δουλειά σύντομα, και εκτός αυτού έχει στο πλάι του τη γυναίκα του και τους πραγματικούς φίλους του. Σήμερα στη χώρα μας αν ένας νέος τριαντάρης χάσει τη δουλειά του οι περισσότεροι μπορεί να χαρούνε κιόλας (ώσπου να χτυπήσει και αυτούς η πόρτα της ανεργίας), άσχετα που θα πέσει σε κατάθλιψη.
Καταληκτικά, έζησα πολύ όμορφες στιγμές σ αυτή τη πόλη και θα μου λείψει πραγματικά, καθώς και τα Γαλλικά ανάκτορα που κοσμούν όλο το κέντρο. Και αναθεωρώ ότι όλα τα Βαλκάνια είναι τριτοκοσμικά σε σχέση με εμάς, ακόμα και σε πανεπιστημιακό επίπεδο και θέματα παιδείας και ενέργειας και πολλά άλλα.. Δεν είναι όλα ρόδινα ούτε εδώ, αλλά είναι σημαντικό ότι υπάρχει σε όλα μια ισορροπία και χαμόγελο-ζωντάνια σε πολλούς ανθρώπους. Τελικά τώρα που το ξανασκέφτομαι και τις ξανακοιτάω οι πολυκατοικίες τους δεν είναι και τόσο ΓΚΡΙΖΕΣ….
(Αγαπητέ φίλε, η εγκληματικότητα στην Ελλάδα ήταν πολύ χαμηλή πριν από μερικά χρόνια. Νομίζω πως, σύμφωνα με τα στοιχεία, η Αθήνα ήταν η ασφαλέστερη πρωτεύουσα της Ευρώπης, ενώ η ανεργία ήταν χαμηλή. Και οι ανθρώπινες εικόνες που περιγράφετε δεν διαφέρουν πολύ από τις εικόνες που έβλεπες και ζούσες στην Ελλάδα πριν …τρελαθούμε. Χρειάζεται κάποιος ικανότερος αναλυτής από εμένα για να περιγράψει τι συνέβη στην ελληνική κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες. Εγώ θα έλεγα, σε γενικές γραμμές, πως η ελληνική κοινωνία βίωσε πολύ άτσαλα τον καπιταλισμό. Όχι τον καπιταλισμό γενικά -αφού και πριν καπιταλιστική ήταν- αλλά τον καπιταλισμό της “ελεύθερης αγοράς”. Να σας θυμίσω πως η Ρουμανία δεν έχει μπει ακόμα στην ευρωζώνη και, εξ όσων γνωρίζω, δεν βιάζεται να μπει. Εμείς βιαστήκαμε, αν και υπήρχαν φωνές στην Ελλάδα που έλεγαν να μείνει η χώρα εκτός ευρώ για μερικά χρόνια. Στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτα. Να είστε καλά.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.